Σκέψεις στο ΑΤΜ

Της Αγγελικής Σπανού,  http://metarithmisi.gr

«Στις 26 Ιανουαρίου ένας αστεροειδής θα περάσει κοντά στη Γη. Ο Ηλιος θα ανατείλει στις 7.34. Τα μαγαζιά και οι τράπεζες θα ανοίξουν μετά τις 8»… Θυμάστε το προεκλογικό σποτ του ΣΥΡΙΖΑ; Το κεντρικό μήνυμα της καμπάνιας ήταν “η ελπίδα έρχεται” και η δέσμευση για μια καλύτερη συμφωνία μέσα στο ευρώ μαζί με την ειρωνεία για το κλίμα τρομοκρατίας που καλλιεργούσαν φανατικοί πολιτικοί αντίπαλοι. Η πραγματικότητα κατέληξε πιο φοβερή από την προπαγάνδα. Ακόμη και αν όλα όσα είχαν υποσχεθεί αποδεικνύονταν ανέφικτα και πάλι η κυβέρνηση θα είχε ισχυρή κοινωνική στήριξη για να εφαρμόσει μια επώδυνη συμφωνία, αν αυτό ήταν αναπόφευκτο λόγω της σκληρής στάσης των εταίρων-πιστωτών. Αν δεν είχαν χαθεί πέντε μήνες στη διάρκεια των οποίων μεγάλωσε το δημοσιονομικό κενό και ο λογαριασμός των μέτρων, αν γρήγορα είχαν φτάσει σε ένα συμβιβασμό με πρόβλεψη για χαμηλά πρωτογενή πλεονάσματα και κάποιες πρωτοβουλίες κοινωνικής δικαιοσύνης και αναδιανομής, θα συγκρατούταν η κοινωνική συνοχή και όπως-όπως θα κρατιόταν η χώρα πάνω από το νερό. Αντί γι αυτό βρισκόμαστε τώρα στο πιο βαθύ αδιέξοδο με ορατό τον κίνδυνο της συντριβής. Ο πρωθυπουργός εξήγγειλε δημοψήφισμα με κεντρικό επιχείρημα ότι δεν έχει εντολή για συνέχιση του μνημονίου. Εχει εντολή για κλείσιμο τραπεζών; Εχει κάποιο σχέδιο για την επόμενη μέρα ενδεχόμενης νίκης του “όχι”; Είναι αναστρέψιμη η βλάβη που έχει προκληθεί στη σχέση του ελληνικού κόσμου με τον ευρωπαϊκό; Γίνεται να αποτραπεί η κατάρρευση; Θα κερδίσουν τα λόμπυ της δραχμής;

Σηκωθείτε από τους καναπέδες

 Του Βασίλη Kαραγιάννη, Athens Voice

Μην περιμένετε από τον από-μηχανής θεό για να λύσει το πρόβλημα, γιατί αυτό δεν θα γίνει. Μην περιμένουμε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, να μην υπογράψει το προεδρικό διάταγμα για το δημοψήφισμα, γιατί αυτό δεν θα γίνει. Μην περιμένουμε τους πιστωτές να παρέχουν ασταμάτητα τραπεζική ρευστότητα για να παραμείνουν ανοικτές οι τράπεζες για να είμαστε "άνετοι" όταν ψηφίζουμε ή γιατί μας φοβούνται, γιατί αυτό δεν θα γίνει. Μην περιμένουμε τη συνέχιση του προγράμματος μετά την 30η Ιουνίου, και το χάρισμα των δανείων επειδή έχουμε εκλογές, γιατί αυτό δεν θα γίνει

Μην περιμένουμε να μας παρακαλούν να μείνουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση γιατί αυτό δεν θα γίνει. Η συμμετοχή της Ελλάδος στην ευρωζώνη αποτελεί, μαζί με τη συμμετοχή στο ΝΑΤΟ, έναν από τους δύο πυλώνες της εθνικής στρατηγικής, οι οποίοι έχουν εξασφαλίσει πολιτική σταθερότητα, εδαφική ακεραιότητα, οικονομική ανάπτυξη και ευημερία από το 1974 και μετά. Η παραμονή στο ευρωπαϊκό πλαίσιο αποτελεί το μοναδικό δρόμο για να επανέλθει η οικονομία στην ανάπτυξη και να ανακάμψει η απασχόληση.

Η συμμετοχή μας στην ευρωζώνη αποτελεί:

1. την επιλογή γεωπολιτικής θέσης και πολιτισμού, με ότι αυτό σημαίνει στο διαρκώς μεταβαλλόμενο διεθνές περιβάλλον και τις γεωπολιτικές ανακατατάξεις στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου

2. το βασικό κριτήριο και συγκριτικό πλεονέκτημα, η οποία έχει προσελκύσει διεθνείς επενδύσεις, ακόμα και ρωσικές ή κινέζικες και μπορεί να προσελκύσει νέες. Κάθε σκέψη εξόδου από το ευρωπαϊκό πλαίσιο ακυρώνει το συγκριτικό πλεονέκτημα.

Βλέπετε, κύριε Κουβέλη!

Του Νίκου Μαραντζίδη, Καθημερινή

Ξ​​έρω πως οι περισσότεροι από εσάς θα εκπλαγείτε δυσάρεστα από τον τίτλο του άρθρου. Σε αυτές τις δραματικές στιγμές για τη χώρα, το να αναφέρεται κανείς σε έναν πρώην ηγέτη ενός μικρού κόμματος δείχνει εκτός θέματος. Είναι αλήθεια, πως την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές η κατάσταση παραμένει αβέβαιη και θολή. Οπως έχουν τα πράγματα, με την απόφαση για διενέργεια δημοψηφίσματος από τον πρωθυπουργό η χώρα θα ζήσει πιθανότατα τις απρόβλεπτες συνέπειες μιας χρεοκοπίας. Οποια και αν είναι η κατάληξη του δημοψηφίσματος, οι περισσότεροι άνθρωποι αναρωτιούνται ποια ήταν η χρησιμότητα των πρόωρων εκλογών. Οι σώφρονες πολίτες αντιλαμβάνονται πως έως εδώ φτάσαμε επειδή οι πολιτικές ηγεσίες όχι μόνο δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων, αλλά δυστυχώς έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να πάνε τα πράγματα προς τον γκρεμό. Εδώ ακριβώς έγκειται η περίπτωση της ΔΗΜΑΡ του κ. Φ. Κουβέλη. Το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς, γνωστότερο ως ΔΗΜΑΡ, ιδρύθηκε το 2010 από αποχωρήσαντα μέλη της Ανανεωτικής Πτέρυγας του Συνασπισμού. Η ΔΗΜΑΡ, αν και αριστερό κόμμα, αυτοπροσδιορίστηκε ως ένα φιλοευρωπαϊκό κόμμα που επιδίωκε την περαιτέρω εμβάθυνση της Ευρωπαϊκής Ενωσης και υποστήριξε με θέρμη την παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ. Ως κόμμα του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού αντιπαρατέθηκε με φαινόμενα βίας και εξτρεμισμού κάθε είδους, ενώ υπερασπίστηκε τη θεσμική νομιμότητα και την εύρυθμη λειτουργία των θεσμών.

Δημοψήφισμα ή εκτροπή;

 Του Νίκου Αλεβιζάτου, Καθημερινή

Α​​πό συνταγματική σκοπιά, η πρωτοβουλία της κυβέρνησης να οργανώσει το δημοψήφισμα της προσεχούς Κυριακής θέτει σοβαρά ζητήματα νομιμότητας: Εν πρώτοις, δεν είναι σαφές σε ποιο κείμενο ο ελληνικός λαός καλείται να απαντήσει με ένα «ναι» ή με ένα «όχι». Αν, όπως διατείνεται η κυβέρνηση, πρόκειται για τη χρονολογικά τελευταία πρόταση των θεσμών, αυτό δεν είναι επίσημο και πάντως δεν είναι οριστικό κείμενο. Αν αύριο ο κ. Γιουνκέρ το αποσύρει ή το τροποποιήσει, τότε το δημοψήφισμα θα καταστεί άνευ αντικειμένου. Εκτός αν η κυβέρνηση θεωρεί ότι θα τεθεί υπό την κρίση του λαού οποιαδήποτε πρόταση υποβάλουν οι θεσμοί, ακόμη και η πιο συμφέρουσα. Κάτι τέτοιο, όμως, θα ήταν εξαιρετικά ανεύθυνο εκ μέρους της. Δεύτερον, παρότι το δημοψήφισμα θα διεξαχθεί για «κρίσιμο εθνικό θέμα» -και, συνεπώς, μπορεί κατ’ αρχήν να αφορά κάθε ζήτημα μείζονος σημασίας για το έθνος- στη συγκεκριμένη περίπτωση θα είναι κατά 80%-90% δημοσιονομικού ενδιαφέροντος. Οπως δημοσιονομικού ενδιαφέροντος ήταν και η πρόταση των 7,9 δισ. ευρώ του κ. Τσίπρα προς τους δανειστές. Aυτό όμως το Σύνταγμα το απαγορεύει ρητά για το άλλο είδος δημοψηφίσματος που το ίδιο προβλέπει, δηλαδή την έγκριση ή απόρριψη ψηφισμένων δημοσιονομικών νομοσχεδίων. Ερωτάται όμως: μήπως βαπτίζοντας κρίσιμο εθνικό θέμα ένα κατ’ εξοχήν δημοσιονομικό ζήτημα, η κυβέρνηση καταστρατηγεί τη συνταγματική απαγόρευση; Εν προκειμένω, το μόνο έντιμο -και, κατ’ επέκταση, το μόνο συνταγματικά θεμιτό- ερώτημα θα ήταν «ευρώ ή δραχμή». Η κυβέρνηση όμως δεν τολμά να το θέσει.

Λυκούδης: «Τελευταία πράξη του ελληνικού δράματος»

Η ομιλία του Σπύρου Λυκούδη στη Βουλή: 

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

Βρισκόμαστε στην τελευταία πράξη του ελληνικού δράματος. Αλλά το δράμα αυτό δεν παίζεται με πραγματικούς όρους. Πρόκειται για ένα θέατρο σκιών με ψευδή διλήμματα και με διχαστικούς όρους. Ο ελληνικός λαός δεν καλείται να αποφασίσει για κάποια τελική και ολοκληρωμένη πρόταση των θεσμών ώστε να έχει μπροστά του μια καθαρή επιλογή. Ούτε καν το κείμενο υπάρχει! Καλείται να αποφασίσει στην ουσία για μια φοβισμένη, ευθυνόφοβη, με τυχοδιωκτικές τακτικές και γιαυτό επικίνδυνη κυβέρνηση που επί μήνες τώρα επιδίδεται σε μια παραπλανητική και ασύστολη προπαγάνδα, μεταξύ ρήξης και συμφωνίας, για να επιστρέψει οίκοθεν με ένα παραπλανητικό και πάλι ερώτημα, το οποίο η ίδια δεν μπορεί να απαντήσει και το οποίο εναποθέτει με περισσή ανευθυνότητα στις πλάτες του ελληνικού λαού. Αν και εκλέχτηκε (ΚΑΙ με τον καλπονοθευτικό νόμο – ας μην το ξεχνάμε) για να κρατήσει τη χώρα εντός του ευρώ και να επιτύχει την καλύτερη δυνατή συμφωνία. Αντί για συνεννόηση και αξιοποίηση της καλής αρχικής θέλησης όλων στο εσωτερικό και το εξωτερικό προτίμησε την περιφορά των φαντασιώσεών της, την εμμονή της στα ψέματα και τα ανέφικτα των προεκλογικών της υποσχέσεων. Έπεσε στην παγίδα που η ίδια έστησε στον εαυτό της, έχασε πολύτιμο χρόνο στις επικοινωνιακές πομφόλυγες, αερολογούσε περί «σκληρής» διαπραγμάτευσης για να καταλήξει τελικά στο δικό της διαβόητο κείμενο των 47 σελίδων και των 8 δις. ευρώ, της ύφεσης και της φτώχειας, στο δικό της επαχθές, επώδυνο και επονείδιστο Μνημόνιο, γιατί το άλλο όπως γνωρίζετε θα το κουρέλιαζε μέσα σε μια μέρα στην πλατεία Συντάγματος.

Το «αριστερό» όχι...

Του Γιάννη Παντελάκη, www.protagon.gr
Ώστε η αριστερή θέση απέναντι στο δημοψήφισμα (αν αυτό πραγματοποιηθεί) είναι να πούμε «όχι». Ωραία. Ας αφήσουμε στην ακρη ποιοι συνασπίζονται σ' αυτό το «όχι», ας ξεχάσουμε τις εθνικολαϊκές κραυγές (παρομοιάζουν το δημοψήφισμα με το 1940!), ας κρατήσουμε στην άκρη δραματοποιημένα επιχειρήματα που αγγίζουν το συναίσθημα και όχι την γνώση και στηρίζονται στην άγνοια κινδύνου. Και ας σταθούμε στο διακύβευμα, σε τι λέμε «όχι». Λέμε «όχι» στην πρόταση των δανειστών, της τρόικας (που βαφτίσθηκε θεσμοί) και η οποία περιλαμβάνει σκληρά μέτρα σε μια ήδη δοκιμαζόμενη κοινωνία. Συμφωνώ. Συμφωνώ, αλλά και θυμάμαι όμως. Θυμάμαι πως υπήρχε μια πρόταση της ελληνικής κυβέρνησης 47 ολόκληρων σελίδων και στην πρόταση αυτή προστέθηκαν στην πορεία και άλλες γενναίες υποχωρήσεις από την πλευρά μας. Επειδή τα γεγονότα τρέχουν με τρελούς ρυθμούς και έχουν μεγάλη ένταση, ενδεχομένως να έχουμε ξεχάσει τι περιλαμβάνει αυτή η πρόταση. Έμμεση και γενναία μείωση συντάξεων (με αύξηση της παρακράτησης σε κύριες και για πρώτη φορά σε επικουρικές), διατήρηση για δυο χρόνια του άδικου ΕΝΦΙΑ, αύξηση του φόρου αλληλεγγύης, ιδιωτικοποίηση ΟΛΠ, ΟΛΘ, των δέκα μεγαλύτερων λιμανιών της χώρας και των 24 περιφερειακών αεροδρομίων και άλλα πολλά και επώδυνα ιδιαίτερα για τους οικονομικά αδύναμους.

Ο πρωθυπουργός της Ψωροκώσταινας

Του Ηλία Κανέλλη,  http://booksjournal.gr

Ο διχαστικός τυχοδιωκτισμός του Αλέξη Τσίπρα, στο όνομα της ετυμηγορίας δήθεν του λαού, να προσφύγει σε δημοψήφισμα, με ουσιαστικό ερώτημα, όπως εύκολα διευκρίνισε η Άνγκελα Μέρκελ, "ευρώ η δραχμή", υποχρεώνει τους πολίτες αυτής της χώρας να τεθούν ενώπιον των ευθυνών τους.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αφού οδήγησε τη χώρα στην κατάρρευση και στη διεθνή ανυποληψία, μάλιστα στο όνομα της κοινωνικής δικαιοσύνης, της δημοκρατίας και της αξιοπρέπειας, τώρα παίζει το τελευταίο χαρτί της. Γνωρίζοντας ότι δεν έχει κανένα μέλλον, μακροπρόθεσμα, στη δημοκρατική ευρωπαϊκή οικογένεια, επιχειρεί να οδηγήσει τον ελληνικό λαό στην αυτοχειρία. Τον σπρώχνει στο όνομα της δημοκρατίας να περιφρονήσει την πρόοδο και την ευρωπαϊκή πορεία του, στην ουσία να αυτοκτονήσει. Να επιλέξει, αντί της ανοιχτής ευρωπαϊκής κοινωνίας τη βαλκανική, μίζερη απομόνωση. Να επιλέξει αντί της δημοκρατίας την τύχη ενός εθνοκομμουνιστικού κρατικού μορφώματος.  Τα πολιτικά επιχειρήματα της κυβέρνησης, που δικαίως ο Ευάγγελος Βενιζέλος την κατηγορεί για συνταγματικό πραξικόπημα, είναι ελάχιστα. Στο μεσονύχτιο διάγγελμά του, ο Αλέξης Τσίπρας επανέλαβε τη θλιβερή κασέτα της εθνικής περηφάνιας και της εκ μέρους του αποκλειστικότητας της δημοκρατίας. Ειναι βέβαιο ότι επιχειρώντας να κάνει δημοψήφισμα, γρήγορα πριν οι πολίτες αντιληφθούν το μέγεθος της καταστροφης που έχει συντελεστεί, θα χρησιμοποιήσει τους μηχανισμούς προπαγάνδας που έχει διαμορφώσει, το ψέμα, την πόλωση, τη δαιμονοποίηση των αντιπάλων του στην Ελλάδα και συλλήβδην των Ευρωπαίων. Θα διχάσει περισσότερο. Και θα οικειοιποιηθεί απολύτως το λόγο του εθνικισμού και της συνωμοσιολογίας, τα μόνα "επιχειρήματα" που ξέρει ότι έχουν ευρύτερη πέραση. Γι' αυτό, άλλωστε, θα έχει στο πλευρό του τους Ανεξάρτητους Έλληνες αλλά και τη ναζιστική Χρυσή Αυγή. Και θα προσπαθήσει να κρατήσει μαζί του εκείνους στους οποίους ίσαμε τώρα πούλησε εκδούλευση για να εξασφαλίσει μόνιμη πελατεία: τους δημόσιους υπαλλήλους και τους συνταξιούχους, τους οποίους υποτίθεται ότι υπερασπίζεται.

ΕΚΑΣ, συντάξεις και μελαγχολία Κράτος Πρόνοιας ή Κράτος Συντάξεων; Τέσσερις μελαγχολικές παρατηρήσεις

 Της Αντιγόνης Λυμπεράκη, Athens Voice

Μελαγχολική παρατήρηση πρώτη

Οι σκληροί δανειστές πριν από 15 μέρες καταγγέλθηκαν από τον πρωθυπουργό επειδή ήθελαν κάτι που δίνουμε μόνο σε συνταξιούχους να το πάρουν και φτωχές οικογένειες με παιδιά – οποιοσδήποτε δηλαδή έχει ανάγκη. Κάτι σαν το ΕΚΑΣ να το παίρνουν και άλλοι. Και αυτό μάλιστα χωρίς να το στερηθούν οι συνταξιούχοι – απλώς η δική τους ανάγκη θα έπρεπε να συνεκτιμάται με αυτή την παιδιών τους.

Μελαγχολική παρατήρηση δεύτερη

Ένα αριστερό κόμμα, που πιστεύει σε ριζική αναδιανομή, σε τρεις εκλογές έχει το Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα ως κεντρική σημαία στο εκλογικό του πρόγραμμα. Όταν όμως καταφτάνει στην εξουσία, εξοβελίζει την ιδέα. Ψηφίζει μια κουρελού αποσπασματικών εφάπαξ μέτρων για «την ανθρωπιστική κρίση» κόστους 40% των αεροπλάνων με τα οποία ο κ. Καμμένος θα κυνηγάει υποβρύχια.
Μελαγχολική παρατήρηση τρίτη

Η αριστερή κυβέρνηση συνεχίζει να καταβάλλει «αενάως» τις επιχορηγήσεις στο ασφαλιστικό σύστημα της ΔΕΗ – πολλαπλάσια του ΕΚΑΣ. Συνεχίζει να πληρώνει πρόωρες συντάξεις σε συνταξιούχους κάτω των 55 ετών που αναλογούν σε 3 ΕΚΑΣ. Δίνει μάχες για να μη μειωθούν αυτές οι συντάξεις ούτε ευρώ. Ομως οποιαδήποτε γενίκευση του ΕΚΑΣ σε άλλους πέραν συνταξιούχων απορρίπτεται ως ‘νεοφιλελεύθερος ιδεασμός’ και επονείδιστη ιδέα αδίστακτων δανειστών.

Με αφορμή τον Αρκά

Του Ανδρέα Πετρουλάκη, Καθημερινή

Δεν είναι τυχαίο ότι τα παλιά κόμματα εξουσίας πολύ σπάνια αντιδρούσαν  αρνητικά στη σάτιρα που τους γινόταν - το αντίθετο, συχνά έδειχναν, πιθανώς υποκριτικά, ότι την απολάμβαναν. Γιατί, ασχέτως όλων των άλλων παθογενών στοιχείων που επεσώρρευσε η φθορά της εξουσίας, είχαν την ωριμότητα, δηλαδή την εμπειρία, να αντιλαμβάνονται τη σάτιρα ως απαραίτητο συστατικό του παιχνιδιού της Δημοκρατίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ ωρίμασε βίαια και δεν πρόλαβε να μεταβολίσει τους όρους της εξουσίας. Από κόμμα, στελέχη και οπαδούς διαμαρτυρίας, που σκορπούσαν δηλαδή αφειδώς κριτική στους πάντες, ξαφνικά έγιναν αποδέκτες αυτής της κριτικής χωρίς να έχουν αναπτύξει προηγουμένως την κουλτούρα της ανοχής. Σάτιρα και κριτική νοείτο μόνο εναντίον των άλλων για αυτό και οι σατιρικοί που παραδέχονται είναι μόνο οι φιλικοί στον ΣΥΡΙΖΑ. Τους υπόλοιπους δεν τους θεωρούν κακούς σατιρικούς (δεν τους απασχολούν τέτοια θέματα ποιότητας, χιούμορ και αξίας της σάτιρας),  τους θεωρούν απλώς όργανα κάποιων σκοτεινών κύκλων, μνημονιακών κέντρων, εκδοτικών συμφερόντων κλπ.  Στο ζαλισμένο, από την αλματώδη εκτόξευσή του κόμματός τους  στην εξουσία, μυαλό τους δεν υπάρχουν οι εννοιες της απλής δημοκρατικής διαφωνίας, της αντίθετης άποψης, της αυταξίας του γέλιου και του χιούμορ. Στον ανώνυμο χώρο του διαδικτύου, όπου άνθρωποι που υπό άλλες συνθήκες θα μετρούσαν περισσότερο τα λόγια τους πριν μιλήσουν δημοσίως ή δεν θα το έκαναν ποτέ, η έλλειψη αυτής της ανοχής παίρνει διαστάσεις βρώμικης πολεμικής. Πολλοί άνθρωποι του Τύπου και του δημόσιου λόγου στοχοποιούνται και συκοφαντούνται αναλέητα, θύματα του στερεότυπου “όποιος δεν είναι μαζί μας είναι με τους άλλους”.

Γαϊδούρια και κότες

 Του Γιώργου Σιακαντάρη, ΝΕΑ

Πολλές ώρες και πολλές μέρες πριν από τη χθεσινή κατάληξη των συνομιλιών του Πρωθυπουργού με τους εταίρους, ακούγονταν μερικές φωνές από το μπλοκ που επεδίωκε και απαιτούσε την παραμονή της χώρας στο ευρώ, οι οποίες ζητούσαν να αφεθεί ο Αλέξης Τσίπρας «να βγάλει το φίδι από την τρύπα». Είναι εύλογη η αγανάκτηση κατά των «αγανακτισμένων» συριζαίων, οι οποίοι ακόμη και σήμερα συνεχίζουν να αποκαλούν «προδότες» όσους εφάρμοσαν τα προηγούμενα Μνημόνια. Χυδαιολογούν και υβρίζουν ακόμη αυτοί που καλούνται να υπερψηφίσουν μια συμφωνία στην οποία προβλέπεται η εφαρμογή ενός ιδιαίτερα σκληρού πακέτου μέτρων ύψους 8 δισ. ευρώ για το 2015-16. Αυτή η συμφωνία, που είναι σκληρή, πρέπει να στηριχτεί στο και πέντε, όχι όμως «πάση θυσία», αλλά μόνο στη βάση μιας προγραμματικής στόχευσης. Αυτό σημαίνει συναίνεση με απόδοση ευθυνών και όχι εν λευκώ εξουσιοδότηση σ” αυτούς που οδήγησαν στη σημερινή, ακόμη μεγαλύτερη, συρρίκνωση των μεσαίων εισοδημάτων. Απαραίτητη προϋπόθεση, η αλλαγή του κυβερνητικού σχήματος και των συμμαχιών του, ακόμη και ύστερα από εκλογές. Και ο επικεφαλής της κυβέρνησης «παίζεται». Μέσα σ” αυτό το κλίμα, ο Αλέξης Μητρόπουλος ανέφερε πως «η προσωπική μου στάση είναι ότι αυτά τα μέτρα δεν μπορούν να ψηφιστούν, είναι ακραία και αντικοινωνικά». Ο δε Γιάννης Μιχελογιαννάκης μιλάει για ευρωπαϊκά «γαϊδούρια» που κάνουν «μπόουλινγκ» (θέλει να πει μπούλινγκ) στον Βαρουφάκη. Δεν είναι οι μόνοι.

Ο Τσίπρας να βάλει τη χώρα πάνω από το κόμμα

Tου Μαρκ Μαζάουερ, Financial Times

Έτσι, λοιπόν, ο Αλέξης Τσίπρας απέτυχε. Το —ούτως ή άλλως— κακό φύλλο που κρατούσε στα χέρια του έγινε ακόμα χειρότερο, καθώς η Ελλάδα απομονώθηκε περισσότερο από ποτέ και η πανευρωπαϊκή αντι-λιτότητα που υποσχέθηκε στις τελευταίες εκλογές, δεν υλοποιήθηκε. Πέντε μήνες διαπραγματεύσεων δεν απέδωσαν τίποτα που να φέρει οιαδήποτε ομοιότητα με τη ριζοσπαστική ρητορική που ανέβασαν στην εξουσία τον ίδιο και το κόμμα του. Η αποτυχία, βέβαια, δεν είναι μόνο δική του. Εξίσου είχαν αποτύχει και οι προκάτοχοί του στον πρωθυπουργικό θώκο, αποφεύγοντας και εκείνοι να πούνε στους ψηφοφόρους τους την πλήρη αλήθεια όταν ήταν αντιπολίτευση και πληρώνοντας το τίμημα γι’ αυτό όταν κλήθηκαν να κυβερνήσουν. Αν συγκρίνουμε την ύφεση στην Ελλάδα με την πορεία που κατέγραψαν η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και η Ισπανία από τότε που ξέσπασε η κρίση, πριν πέντε χρόνια, αυτό που κάνει φοβερή εντύπωση είναι η συστηματική προτεραιότητα που δίνει το ελληνικό πολιτικό προσωπικό στο βραχυπρόθεσμο κομματικό συμφέρον σε σχέση με το εθνικό. Καθώς όμως αποκαλύπτονται οι λεπτομέρειες της προταθείσας νέας συμφωνίας, είναι ξεκάθαρο ότι η αποτυχία αυτή έχει μεγαλύτερη έκταση από τα στενά όρια της Ελλάδας. Η πολιτική λιτότητας που επιβλήθηκε στην χώρα από τους πιστωτές της, όπως αναγνώρισε, το 2013, και ο Ολιβιέ Μπλανσάρ, επικεφαλής οικονομολόγος του ΔΝΤ, έκανε την ύφεση στην Ελλάδας πιο μακροχρόνια και πιο βαθιά απ΄ότι θα μπορούσε να είναι.

Η λαϊκή κυριαρχία ως λαϊκή εντολή και η διδασκαλία του Μάνεση

Του Αντώνη Μανιτάκη, Ομότιμου καθηγητή Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

Ο Μάνεσης δεν πρόλαβε να δεί και ίσως ευτυχώς τον εκφυλισμό και την παρακμή της μεταπολιτευτικής περιόδου. Δεν πρόλαβε να δεί την μετάπτωση της λαϊκής κυριαρχίας σε επιτακτική «κομματο-λαϊκίστικη»    εντολή   ούτε την παραφθορά της αντιπροσωπευτικής σχέσης από σχέση αντιπροσώπευσης του λαού, ως  συνόλου και  ενότητας,  σε μια πελατειακή σχέση κομματο-προσωπικής πολιτικής συναλλαγής. Τα δημοκρατικά ιδεώδη, ωστόσο, που υπερασπίστηκε με συνέπεια και ανιδιοτέλεια, χωρίς πολιτικά ή επαγγελματικά ανταλλάγματα, παραμένουν, ευτυχώς, αλώβητα ως κανόνες και αξιακό οπλοστάσιο για να μπορούμε να κρίνουμε και να αξιολογούμε με όσο μυαλό και λόγο μας απέμεινε, αυτά τα πρωτοφανή που ζούμε.

Αντικείμενο της παρούσας γραπτής εισήγησης, που ένα μέρος της παρουσιάστηκε προφορικά στην ημερίδα που διοργανώθηκε από το Ίδρυμα της Βουλής, στις 3 Ιουνίου, είναι να διερευνήσει,  με βάση τη διδασκαλία του Μάνεση, αν η αποκαλούμενη «λαϊκή εντολή», έτσι όπως εννοείται από όσους την επικαλούνται, βρίσκει συνταγματικό έρεισμα στις θεμελιώδεις συνταγματικές αρχές του πολιτεύματος, στην αρχή της λαϊκής κυριαρχίας και στην αντιπροσωπευτική αρχή. Η θέση του συγγραφέα είναι ότι το δόγμα της λαϊκής εντολής χωρίς να αντιστρατεύεται το Σύνταγμα δεν εναρμονίζεται με το κλασικό νόημα της πολιτικής αντιπροσώπευσης του λαού. Συνιστά απλώς μια πολιτική παραφθορά του. Το επιχείρημα που αναπτύσσεται είναι ότι η μεν αρχή της λαϊκής κυριαρχίας κατοχυρώνεται συνταγματικά, εφόσον και καθόσον  όλες οι κρατικές εξουσίες ασκούνται «καθ΄όν τρόπον ορίζει το Σύνταγμα» και «υπάρχουν υπέρ του λαού και του έθνους», η δε αντιπροσωπευτική αρχή ορίζει ότι οι «βουλευτές αντιπροσωπεύουν το έθνος». Από τις αρχές αυτές  συνάγεται ότι οι βουλευτές επιλέγονται από ένα κόμμα και εκλέγονται από τον λαό, για να αντιπροσωπεύσουν  -και όχι να εκπροσωπήσουν- το σύνολο του λαού και τα μακροπρόθεσμα συμφέροντά του και όχι μόνον μιας μερίδας του ή μόνον τους ψηφοφόρους τους. Αν ως λαϊκή εντολή εννοείται ένα είδος επιτακτικής, κομματικής, εντολής  των ψηφοφόρων του κυβερνώντος κόμματος προς τους βουλευτές του, τότε η δέσμευση αυτή πρέπει να αντιμετωπιστεί ως δέσμευση ηθικο-πολιτικής υφής -μεγάλης σημασίας, είναι αλήθεια, για την αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος. Αφορά όμως  την πολιτική σχέση των ψηφοφόρων του κόμματος προς τους βουλευτές τους και δεν απορρέει ούτε βρίσκει κανονιστικό  έρεισμα στην αντιπροσωπευτική αρχή ή στη λαϊκή κυριαρχία, ούτε, βέβαια, χαρακτηρίζει την αντιπροσωπευτική δημοκρατία, που δεν είναι δημοκρατία της επιτακτικής εντολής.

Το αποτέλεσμα μιας ουάου διαπραγμάτευσης

 Του Γιώργου Προκοπάκη, http://booksjournal.gr

Με άδεια κρατικά ταμεία, με άδεια ταμεία των οργανισμών του Δημοσίου, με την εσωτερική στάση πληρωμών να απλώνεται απειλητικά, με τις καταθέσεις σε ασφαλή λιμάνια ή στα στρώματα, χωρίς τράπεζες, θα ήταν αστείο εάν δεν ήταν τραγικό για τους πολίτες αυτής της χώρας, στο όνομα αντιυφεσιακής και αναπτυξιακής πολιτικής να καταλήγουμε – με ελληνική πρωτοβουλία –  στα πιο βάρβαρα, υφεσιακά μέτρα από την αρχή της κρίσης. στο όνομα της εθνικής αξιοπρέπειας και ανεξαρτησίας να καταλήγουμε –  με πρόταση της ελληνικής κυβέρνησης –  στην εκχώρηση του ελέγχου του προϋπολογισμού για δύο ακόμη χρόνια!

Το πρόγραμμα στήριξης τελείωνε, όσον αφορά τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, τον Δεκέμβριο 2014. Έμενε μόνο το πρόγραμμα ΔΝΤ, το οποίο παρείχε πόρους για αναχρηματοδότηση χρέους. Όσον αφορά την τρόικα, η πέμπτη αξιολόγηση έπρεπε να καταλήξει σε προϋπολογισμό με μέτρα τέτοια που το 2015 να βγαίνει χωρίς πρόσθετη βοήθεια. Αντίστοιχα, το μνημόνιο με το ΔΝΤ (το φορέα που θα παρέμενε ως χρηματοδότης), απαιτούσε κάποια διαπραγμάτευση, εντός του 2015, για να καταλήξουμε σε προϋπολογισμό για το 2016 που θα έβγαινε χωρίς πρόσθετη χρηματοδότηση από τους εταίρους. Αποφοίτηση απ' τα Μνημόνια! Έχοντας από την άνοιξη 2014 μερική πρόσβαση στις αγορές, κάθε βελτίωση της οικονομικής πορείας της χώρας σήμαινε δυνατότητα ανάκτησης του ελέγχου του προϋπολογισμού. Αν βελτιωνόταν η πρόσβαση στις αγορές, το σχετικά υψηλό επιτόκιο των δανείων ΔΝΤ και η σχετικά σύντομη εξόφλησή τους, ήταν εύλογη και επιθυμητή η αντικατάσταση των χρηματοδοτήσεων ΔΝΤ με χρήματα από τις αγορές.

Μετέωρη χώρα

 Του Κώστα Καρακώτια, Έθνος

Την ώρα που γράφονται τούτες οι γραμμές η Ελλάδα είναι μια μετέωρη χώρα. Για πρώτη φορά, και μάλιστα σε καιρό ειρήνης, η Ελλάδα αντιμετωπίζει τον κίνδυνο να αποκοπεί από τον φυσικό της πολιτικό, πολιτιστικό και οικονομικό χώρο. Από το 1821, που το ελληνικό έθνος αναδύθηκε από τα ερέβη της Ιστορίας, μέχρι και τώρα, συμπορεύτηκε με τις Δημοκρατίες της Δύσης. Στο διάστημα των χρόνων αυτών, η Ελλάδα, παρά τις πολλές περιπέτειές της, κατόρθωσε να υπερδιπλασιάσει τα εδάφη της και να πολλαπλασιάσει τον πληθυσμό της. Κατόρθωσε επιπλέον να διανύσει το πολλαπλό χάσμα που τη χώριζε από την υπόλοιπη Ευρώπη και να προσεγγίσει οικονομικά και πολιτισμικά το βιοτικό της επίπεδο. Φυσικά όλο αυτό το διάστημα υπήρχαν ισχυρές δυνάμεις στο εσωτερικό της κοινωνίας που εξέφραζαν αντιλήψεις πολιτικές, πολιτισμικές και συνήθως θρησκευτικές, οι οποίες ήθελαν την Ελλάδα σε μια αντιδυτική κατεύθυνση. Ομως, παρά την υπολογίσιμη απήχηση των αντιλήψεων αυτών στην κοινωνία, οι ηγετικές τάξεις και το πολιτικό προσωπικό του ελληνικού κράτους διατήρησαν απαρασάλευτη τη δυτική προοπτική. Και η εγχώρια κοινωνία όμως, παρά τις πολλές καχεξίες της, είχε ενσωματώσει από πάρα πολύ νωρίς στην κουλτούρα της πολλά δυτικού τύπου αγαθά, όπως το Σύνταγμα, τη δημοκρατία και την ελευθερία, τα οποία ακόμα και σήμερα είναι δυσεύρετα στον κόσμο της «καθ' ημάς Ανατολής» των αντιδυτικών οραμάτων.

Παρέμβαση υπέρ της Ελλάδας από τον κορυφαίο φιλόσοφο Γιούργκεν Χάμπερμας

 Lifo

Εν τούτοις, δεν μπορεί να εξηγηθεί γιατί η ελληνική κυβέρνηση καθιστά δύσκολη την κατανόηση της γραμμής της, ακόμα και σε αυτούς που την συμπαθούν. Δεν διακρίνει κανείς μια λογική προσπάθεια να συνάψει συνασπισμούς, στο αν οι αριστεροί εθνικιστές υποστηρίζουν μια εθνοκεντρική προσέγγιση της αλληλεγγύης και αν θέλουν να παραμείνουν στην ευρωζώνη από φρόνιμους λόγους ή αν η προοπτική τους ξεφεύγει από τα όρια του εθνικού κράτους. Ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να αναπτύξουν ένα μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα, ώστε να το παρουσιάσουν στους εταίρους διαπραγματευτές τους στις Βρυξέλλες και το Βερολίνο . Ο Αμάρτια Σεν συνέκρινε ήδη τον περασμένο μήνα την επιβληθείσα από τη γερμανική κυβέρνηση πολιτική λιτότητας, με ένα φάρμακο το οποίο περιέχει ένα τοξικό μείγμα από αντιβιοτικά και ποντικοφάρμακο. Η ελληνική κυβέρνηση θα έπρεπε να αποκρούσει με συνέπεια τις νεοφιλελεύθερες θρασύτητες με ένα κεϋνσιανικό διαχωρισμό του φάρμακου της Μέρκελ, αλλά συγχρόνως να γίνει αξιόπιστη προχωρώντας σε εκμοντερνισμό του κράτους και της οικονομίας, να προχωρήσει σε επιμερισμό των βαρών, στην καταπολέμηση της διαφθοράς και της φοροδιαφυγής. Αντ' αυτών στράφηκαν στις ηθικολογίες -σε ένα παιχνίδι επικρίσεων...

Ο κορυφαίος Γερμανός φιλόσοφος και κοινωνιολόγος Γιούργκεν Χάμπερμας προχώρησε σε παρέμβαση υπέρ της Ελλάδας με άρθρο του στην εφημερίδα La Repubblica. Στο δημοσίευμα επισημαίνει, σύμφωνα με τον ανταποκριτή του ΑΠΕ, πως «από τον Μάιο του 2010 η καγκελάριος προέταξε τα συμφέροντα των επενδυτών, αντί να δώσει βάρος στην εξυγίανση της ελληνικής οικονομίας.

Γιάννης Βούλγαρης: Να αλλάξουμε την ατμόσφαιρα της καθημερινής μας ζωής

 Με τη μαζική παρουσία της στο Σύνταγμα, η φιλοευρωπαϊκή Ελλάδα έσπασε τη σιωπή της. Έσπασε το μονοπώλιο που κέρδισε ο εθνολαϊκισμός στις Πλατείες επί πέντε χρόνια. Ξεπερνά την ήττα της. Διεκδικεί ενεργητικά τον πλειοψηφικό της χαρακτήρα.

Φίλες και φίλοι

1. Ευχαριστώ πολύ την Επιτροπή για την πρόσκληση. Βρίσκομαι εδώ ως πολίτης που ενδιαφέρεται η Ελλάδα να μείνει εκεί που ανήκει. Στην Ευρώπη. Για να αλλάξει μέσα και μέσω της Ευρώπης. Για να αλλάξει και η Ευρώπη με την προσπάθεια όλων των προοδευτικών της δυνάμεων. Βρίσκομαι εδώ και ως πολίτης της Δημοκρατικής Αριστεράς που καταλαβαίνει ότι το σημερινό κομματικό σκηνικό είναι ασταθές, μεταβατικό, πηγή κρίσης παρά υγιούς αντιπροσώπευσης. Και γι αυτό ελπίζω ότι θα μπορέσουμε όλοι και όλες να ανασυγκροτήσουμε έναν Προοδευτικό Πόλο στο νέο κομματικό σύστημα. Πόλο δυναμικό – όχι συμπληρωματικό. Πόλο ριζωμένο στην κοινωνία, στην αυτοδιοίκηση και στον κόσμο της εργασίας. Μού άρεσε η φράση του Σταύρου Θεοδωράκη «Δεξιά είναι το Κούγκι – Αριστερά η ευρωπαϊκή προοπτική». Γιατί ακριβώς ένωνε το εθνικό και το προοδευτικό, το αριστερό και το ευρωπαϊκό, σε ένα κοινό μέτωπο κατά του δεξιού και αριστερού εθνολαϊκισμού, της παραφροσύνης, και της ανοησίας που κυριαρχεί εδώ και καιρό στον τόπο μας.

Ο νέος εθνικός διχασμός

 Του Αριστείδη Χατζή, www.protagon.gr

“How comforting is a world that can be divided into halves”
Bharati Mukherjee, The Holder of the World (1993)
Στις αρχές του 2012, κάπου στα μέσα της θητείας του Λουκά Παπαδήμου, είδα τυχαία στο YouTube ένα σοκαριστικό βίντεο. Στο πεντάλεπτο βίντεο μια ομάδα ατόμων προπηλάκιζε μια ομάδα αστυνομικών της ομάδας Δέλτα που υποτίθεται ότι προστάτευε την ιδιωτική οικία του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη. Δεν θα περιγράψω περισσότερο το βίντεο, μπορείτε να το δείτε και μόνες/οι σας εδώ. Από τότε βέβαια είδαμε πολλές παρόμοιες σκηνές, ορισμένες από αυτές πολύ χειρότερες, αλλά αυτή ήταν η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα μερικά πράγματα. Ένα από αυτά ήταν ότι αυτού του είδους η συμπεριφορά δεν περιοριζόταν πλέον στα λούμπεν στρώματα της ελληνικής κοινωνίας αλλά είχε αρχίσει, σαν ιός, να διαδίδεται. Μπορούσες να ακούσεις περίπου τα ίδια και με παρόμοιο ύφος από έναν οδηγό ταξί, μία κυρία στο λεωφορείο, έναν φοιτητή στο πανεπιστήμιο, μία καλλιτέχνιδα, ακόμα και από έναν συνάδελφο. Η παράνοια, το μίσος, η επιθετικότητα είχαν εισχωρήσει παντού. Φυσικά το βασικό όχημά τους αποτέλεσαν, από την αρχή, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ειδικά το Facebook και το Twitter και δευτερευόντως ο χώρος σχολίων στα άρθρα που δημοσιεύονταν ηλεκτρονικά. Επειδή η αρχή της κρίσης συνέπεσε με την εντατικοποίηση της δικής μου δημόσιας παρέμβασης, η οποία από την αρχή βρισκόταν στην αντίπερα όχθη από εκείνη που συγκεντρώθηκαν όσοι μολύνθηκαν ακαριαία από τον ιό της επιθετικής παράνοιας, την παρακολούθησα σε όλη την εξέλιξή της. Θα μπορούσα να αισθάνομαι ακόμα και θύμα της αν δεν με προστάτευε ο περιορισμένος χρόνος μου.

Ο Γούντι Αλεν ονειρεύεται την ελληνική Αριστερά

 Του Γιώργου Σιακαντάρη, ΒΗΜΑ

Ο κ. Τσίπρας τις τελευταίες μέρες το τερμάτισε. Αντί να εκδιώξει τον Βαρουφάκη, με τον λόγο του στην ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ προσχώρησε στην άποψη του υπουργού του των Οικονομικών. Ο Γιούνκερ και ο Σουλτς τα είπαν έξω από τα δόντια. Είναι εμπάθεια αυτή η κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ; Είναι έλλειψη κατανόησης των πολύ μεγάλων αλλαγών που αυτός κομίζει στην Ευρώπη; Είναι φθόνος έναντι μιας Αριστεράς που κατόρθωσε να έρθει στην εξουσία, ενώ η σοσιαλδημοκρατική εκδοχή της ψάχνει τα βήματά της; Οχι, δεν είναι κάτι τέτοιο. Αντιθέτως, είναι μια προσπάθεια να μην ταυτιστεί για πάντα στις συνειδήσεις  των πολιτών η Αριστερά με αυτό που συμβαίνει σήμερα. Η συμπορευόμενη με επικίνδυνους εθνικιστές σε λιτανείες και παρελάσεις «πρώτη φορά Αριστερά», μπορεί να είναι πρώτη φορά, αλλά δεν είναι Αριστερά. Η κριτική σε αυτή τη διακυβέρνηση είναι καθήκον και υποχρέωση καθενός που ενδιαφέρεται, ώστε η κατάληξη να μην είναι η μονιμοποίηση της υπόκλισης Λαφαζάνη στους ασφαλίτες, σημερινούς μαφιόζους, απογόνους του σοβιετικού ολοκληρωτισμού. Η απομάκρυνση της χώρας από την Ευρώπη και τον Διαφωτισμό, αν γίνει, δεν πρέπει να γίνει στο όνομα της Αριστεράς. Αν δεν μπορεί να αποτραπεί, τουλάχιστον να φανεί ως αυτό που πραγματικά είναι. Μια βαθύτατα αντιδραστική  πολιτική, αποτέλεσμα του βαθέος αντι-Διαφωτισμού, μια ενέργεια του βαθύτατου σκότους και όχι ενέργεια μιας ιδεολογίας που θέλει τη συμπόρευση της ελευθερίας με την ισότητα μέσα στον πυρήνα της δημοκρατικής Ευρώπης.

Γιατί δεν προχωρά η διοικητική μεταρρύθμιση στην Ελλάδα: Δομικά ελλείμματα, προ-απαιτούμενα και απαιτούμενα

(Με αφορμή την οδυνηρή διάψευση της ρήσης: η «κρίση είναι μια ευκαιρία για μεταρρυθμίσεις»)
Του Αντώνη Μανιτάκη, Ομότιμου καθηγητή Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Πρώην Υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης με τη συνεργασία του Γιάννη Μπαλαμπανίδη Δρ. Πολιτικών Επιστημών

Στην παρούσα μελέτη του καθηγητή Αντώνη Μανιτάκη και του Δρ.Π.Ε Γιάννη Μπαλαμπανίδη, οι δύο συγγραφείς της επιχειρούν να ανιχνεύσουν, με βάση την σύντομη υπουργική εμπειρία του πρώτου, τους λόγους για τους οποίους οι μεταρρυθμίσεις και ειδικά η Διοικητική Μεταρρύθμιση δεν προχωρά, και πάντως δεν ολοκληρώνεται ούτε αποφέρει απτά αποτελέσματα. Παρόλες τις προσπάθειες που καταβάλλονται και έχουν καταβληθεί τις τελευταίες δεκαετίες. Το ίδιο συνέβη και στην περίοδο της κρίσης και ειδικά την περίοδο 2012-2013 με την μη ολοκλήρωση και μη  εφαρμογή ενός  ολοκληρωμένου και μακροπρόθεσμου σχεδίου  ριζικής αναδιοργάνωσης των διοικητικών υπηρεσιών, που επιχειρήθηκε με την αξιοποίηση της τεχνογνωσίας της Τασκ Φορς και της Γαλλίας. Διαψεύστηκε  έτσι στην περίπτωση της Ελλάδος, προσωρινά τουλάχιστον, η ρήση ότι η «κρίση είναι μια ευκαιρία». Διότι όχι μόνον η κρίση δεν έγινε ευκαιρία αλλά αντίθετα λειτούργησε, τελικά,  και ως λαβή για τη δυσφήμηση και την πολιτική απαξίωση κάθε μεταρρυθμιστικού εγχειρήματος.

Στη συνέχεια παρουσιάζονται σχηματικά τόσο οι συγκυριακοί όσο και οι πάγιοι, διαχρονικοί, τεχνοκρατικοί και πολιτικοί,  λόγοι της αποτυχίας, καθώς και τα στοιχειώδη  και αναγκαία πολιτικά και τεχνοκρατικά προαπαιτούμενα για την ευόδωση μιας διοικητικής μεταρρύθμισης. Μιας μεταρρύθμισης που θα μετατρέψει  την Δημόσια Διοίκηση από τυφλό εκτελεστή του νόμου σε δυναμικό επεξεργαστή δημόσιων πολιτικών και θα απαλλάξει την ίδια από τα δεσμά της ακινησίας και της παράλυσης, που την έχουν εγκλωβίσει η πολυνομία, η κακονομία και ο νομικός φορμαλισμός, που τρέφονται και αναπαράγονται διαρκώς από τον κρατούντα -και βασιλεύοντα ακόμη- άκρατο πολιτικό και νομοθετικό βολονταρισμό.   

Και οι συγγραφείς καταλήγουν στο αυτονόητο όσο και θεμελιώδες συμπέρασμα: χωρίς ευρεία πολιτική συναίνεση και εθνικό, μακροπρόθεσμο σχέδιο και χωρίς την απαλλαγή της πολιτικής εξουσίας και ειδικά των υπουργών από τις φαυλοκρατικές πρακτικές και τις ψηφοθηρικές πελατειακές εξαρτήσεις τους, διοίκηση ευέλικτη, αποδοτική και αποτελεσματική δεν φτιάχνεται.

Προς τη σύγκρουση χωρίς φρένα

 Του Γιώργου Παγουλάτου, Καθημερινή

Ο​​ι μεγάλες τραγωδίες έχουν ένα στοιχείο πικρής ειρωνείας. Οι ήρωες υπερτιμούν τις δυνάμεις τους, ζαλίζονται από το πλήθος, διαπράττουν μοιραία σφάλματα. Ασυναίσθητα διολισθαίνουν στο λάθος μονοπάτι, καταλήγοντας εγκλωβισμένοι σε καταστάσεις χωρίς επιστροφή. Η αλληλουχία των γεγονότων τούς σέρνει σε αποτελέσματα αντίθετα από τα επιδιωκόμενα. Από ήρωες καταλήγουν απόβλητοι, έχοντας στο μεταξύ σπείρει γύρω τους τη συμφορά. Η χώρα βρίσκεται μια ανάσα από ένα νέο 1922 ή 1974. Παγιδευμένη σε μια παιγνιοθεωρητική φαντασίωση, σε ένα «παιχνίδι του δειλού» στο οποίο ο αντίπαλος τελευταία στιγμή θα στρίψει, έχοντας πολλά να χάσει από μια σύγκρουση. Η ιδεολογική αυταρέσκεια δεν μας επιτρέπει να δούμε ότι το μικρό χαλασμένο αυτοκίνητο κατευθύνεται με μεγάλη ταχύτητα, χωρίς φρένα, προς ένα τεράστιο τεθωρακισμένο όχημα. Κάθε δύναμη λογικής υποδεικνύει ότι η κυβέρνηση Τσίπρα θα κάνει τα πάντα για να αποφύγει, έστω τελευταία στιγμή, την καταστροφική σύγκρουση. Και η χειρότερη συμφωνία είναι καλύτερη από τις συνέπειες της ρήξης. Αλλά στα κλειστά δωμάτια της εξουσίας δεν επικρατεί πάντα η ψύχραιμη λογική. Ιδίως εάν η εξουσία είναι όχημα για ουτοπικά στοιχήματα βίαιου κοινωνικού μετασχηματισμού. Ποιος είναι ο έως τώρα απολογισμός; Κατασκεύασαν ένα αφήγημα μιας χώρας καταδικασμένης στην ύφεση των μνημονιακών πολιτικών λιτότητας. Ηρθαν στην εξουσία την ώρα που η χώρα έβγαινε από την ύφεση, ακολουθώντας την υπόλοιπη Ευρώπη στην ανάκαμψη. Επειτα από πέντε μήνες παλινωδίας, απραξίας, πιστωτικής ασφυξίας, έχουν επιφέρει ακριβώς την ύφεση εκείνη που θα δικαίωνε το αρχικό τους αφήγημα.

7 μεγάλα κατορθώματα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ

 Του Σπύρου Βλέτσα, Athens Voice

Στην ομιλία του στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ ο Αλέξης Τσίπρας αναφέρθηκε στα επιτεύγματα της κυβέρνησής του. Αν εξαιρέσουμε τα ζητήματα του συμφώνου συμβίωσης και της ιθαγένειας για τα παιδιά των μεταναστών, τα πραγματικά κατορθώματα της κυβέρνησης συντελούν στην επιδείνωση της κατάστασης της χώρας και της ζωής των πολιτών...

1. Επιστροφή στην ύφεση
Οι διεθνείς οργανισμοί προέβλεπαν ανάπτυξη 2,9% για τη φετινή χρονιά στην Ελλάδα. Τώρα η εκτίμηση βρίσκεται ανάμεσα στο 0,1% και το -1,5% με την προϋπόθεση ότι θα έρθει γρήγορα η συμφωνία με τους δανειστές. Η πορεία της ελληνικής οικονομίας είναι καθοδική. Δημόσια έργα σταματούν, επενδύσεις παγώνουν, κεφάλαια φεύγουν. Πλέον έχει αρχίσει να επηρεάζεται και ο τουρισμός. Την ίδια περίοδο όλες οι άλλες χώρες της ευρωζώνης αναπτύσσονται και μειώνουν την ανεργία. Γιατί, αντίθετα με ό,τι πιστεύουν πολλοί, η ανάπτυξη και η μείωση της ανεργίας δεν διατάσσονται από το κράτος και τα κόμματα. Ανάπτυξη και δουλειές έρχονται όταν είναι ευνοϊκό το περιβάλλον για επενδύσεις.

2. Περισσότερη λιτότητα
Ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε στην εξουσία υποσχόμενος το τέλος της λιτότητας, αλλά η λιτότητα θα είναι πολύ μεγαλύτερη. Σύμφωνα με τον καθηγητή Παναγιώτη Τσακλόγλου (Αθήνα 9.84, 12/6/15) η ανάπτυξη που χάνεται μεταφράζεται σε τουλάχιστον 2,8 δισεκατομμύρια λιγότερα έσοδα για το κράτος. Μη ρωτήσετε ποιος θα τα πληρώσει. Με ή χωρίς συμφωνία με τους εταίρους η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να καλύψει το κενό που η ίδια δημιούργησε. Η αύξηση κατά 75% του ΦΠΑ σε τρόφιμα όπως τα ζυμαρικά και τα όσπρια, που προτείνει η ελληνική πλευρά, μειώνει το εισόδημα ακόμη και στα πιο αδύναμα στρώματα. Ο Αλ. Τσίπρας πουλάει σαν κατόρθωμα τη μείωση της απαίτησης των «θεσμών» για το πρωτογενές πλεόνασμα, ενώ στην πραγματικότητα θα πρέπει να επιβληθεί μεγαλύτερη λιτότητα για να έρθει μικρότερο αποτέλεσμα. Πριν η διαπραγμάτευση γινόταν για μέτρα ενός δισ. που θα έφερναν πρωτογενές πλεόνασμα 3% του ΑΕΠ –και ισόποση μείωση του χρέους– ενώ τώρα συζητούνται μέτρα κοντά πάνω από 3,7 δίσ. για το 1%.

3. Μεγαλύτερη ανεργία

Η ελληνική ιδιαιτερότητα

Του Γιώργου Γιαννουλόπουλου, Εφημερίδα των Συντακτών

Αν βάλουμε προς στιγμήν κατά μέρος τα δεινά που μας ταλανίζουν τα τελευταία πέντε χρόνια εδώ στην Ελλάδα κι αν δούμε τι συνέβη στον υπόλοιπο κόσμο, το «αφήγημα» της Αριστεράς συνοψίζεται ως εξής: η απορρύθμιση του χρηματοπιστωτικού τομέα οδήγησε ευθέως στην κρίση του 2008 και οι κυβερνήσεις, για να διασώσουν τις αμαρτωλές τράπεζες, έκοψαν μονέδα που διόγκωσε απότομα τα κρατικά ελλείμματα. Οι παίκτες στις αγορές όμως, αφού πρώτα κατάφεραν να επιβιώσουν με ξένα λεφτά, έκριναν ότι τα ελλείμματα τα οποία δημιουργήθηκαν για χάρη τους θα πρέπει τώρα να μειωθούν δραστικά και επέβαλαν στις κυβερνήσεις μια πολιτική λιτότητας, δηλαδή την περαιτέρω συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους και γενικότερα του δημόσιου τομέα, εκθεμελιώνοντας έτσι οριστικά το σοσιαλδημοκρατικό υπόδειγμα που είχε καθιερωθεί σε ολόκληρη σχεδόν τη Δυτική Ευρώπη μετά το τέλος του Πολέμου. Κατά τη γνώμη μου, το ανωτέρω αφήγημα περιγράφει καλύτερα από οποιοδήποτε άλλο την κρίση εκτός Ελλάδας. Κι αν κάποιος μου καταλογίσει μονομέρεια ή προκατάληψη κατά της ελεύθερης αγοράς, θα επικαλεστώ μια δημόσια διατυπωμένη άποψη του τότε διοικητή της Τράπεζας την Αγγλίας: Αδυνατώ να καταλάβω, είπε, γιατί ο κόσμος δεν αγανακτεί περισσότερο. Το λάθος το κάναμε εμείς οι τράπεζες και τώρα ο πληρώνουν εκείνοι που δεν έφταιξαν. Είναι εύκολο λοιπόν να καταλάβουμε τη σημασία που απέδωσαν στη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ οι ανά την Ευρώπη αριστεροί (συμπεριλαμβάνω τους πραγματικούς σοσιαλδημοκράτες και τους κεϊνσιανούς). Για πρώτη φορά, μια εκλεγμένη κυβέρνηση λέει όχι στη λιτότητα που απεργάστηκαν οι αγορές για να ανακτήσουν και να διασφαλίσουν στο μέλλον την κερδοφορία τους.

Κύριε Τσίπρα, οι στιγμές ξεπερνούν την κυβέρνησή σας

Του Γιάννη Βούλγαρη, ΝΕΑ

Τι είναι ακριβώς το δράμα που ζούμε εδώ και μερικές εβδομάδες; Είναι μια διαπραγμάτευση που κάνουμε στο πλαίσιο της Ευρώπης, όπως απαιτούσε η εντολή που έδωσε το εκλογικό σώμα; Ή είναι ένα πολιτικό πραξικόπημα με το οποίο οι νεοκομμουνιστικές δυνάμεις εντός του ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με κάποιους εθνικιστές καμμένους, προσπαθούν να βγάλουν σιγά σιγά την Ελλάδα από την Ευρώπη; Ή, μήπως, η αποτυχία της πρώτης ενθαρρύνει το δεύτερο; Εχουμε πια πλήρη εικόνα της διαπραγμάτευσης. Οχι μόνο της τακτικής που ακολουθήθηκε και αποδείχθηκε φιάσκο με τεράστιο κόστος για την κοινωνία. Μάθαμε επιτέλους και τις «προτάσεις» της κυβέρνησης προς τους δανειστές και διαπιστώσαμε ξανά τη συντηρητική φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ και την αδυναμία με την οποία θα έχει ανταποκριθεί στις απαιτήσεις αυτής της δύσκολης φάσης, ακόμα και αν φτάσουμε σε συμφωνία. Οι προτάσεις Τσίπρα δεν ήταν παρά ένας κατάλογος δημοσιονομικών μέτρων που δεν εντάσσονταν σε κανένα σχέδιο, πόσω μάλλον αναπτυξιακό. Αντιθέτως, αντικατόπτριζαν τις παθογένειες του παρελθόντος. Δύο κομβικά παραδείγματα είναι αρκετά. Τα μέτρα κοινωνικής πολιτικής, όπως έδειξε ο καθηγητής Μάνος Ματσαγγάνης σε τρία καταιγιστικά άρθρα του («Athens Voice» 10, 12 και 14/6/2015), επαναφέρουν τη λογική της περιστασιακής, πελατειακής διανομής επιδομάτων κατά τα γούστα της πολιτικής εξουσίας, αναστέλλοντας τις προσπάθειες διάδοσης του ελάχιστου εθνικού εισοδήματος. Στο Ασφαλιστικό οι κυβερνητικές προτάσεις, προκειμένου να εξυπηρετήσουν τις ομάδες της εκλογικής πελατείας του ΣΥΡΙΖΑ κυρίως στο Δημόσιο, εγκατέλειψαν κάθε προσπάθεια εξορθολογισμού του συστήματος, ξέχασαν την κοινωνική δικαιοσύνη για τους χαμηλοσυνταξιούχους και οδηγούν εκ νέου το Ασφαλιστικό σε αδιέξοδο. Το δεύτερο παράδειγμα είναι η υπερφορολόγηση των πολιτών γενικά και του ιδιωτικού τομέα ειδικά.

Το δικαίωμα να είσαι λαός

Του Ανδρέα Πετρουλάκη, www.protagon.gr
Την Τετάρτη είχαμε μια μεγαλειώδη συγκέντρωση του λαού που αποφάσισε να πάρει στα χέρια του τη διαπραγμάτευση. Αυθόρμητα ξεχύθηκε σαν ποτάμι στην πλατεία Συντάγματος για να βροντοφωνάξει  με το αλάνθαστο κριτήριό του ότι βρίσκεται  στο πλάι της κυβέρνησης αυτές τις  κρίσιμες στιγμές. Είναι η λαική δύναμη, είναι η εκκλησία του Δήμου, είναι αυθόρμητη συμμετοχή, είναι οι ενεργοί πολίτες, είναι ο κόσμος που εγκαταλείπει τις πολυθρόνες, είναι ο σοφός λαός που ξέρει ότι οι μάχες δίνονται στους δρόμους και τις πλατείες, είναι το γέννημα της ανάγκης,  είναι η  πύρινη ανθρώπινη  μάζα  που έρχεται από πολύ μακριά μέσα από τις πιο ένδοξες σελίδες της ιστορίας του τόπου. Ασφαλώς οι δυνάμεις του σκότους τρομοκρατήθηκαν. ΄Οπως τότε με τους αγανακτισμένους, όπως όλες τις άλλες φορές που ο λαός αποφασίζει να δηλώσει το παρών, άρχισαν τις λοιδωρίες και τις προσβολές. Γιατί καταλαβαίνουν ότι τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει την τίμια οργή του  λαού που ξεσηκώνεται για το δίκιο του. Την Πέμπτη είχαμε στον ίδιο χώρο άλλη διαδήλωση. Όχι λαού φυσικά- δεν έχει καμία σημασία που ήταν ασύγκριτα περισσότεροι. Είχαμε μάζωξη κάποιων ανθρώπων, οργανωμένη ασφαλώς από τα γνωστά κέντρα. Μάζωξη συγκεκριμένων ανθρώπων. Τα πλάνα γίνονται πάντα κοντινά όταν ξεφεύγουν τα αιτήματα από το πλαίσιο του λαικού συμφέροντος (το οποίο δεν χρειάζεται να αναλύσουμε γιατί είναι κοινός τόπος). Δεν θα τους κάνουμε τη χάρη να κρατηθούμε σε απόσταση, να δούμε από μακριά το ομογενοποιημένο πλήθος και να τους δώσουμε τη νομιμοποίηση (δηλαδή την αγιοποίηση) του λαού που έχει πάντα αγαθές προθέσεις και αγνά κίνητρα και πολύ περισσότερο πάντα δίκιο. Αυτοί της Πέμπτης  δεν είναι λαός.

Σκληρή κριτική στην «Επιτροπή Αλήθειας» για το χρέος

Δριμύτατη κριτική για τη σύνοψη της «Προκαταρκτικής Εκθεσης» που δημοσιοποιήθηκε χθες, από την Επιτροπή Αλήθειας για το δημόσιο χρέος ασκεί ο πρόεδρος της «Δράσης» Θόδωρος Σκυλακάκης, χαρακτηρίζοντάς τη σύνοψη που δημοσιοποιήθηκε παραπλανητική. Σύμφωνα με τον κ. Σκυλακάκη, η κατ’ ευφημισμόν ονομαζόμενη «Επιτροπή Αλήθειας» για το δημόσιο χρέος δημοσιοποίησε χθες, σύνοψη της προκαταρκτικής έκθεσης, 2.545 λέξεων, χωρίς ούτε έναν συγκεκριμένο αριθμό με την οποία επιχειρεί να παραπλανήσει χονδροειδώς τον ελληνικό λαό παραλείποντας το πλέον ουσιώδες στοιχείο για τη δημιουργία του χρέους. Οτι δηλαδή από το 2001 ώς το 2009 το ελληνικό κράτος ξόδεψε 826 δισ. ευρώ και εισέπραξε 691 δισ. ευρώ (δαπάνες και έσοδα Γενικής Κυβέρνησης). Οπως εξηγεί ο επικεφαλής της «Δράσης», το κράτος ξόδεψε 135 δισεκατομμύρια περισσότερα από όσα εισέπραξε, στοιχείο που δεν αναφέρεται πουθενά. Πουθενά δεν αναφέρεται επίσης, ότι στα 9 αυτά χρόνια από την είσοδο της Ελλάδας στο ευρώ, η Βουλή ψήφιζε κάθε χρόνο έλλειμμα κατά μέσο όρο 1,4% του ΑΕΠ και το τελικό απολογιστικό έλλειμμα που υλοποίησε το ελληνικό κράτος ήταν κατά μέσο όρο 7,4% του ΑΕΠ. Δηλαδή η υπέρβαση μόνο, που γινόταν χωρίς την έγκριση της Βουλής (6% του ΑΕΠ ή 4 ΕΝΦΙΑ ετησίως), ήταν διπλάσια κατά μέσο όρο από το μέγιστο επιτρεπτό όριο της συνθήκης του Μάαστριχτ. Αντ’ αυτών, αναφέρει χαρακτηριστικά ο πρώην ευρωβουλευτής, στο σχετικό κεφάλαιο αναγράφονται αστείες δικαιολογίες όπως ότι οι δημόσιες δαπάνες δεν ήταν υπέρμετρες γιατί «παρέμεναν χαμηλότερες από τις δημόσιες δαπάνες άλλων χωρών της Ευρωζώνης». Παραλείπει τέλος να αναφέρει ότι τα απολογιστικά στοιχεία για το έλλειμμα και το χρέος στα 9 αυτά χρόνια αναθεωρήθηκαν, μετά την επίσημη ετήσια ανακοίνωσή τους, 70 φορές, τις 68 από αυτές προς τα πάνω.

Ο λενινισμός του κ. Τσίπρα και η εξουσία

 Του Ηλία Κανέλλη, http://booksjournal.gr/

Μιλώντας χθες στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας δεν μπόρεσε να κρύψει ότι η χώρα βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή. Απέδωσε δε την αδυναμία της κυβέρνησής του να πραγματώσει όσα είχε υποσχεθεί σε μια λενινιστική, τριτοδιεθνιστική κοινοτοπία: «Έχουμε την κυβέρνηση, αλλά όχι την εξουσία», είπε. Γιατί επέλεξε αυτή τη διατύπωση;

Χρησιμοποιώντας τη φράση αυτή, ο έλληνας πρωθυπουργός, κατά τη γνώμη μου, υπενθύμισε ότι η αντίληψή του για την πολιτική διαμορφώθηκε στο λενινιστικό στρατόπεδο - κατά την ευδόκιμη θητεία του στην ΚΝΕ, όπου διακρίθηκε, ως γνωστόν, ως καταληψίας. Λέγοντας ότι δεν έχει την εξουσία, στην πραγματικότητα σαν να ομολογεί ότι ο βασικός στόχος του δεν ήταν η διεκδίκηση της κυβέρνησης σε μια χώρα της δημοκρατικής Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αλλά τότε ποιος θα μπορούσε να είναι ο απώτερος στόχος του; Και θα μπορούσε ο στόχος αυτός να οδηγεί σε πολιτικές βλέψεις εκτός της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Και πού; Ψάχνοντας τις γραφές, ανακάλυψα ότι η πιο πρόσφατη σχετική αναφορά έχει γίνει στο 15ο Συνέδριο του ΚΚΕ, του 1996, όπου στις αποφάσεις του αναφέρονται και τα εξής: «Σε συνθήκες [...] μεγάλης φθοράς στην επιρροή των αστικών κομμάτων [...], μπορεί να προκύψει κυβέρνηση αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών δυνάμεων με βάση το Κοινοβούλιο χωρίς να έχουν διαμορφωθεί ακόμα οι όροι για το επαναστατικό πέρασμα. [...] μια τέτοια κυβέρνηση, με τη δράση της [μπορεί] να συμβάλει στην έναρξη της επαναστατικής διαδικασίας. Το διάστημα μέσα στο οποίο θα κριθεί αν η κυβέρνηση θα προχωρήσει προς τα εμπρός δε θα είναι μακρόχρονο. [...] Αν οι εξελίξεις δεν πάρουν θετική πορεία, τότε η κυβέρνηση θα ανατραπεί...».

Πρόταση μομφής τώρα!

 Του Θανάση Γεωργακόπουλου, http://metarithmisi.gr

Τα όσα έπραξε χθες η Πρόεδρος της Βουλής με αφορμή την κατάθεση στη Βουλή της έκθεσης της Τράπεζας της Ελλάδας από το Διοικητή της Γ. Στουρνάρα ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Υπήρξαν, βέβαια, όπως πάντα, πλευρές των ενεργειών της Ζωής Κωνσταντοπούλου που προκάλεσαν “περιφερειακούς” σχολιασμούς. Για παράδειγμα, πολλοί έσπευσαν να πουν πως η βιαιότητα της αντίδρασής της οφειλόταν στο ότι η κατάθεση της έκθεσης της χάλασε το σώου με τη διήμερη συνεδρίαση της (προσωπικής της) Επιτροπής για το χρέος. Άλλοι έσπευσαν να διακωμωδήσουν την άρνησή της να παραλάβει το στικάκι usb με την έκθεση, ζητώντας την …εκτύπωση. Όταν στις ενέργειες της Ζωής Κ. προστέθηκαν και οι παραληρηματικές δηλώσεις της «αδελφοποιητής» της Ρ. Μακρή, οι οποίες κατέληγαν στην αναγγελία για κατάθεση μήνυσης κατά του κ. Στουρνάρα, το «κράξιμο» –ειδικά στα social media- για τις δύο «παλαβές» έδωσε και πήρε. Ισχυρίζομαι πως, παρότι λειτουργεί ανακουφιστικά και χαλαρωτικά σε δύσκολους καιρούς,, η αντιμετώπιση της Ζωής και των συν αυτή με όρους διακωμώδησης ή …ψυχιατρικής παρουσιάζει ένα μεγάλο πρόβλημα. Αποκρύπτει τον ολοκληρωτικό χαρακτήρα πολλών ενεργειών, δραστηριοτήτων και της εν γένει λειτουργιας της ως Προέδρου της Βουλής, που δεν αποτελεί προσωπική «ιδιοτροπία» και ιδιομορφία. Αντίθετα αποτελεί την πιο «προωθημένη» και γκροτέτσκα έκφραση της ολοκληρωτικής νοοτροπίας του ΣΥΡΙΖΑ ως συνόλου. Δείγματα είχαμε πολλά το τελευταίο διάστημα Χθες, όμως, φάνηκε πεντακάθαρα στους χειρισμούς και των δύο πλευρών όσον αφορά την έκθεση της Τραπέζης της Ελλάδος και το διοικητή της κ. Στουρνάρα. Γιατί τις απαράδεκτες ενέργειες της Ζωής Κ. ακολούθησαν η ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και οι δηλώσεις Παππά και άλλων στελεχών του.

10 νέοι αντιμνημονιακοί μύθοι

 Του Φώτη Γεωργελέ, Athens Voice

Η διαπραγμάτευση της πλατείας. Την Τετάρτη ο μισός Σύριζα καλεί το λαό σε συγκεντρώσεις στις πλατείες. «Για να πάρουμε τη διαπραγμάτευση στα χέρια μας. Για να γκρεμίσουμε τη λιτότητα». Όταν παίρνουμε τη διαπραγμάτευση στα χέρια μας την αφαιρούμε από τα χέρια κάποιων άλλων, αυτών που τη διεκπεραιώνουν μέχρι τώρα, δηλαδή από την κυβέρνηση της χώρας. Εναντίον τίνος είναι λοιπόν αυτές οι συγκεντρώσεις; Και η λιτότητα «γκρεμίζεται» με λεφτά. Τα οποία δεν έχουμε. Εκτός αν τυπώσουμε τα κατοχικά δικά μας. Για να καταλάβουν όλοι τι σημαίνει πραγματική «λιτότητα»... Είναι πια προφανές ότι καθώς τα πράγματα οδηγούνται σε αδιέξοδο, οι διαφορετικές επιδιώξεις αποκαλύπτονται. Οι πολιτικοί εκφραστές του λόμπι της δραχμής δεν έχουν κανένα σκοπό να καταλήξουν σε συμφωνία που θα κρατήσει τη χώρα στην Ευρώπη. Το αντίθετο. Τα συμφέροντά τους εξυπηρετούνται από τη χρεοκοπία. Αυτή η κυβέρνηση όπως είναι, ολόκληρη, είναι πολύ δύσκολο να καταλήξει σε μια ευρωπαϊκή συμφωνία και σχεδόν αδύνατον να την εφαρμόσει. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θα ακολουθήσουν πολιτικές εξελίξεις. Η αντιμνημονιακή λιτότητα. Γιατί και αυτή η κυβέρνηση ανακοινώνει σκληρά μέτρα; Η απάντηση της πενταετίας είναι, βέβαια, επειδή και αυτοί είναι γερμανοτσολιάδες, προδότες, μερκελιστές. Η απάντηση της πραγματικότητας είναι επειδή δεν έχει λεφτά. Γιατί η αντιμνημονιακή κυβέρνηση πρέπει να πάρει σκληρότερα μέτρα από την προηγούμενη, από το «μέιλ Χαρδούβελη»; Επειδή εντωμεταξύ, αυτό το μοιραίο πεντάμηνο η οικονομία πήγε χειρότερα από το 2014. Η μικρή ανάπτυξη έγινε στασιμότητα. Τα μικρά πλεονάσματα μετατράπηκαν σε ελλείμματα. Η ανεργία άρχισε πάλι να μεγαλώνει. Έτσι εκεί που οι άλλοι χρειάζονταν μέτρα για να έχουν πλεονάσματα και να αποπληρώνουν δάνεια, οι τωρινοί χρειάζονται περισσότερα μέτρα για να καλύψουν και τα ελλείμματα τα δικά τους. Η ύφεση αυτή, η καινούργια, είναι αποκλειστικό αποτέλεσμα της νέας διακυβέρνησης. Το 2014 έκλεισε με όλους τους δείκτες της οικονομίας καλύτερους.

Η τελευταία περιστροφή

 Tου Σπύρου Λυκούδη, http://www.huffingtonpost.gr

Στην ομιλία του στην Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ την Τρίτη ο κ. Τσίπρας επιδόθηκε και πάλι σε μια αχαλίνωτη αντι-ευρωπαϊκή ρητορεία, δίκην προεκλογικής εκστρατείας, κατηγορώντας τους πάντες και τα πάντα για τη δεινή διαπραγματευτική θέση που ο ίδιος, οι εθνολαϊκιστές κυβερνητικοί του σύμμαχοι, οι συνεργάτες του και τα κυβερνητικά στελέχη έφεραν τη χώρα. Με μια οικονομία ήδη σε παράλυση, με την ανεργία να αυξάνεται, με τις καταθέσεις να κάνουν φτερά, με την ανησυχία, την απογοήτευση και το φόβο ενδεχόμενης κατάρρευσης να κυριαρχεί, με τη «Συμμορία της Δραχμής» να σηκώνει κεφάλι. Η κυβέρνηση πνίγηκε η ίδια στα ψέματα και τις αυταπάτες της που αφειδώς σκόρπισε γύρω της σε βαθμό που οι απελπισμένοι πολίτες να επιθυμούν πλέον όχι κάποιο φαντασιακό «κουρέλιασμα» του Μνημονίου αλλά μια κάποια συμφωνία, έστω και επώδυνη, που θα σώζει τα προσχήματα με οποιοδήποτε κόστος. Έχει εξαφανιστεί πλέον και ο τελευταίος απόηχος από τα νταούλια και τους ζουρνάδες. Τώρα πλέον χορεύουμε τον χορό του Ζαλόγγου.Τέτοια είναι η απομόνωση και η ανυποληψία στις οποίες περιέπεσε η χώρα εντός της οικογένειας των συμμάχων και εταίρων μας που ο κ. Γιούνκερ αναγκάστηκε δημοσίως, πράγμα πρωτοφανές για τα ευρωπαϊκά ήθη και χρονικά, να κατηγορήσει ευθέως τον κ. Τσίπρα ότι ενημερώνει ψευδώς τους Έλληνες διαστρεβλώνοντας τις θέσεις του. Η χώρα πληρώνει και θα πληρώσει ακριβά το τίμημα της αλαζονείας και της επικοινωνιακής της αναίδειας.

Να εκλέξουμε άλλες ελίτ;

 Του Γιώργου Σιακαντάρη, Athens Voice

«Ύστερα από την εξέγερση της 17ης Ιούνη / ο γραμματέας της Ένωσης Λογοτεχνών / έβαλε και μοιράσανε στη λεωφόρο Στάλιν προκηρύξεις / που λέγανε πως ο λαός / έχασε την εμπιστοσύνη της κυβέρνησης / και δεν μπορεί να την ξανακερδίσει / παρά μονάχα με διπλή προσπάθεια. Δεν θα ’ταν τότε πιο απλό, η κυβέρνηση να διαλύσει τον λαό / και να εκλέξει έναν άλλον…;» Θα μπορούσαμε να αντιγράψουμε αυτούς εδώ τους πολύ γνωστούς στίχους του Μπρεχτ, αντικαθιστώντας μόνο μια λεξούλα για να αποδώσουμε το τι χρειάζεται σήμερα η Ελλάδα και η Ευρώπη. Αντί να «εκλέξουν ένα άλλο λαό», θα έπρεπε να «εκλέξουν μια άλλη ελίτ».  Όσο αφορά τις ελληνικές ελίτ, αν κανείς μελετήσει το εξαιρετικό βιβλίο του Γ.Β. Δερτιλή «Η ιστορία του ελληνικού κράτους (1830-1920)», που επανεκδόθηκε πρόσφατα από τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, θα καταλάβει πως το μείζον πρόβλημα της χώρας, στη μακρά της ιστορία, ήταν ο τρόπος που οι ισχυρές τάξεις συνάρθρωναν τα δικά τους συμφέροντα με τις προσδοκίες ατομικής ανόδου των αγροτικών και των μικροαστικών στρωμάτων. Μια «αφύσικη» συναλλαγή που αφενός δεν επέτρεπε στις «ελίτ» να λειτουργήσουν ως τέτοιες και αφετέρου δεν επέτρεπε στα μεσαία και στα φτωχότερα στρώματα, να αναζητούν ταξικές και όχι πελατειακές λύσεις. Έτσι αντί να καθόμαστε σήμερα και να κατηγορούμε μόνο τα επιφαινόμενα της κρίσης, τον κρατισμό, το λαϊκισμό, το πολιτικό σύστημα, θα έπρεπε να προσεγγίσουμε την κύρια αιτία, που είναι πως αυτή εδώ η χώρα δεν είχε ελίτ αντάξιες του ονόματός τους. Δεν γέννησαν από μόνοι τους ο κρατισμός και ο λαϊκισμός τη χρεοκοπία, αν και η συμβολή τους σ’ αυτήν είναι μεγάλη, αλλά η ασταθής ισορροπία μεταξύ των ταξικών παραγόντων αυτής εδώ της χώρας. Το ζήτημα δεν είναι «φιλολογικό».

Εξουσιαστική εμμονή και ρήξη

 Του Δημήτρη Ψυχογιού, Athens Voice

Ποιο ακριβώς είναι το πρόβλημα στο οποίο σκοντάφτει η διαπραγμάτευση; Δευτέρα πρωί, ο πρωθυπουργός μάς ενημερώνει μέσω της ημιεπίσημης Εφημερίδας της Κυβερνήσεως ότι «Μόνο πολιτική σκοπιμότητα μπορεί κανείς να διακρίνει στην επιμονή των θεσμών για νέες περικοπές στις συντάξεις… Δεν είναι ζήτημα ιδεολογικής εμμονής. Είναι ζήτημα δημοκρατίας». Πράγματι είναι θέμα δημοκρατίας – εκλογικής ψηφοθηρίας για την ακρίβεια. Οι συνταξιούχοι είναι 2.700.000 και βεβαίως η εκλογική τους επιρροή πολύ μεγαλύτερη: η υψηλότατη ανεργία δεν έχει δημιουργήσει εκρηκτικό πρόβλημα γιατί οι άνεργοι επιδοτούνται πρωτίστως από τους συνταξιούχους συγγενείς και δευτερευόντως από τα επιδόματα του ΟΑΕΔ ή την ανασφαλή και περιστασιακή μαύρη εργασία. Αν συνυπολογίσουμε λοιπόν και τα μέλη των οικογενειών που εξαρτώνται οικονομικά από τους συνταξιούχους (είτε επειδή είναι άνεργοι είτε επειδή σπουδάζουν ακόμη είτε επειδή δεν είχαν ποτέ ασφαλιστική κάλυψη) δεν θα είναι υπερβολικό να υποστηρίξουμε πως η μείωση των συντάξεων αφορά τουλάχιστον 4.000.000 άτομα, το μισό εκλογικό σώμα. Για τούτο η κυβέρνηση δεν δέχεται μείωση των συντάξεων ή κατάργηση του ΕΚΑΣ και αντικατάστασή του με το «ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα»: ο συνάδελφος του κ. Φλαμπουράρη, συνταξιούχος εργολάβος της αντιπαροχής, την εποχή που ασκούσε το επάγγελμά του αντί να πληρώνει ασφαλιστικές εισφορές προτιμούσε να τις κάνει διαμερίσματα για την οικογένεια – ή και πολυκατοικίες. Εκατοντάδες χιλιάδες επαγγελματίες έχουν κάνει το ίδιο. Άρα εισπράττουν σήμερα κάθε μήνα ελάχιστη σύνταξη αλλά και τα ενοίκια από τα διαμερίσματα: αν κριθούν με βάση το εισόδημα, δεν θα λάβουν ΕΚΑΣ. Για την κυβέρνηση, το ΕΚΑΣ είναι εκλογικό φιλοδώρημα, για τούτο δεν θέλει να το καταργήσει.

Τα λόγια και τα χρόνια τα χαμένα

Tου Γιάννη Παπαθεοδώρου, http://dimartblog.com

Το επίκαιρο τηλεοπτικό «επεισόδιο» του καβγά μεταξύ του Γρηγόρη Ψαριανού και της Θεανώς Φωτίου υπενθύμισε σε όλους μας  τη σημασία της λεκτικής βίας στα χρόνια της κρίσης. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει, εδώ και καιρό, διαμορφώσει ένα ιδιαίτερο λεξιλόγιο πολιτικής αντιπαράθεσης: «γερμανοτσολιάδες», «εθνοπροδότες», «δωσίλογοι», «κουίσλιγκς», «μερκελιστές», «πέμπτη φάλαγγα», «εκπρόσωποι των δανειστών», «τρόικα εσωτερικού» κ. ά. Στη χυδαία εκτροπή του, ο λόγος αυτός ενισχύθηκε πρόσφατα από το κοινοβουλευτικό «Κάμα Σούτρα» του ψεκασμένου υπουργού κ. Καμμένου, ο οποίος, στην ομιλία του στη Βουλή, υπέδειξε τη σεξουαλική μεταφορά της «μνημονιακής» στάσης των αντιπάλων του: «στα τέσσερα εσείς, στα τέσσερα»![1] Εκκινώντας από την απολυτοποίηση της διαίρεσης μνημόνιο/αντιμνημόνιο, ο ΣΥΡΙΖΑ οδηγήθηκε σταδιακά σε ένα ρητορικό εξτρεμισμό, που αξιοποιεί επιλεκτικά είτε τη «μουμιοποίηση της ιστορίας» του ’40-’50, είτε τα γνώριμα στερεότυπα του εθνολαϊκιστικού αντιδυτικισμού. Το ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι όλα αυτά λέγονται την ίδια ώρα που, παρ’ όλη τη δραματοποίηση της «εθνικής υπερηφάνειας», ο ΣΥΡΙΖΑ ετοιμάζεται να υπογράψει άμεσα (και πιθανώς να κληθεί να εφαρμόσει εξίσου άμεσα) μια «επώδυνη συμφωνία», καθ’ υπόδειξη των εταίρων και δανειστών. Το γεγονός αυτό βέβαια δεν αλλάζει υποχρεωτικά την κρυφή γοητεία της δημαγωγίας. Κάτι ήξερε ο Εμμανουήλ Ροΐδης, που με άλλη αφορμή, έγραφε πως «η χρησιμότης της δημοκοπίας» είναι σημαντικό πολιτικό εργαλείο, «αφού εις ταύτην κυρίως πρέπει ν’ αποδοθώσιν αι εκλογικαί επιτυχίαι του λαοπροβλήτου ημών πρωθυπουργού».

Οι αγωνίες του καπιταλισμού

Επιμέλεια Θανάσης Γιαλκέτσης, Εφημερίδα των Συντακτών

Το κείμενο που ακολουθεί είναι απόσπασμα διάλεξης που έδωσε ο Aγγλος ιστορικός Ντόναλντ Σασούν τον περασμένο Απρίλιο, στο πλαίσιο του φεστιβάλ «La storia in piazza» που έγινε στη Γένοβα.

Στη βαθμιαία ενοποίηση του κόσμου, τη λεγόμενη παγκοσμιοποίηση, αντιστοιχεί ο καπιταλισμός της αγοράς, ένα σύστημα που φαίνεται να μην έχει πλέον ανάγκη από υπεράσπιση. Στη Δύση κανείς δεν φαίνεται να αντιτάσσεται στην οικουμενική του σαγήνη. Στις αναδυόμενες οικονομίες η συζήτηση επικεντρώνεται στο ερώτημα ποιος τύπος καπιταλισμού θα έπρεπε να επικρατήσει. Ο ισλαμικός φονταμενταλισμός, ο «μεγάλος εχθρός», λίγα πράγματα έχει να πει για τα οικονομικά ζητήματα. Στη Δύση είμαστε πιο πλούσιοι από κάθε άλλη φορά στο παρελθόν, αλλά υπάρχει λιγότερη ισότητα κυρίως κατά τις τελευταίες δεκαετίες. Το παλιό όνειρο της Αριστεράς (η ισότητα) εγκαταλείφθηκε. Oλοι φαίνεται να αποδέχονται ότι η τωρινή οικονομική διάταξη της κοινωνίας είναι η μόνη δυνατή. Ο καπιταλισμός λειτουργεί. Είναι αλήθεια ότι υπάρχουν ακόμη πολλοί που ζουν μέσα στη φτώχεια και την εξαθλίωση.  Μπορεί ο καπιταλισμός να συνεχίσει τη θριαμβευτική και παγκόσμια πορεία του χωρίς να βλάψει τον πλανήτη; | Στη Δύση, όμως, αυτοί είναι μειονότητα. Δεν απειλούν το σύστημα. Η περιστασιακή εξέγερση, η έκρηξη της λαϊκής οργής, η βία που ξεσπάει κατά καιρούς είναι σχεδόν μια αναγνώριση του ότι ο καπιταλισμός δεν είναι υποχρεωμένος να αντιμετωπίζει κάποιο σοβαρό πολιτικό πρόβλημα.

Κάποτε νομίζαμε ότι οι «κολασμένοι της γης» θα εξεγείρονταν ενάντια στο σύστημα. Στην πραγματικότητα, αυτοί είναι απογοητευμένοι επειδή είναι έξω από το σύστημα. Οσοι δεν αποτελούν μέρος του μαγικού κόσμου του καταναλωτικού καπιταλισμού χτυπούν την πόρτα του με ένα πρωτόγνωρο μεταναστευτικό κύμα.