Το αποτέλεσμα μιας ουάου διαπραγμάτευσης

 Του Γιώργου Προκοπάκη, http://booksjournal.gr

Με άδεια κρατικά ταμεία, με άδεια ταμεία των οργανισμών του Δημοσίου, με την εσωτερική στάση πληρωμών να απλώνεται απειλητικά, με τις καταθέσεις σε ασφαλή λιμάνια ή στα στρώματα, χωρίς τράπεζες, θα ήταν αστείο εάν δεν ήταν τραγικό για τους πολίτες αυτής της χώρας, στο όνομα αντιυφεσιακής και αναπτυξιακής πολιτικής να καταλήγουμε – με ελληνική πρωτοβουλία –  στα πιο βάρβαρα, υφεσιακά μέτρα από την αρχή της κρίσης. στο όνομα της εθνικής αξιοπρέπειας και ανεξαρτησίας να καταλήγουμε –  με πρόταση της ελληνικής κυβέρνησης –  στην εκχώρηση του ελέγχου του προϋπολογισμού για δύο ακόμη χρόνια!

Το πρόγραμμα στήριξης τελείωνε, όσον αφορά τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, τον Δεκέμβριο 2014. Έμενε μόνο το πρόγραμμα ΔΝΤ, το οποίο παρείχε πόρους για αναχρηματοδότηση χρέους. Όσον αφορά την τρόικα, η πέμπτη αξιολόγηση έπρεπε να καταλήξει σε προϋπολογισμό με μέτρα τέτοια που το 2015 να βγαίνει χωρίς πρόσθετη βοήθεια. Αντίστοιχα, το μνημόνιο με το ΔΝΤ (το φορέα που θα παρέμενε ως χρηματοδότης), απαιτούσε κάποια διαπραγμάτευση, εντός του 2015, για να καταλήξουμε σε προϋπολογισμό για το 2016 που θα έβγαινε χωρίς πρόσθετη χρηματοδότηση από τους εταίρους. Αποφοίτηση απ' τα Μνημόνια! Έχοντας από την άνοιξη 2014 μερική πρόσβαση στις αγορές, κάθε βελτίωση της οικονομικής πορείας της χώρας σήμαινε δυνατότητα ανάκτησης του ελέγχου του προϋπολογισμού. Αν βελτιωνόταν η πρόσβαση στις αγορές, το σχετικά υψηλό επιτόκιο των δανείων ΔΝΤ και η σχετικά σύντομη εξόφλησή τους, ήταν εύλογη και επιθυμητή η αντικατάσταση των χρηματοδοτήσεων ΔΝΤ με χρήματα από τις αγορές.

Για να τα λέμε όλα, η τελευταία κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, υπό την επήρεια του λαϊκισμού, με την παράλογη πολιτική της «καθαρής εξόδου» για πρόωρη μνημονιακή αποφοίτηση, έδωσε χτύπημα στις προοπτικές της χώρας – οι αγορές δεν έστερξαν! Με καθυστέρηση στο ρυθμό απεμπλοκής από το ΔΝΤ η κατάσταση ήταν ανατάξιμη μέχρι τον Δεκέμβριο 2014, πάντως – στη χειρότερη περίπτωση θα γινόταν η εκτέλεση του Μνημονίου ΔΝΤ κατά τις προβλέψεις. Πάλι για να τα λέμε όλα, το πιθανότερο είναι πως τα μέτρα στο e-mail Χαρδούβελη δεν επαρκούσαν για την απεμπλοκή από τους ευρωπαίους χρηματοδότες (που όπως είπαμε προηγείτο της απεμπλοκής από το ΔΝΤ) – κάποια πρόσθετα μέτρα ή πρόσθετη χρηματοδότηση θα έλυναν το ζήτημα.

Αντ’ αυτών είχαμε την διαπραγμάτευση της Πρώτης-Φοράς-Αριστεράς! Τι κατάφερε η διαπραγμάτευση της κυβέρνησης Τσίπρα-Καμμένου; Ας το δούμε από το διαφαινόμενο αποτέλεσμα, δηλαδή την πρόταση Τσίπρα προς τους εταίρους της 22 Ιουνίου 2015:

1. Διέλυσε κάθε προοπτική πρόσβασης, έστω και μερικής, στις αγορές για ένα τουλάχιστον χρόνο ακόμη – πιθανότατα τρία χρόνια.
2. Η χρηματοδότηση-μπαλαντέρ, που είχε αναληφθεί από το ΔΝΤ, έπαψε να είναι “μαξιλάρι” και έγινε απελπιστικά απαραίτητη.
3. Το ΔΝΤ δεν μπορεί να συνεχίζει να συμμετέχει οικονομικά στο πρόγραμμα (μέχρις ότου αλλάξουν οι συνθήκες – για ίδιους καταστατικούς λόγους). Οι χρηματοδοτήσεις έπρεπε να αναληφθούν από άλλους. Οι Ευρωπαίοι είχαν γίνει εν τω μεταξύ από εταίροι-υποστηρικτές "ναζί, τοκογλύφοι, εβραιομασόνοι, κλπ". Ο μόνος που μένει να συνεισφέρει είναι ο Έλληνας φορολογούμενος. Τα εξοντωτικά μέτρα για το 2016 που προτείνει η ελληνική κυβέρνηση, είναι το αντίτιμο της εξώθησης του ΔΝΤ από το πρόγραμμα.
4. Όπως και να το παρουσιάσει η κυβερνητική προπαγάνδα, η πραγματικότητα είναι πως η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου, εγκλωβισμένη στον ακραίο εθνολαϊκισμό της, αυτοϋποχρεώθηκε να καταφύγει η ίδια σε ακραία και βάναυση λιτότητα. Κι από πάνω, να εκχωρήσει για τουλάχιστον δύο χρόνια ακόμη τον απόλυτο έλεγχο του προϋπολογισμού στους Ντάισελμπλουμ και Βίζερ.

Όλα αυτά με άδεια κρατικά ταμεία, με άδεια ταμεία των οργανισμών του δημοσίου, με την εσωτερική στάση πληρωμών να απλώνεται απειλητικά, με τις καταθέσεις σε ασφαλή λιμάνια ή στα στρώματα, χωρίς τράπεζες!

Θα ήταν αστείο εάν δεν ήταν τραγικό για τους πολίτες αυτής της χώρας, στο όνομα αντιυφεσιακής και αναπτυξιακής πολιτικής να καταλήγουμε – με ελληνική πρωτοβουλία –  στα πιο βάρβαρα, υφεσιακά μέτρα από την αρχή της κρίσης^. στο όνομα της εθνικής αξιοπρέπειας και ανεξαρτησίας να καταλήγουμε –  με πρόταση της ελληνικής κυβέρνησης –  στην εκχώρηση του ελέγχου του προϋπολογισμού για δύο ακόμη χρόνια!

Η βαρβαρότητα που η ίδια η κυβέρνηση προτείνει στους εταίρους για τους πολίτες (δεν είναι καν βέβαιο πως θα γίνει αποδεκτή, ούτε εάν επαρκεί!) είναι δική της επιλογή - πιθανώς όχι από σχεδιασμό, σίγουρα όμως είναι αποτέλεσμα της πιο ουάου διαπραγμάτευσης στην Ιστορία.