Η σοσιαλδημοκρατία στο μικροσκόπιο

Του Δημήτρη Σωτηρόπουλου, ΒΗΜΑ

 Σέρι Μπέρμαν
Το πρωτείο της πολιτικής
Η σοσιαλδημοκρατία και η Ευρώπη του 20ού αιώνα.
Μτφρ. Ελένη Αστερίου.
Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης,
Η Σέρι Μπέρμαν, καθηγήτρια Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια της Νέας Υόρκης, περιγράφει τη γέννηση και την εξέλιξη της σοσιαλ-δημοκρατικής ιδεολογίας και των ετερόκλητων πολιτικών κινημάτων που συνδέθηκαν με αυτήν
Ποιος κέρδισε στη μάχη των πολιτικών ιδεολογιών του 20ού αιώνα; Αμέσως μετά το 1989 πολλοί, ακολουθώντας τον Φουκουγιάμα, θα απαντούσαν ότι κέρδισε ο φιλελευθερισμός με τη μορφή της φιλελεύθερης δημοκρατίας και της ελεύθερης αγοράς. Σήμερα, δεδομένης της πιο πρόσφατης οικονομικής κρίσης, μερικοί θα απαντούσαν ότι κέρδισε ο μαρξισμός γιατί αυτός έχει διαγνώσει καλύτερα τα επαναλαμβανόμενα προβλήματα του καπιταλισμού. Η Σέρι Μπέρμαν, καθηγήτρια Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια της Νέας Υόρκης και διαυγής ιστορικός των πολιτικών ιδεών, ισχυρίζεται ότι τη μάχη των ιδεολογιών κέρδισε η σοσιαλδημοκρατία. Αν φαίνεται στις αρχές του 21ου αιώνα ότι η σοσιαλδημοκρατία έχει φθίνει, πάλι αυτή θα δώσει τη λύση, με την παγκόσμια πολιτική ρύθμιση του καπιταλισμού.

Πρώτα η πολιτική

Στο καλομεταφρασμένο αυτό βιβλίο μαθαίνουμε ότι ως «πρωτείο της πολιτικής» νοείται η ανάγκη η πολιτική να κατευθύνει την οικονομία της αγοράς στο πλαίσιο του κράτους-έθνους, διατηρώντας παράλληλα τη δημοκρατία και την κοινωνική σταθερότητα μέσω του περιορισμού των βλαβερών συνεπειών της οικονομίας της αγοράς.

4 μεγάλες αλήθειες στην «Αυγή»

Του Σπύρου Βλέτσα, Athnes Voice

Mε ιδιαίτερο ενδιαφέρον και συχνά με έκπληξη αντιμετωπίστηκε στο χώρο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης ένα κείμενο με τίτλο «Αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου, αλλιώς τελειώσαμε οριστικά...» που δημοσιεύτηκε στις 18-7 στην εφημερίδα «Αυγή» Ο συντάκτης του κειμένου, που υπογράφει με το ψευδώνυμο Μακμάκ, αναφέρεται, μεταξύ άλλων, σε τέσσερις αλήθειες οι οποίες θα έπρεπε να είναι αυτονόητες, αλλά δυστυχώς δεν είναι:

1. Ο καπιταλισμός δεν είναι σε κάθε χώρα ακριβώς ίδιος. Οι ολιγάρχες και το διεφθαρμένο πελατειακό κράτος που βλέπουμε στην Ελλάδα είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας στον ανεπτυγμένο δυτικό κόσμο.

2. Αντίθετα με ό,τι κάποιοι εσφαλμένα νομίζουν, ο κοινωνικός πλούτος και η ευημερία οφείλονται στην παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών και όχι στην κατανάλωσή τους. Σε συνθήκες μάλιστα αδυναμίας δανεισμού όπως τώρα, ο πλούτος που θα καταναλώνεται θα είναι περίπου ίδιος με αυτόν που παράγεται, είτε μας αρέσει είτε όχι.

3. Ο δημόσιος τομέας παράγει και αυτός πλούτο εκτός από τον ιδιωτικό. Παράγει πλούτο, όχι βέβαια επειδή οι δημόσιοι υπάλληλοι ξοδεύουν τον μισθό τους στα μαγαζιά, αλλά στον βαθμό που παρέχει υποστηρικτικές υπηρεσίες στο κοινωνικό σύνολο. Το πελατειακό κράτος και οι αργομισθίες δεν παράγουν πλούτο, αλλά αφαιρούν.

Τα όμορφα μνημόνια όμορφα σκίζονται

Το editorial του νέου τεύχους #46 του Books' Journal, Αύγουστος 2014, που κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία και στα περίπτερα.

Μετην επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος, σύμπασα η πολιτική τάξη αποφάσισε να γίνει αυτό που διακαώς επιθυμούσε από μιας αρχής: αντιμνημονιακιά! Ζούμε έναν παραλογισμό: οι κυβερνητικοί εταίροι τρέχουν να σκίσουν αυτοί τα μνημόνια προλαβαίνοντας τον Τσίπρα στη γωνία και ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αποδεχθεί πλήρως την επιτυχία του πρωτογενούς και προσπαθεί να πλασαρισθεί ως καλύτερος διαχειριστής. Όλες οι πλευρές σχεδιάζουν τη διαχείριση επί των ερειπίων. Το ακατανόητο εν προκειμένω είναι πως, ένθεν και ένθεν της διαχωριστικής του μνημονιασμού, θεωρείται αυτονόητη η άμεση και δραματική απομείωση του χρέους. Οπότε όλα είναι μια χαρά: βγήκαμε στις αγορές και μπορούμε να δανειζόμαστε α λα Παπαθανασίου, οι δανειστές θα μας κάνουν όλα τα χατίρια (ως ηθική ανταμοιβή κατά τους μεν, επειδή πλανάται το φάσμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς κατά τους δε) και, άρα, γυρνάμε χωρίς πρόβλημα στο 2008. Στο πλαίσιο αυτό όλοι οι καλοί χωράνε: Λοβέρδοι, Ντινόπουλοι, Φωτόπουλοι, Μπαλασόπουλοι.Αυτό που επιμελώς αποκρύπτεται είναι πως δεν υπάρχει περίπτωση να δοθεί από τους δανειστές οριστική λύση στο πρόβλημα του χρέους, εάν πρώτα δεν είναι απολύτως σαφές πως η Ελλάδα μπορεί να εξυπηρετήσει τη λύση. Η κουβέντα γίνεται για ένα μικρό, βραχυπρόθεσμο χρηματοδοτικό κενό. Με λίγο τράβηγμα στα stress tests των τραπεζών, λίγο δανεισμό (ακριβό σε σχέση με τα τροϊκανά δάνεια), λίγη πολιτική διαχείριση, καθαρίσαμε. Σκίζουμε και τα μνημόνια. Πλην όμως, στη γωνία περιμένουν 53 δισεκατομμύρια ευρώ διακρατικών δανείων του πρώτου μνημονίου, κι άλλα 25 δισεκατομμύρια ευρώ των δανείων ΔΝΤ και των ομολόγων των κεντρικών τραπεζών. Χωρίς πολιτική συμφωνία με 17 κυβερνήσεις (και ισάριθμα Κοινοβούλια), με τη Λαγκάρντ και με τον Ντράγκι, δεν γίνεται τίποτε! 

Υπηρετώντας μια άλλη «κοινή λογική»

 

Του Ανδρέα Πανταζόπουλου, ΒΗΜΑ

Αν κανείς δεν μπορεί, ούτε πρέπει, να διαγράψει τη μεταπολιτευτική κληρονομιά από την άποψη της δημοκρατίας, των ατομικών και συλλογικών ελευθεριών, της ανόδου του επιπέδου διαβίωσης, τελικά, του εκσυγχρονισμού και της φιλελευθεροποίησης των θεσμών, οφείλει, παρ' όλα αυτά, ιδιαίτερα μετά την τελευταία τετραετία της πρωτοφανούς κρίσης, να αναρωτηθεί για την ποιότητα και την προοπτική αυτής της εμπειρίας.   Είναι προφανές ότι ο ιδρυτικός μύθος της Μεταπολίτευσης, η κυρίαρχη ιδεολογία της, η «κοινή λογική» της, η οποία θα μπορούσε να συνοψισθεί στο ότι όλα πρέπει να γίνονται προς όφελος «του λαού και του έθνους», ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για τη διαιώνιση των θεσμικών και πολιτικών στρεβλώσεων που οδήγησαν στη σημερινή κρίση. Η «κάθετη ένταξη των μαζών» στην πολιτική, με βασικό όχημα το πρωτο-μεταπολιτευτικό εθνικο-λαϊκιστικό ΠαΣοΚ, εμπόδισε την ανάδυση μιας προοδευτικής κοινωνίας των πολιτών, τροφοδότησε τον κορπορατισμό και τον κρατισμό και σφυρηλάτησε την εικόνα μιας εσωστρεφούς εθνικο-λαϊκής ταυτότητας της οποίας οι φορείς, αναλόγως της συγκυρίας, μεταμορφώνονταν από «θύματα» σε αντιστασιακούς «ήρωες». Η συμβολική αναπαράσταση του κοινωνικού δεσμού μέσα από μια αυτο-θυματοποιημένη και αντιστασιακή ταυτοχρόνως κοινότητα δέσμευσε την πρωτόβουλη δημιουργικότητα των ατόμων, ναρκοθέτησε την κοινωνική ευθύνη και «υποχρέωσε» τις πολιτικές ελίτ να γίνουν εξάρτημα της «κοινωνίας».     

Το λάθος του ΣΥΡΙΖΑ

  Της Αγγελικής Σπανού, www.metarithmisi.gr

Το λάθος του ΣΥΡΙΖΑ είναι διπλό: Οχι μόνο εξακολουθεί να φοβίζει τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις ως πολιτική δύναμη μη συμβατή με τους κανόνες και το πλαίσιο που ισχύουν έναντι όλων των κρατών-μελών και ειδικά έναντι των υπερχρεωμένων. Το σημαντικότερο είναι η δογματική επιμονή του στο απλοϊκό δίλημμα μνημόνιο/αντιμνημόνιο το οποίο ξεπερνιέται από τις εξελίξεις. Δεν είναι ότι η κρίση τελειώνει, κάθε άλλο, είναι όμως ότι αλλάζει μορφή και περιεχόμενο ο τρόπος διαχείρισής της. Επομένως, δεν μπορεί παρά να προσεγγίζεται στο εξής με νέα εργαλεία ανάλυσης και νέα επιχειρηματολογία. Δεν σημαίνουν όλα αυτά ότι η κυβέρνηση τα παίρνει όλα, σημαίνουν όμως ότι η αξιωματική αντιπολίτευση εκτίθεται και θα δυσκολευτεί περισσότερο από όσο αν είχε επεξεργαστεί ένα πειστικό και ρεαλιστικό κυβερνητικό σχέδιο, αντιπαραθέτοντας στο σημερινό σύστημα εξουσίας το ηθικό πλεονέκτημα - αν το έχει. Ο ΣΥΡΙΖΑ επένδυσε στην απλοϊκή σκέψη: Η κυβέρνηση της Αριστεράς θα διώξει την Τρόικα, θα σκίσει τα μνημόνια, και η ζωή μας θα αλλάξει προς το καλύτερο. Δεν διάλεξε τον δύσκολο δρόμο που έχει και βαρύ αξιακό φορτίο.

ΡΕΜΟ ΜΠΟΝΤΕΪ Πώς μοιράζονται τα κοινά αγαθά;

Από τον Θανάση Γιαλκέτση, Εφημερίδα των Συντακτών

Ο Ιταλός φιλόσοφος Ρέμο Μποντέι έχει διδάξει σε πολλά πανεπιστήμια της Ευρώπης και της Αμερικής (Κέμπριτζ, Οτάβα, Νέα Υόρκη, Τορόντο κ.α.). Σήμερα διδάσκει στο UCLA του Λος Αντζελες. Το ακόλουθο άρθρο του δημοσιεύτηκε στην ιταλική εφημερίδα «Il Sole 24 Ore»:

 Σε ποιο βαθμό είναι ρεαλιστικά εφικτό να μοιραζόμαστε τα αγαθά που –από ηθική άποψη– θα έπρεπε να ανήκουν σε όλους; Στην πραγματικότητα, ένα είδος φυσικής κληρωτίδας έχει μοιράσει τα δώρα της γης (γονιμότητα του εδάφους, πόσιμο νερό, ορυκτό πλούτο) με τρόπο τυχαίο σε σχέση με τους κατοίκους των διάφορων περιοχών. Υπάρχουν εκείνοι, οι πιο τυχεροί, που τα κατέχουν και τα έχουν οικειοποιηθεί και εκείνοι, οι λιγότερο τυχεροί, που τα διαθέτουν σε ανεπαρκή βαθμό ή και τα στερούνται εντελώς: οι κάτοικοι αφιλόξενων ή ερημικών ζωνών, εκείνοι που δεν έχουν πόρους στο υπέδαφός τους ή τους έχουν απαλλοτριώσει άλλοι. Ατομα και λαοί πάντοτε πάλευαν για την επιβίωσή τους και για τον σχετικό έλεγχο των πόρων και τα σύνορα έχουν χαραχτεί ως επί το πλείστον από πολέμους. Ακόμη και σήμερα, σε μια ιστορική φάση στην οποία η κατανάλωση ενέργειας που προέρχεται από το πετρέλαιο ή από το ουράνιο είναι πελώρια, η οικονομία και η πολιτική κυριαρχούνται από την ανάγκη να εξασφαλίζουν, συχνά με τη βία ή με την πανουργία, όχι μόνον αυτά τα αγαθά αλλά και άλλα, που είναι όλο και περισσότερο αναγκαία για την υψηλή τεχνολογία.

Είναι το 1981 τομή για την πορεία της χώρας προς τη χρεοκοπία;

Του Νίκου Μαραντζίδη, Καθημερινή
Την προηγούμενη Κυριακή («Καθημερινή» 20-7-2014) ο Πάσχος Μανδραβέλης έγραψε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο με το οποίο άσκησε κριτική στη διαδομένη αντίληψη πως το «ΠΑΣΟΚ φταίει για όλα», ειδικότερα για τη χρεοκοπία και την κρίση χρέους. Βασική του θέση είναι πως, αν και το ΠΑΣΟΚ ευθύνεται για το διογκωμένο κράτος της δεκαετίας του ’80, το βασικό θέμα της χώρας δεν βρίσκεται εκεί καθώς και άλλα ευρωπαϊκά κράτη αντιμετώπισαν παρόμοια ζητήματα και τα έλυσαν. Το βασικό πρόβλημα είναι το συγκεντρωτικό και πατερναλιστικό κράτος, που όμως δεν είναι εφεύρεση του ΠΑΣΟΚ. Αυτό συγκροτήθηκε εν προκειμένω την περίοδο της μεταξικής δικτατορίας και ενισχύθηκε ιδιαίτερα στα μετεμφυλιακά χρόνια, ακριβώς γιατί όχι μόνο εξυπηρετούσε τις πελατειακές ανάγκες των πατρώνων (πολιτικό προσωπικό), αλλά κυρίως επειδή μπορούσε να εγγυηθεί πως δεν θα είχαν πρόσβαση στο Δημόσιο οι «δεύτερης κατηγορίας» αριστεροί πολίτες. Ουσιαστικά, η επιχειρηματολογία του Μανδραβέλη μεταφέρει τη συζήτηση από το μέγεθος του κράτους (για το οποίο όλοι συμφωνούμε πως οι ευθύνες του ΠΑΣΟΚ στη διόγκωσή του είναι τερατώδεις) στην κομματοκεντρική και συγκεντρωτική φυσιογνωμία του, για την οποία οι Ελληνες σοσιαλιστές δεν φέρουν την κύρια ευθύνη. Οπως εύστοχα γράφει, «η πρόσληψη Πρασίνων ως αντιστάθμισμα στην κυριαρχία των Βένετων δεν απαντούσε στις ανάγκες του σύγχρονου Δημοσίου, αλλά σάμπως απαντούσε η διάρθρωση του Δημοσίου με τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων μετά τον Εμφύλιο;».

Αξιολόγηση: Η διοίκηση και το ποσοστό

 Του Ευθύμη Δημόπουλου, www.metarithmisi.gr
Οι θέσεις των πολιτικών κομμάτων και των πολιτευτών που εναντιώνονται στην αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων διατυπώνονται αποκλειστικά με αντιθετικούς συνδέσμους. «Ναι, εμείς θέλουμε την αξιολόγηση, βεβαίως η αξιολόγηση είναι απαραίτητη αλλά..., όμως..., μα..., ωστόσο..., κτλ. κτλ.». Επειδή δεν τολμούν να αρνηθούν ευθέως την αξιολόγηση (ως καταστατικό όρο της δημοκρατίας και κάθε δημόσιας λειτουργίας) επιδιώκουν είτε να απενεργοποιήσουν κάθε ουσιαστική της διάσταση είτε να την παραπέμψουν για άλλη μια φορά στις καλένδες. Εναντίον της αξιολόγησης ακούγονται οι συνηθισμένες συνδικαλιστικές κορώνες της απόλυτης άρνησης (π.χ. η αξιολόγηση αποδομεί το κράτος) που μοναδικό σκοπό έχουν τη διατήρηση συντεχνιακών κεκτημένων. Με τις δυνάμεις αυτές δεν υπάρχουν περιθώρια διαλόγου. Όμως, κατά του νομοσχεδίου διατυπώνονται και βάσιμες ενστάσεις. Είναι κυρίως δύο και αξίζει να τις εξετάσουμε.
Ένσταση πρώτη. «Η διοίκηση του δημοσίου είναι κομματοκρατούμενη, αναξιοκρατική και δεν μπορεί να εγγυηθεί την αξιολόγηση. Οι υπάλληλοι δεν την εμπιστεύονται. Πρέπει πρώτα να αλλάξει η διοίκηση και μετά να προχωρήσουμε σε αξιολόγηση του υφιστάμενου προσωπικού».
Σε μεγάλο βαθμό και παρά τις λαμπρές εξαιρέσεις, έτσι έχουν τα πράγματα. Οι διευθύνσεις του δημοσίου προέρχονται κυρίως από κομματικά δίκτυα.

Οι υβριστές του Διαδικτύου

 Του Γιώργου Σιακαντάρη, ΝΕΑ
Είμαστε πλέον σχεδόν στον Αύγουστο και δυστυχώς ή ευτυχώς υπάρχουν ακόμη πολιτικές ειδήσεις. Αυτή η περίοδος όμως έχει μια ιδιαιτερότητα. Διασπά τη μονοτονία της ολότητας του χρόνου. Το καλοκαίρι έχει μια ξεχωριστή χάρη, όχι μόνο γιατί είναι το διάστημα της όποιας ξεκούρασης, αλλά και γιατί ο εξωτερικός κόσμος διασπάται σε φαινομενικά ασύνδετα πράγματα. Η καταπιεστική ολότητα του χρόνου θρυμματίζεται. Ο διασπασμένος χρόνος προσδίδει στο άτομο μια αίσθηση, έστω και προσωρινή, απελευθέρωσης από την καταπίεση του πραγματικού ολικού χρόνου. Οι δραστηριότητες των ανθρώπων αποκτούν μια πιο αυτόνομη ύπαρξη, γιʼ αυτό και επιτρέπουν όχι απλώς τη χαλαρότητα αλλά και την αισθητική απόλαυσή τους. αφορά κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα. Και την αρθρογραφία. Αυτή, απελευθερωμένη από την καταπίεση του συγκεκριμένου αιτήματος της καταγραφής της επικαιρότητας, αισθάνεται ελεύθερη να αυτοσχεδιάζει, χωρίς να ρισκάρει να της αποδοθεί η μομφή του ανεπίκαιρου. Επομένως δεν είναι τυχαίο ότι η αρθρογραφία στο και για το Διαδίκτυο ως χώρο ελευθερίας αυξάνεται την καλοκαιρινή περίοδο. Ας δούμε αυτή την ελευθερία σε σχέση με την εικόνα της κοινωνίας των κολλητών στο Διαδίκτυο.

Μάτια ερμητικά κλειστά

Του Τάσου Τέλλογλου, www.protagon.gr
Πριν από αρκετό καιρό, τον Μάρτιο, έγινε στο μέγαρο Μαξίμου σύσκεψη με τη συμμετοχή του τότε υπουργού Οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα, του ενοίκου του μεγάρου πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, στελεχών των ταμείων των δημοσιογράφων και εκπροσώπων των εκδοτών. Εκεί, σχεδόν με ύφος υπερυπουργού οι εκπρόσωποι των εκδοτών ζήτησαν τον λόγο από τον τότε υπουργό των Οικονομικών κ. Στουρνάρα για το γεγονός ότι το αγγελιόσημο ήταν μεταξύ των ρυθμίσεων για τις «κρατήσεις υπέρ τρίτων», η κατάργηση των οποίων αποτελούσε θέμα συζήτησης ακόμα με την τρόικα. Με άλλα λόγια, η τρόικα είχε ζητήσει εδώ και πολύ καιρό να καταργηθεί το αγγελιόσημο, όπως και όλες οι άλλες κρατήσεις υπέρ τρίτων, ως προαπαιτούμενο για να απελευθερωθεί η δόση. Ο Στουρνάρας προσπάθησε και το θέμα έφυγε από την αντζέντα. Τώρα όμως επανέρχεται. Φυσικά οι εκδότες και τα μέσα που ελέγχουν θα αναφερθούν διεξοδικά στις διάφορες στρεβλώσεις που εμποδίζουν τον ανταγωνισμό, αλλά όταν φτάσουν στις πομπές τις δικές τους, και δικές μας (η ΕΣΗΕΑ συντάσσεται πλήρως υπέρ του δικαιώματος των δημοσιογράφων να πληρώνει ολόκληρη η κοινωνία την ασφαλιστική τους εισφορά) θα το κάνουν «μόκο».

Μια συζήτηση για τα όρια

Του Περικλή Δημητρολόπουλου, ΝΕΑ

Μπορεί να φανταστεί κανείς τον γενικό γραμματέα του ΚΚΕ να βγαίνει από το Προεδρικό Μέγαρο μετά τη συνάντησή του με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και να δηλώνει ότι «δεν μπορούμε να μένουμε αδιάφοροι απέναντι στη νέα γενοκτονία του κράτους της Κίνας εις βάρος του λαού του Θιβέτ», όπως έκανε πολύ σωστά ο Δημήτρης Κουτσούμπας μετά τη συνάντησή του με τον Κάρολο Παπούλια για να καταγγείλει το Ισραήλ; Εξέδωσαν ποτέ οι ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ ανακοίνωση στην οποία διαπίστωναν ότι «η συνεχιζόμενη σφαγή των αμάχων στην Τσετσενία αποτελεί ένα ανεξίτηλο στίγμα στην ιστορία του κράτους της Ρωσίας», όπως αναφέρουν στην ανακοίνωση που εξέδωσαν χθες για το Παλαιστινιακό; Γιατί ενώ χαρακτηρίζουν δικαίως «έγκλημα κατά του δικαίου και της ηθικής» αυτό που συμβαίνει σήμερα στη Γάζα, δεν έτυχαν ανάλογων χαρακτηρισμών η σφαγή στο Σουδάν σήμερα και στη Σρεμπρένιτσα παλαιότερα; Και γιατί δεν οργάνωσε ποτέ κανένα κόμμα διαδήλωση για τη Συρία όταν το καθεστώς του Μπασάρ αλ Ασαντ σκότωνε αμάχους που διεκδικούσαν την ελευθερία τους και βασάνιζε αγρίως παιδιά;

Ο κίνδυνος του ισλαμισμού

 Του Σταύρου Τζίμα, Καθημερινή

Ωσπου να σκοτωθούν στη Συρία μερικοί Αλβανοί, πολεμώντας στο πλευρό των εξτρεμιστών ισλαμιστών, η εικόνα για τους συμπαγείς μουσουλμανικούς πληθυσμούς στα Βαλκάνια ήταν αυτή των ήρεμων κοινωνιών που βλέπουν το μέλλον τους σε μια δημοκρατική Ευρώπη, με τα έθνη και τις θρησκείες να πορεύονται ειρηνικά. Οι αποκαλύψεις για στρατολογίες τζιχαντιστών και προσηλυτισμό, στον οποίο επιδίδονται όλο και περισσότεροι σκληροπυρηνικοί ιμάμηδες στα τζαμιά, σε συνδυασμό με την ανεξέλεγκτη ροή «ιερού χρήματος» από αραβικές χώρες και την Τουρκία, «χτύπησαν καμπανάκι». Η «τζιχάντ» διάβηκε τη Μεσόγειο και εισχωρεί, με οργανωμένη επιχείρηση ριζοσπαστικοποίησης του ήπιου και κοσμοπολίτικου Ισλάμ σε Αλβανία, ΠΓΔΜ, Κόσοβο, Σερβία, Βοσνία, αυξάνοντας την ανησυχία στις πολιτικές, θρησκευτικές, πνευματικές ελίτ αλλά και στη Δύση. Την πιο ακραία έκφρασή της αποτελούν οι «στρατιώτες του Αλλάχ», οι φανατικοί δηλαδή πιστοί που ζώνονται τα όπλα και σπεύδουν να πολεμήσουν στη Συρία και στο Ιράκ για την ίδρυση χαλιφάτου, πρώτα εκεί και μετά, όπως διακηρύσσουν, στην Ευρώπη. Ομως το πρόβλημα είναι πολύ πιο σοβαρό. Η απειλή του θρησκευτικού διχασμού πλανάται πάνω από τα Δυτικά Βαλκάνια. Σε βάθος χρόνου ο κίνδυνος να διαταραχθούν οι υφιστάμενες -και ευαίσθητες- ισορροπίες, όπως αυτές διαμορφώθηκαν με τη λήξη των πολέμων και την εθνικ (ιστικ)ή χειραφέτηση των λαών, δεν πρέπει να αγνοηθεί, προειδοποιούν οι ειδικοί.

Ο 40άρης της Κεντροαριστεράς

 Της Αγγελικής Σπανού, www.metarithmisi.gr
Είναι μία από τις δημοφιλέστερες συζητήσεις στις συνάξεις για την ανασυγκρότηση του λεγόμενου ενδιάμεσου χώρου, μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ. Αν υπήρχε ο Έλληνας Ρέντσι, τότε θα ήταν όλα εύκολα και απλά, θα δημιουργούνταν μια μεγάλη κεντροαριστερά, που θα κυριαρχούσε πολιτικά και θα άφηνε πίσω της τη σημερινή εικόνα του κατακερματισμού και της αποστασιοποίησης. Θα ήταν πραγματικά ιδανικό: Αν υπήρχε ένας νέος, ωραίος, με ισχυρή πολιτική σκέψη, σπουδαία συγκρότηση, επικοινωνιακό ταλέντο, ηγετικά χαρίσματα και λοιπά και λοιπά, τότε οπωσδήποτε θα συγκέντρωνε την αποδοχή ακόμη και εκείνων που ονειρεύονται για τον εαυτό τους τον αρχηγικό ρόλο, γιατί κάποιος που φαίνεται ότι μπορεί να φέρει εκλογικές νίκες συσπειρώνει. Αλλά, αν υπάρχει, πώς θα βρεθεί; Θα ψαχτούν τα βιογραφικά πανεπιστημιακών και άλλων επιστημόνων με περγαμηνές μεταξύ 40 και 45 χρόνων; Θα γίνει η αναζήτηση μέσω fb με βάση τα πολιτικά σχόλια σε συνδυασμό με την ηλικία που φαίνεται στο προφίλ του χρήστη; Μήπως πάλι θα αξιοποιηθεί η κομματική δεξαμενή, για να βρεθεί ένα στέλεχος που βγήκε από τον κομματικό σωλήνα αλλά μπορεί να πλασαριστεί ως νέο και άφθαρτο πρόσωπο λόγω ηλικίας;

Γιατί η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ στα Πανεπιστήμια;

Του Γιάννη Καρακάση, www.protagon.gr

Ο Κώστας Γαβρόγλου (ΚΓ) σε άρθρο του στη ΑΥΓΗ αναρωτιέται πώς η πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ στο εκλογικό σώμα δεν αντικατοπτρίζεται στους συσχετισμούς εντός των Πανεπιστημίων. Θα επιχειρήσω μια σύντομη απάντηση. Ο ΚΓ δεν είναι τυχαίος. Έχει παίξει σημαντικό ρόλο ως μέλος της ηγεσίας του πάλαι ποτέ ΕΔΠ (του συνδικαλιστικού οργάνου των βοηθών, επιμελητών και επιστημονικών συνεργατών πριν το 1982). Σε δικά του κείμενα σε μεγάλο βαθμό βασίστηκαν διατάξεις του πρώτου Νόμου-Πλαίσιο που ψηφίστηκε από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ το 1982. Η μάχη που κέρδισε το τότε ΕΔΠ (το ένδοξο παρελθόν κατά ΚΓ) ναι μεν έφερε την κατάργηση του αρχαϊκού και, ως εκ τούτου, αναχρονιστικού θεσμού της καθηγητικής έδρας, αλλά συνοδεύτηκε από τη συλλήβδην «καθηγητοποίηση» όλου σχεδόν του τότε βοηθητικού προσωπικού, με ειδικές διαδικασίες. Το βασικό επιχείρημα ήταν ότι, εφόσον λειτουργούσε το Πανεπιστήμιο, οι 5000 βοηθοί είχαν εκ των πραγμάτων αξιολογηθεί και επομένως δεν χρειαζόταν να κριθούν με ανοικτές διαδικασίες. Αυτή η νίκη σφράγισε τη μετριότητα σε πολλά τμήματα για πολλά χρόνια.

Το τέλος μιας φθίνουσας πορείας για τα πανεπιστήμια – η ήττα της Αριστεράς

 Του Ιωακείμ Γρυσπολάκη, www.metarithmisi.gr

Σε πρόσφατο άρθρο του στην εφημερίδα Η ΑΥΓΗ (21/7/2014) με τίτλο «Μια σοβαρή ήττα της Αριστεράς στα Πανεπιστήμια» ο καθηγητής του ΕΚΠΑ και στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ Κώστας Γαβρόλγου προσπαθεί να αναζητήσει τα αίτια της ήττας της Αριστεράς (εννοεί τον ΣΥΡΙΖΑ, αφού η Αριστερά των νεανικών μας χρόνων ουδεμία σχέση έχει με την σημερινή αυτοαποκαλούμενη Αριστερά) στα πανεπιστήμια. Αυτό με χαροποιεί, αφού είναι σαφής ένδειξη ότι το ελληνικό πανεπιστήμιο, μετά την ανατροπή της επί δεκαετίες κατεστημένης δικτατορίας των συνδικαλιστών και κομματαρχών, μιας ανατροπής που οφείλεται στον νόμο 4009/2011, άρχισε επιτέλους να ξαναβρίσκει τους στόχους του και να επανέρχεται στην αφοσίωσή του στην αριστεία, στην έρευνα και στη διδασκαλία. Ο κ. Γαβρόγλου, έχοντας σπουδάσει σε πολύ καλά πανεπιστήμια της αλλοδαπής, γνωρίζει τι σημαίνει πανεπιστήμιο, ποιος είναι ο ρόλος του, ποιοι οι στόχοι του και ποιος ο τρόπος με τον οποίο θα τους επιτύχει Τον προτρέπω δε να διαβάσει τις εξωτερικές αξιολογήσεις ορισμένων τμημάτων ελληνικών πανεπιστημίων, που διαπρέπουν στο ευρωπαϊκό και στο παγκόσμιο στερέωμα. Μία επίσκεψη στην ιστοσελίδα της Α.ΔΙ.Π. αρκεί, για να διαβάσει τα επιτεύγματα προς όφελος της κοινωνίας και τις καινοτόμες ιδέες που μετεξελίχθηκαν σε προϊόντα για να δημιουργηθούν επιχειρήσεις και θέσεις εργασίας.

Γεννημένοι την 24η Ιουλίου

Του Ανδρέα Πετρουλάκη, www.protagon.gr

Τη νύχτα που το Προεδρικό αεροπλάνο της Γαλλικής Δημοκρατίας προσγειωνόταν στο αεροδρόμιο του Ελληνικού, μαζί με την Γ Ελληνική Δημοκρατία  γεννιόταν και η πιο προνομιούχα, η πιο τυχερή και πιο ευλογημένη από τη μοίρα γενιά  Ελλήνων από συστάσεως ελληνικού κράτους μέχρι σήμερα. Η γενιά της Μεταπολίτευσης. Μια γενιά καθόλου μυθολογημένη και ένδοξη, που σαν να λαθροβίωσε μέσα στην πολυτάραχη ιστορία του τόπου και να έδρεψε αθόρυβα τους πιο πλούσιους καρπούς του, με τον λιγότερο κόπο και κυρίως χωρίς δράμα και πόνο. Είναι η μόνη γενιά που δεν γνώρισε ούτε πόλεμο, ούτε κατοχή, ούτε εμφύλιο, ούτε δικτατορία, ούτε πολιτική ανωμαλία, ούτε οικονομική ύφεση, ούτε βέβαια πτώχευση μέχρι το ΄10. Η χώρα αναπτυσσόταν μαζί με αυτήν τη γενιά. Της δόθηκαν όσες ευκαιρίες δεν είχαν δοθεί σε καμιά μέχρι τότε και κυρίως χωρίς να της ζητηθεί αντίτιμο να πολεμήσει, να υποβάλει πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, να αντισταθεί σε δικτατορία, να ξενιτευτεί. Δεν χρειάζεται ασφαλώς να πούμε ότι δεν καταργήθηκαν στην ηλικία αυτή οι ανισότητες και οι ταξικές διαφορές, απλώς η αφετηρία όλων ήταν καλύτερη. Οι οικονομικές προϋποθέσεις ήσαν ευνοϊκότερες και οι ευκαιρίες πολύ περισσότερες από πριν. Πήρε τη σκυτάλη από τη γενιά του Πολυτεχνείου, τους ήρωές της, συμμετέχοντας μαζί της στην δημοκρατική παραζάλη των δρόμων και των αμφιθεάτρων που ήταν πιο πολύ χαρά, έρωτας, έξαψη, μουσική, τραγούδια, ξενύχτια, συλλογικό πανηγύρι και πολύ λιγότερο αγώνες δημοκρατίας, αφού πως να πεις  αγώνα κάτι που δεν έχει εχθρούς.

Η αλαζονεία της νέας(;) πολιτικής

 

Του Γιώργου Σιακαντάρη, ΝΕΑ

Τι καινούριο έχουν να παρουσιάσουν το Ποτάμι και οι "Πρωταγωνιστές" του;

Η επιστολή - απάντηση του επικεφαλής του Ποταμιού κυρίου Σταύρου Θεοδωράκη στην πρόσκληση για διάλογο του προέδρου της ΔΗΜΑΡ κυρίου Φώτη Κουβέλη δείχνει πόσο κοντά είναι η (νέα) πολιτική με την αλαζονεία. Ο κύριος Θεοδωράκης αρνείται να συζητήσει με πρόσωπα «και πολιτικούς που μετέχουν σήμερα στην κυβέρνηση». Δεν θέλει να συζητά με ανθρώπους που έχουν «αντικειμενική πολιτική ευθύνη (και ορισμένοι από αυτούς και προσωπική ευθύνη) για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα». Ναι, είναι ο ίδιος που προεκλογικά υποστήριζε ότι μόνο κυβερνήσεις του 51% θα έχουν τη νομιμοποίηση για να προχωρήσουν σε διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Τώρα πώς μπορεί να προκύψει μια τόσο μεγάλη πλειοψηφία όταν χαράσσεις μια κόκκινη γραμμή μεταξύ των «νέων» και όσων έχουν κυβερνήσει κατά τη Μεταπολίτευση, μόνο η υπερβατολογική «διαλεκτική» μπορεί να γνωρίζει.  Τι σημαίνει όμως «αντικειμενική πολιτική ευθύνη»; Να ένας άλλος όρος της σταλινικής «διαλεκτικής» αυτός. Ελπίζω κάποιος από τους πολύ σοβαρούς και αξιόλογους ανθρώπους, μερικοί και με υψηλή φιλοσοφική παιδεία, που ακολουθούν το ρεύμα του Ποταμιού να τον ενημερώσει ότι η κατηγορία της «αντικειμενικής ευθύνης» ανήκει στα όπλα της πολύ παλιάς πολιτικής του ολοκληρωτισμού κατά της δημοκρατίας.

Ο Νταβίντ Γκρόσμαν και το πένθος της Ιστορίας

 BHMA

Μετά τον χαμό του γιου του, συνέθεσε μια παναθρώπινη ελεγεία για την απώλεια ενώ το 2012 με ανοιχτή επιστολή στον Νετανιάχου ζητούσε να επαναπροσδιορίσει τη στάση του απέναντι στους Παλαιστίνιους

Το φθινόπωρο του 2012 ο ισραηλινός συγγραφέας Νταβίντ Γκρόσμαν απηύθυνε, μέσω της εφημερίδας «Haaretz», ανοιχτή επιστολή στον σημερινό πρωθυπουργό του Ισραήλ Μπέντζαμιν Νετανιάχου - οι δυο τους ανήκουν σε διαμετρικά αντίθετους πολιτικούς χώρους - με την οποία τον καλούσε, στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου μάλιστα, να επαναπροσδιορίσει συνολικά την στάση του απέναντι στους Παλαιστίνιους. Ο τίτλος της επιστολής του προοδευτικού Γκρόσμαν προς τον συντηρητικό Νετανιάχου ήταν: «Είναι ώρα να μιλήσετε με τον Αμπάς». Ο πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής είχε εκφράσει τότε, με συνέντευξή του στην ισραηλινή τηλεόραση, την επιθυμία του να επισκεφθεί ξανά τη γενέθλια πόλη του (Σαφέντ) η οποία σήμερα βρίσκεται σε ισραηλινό έδαφος.

Και τώρα, πού πάμε;

Του Νικόλα Σεβαστάκη, Εφημερίδα των Συντακτών

Μια νέα επινόηση της ελληνικής δημοκρατίας που αφήνει εκτός δημόσιου διαλόγου μόνο φασίστες και ακραία αντιδραστικούς. 

Τέσσερις δεκαετίες ζούμε στο κατόπι της Μεταπολίτευσης και των χρονικών της. Μας απασχολούν τα ανώγια και τα κατώγια, οι επίσημες κι οι παράτυπες όψεις της ελληνικής κοινωνικοπολιτικής ζωής του ύστερου 20ού αιώνα. Οι απολογισμοί, περισσότερο πικροί παρά γενναιόδωροι, περισσεύουν. Ζούμε, κυρίως, με την απορία για το πού ακριβώς κατευθυνόμαστε, για τον προσανατολισμό αυτού του κράτους και της συγκεκριμένης κοινωνικής του ενδοχώρας. Τα τελευταία χρόνια, η κρίση πυροδότησε ουσιαστικά όλες τις εκδοχές παρωδιακής αναβίωσης ή δογματικής αποκήρυξης της Μεταπολίτευσης. Εχει έλθει η ώρα να τεθεί και το πραγματικό ερώτημα, πέρα από το άγχος για την ανάσταση παλαιάς κοπής αγωνιστικών ριζοσπαστισμών αλλά και δίχως εχθρότητα προς τον δημοκρατικό άνεμο των χρόνων μετά το ’74, αίσθημα φανερό ακόμα σε ορισμένους κύκλους της πολιτικής και της διανόησης. Το πραγματικό ερώτημα νομίζω ότι αφορά τη νέα επινόηση της δημοκρατίας μας ως πολιτικής κοινότητας αλλά και ως κοινωνικών πρακτικών που συναποτελούν τον ελληνικό δημόσιο χώρο. Τι σημαίνει όμως «επινόηση» όταν αναφερόμαστε σε δημόσια πρότυπα και πολιτικές συλλήψεις; Υπάρχει, ως γνωστόν, ο πειρασμός να δοθεί μιαν απάντηση στο ερώτημα με ένα «ούτε δεξιά ούτε αριστερά», λύση που προωθεί πλέον έναν ακραίο εκλεκτικισμό σερφάροντας, δίχως ιεράρχηση, απ’ τα αντικρατικά στερεότυπα της νεοφιλελεύθερης Κεντροδεξιάς ώς την πολιτισμική Αριστερά.

Ελμαρ Αλτφατερ: Η αποτυχία της λιτότητας

 Από τον Θανάση Γιαλκέτση, Εφημερίδα των Συντακτών

Επιφανής εκπρόσωπος της γερμανικής αριστερής διανόησης, ο 76χρονος σήμερα Ελμαρ Αλτφατερ ήταν καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου μέχρι το 2004, οπότε συνταξιοδοτήθηκε. Η ακόλουθη συνέντευξή του δημοσιεύτηκε στο ιταλικό περιοδικό «Micromega».

• Καθηγητή Αλτφατερ, σε ένα πρόσφατο κείμενό σας, με το οποίο συμμετείχατε στη συζήτηση που αναπτύχθηκε στη Γερμανία για το μέλλον της Ευρώπης, γράψατε: «Στις αρχές του 21ου αιώνα, επέστρεψε στην Ευρώπη η μεγάλη φτώχεια, η οποία μετά το 1945, στη διάρκεια των “σοσιαλδημοκρατικών δεκαετιών” που σημαδεύτηκαν από την επιρροή του κεϊνσιανισμού, είχε εξαλειφθεί». Εσείς είστε ένας από τους μεγαλύτερους επικριτές στη Γερμανία των πολιτικών της λιτότητας, στις οποίες αποδίδετε αυτήν την επιστροφή της φτώχειας στη γηραιά ήπειρο. Γιατί;

Αυτή δεν είναι μόνον η δική μου θέση. Είναι πολλοί σήμερα εκείνοι που κατανοούν ότι οι πολιτικές της λιτότητας μοιραία θα αποτύχουν. Το γνωρίζουμε ήδη από τη δεκαετία του 1980, από την κρίση του χρέους στις αναπτυσσόμενες χώρες, που υποχρεώθηκαν να εφαρμόσουν σκληρότατες πολιτικές λιτότητας. Η λιτότητα είναι προορισμένη να αποτυγχάνει πάντοτε και για λόγους συστημικού χαρακτήρα. Πρώτα απ’ όλα, για να το πούμε με όρους κλασικά κεϊνσιανούς, επειδή μειώνει την εσωτερική ζήτηση. Και χωρίς εσωτερική ζήτηση δεν υπάρχει ανάπτυξη, επομένως ούτε και έξοδος από την κρίση.

Ο ποιητής του λαού στο facebook

 Του Μάκη Καραγιάννη, ΝΕΑ, 19.7.14

Εκανα ένα βράδυ μια περιήγηση στις σελίδες των λογοτεχνών κι έπεσα σε περισυλλογή για τα νέα ήθη, που αθόρυβα διαμορφώνουν οι νέες πραγματικότητες του διαδικτύου. Ποιητής κάτω από την ανάρτηση με το ποίημά του είχε 620 like και 340 σχόλια. Δεν άντεξα και μπήκα στον πειρασμό να τα διαβάσω. Απαντούσε στους άπειρους φίλους που εκδήλωναν το θαυμασμό τους με ύφος σεμνό, πίσω από το οποίο διανυκτέρευε ένα νικητήριο χαμόγελο. «Ευχαριστώ, να ’σαι καλά» και πάλι «ευχαριστώ και ανταποδίδω» στον επόμενο. Έσφιγγε ηλεκτρονικά το χέρι, με άπειρη υπομονή, ένα έκαστο εκ των 170 θαυμαστών του με την ίδια αμηχανία που απαντούν οι οικείοι στα μνημόσυνα, τους γάμους και τα βαφτίσια, στους εκατοντάδες μακρινούς συγγενείς και αγνώστους.

Σε λίγο διαπίστωσα ότι δεν πρόκειται για μεμονωμένο φαινόμενο αλλά για τον κανόνα. Πεζογράφοι και ποιητές με χιλιάδες φίλους, ξημεροβραδιάζονται μπροστά στους υγρούς κρυστάλλους της οθόνης, θαυμάζοντες και υμνούντες αλλήλοις, ανταλλάσσοντας χαιρετισμούς και  ηλεκτρονικά φιλιά με τους αναγνώστες. Ενημέρωση, ναρκισσισμός ή το άγχος της παρουσίας;  Αλλεπάλληλες αναρτήσεις για να μάθουν όλοι πού είμαστε, τι κάναμε, τι σκεφτόμαστε ανά πάσα στιγμή.  Μια έκρηξη δημοσιότητας. Ο συγγραφέας σε  ζωντανή μετάδοση από το γραφείο, ίσως κι από την  από την κρεβατοκάμαρά του.

Δεν χρειάζονται πια έντυπες εκδόσεις, ούτε κριτικές. Ο ποιητής κι ο πεζογράφος επικοινωνούν κατευθείαν με το κοινό. Πρόσωπο με πρόσωπο. Με εκείνη την αδιαμεσολάβητη επαφή, ώστε ο συγγραφέας να εμβαπτίζεται στα νάματα του απλού κόσμου. Δεν υπάρχουν θεσμοί. Δεν υπάρχουν κριτικοί. Υπάρχει μόνον Λαός.

Μελανό κεφάλαιο της Μεταπολίτευσης;

Του Πάσχου Μανδραβέλη, Καθημερινή

H Δημόσια Ιστορία στη χώρα μας είναι σαν τον δημόσιό της διάλογο. Πάει με τις μπάντες. Από εμπεδωμένη άποψη της «καταραμένης Δεξιάς που κατέστρεψε την Ελλάδα» (κάτι που καλλιέργησε επιτυχώς σύμπασα η Αριστερά), περνάμε σταδιακά στο «καταραμένο ΠΑΣΟΚ που κατέστρεψε την Ελλάδα» , κάτι που καλλιεργείται αμφίπλευρα -από τη Δεξιά και από την Αριστερά- και για διαφορετικούς λόγους. Βασικός στόχος της κριτικής είναι η δεκαετία του ’80 που παρουσιάζεται ως το μελανό κεφάλαιο της Μεταπολίτευσης. Αν και αυτήν τη δεκαετία φούντωσαν πολλά αρνητικά δαιμόνια (με κορυφαία τον λαϊκισμό και τη διόγκωση του κράτους), αυτά δεν ήταν καινά δαιμόνια. Προϋπήρχαν... Για παράδειγμα, οι εθνικοποιήσεις σημαντικών τομέων της οικονομίας γίνονται κατά τη διακυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή (1977-1980), ενώ στη δεκαετία του ’80 η χώρα βιώνει απλώς τον επίλογο της κατάρρευσης της μέχρι τότε προστατευμένης ελληνικής βιομηχανίας και έχουμε την κρατικοποίηση των προβληματικών επιχειρήσεων. Βεβαίως η διαχείριση αυτών των προβληματικών ήταν ένα διαρκές σκάνδαλο με κομματικές προσλήψεις και κομισάριους ως διοικητές, αλλά η κρατικοποίησή τους ήταν τότε πολιτικός μονόδρομος. Πέρα από κάποιες ελάχιστες φιλελεύθερες φωνές στη Νέα Δημοκρατία, υπήρχε γενική συναίνεση ότι «το κράτος πρέπει να κάνει κάτι γι’ αυτό».

Απώλεια για την ακαδημαϊκή κοινότητα: Πέθανε ο αγγειοχειρουργός Αστέριος Κατσαμούρης

Έφυγε από τη ζωή ο καθηγητής Αγγειοχειρουργικής της Ιατρικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Αστέριος Ν. Κατσαμούρης μετά από καρδιακό επεισόδιο.

Η ΔΗΜΑΡ για την απώλεια του Αστέριου Κατσαμούρη

Η ΔΗΜΑΡ και ο πρόεδρος της, εκφράζουν τη βαθιά θλίψη τους για την απώλεια του καθηγητή Αγγειοχειρουργικής στο ΑΠΘ, Αστέριου Κατσαμούρη που άφησε την τελευταία του πνοή χθες το απόγευμα. Η απώλεια του Α. Κατσαμούρη, ο οποίος στις πρόσφατες Ευρωεκλογές ήταν υποψήφιος με το ψηφοδέλτιο «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ – ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ», αφήνει δυσαναπλήρωτο κενό στην ακαδημαϊκή κοινότητα και την ιατρική. O Α. Κατσαμούρης υπηρέτησε ως καθηγητής Αγγειοχειρουργικής για μια περίπου 20ετία, (1990-2009) στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Κρήτης και ακολούθως υπηρέτησε ως καθηγητής Αγγειοχειρουργικής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (Γενικό Νοσοκομείο «ΑΧΕΠΑ»). Η Δημοκρατική Αριστερά εκφράζει τα συλλυπητήρια της στους οικείους του.

Ποιος ήταν ο Αστέριος Κατσαμούρης

O καθηγητής Αστέριος Κατσαμούρης καταγόταν από την Αρναία Χαλκιδικής και εκεί είχε ολοκληρώσει τη δημοτική και γυμνασιακή του εκπαίδευση. Ήταν απόφοιτος της Ιατρικής Σχολής του Α.Π.Θ., είχε την ειδικότητα Χειρουργικής στην Α’ Χειρουργική Κλινική του Α.Π.Θ. και έκανε μετεκπαίδευση στο Harvard Μedical School και στη Mayo Clinic των Η.Π.Α με ειδκότητα στην Αγγειοχειρουργική στο Γενικό Νοσοκομείο Μασσαχουσέττης της Βοστόνης.

Περιορίζοντας τη φορολογία

 Του Τάσου Τέλλογλου, www.protagon.gr
Κάθε μέρα η κυβέρνηση, είτε δια του ίδιου του πρωθυπουργού είτε τελευταία και δια του αντιπροέδρου της, μιλάει για την ανάγκη να αποδομηθεί η υπερφορολόγηση. Η ίδια η λέξη παραπέμπει στο προηγούμενο της εποχής των μνημονίων καθεστώς, μιας και το συνολικό ποσοστό των φόρων στο ΑΕΠ είναι κατά 1,5 ποσοστιαία μονάδα κάτω από τον μέσο όρο των χωρών του ΟΟΣΑ. Αν μιλήσουμε για τους άμεσους φόρους η κατάσταση είναι πολύ χειρότερη. Ο με διαφορά αποτελεσματικότερος φόρος των τελευταίων ετών ήταν ο βαθύτατα οθωμανικής εμπνευσης φόρος ακινήτων μέσω των τιμολογίων της ΔΕΗ, που συνδεόταν απόλυτα με τη στάθμιση ενός κοινωνικού αγαθού με ένα εξίσου ζωτικό, κατά τρόπο που ο πολίτης δεν μπορούσε να επιλέξει. Σε τέτοιο βαθμό, ώστε η επιτυχία είσπραξης του συγκεκριμένου φόρου να εγείρει το ερώτημα αν οι πολίτες αυτής της χώρας πρέπει να επιλέγουν. Φυσικά, στις κάλπες οι πολίτες τιμώρησαν τα κόμματα που κυβερνούν, και εκείνα θεώρησαν οτι ένα μεγάλο μέρος του «μηνύματος» είχε σχέση με την «υπερφορολόγηση». Η κυβέρνηση θέλει τώρα -μετά την αποπομπή Θεοχάρη και την επίτευξη ενός πλεονάσματος που δεν είναι βιώσιμο, όπως δείχνουν οι δικαστικές αποφάσεις, αλλά και τα 800 εκατομμύρια ευρώ που ζητούν από τη χώρα οι ευρωπαϊκοί θεσμοί για παράνομες αγροτικές επιδοτήσεις- να αρχίσει το «ξήλωμα» των φόρων από το πετρέλαιο θέρμανσης.

Η πύλη του ανεξήγητου

 Του Τάκη Θεοδωρόπουλου, Καθημερινή
Οταν το 7% των Αμερικανών πιστεύει πως ο Ελβις Πρίσλεϊ είναι ακόμη ζωντανός δεν πρέπει να μας εκπλήσσει που το 67% των Ελλήνων πιστεύει πως ο Κώστας Σημίτης είναι εβραϊκής καταγωγής. Το 7% των Αμερικανών κάνει δύο Ελλάδες σε σύνολο πληθυσμού και στο κάτω κάτω το 33% των Ελλήνων, το ένα τρίτο, δηλαδή, δεν συμμερίζεται την άποψη περί εβραϊκής καταγωγής του Κώστα Σημίτη. Κάτι είναι κι αυτό. Υπάρχει, βέβαια, μια ουσιαστική διαφορά. Οι Αμερικανοί που πιστεύουν πως ο Πρίσλεϊ ζει ελπίζουν ενδεχομένως πως κάποια μέρα θα ξαναβγεί από το μπουντρούμι του για να τραγουδήσει. Στη χειρότερη περίπτωση, ενδεχομένως να πιστεύουν πως κάποιοι τον κρατούν κλεισμένο εκεί κάτω για να απολαμβάνουν κατ’ ιδίαν τη φωνή του. Στην περίπτωση του Κώστα Σημίτη, όμως, η υποτιθέμενη εβραϊκή καταγωγή του λειτουργεί ως ερμηνευτικό κλειδί για την πολιτική στάση του. Αν μάλιστα συνυπολογισθεί πως για πρώτη φορά στην έρευνα του Πανεπιστημίου Μακεδονία, όπως αναφέρει το ρεπορτάζ της Ιωάννας Φωτιάδη («Κ» 18/7), φαίνεται πως ο αντισημιτισμός στην Ελλάδα φτάνει το 70% –ευρωπαϊκό ρεκόρ στη χώρα που δεν την κατοικούν ρατσιστές– μπορεί κανείς να αντιληφθεί τα μεγέθη βάσει των οποίων κρίνεται το παιχνίδι της δημοκρατίας. Ηττα της παιδείας; Σίγουρα.

Η αξιολόγηση των Πανεπιστημίων ολοκληρώθηκε. Τώρα τι;‏

 Του Θέμη Λαζαρίδη, www.aixmi.gr

Η αξιολόγηση των ελληνικών Πανεπιστημίων θεσπίστηκε το 2005 μετά από πιέσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στην αρχή πολεμήθηκε με πάθος από τους συνδικαλιστές και τις ηγεσίες των Πανεπιστημίων, αλλά με τα χρόνια ο θεσμός έγινε αποδεκτός. Πρόσφατα ανακοινώθηκε ότι ολοκληρώθηκαν οι εξωτερικές αξιολογήσεις όλων των ελληνικών πανεπιστημιακών Τμημάτων, με τις εκθέσεις αναρτημένες στην ιστοσελίδα της Αρχής Διασφάλισης Ποιότητας (ΑΔΙΠ, adip.gr). Στις περισσότερες περιπτώσεις οι αξιολογητές ήταν καθηγητές ελληνικής καταγωγής που εργάζονται σε Πανεπιστήμια της αλλοδαπής. Όλα αυτά είναι πολύ θετικά, αλλά ο θεσμός δεν θα επιτελέσει το στόχο του, που είναι η βελτίωση της Εκπαίδευσης, αν δεν ακολουθήσουν περαιτέρω βήματα. Το πρώτο ερώτημα που μπορεί να θέσει κάποιος είναι το εξής: ποια είναι η ποιότητα αυτών των αξιολογήσεων; Είναι πλήρεις; Είναι αντικειμενικές; Είναι αυστηρές; Είναι, φυσικά, δύσκολο να γίνει συστηματική «αξιολόγηση των αξιολογήσεων» και η μεθοδολογία για κάτι τέτοιο δεν είναι προφανής.

Θέλει πολύ ο άνθρωπος Αντώνη;

Του Κώστα Στούπα, www.capital.gr

Μερικές φορές το καλύτερο ρεπορτάζ και οι εμβριθέστερες οικονομικές αναλύσεις δεν βρίσκονται στα βαρύγδουπα οικονομικά στοιχεία, αλλά στη διέξοδο ή τα αδιέξοδα του καθημερινού ανθρώπου. Το που ακριβώς βρισκόμαστε και το τι μέλλει γενέσθαι το περιγράφει το μήνυμα που έλαβα χθες το βράδυ, από συνάδελφο. Δεν τον έχω συναντήσει ποτέ και τον γνωρίζω μόνο μέσα από τη δημοσιογραφική του παρουσία.

«Καλησπέρα…

Το λέω σε σένα γιατί θα σκάσω και ξέρω ότι εσύ θα με καταλάβεις: Με μπλοκάκι, ακαθάριστα έσοδα 11.120 ευρώ, πρέπει να πληρώσω φόρο 2.922 + 650 για το μπλοκάκι. Εννοείται ότι δεν έχω πληρώσει ασφαλιστικές εισφορές (ΕΤΑΠ ΜΜΕ) επειδή δεν είχα κι εννοείται ότι δε θα πληρώσω το φόρο….» Δεν χρειάζονται ανακοινώσεις του Υπουργείου Οικονομικών για το πόσο είναι το πλεόνασμα στο 6μηνο, ούτε να έχει τελειώσει τρία Χάρβαρντ και τέσσερα Λόντον Σκουλ για να καταλάβεις πως δεν πάμε καλά. Υπάρχει, το μπορώ ή δεν μπορώ  να πληρώνω φόρους και το θέλω να πληρώνω φόρους με βάση κάποιο κοινωνικό συμβόλαιο ανταποδοτικότητας. Αμφότερα συγκλίνουν στο μηδέν…

Αναδιαρθρώνοντας το ιδιωτικό χρέος

Του Τάσου Tέλλογλου, www.protagon.gr
Τα χρέη των επιχειρήσεων: Οι νεκροί με τους νεκρούς και οι ζωντανοί με τους ζωντανούς
Οι φοροελαφρύνσεις και η αναδιάθρωση του χρέους των ιδιωτικών επιχειρήσεων ήταν τα δύο θέματα που απασχόλησαν αυτόν τον γύρο των συζητήσεων με τους δανειστές μας. Ο υπουργός ανάπτυξης, μάλιστα, Νίκος Δένδιας δεσμεύθηκε στην παρουσίαση ενός μηχανισμού αναδιάρθρωσης του ιδιωτικού χρέους, που φτάνει τα 40 δισ. ευρώ, έως τον Δεκαπενταύγουστο. Θα πρέπει όμως οι πολιτικοί να είναι ειλικρινείς όταν μιλούν για το θέμα. Ένας τραπεζίτης, ο Α. Θωμόπουλος της Πειραιώς, είχε πει πριν από ένα δίμηνο σε μια ημερίδα ότι δεν αρέσει στους τραπεζίτες να αποφασίζουν «ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει». Όταν μετέφερα αυτή την τοποθέτηση σε έναν άλλο τραπεζίτη μου αντέτεινε «Μα αυτό ακριβώς πρέπει να κάνουμε τώρα»... Εκείνο που κρύβουν πολιτικοί -και ο Δένδιας είναι ένας από αυτούς που δεν μασάει τα λόγια του- αλλά και τραπεζίτες είναι ότι σε πρώτη φάση ακόμα και οι επιχειρήσεις που θα συνεχίσουν να χρηματοδοτούνται -υπό νέα μετοχική σύνθεση αν δεν βάλουν οι παλιοί μέτοχοι χρήματα πάνω στο τραπεζι- θα χρειασθεί να συρρικνώσουν τη δραστηριότητά τους.
Αυτοί που θα ζήσουν θα γίνουν αρχικά μικρότεροι
Πάρτε τις ιχθυοκαλλιέργειες. Έχουν «κλουβιά», συχνά στις ίδιες περιοχές, απασχολώντας σήμερα, στον Αστακό π.χ., στον Μαλλιακό ή την Αργολίδα, δύο και τρεις φορές το προσωπικό που θα απασχολούσαν αν δεν είχαν τόση εύκολη πρόσβαση στον δανεισμό.

Αναστοχασμός

Του Ορέστη Καλογήρου, καθηγητής του ΑΠΘ

Έχουν ήδη συμπληρωθεί σχεδόν πέντε χρόνια από το 2009, τότε που διαφάνηκε ότι η χώρα εισέρχεται σε βαθιά πολιτική, κοινωνική, οικονομική και πολιτιστική κρίση. Τα αίτια της κρίσης δεν τα ερμήνευσαν όλοι και όλες με τον ίδιο τρόπο. Αλλά και τα οδυνηρά αποτελέσματα της κρίσης δεν τα βίωσαν όλοι και όλες με τον ίδιο τρόπο. Πολλοί και πολλές πίστεψαν ότι όλα ήταν μια παγκόσμια συνωμοσία εναντίον μας, που στόχο είχε την εξαθλίωση και το ξεπούλημα της χώρας. Πολλοί και πολλές θεώρησαν ότι η κρίση αποτελεί μια ευκαιρία για να δούμε πιο καθαρά τα δικά μας λάθη. Ο δημόσιος διάλογος δεν αναπτύχθηκε με τρόπο που να βοηθάει πραγματικά στο ξεπέρασμα των προβλημάτων. Τα προβλήματα αποδείχτηκε ότι είναι βαθιά και οι απαντήσεις συνήθως ήταν ρηχές. Πριν από δύο χρόνια η “Μακεδονία” πρόσφερε γενναιόδωρα τον χώρο της για να αναπτύσσονται κάθε εβδομάδα οι αγωνίες, οι ιδέες και οι απόψεις του γράφοντα. Εννοείται αφιλοκερδώς. Υπήρξε μια ιδιαίτερα γόνιμη περίοδος. Κάθε δημόσιο βήμα αποτελεί ένα είδος προνομίου. Και οφείλει όποιος το διαθέτει, να το διαχειρίζεται έντιμα και δημιουργικά. Αυτή ήταν από την αρχή η προσπάθεια. Το αποτέλεσμά της κρίνεται φυσικά πάντα από τον αποδέκτη.

Νεοφιλελεύθερη απορρύθμιση. Ο χαρακτήρας των μεταρρυθμίσεων σε ένα σύστημα που θήτευε στον κρατισμό

 Του Γιώργου Σιακαντάρη, ΝΕΑ

Εύλογα εξεγείρονται οι όποιοι λίγοι νεοφιλελεύθεροι όταν κανείς καταφέρεται κατά του νεοφιλελευθερισμού για την κατάσταση της Ελλάδας. «Μα πού είναι ο νεοφιλελευθερισμός; Δεν βλέπεις ότι αυτή εδώ η χώρα μαστίζεται από τον κρατισμό, τις πελατειακές σχέσεις και τις συντεχνίες;» Ερωτήματα εύλογα, γιατί όντως στην Ελλάδα δεν υπάρχουν νεοφιλελεύθεροι κυβερνώντες, εκτός κάποιων στην περίοδο Μητσοτάκη. Υπάρχουν όμως νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Η αντίφαση να υπάρχουν νεοφιλελεύθερες πολιτικές σε μια χώρα που κανείς από τους κυβερνώντες δεν είναι νεοφιλελεύθερος λύνεται όταν κανείς κοιτάξει πίσω από την κουρτίνα. Και πίσω από την κουρτίνα βρίσκεται μια χώρα ενσωματωμένη στις διαδικασίες της παγκοσμιοποίησης. Η Ελλάδα είναι μέλος της ΟΝΕ, της ΕΕ, του ΟΟΣΑ, συμμετέχει στο ΔΝΤ. Σʼ αυτή την παγκοσμιοποιημένη κοινωνία από τη δεκαετία του 1980 κυριαρχεί ο νεοφιλελευθερισμός. Από το 1990 ενσωματώνονται στους ευρωπαϊκούς θεσμούς όλα τα αξιώματα του νεοφιλελευθερισμού. Ο κόσμος της παγκοσμιοποίησης συμπυκνώνει τεράστιες ανισότητες, μετασχηματισμούς των διεθνών ισορροπιών, οικονομικές κρίσεις, έξαρση της βίας, αλλά ταυτοχρόνως αποτελεί πεδίο συμπύκνωσης αλλαγών, ενίσχυσης της αλληλεξάρτησης και δημιουργίας προϋποθέσεων ανάπτυξης

Ο Αλέξης, η Ραχήλ, η Λούκα και ο Φωτόπουλος

Του Αντρέα Παππά, Athens Voice

Δεν είμαι από αυτούς που συμμερίζονται την κινέζικη ρήση «μια εικόνα, χίλιες λέξεις». Ίσως από γενικότερη δυσπιστία προς το «φαίνεσθαι», ίσως επειδή –λόγω και επαγγέλματος– τρέφω ιδιαίτερη εκτίμηση στις λέξεις. Υπάρχουν, ωστόσο, περιπτώσεις όπου πράγματι μια φωτογραφία μπορεί να συμπυκνώνει μια ολόκληρη κατάσταση πραγμάτων. Ας πούμε, την εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ για τη «μικρή ΔΕΗ», στην οποία εικονίζεται ο Τσίπρας να σηκώνεται από τη θέση του και να σφίγγει το χέρι του Φωτόπουλου, συμβόλου της περιόδου όπου οι συντεχνίες του ευρύτερου δημόσιου τομέα έλυναν και έδεναν, ου μην αλλά και υπόδικου για τα έργα και τις ημέρες του ως επικεφαλής της κάποτε πανίσχυρης ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ. Σαν για να συμπληρωθεί το κάδρο και για να έχουμε πλήρη εικόνα τι μας περιμένει αν ποτέ ο ΣΥΡΙΖΑ έρθει στην εξουσία, ανάμεσα στους δυο αυτούς πυλώνες του «αντισυστημισμού», εμφανώς ευχαριστημένη με τον εαυτό της αλλά και με την «ωραία ατμόσφαιρα» διακρίνεται η μία και μοναδική Ραχήλ Μακρή, η εν κραυγαίς και τσιρίδαις συνάδελφος (ή μήπως ανταγωνίστρια;) της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Κάπου πιο πέρα, απ’ ό,τι διάβασα, ήταν μια άλλη ηγερία του «σοσιαλισμού», η κυρία Λούκα Κατσέλη, υπουργός της κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου, η οποία, τον Δεκέμβριο του 2009, με τη χώρα ήδη κατ’ ουσίαν χρεοκοπημένη, πρότεινε να δοθούν αυξήσεις ώστε να τονωθεί η ζήτηση!

Το μέλλον του φιλελευθερισμού

Του Κώστα Κουτσουρέλη, Καθημερινή

«Οπως οι μαρξιστές έζησαν το ναυάγιο της ουτοπίας τους, έτσι και οι φιλελεύθεροι θα βρεθούν σύντομα μπροστά στα ερείπια της δικής τους, την οποία θα γκρεμίσουν οι τρομακτικοί αγώνες κατανομής του 21ου αιώνα» ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΔΥΛΗΣ

Φ​​ιλελευθερισμός αμιγής, εφαρμοσμένος πλήρως στην πράξη δεν υπήρξε ποτέ. Από μόνη της, η ιδέα του πρωτείου του ατόμου έναντι του συνόλου είναι τόσο ουτοπική ώστε ούτε οικονομικά ούτε κοινωνικά ήταν ποτέ δυνατό να πραγματωθεί. Ετσι, ακόμα και στο Δυτικό του λίκνο, ο φιλελευθερισμός εφαρμόστηκε πάντα νερωμένος. Η δεξιά του πτέρυγα, δανειζόμενη στοιχεία από τη συντηρητική και τη ρομαντική κοσμοεικόνα, κράτησε απ’ αυτόν την πίστη στην οικονομική ελευθερία και την πλαισίωσε με αναφορές στην πατρίδα, τη θρησκεία και την παράδοση. Η αριστερή του πτέρυγα έδωσε έμφαση στις ατομικές ελευθερίες και την αυτοπραγμάτωση και τις αντιστάθμισε με την επίκληση κοινωνιστικών αξιών, όπως η ισότητα και η αλληλεγγύη. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, όλα τα κόμματα του σημερινού πολιτικού φάσματος, όπως κι αν αυτοαποκαλούνται, από τους Τόρις και τους Γερμανούς Χριστιανοδημοκράτες ώς τους Αμερικανούς Δημοκρατικούς και τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι κόμματα κατά βάση φιλελεύθερα. Σε διαφορετική δοσολογία το καθένα, όλα αναγνωρίζουν τη σημασία μιας κάποιας οικονομικής ελευθερίας και όλα ομνύουν στο όνομα των ατομικών ελευθεριών και δικαιωμάτων.

Η ΔΗΜΑΡ και η πολιτική του «ίσως»

Του Δημητρη Τσιόδρα, Καθημερινή

Τον Ιούνιο του 2010, η Ανανεωτική Πτέρυγα του Συνασπισμού αποχωρούσε από το κόμμα. «Ο αριστερισμός που αποπνέει ο ΣΥΡΙΖΑ δημιουργεί πλαίσιο πολιτικής ασφυξίας για τη σύγχρονη, ανανεωτική, δημοκρατική και ριζοσπαστική Αριστερά που φιλοδοξούμε να εκφράσουμε», τόνιζε ο επικεφαλής της πτέρυγας, Φώτης Κουβέλης. Λίγες εβδομάδες αργότερα ιδρυόταν η ΔΗΜΑΡ, «μια επιβεβλημένη κίνηση για να απαντήσουμε άμεσα στο ολοένα διογκούμενο αίτημα της ελληνικής κοινωνίας για ριζική ανασυγκρότηση του πολιτικού πεδίου και για τη διατύπωση μιας ολοκληρωμένης εναλλακτικής πολιτικής πρότασης». Στους δραματικούς μήνες που ακολούθησαν, τα πάντα άλλαξαν. Το ΠΑΣΟΚ, που αποτελούσε τον παραδοσιακό εκφραστή του κεντροαριστερού χώρου στη διάρκεια της μεταπολίτευσης, αποδιαρθρώθηκε πλήρως λόγω του βάρους που σήκωσε στον χειρισμό της κρίσης και των «αμαρτιών» που κουβαλούσε από το παρελθόν. Μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων του άρχισε να αναζητεί νέα στέγη. Το νεοπαγές κόμμα φαινόταν ένας πιθανός προορισμός των «άστεγων» ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ. Τον Φεβρουάριο του 2012, στο Πολιτικό Βαρόμετρο της Public Issue, η ΔΗΜΑΡ είχε εκτοξευθεί στο 18% στην εκτίμηση της εκλογικής επιρροής, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ βρισκόταν στο 12%.

Σαράντα ερωτήματα για την ευρωπαϊκή κρίση

Ο 85χρονος Γερμανός συγγραφέας Χανς Μάγκνους Εντσενσμπέργκερ αναδεικνύει το δημοκρατικό έλλειμμα στην Ε.Ε. 

Από τον Θανάση Γιαλκέτση, Εφημερίδα των Συντακτών

Κυκλοφόρησε πρόσφατα και στη γλώσσα μας το βιβλίο του Χανς Μάγκνους Εντσενσμπέργκερ «Γλυκό τέρας Βρυξέλλες» (Νεφέλη, 2014). Ο, 85χρονος σήμερα, Γερμανός συγγραφέας υψώνει φωνή διαμαρτυρίας εναντίον της αυταρχικής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών παρεμβαίνουν με τις ντιρεκτίβες τους για να ρυθμίσουν κάθε λεπτομέρεια της καθημερινής ζωής των πολιτών, στερώντας τους έτσι κάθε ίχνος αυτονομίας. Το περίφημο «κοινοτικό κεκτημένο», που είναι δεσμευτικό για όλους τους εταίρους, αποτυπώνεται σε μια τερατώδη συλλογή κανόνων, οδηγιών και κανονισμών, που σήμερα η έκτασή της υπερβαίνει κατά πολύ τις 150.000 σελίδες. Σύμφωνα με τον Εντσενσμπέργκερ, το λεγόμενο δημοκρατικό έλλειμμα δεν είναι μια απλή κατασκευαστική ατέλεια της Ενωσης. Πρόκειται μάλλον για σκόπιμη και συνειδητή επιλογή, που αποκλείει τα Κοινοβούλια και τους πολίτες από τις διαδικασίες λήψης των αποφάσεων. Σαν καλοσυνάτος κηδεμόνας η Ευρωπαϊκή Ενωση γνωρίζει τι είναι το καλύτερο για μας και αναλαμβάνει η ίδια το καθήκον να το κάνει πράξη. Ούτε στιγμή δεν της περνά από τον νου ότι μπορεί και εμείς οι ίδιοι να γνωρίζουμε από μόνοι μας ποιο είναι το καλό μας. Το ακόλουθο κείμενο του Χανς Μάγκνους Εντσενσμπέργκερ δημοσιεύτηκε στη γερμανική εφημερίδα «Frankfurter Allgemeine Zeitung».

Λεωνίδας Λουλούδης: ένας αταξινόμητος αριστερός δημοκράτης

 http://booksjournal.gr

Ο καθηγητής Λεωνίδας Λουλούδης, που πέθανε στις 13 Ιουλίου 2014 σε ηλικία 67 ετών, ήταν ένας παρεμβατικός πολίτης. Για όλους τους τομείς με τους οποίους ασχολήθηκε: το περιβάλλον, τη δημοκρατική Αριστερά, τον κινηματογράφο (που ήταν η κρυφή του αγάπη).

Απόφοιτος της Ανωτάτης Γεωπονικής Σχολής Αθηνών, ο Λεωνίδας Λουλούδης έκανε μεταπτυχιακό στην Επιστήμη Τροφίμων από το Πανεπιστήμιο Reading Αγγλίας και Διδακτορικό Δίπλωμα από το Τμήμα Γεωργικής Οικονομίας του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών. Δίδαξε Αγροτική Πολιτική και Ανάπτυξη με έμφαση στην Πολιτική Προστασίας και Διατήρησης του Αγροτικού Περιβάλλοντος. Οι παρεμβάσεις του σε ζητήματα προστασίας του περιβάλλοντος, πολύ συχνά, περιβάλλονταν από πολεμική διάθεση, ιδιαιτέρως όταν αναφερόταν σε ό,τι θεωρούσε κοινότοπη ηθικολογία. Στο παρελθόν, από τις σελίδες του περιοδικού Πολίτης, συζητιόταν για μεγάλο διάστημα η πολεμική του στον θεαματικό ακτιβισμό της Greenpeace, ενώ πρόσφατα αρθρογραφούσε και μιλούσε εναντίον του «φαινομένου του θερμοκηπίου», το οποίο ο ίδιος αποκαλούσε «φαινόμενο του τρομοκηπίου». Ο Λουλούδης θεωρούσε τον πανικό για το φαινόμενο του θερμοκηπίου τεχνητό, ενώ μιλούσε για πολιτικοποίηση της Επιστήμης την οποία απέδιδε στις πρωτοβουλίες της αμερικανικής κυβέρνησης και κυρίως του Αλ Γκορ, όπως επίσης παλαιότερα στις πρωτοβουλίες της Θάτσερ και, αργότερα, του Τόνυ Μπλαιρ. Προφανώς, οι θέσεις του τον έθεταν στον αντίποδα των πεποιθήσεων που ενστερνίζονται το κράτος, τα κόμματα, οι ΜΚΟ και τα ΜΜΕ.

Δεξιός και αριστερός εθνικισμός

Του Τάκη Θεοδωρόπολου, Καθημερινή
Ο Εθνικισμός είναι η αναγκαστική συνύπαρξη με τα κατακάθια της πατρίδας σου. Αν δεν κάνω λάθος ο αφορισμός ανήκει στον Καρλ Κράους. Ο εθνικισμός απέχει από τον πατριωτισμό όσο απέχουν τα στερεότυπα από τα βιώματα. Ο εθνικισμός στηρίζεται σε ένα σύμπλεγμα στερεοτύπων. Αν είσαι Ελληνας πρέπει να μισείς τους Τούρκους, να περιφρονείς τους Σκοπιανούς, να είσαι αντισημίτης και να πιστεύεις ότι η μετανάστευση είναι ένα διεθνές σχέδιο του τραπεζικού κεφαλαίου για να μολύνουν τη γνησιότητα των Ελλήνων με πακιστανικό αίμα. Αν δεν τα πιστεύεις όλα αυτά, αν δεν πιστεύεις ότι οι Αμερικανοί υπάρχουν για να βομβαρδίζουν τον κοσμάκη και τη Σερβία, οι Γερμανοί για να δανείζουν, να καταχρεώνουν τον κόσμο και να ταπεινώνουν τη Βραζιλία στο ποδόσφαιρο –γιατί ναζί γεννήθηκαν ναζί θε να πεθάνουν– αν δεν είσαι βέβαιος ότι υπάρχει μια εβραιομασονική συνωμοσία που καταστρέφει την ωραιότερη και πλουσιότερη γλώσσα του κόσμου –λες και δεν φτάνει ο ηλίθιος συμπατριώτης σου που την κακοποιεί– τότε δεν δικαιούσαι να λες ότι ανήκεις στον σοφό αυτό λαό που επινόησε ακόμη και τον μουσακά, όπως λέει ο Πλάτων στην Πολιτεία του. Εννοείται πως δεν το λέει αλλά είναι σαν να το έχει πει. Ο πατριωτισμός στηρίζεται σε βιώματα. Είναι η παιδική σου ηλικία, οι γονείς σου, το τοπίο που έκανες τα πρώτα σου βήματα, η γλώσσα στην οποία ψέλλισες τις πρώτες σου λέξεις. Ο εθνικιστής εξιδανικεύει την πατρίδα του για να υπηρετήσει τον δικό του ναρκισσισμό, για να εξιδανικεύσει τον εαυτό του. Ο πατριώτης την αγαπάει, ακόμη κι αν αισθάνεται ξένος σ’ αυτήν, κι αν θέλει να την διορθώσει, ακόμη κι αν την σαρκάζει ή την ειρωνεύεται το κάνει επειδή την αγαπάει. Ο Ροΐδης δεν ήταν λιγότερο πατριώτης από τον Παπαρρηγόπουλο.

Το μεγαλύτερο στοίχημα

 Του Γιώρου Παγουλάτου, Καθημερινή

Από νωρίς φάνηκε ότι η πορεία εξόδου από τη φοβερή αυτή κρίση θα είναι, μεταξύ άλλων, μια διαρκής αντιπαράθεση ανάμεσα στους καθ’ έξιν αισιόδοξους και στους κατ’ επάγγελμα καταστροφολόγους. Είναι ακόμα πολύ πρόωρο να αναγορευθεί νικητής. Η χώρα δεν σωζόταν αν δεν γυρνούσαν τα «μάκρο», τα συνολικά μεγέθη της οικονομίας: τα δύο τεράστια ελλείμματα έπρεπε να εξαλειφθούν, ο πληθωρισμός να πέσει κάτω από τον μέσο όρο της Ευρωζώνης. Με τη μείωση των παραπάνω, η χώρα πέτυχε το μίνιμουμ αναγκαίο: τη δυνατότητα να συνεχίσει να υπάρχει στο ευρώ και τον χρόνο για να διορθώσει όσα έπρεπε να διορθωθούν. Ομως για να περάσει στην ανάπτυξη, η ελληνική οικονομία πρέπει να κερδίσει και τη μάχη των «μίκρο»: όλα όσα διαμορφώνουν τη λειτουργία του κράτους και των επιμέρους κλάδων και αγορών, επιδρούν στα κίνητρα και τις επιλογές επιχειρήσεων, φορολογουμένων και καταναλωτών. Ολα όσα επηρεάζουν τις μυριάδες των ατομικών αποφάσεων και ενεργειών, που κινούν μια οικονομία και της επιτρέπουν να δημιουργεί εισοδήματα, ή την οδηγούν στη στασιμότητα, τη φτώχεια και την ασφυξία. Η διαχείριση της κρίσης στην πρώτη φάση χρειαζόταν κυρίως έναν δυνατό αντίχειρα – τον οποίο παρείχε η εξωτερική πίεση. Στην παρούσα φάση θα χρειάζονται όλο και πιο επιδέξια δάχτυλα – για τα οποία ποτέ δεν διακρίθηκε το ελληνικό κράτος.

Απάντηση στο Γιώργο Σιακαντάρη

Του Μάκη Καραγιάννη, badiera.gr 

Αγαπητέ Γιώργο.

Επίτρεψέ μου τον ενικό, αν και δεν γνωριζόμαστε. Διάβασα με προσοχή την έκκληση που κάνεις στους φίλους της ΔΗΜΑΡ Καλαμαριάς. Ειλικρινά εκτιμώ βαθύτατα την ευγενική χειρονομία του διαλόγου που μας απευθύνεις, γιατί σέβομαι και τις ιδέες σου και το ήθος σου. Δυστυχώς αυτές τις κρίσιμες ώρες  που το κόμμα της ανανεωτικής αριστεράς βρίσκεται στην εντατική, αντί να ακούμε υπεύθυνες απόψεις παρακολουθούμε ένα θλιβερό κομματικό ξεκατίνιασμα στο facebook και τους πρωταγωνιστές να το παρακολουθούν ενεοί από τον καναπέ τους.

Η ίδρυση της ΔΗΜΑΡ το 2010 προκάλεσε ενθουσιασμό σε πολλούς απογοητευμένους από την αριστερά και το δικομματισμό,  καλλιέργησε προσδοκίες και ήταν ένα ευχάριστο ταξίδι για όλους μας.

Τι συνέβη, όμως, και όλοι εμείς που ξεκινήσαμε πριν τέσσερα χρόνια, με τη χαριτωμένη αφέλεια και την ομολογημένη ματαιοδοξία να φτιάξουμε ένα Άλλο κόμμα, το κάνουμε σήμερα κομμάτια και θρύψαλα; Είμαστε διχασμένοι όχι γιατί είμαστε κακοί, αλλά γιατί ήρθε η ώρα να συνεννοηθούμε για την αλήθεια και το βάρος των λέξεών μας. Μπροστά στην ταπεινωτική ήττα που βάζει το χώρο της ανανεωτικής αριστεράς σε υπαρξιακά διλήμματα και στο περιθώριο της Ιστορίας είναι μάταιοι οι  τακτικισμοί, οι μηχανισμοί και το κοντόφθαλμο κυνήγι  του εσωτερικού εχθρού.

Η γραφειοκρατική βολή στα ΑΕΙ

Του Πάσχου Μανδραβέλη, Καθημερινή

Το σημαντικότερο με την απόφαση των φοιτητών της Αρχιτεκτονικής δεν είναι η αυτοθυσία του εξαμήνου τους. Είναι ότι βροντοφώναξαν ότι αυτοί που βασιλεύουν στην Ανώτατη Εκπαίδευση είναι γυμνοί. Εδειξαν τη μιζέρια των γραφειοκρατιών των ΑΕΙ (πρυτανείας, καθηγητών, φοιτητικών παρατάξεων) που θα βαφτίσουν τα πάντα ψάρι για να επιτύχουν τον βασικό σκοπό της εκπαίδευσης, ο οποίος κατ’ αυτούς είναι να μοιράζει στην ώρα τους κενά χαρτιά. Κατά έναν περίεργο τρόπο, αυτά τα παιδιά είπαν το αυτονόητο: ότι οι πανεπιστημιακές σχολές δεν φτιάχτηκαν για ασκήσεις δημιουργικής λογιστικής με τον χρόνο, όπως είναι παρατάσεις του εξαμήνου μέσα στο λιοπύρι του θέρους, οι τάχα μου επιπλέον ώρες και άλλα ευφάνταστα πασαλείμματα. Οι σχολές υπάρχουν για να μαθαίνουν οι φοιτητές. Επαναστατικώς και κακώς οι γραφειοκρατίες του Πολυτεχνείου, με πρώτη την πρυτανεία, άφησαν το εξάμηνο έρμαιο στα χέρια κάποιων τραμπούκων. Αυτοί «έκαναν πόρτα» (όπως οι μπράβοι των μπαρ) στις εισόδους των σχολών και δεν επέτρεπαν σε κανέναν να κάνει τη δουλειά του. Η ζημιά αυτή δεν αναπληρώνεται με στραμπουλήγματα του ημερολογίου και της λογικής. Επήλθε σε βάρος των φοιτητών, δηλαδή σε βάρος εκείνων που θέλουν να μάθουν και να προκόψουν και όχι των άλλων που θεωρούν πολιτικό τους καθήκον να πληθαίνουν οι στρατιές των αδιόριστων στο κράτος πτυχιούχων, έτσι ώστε να υπάρχουν άδεια μυαλά για επαναστατική χρήση.