Απάντηση στο Γιώργο Σιακαντάρη

Του Μάκη Καραγιάννη, badiera.gr 

Αγαπητέ Γιώργο.

Επίτρεψέ μου τον ενικό, αν και δεν γνωριζόμαστε. Διάβασα με προσοχή την έκκληση που κάνεις στους φίλους της ΔΗΜΑΡ Καλαμαριάς. Ειλικρινά εκτιμώ βαθύτατα την ευγενική χειρονομία του διαλόγου που μας απευθύνεις, γιατί σέβομαι και τις ιδέες σου και το ήθος σου. Δυστυχώς αυτές τις κρίσιμες ώρες  που το κόμμα της ανανεωτικής αριστεράς βρίσκεται στην εντατική, αντί να ακούμε υπεύθυνες απόψεις παρακολουθούμε ένα θλιβερό κομματικό ξεκατίνιασμα στο facebook και τους πρωταγωνιστές να το παρακολουθούν ενεοί από τον καναπέ τους.

Η ίδρυση της ΔΗΜΑΡ το 2010 προκάλεσε ενθουσιασμό σε πολλούς απογοητευμένους από την αριστερά και το δικομματισμό,  καλλιέργησε προσδοκίες και ήταν ένα ευχάριστο ταξίδι για όλους μας.

Τι συνέβη, όμως, και όλοι εμείς που ξεκινήσαμε πριν τέσσερα χρόνια, με τη χαριτωμένη αφέλεια και την ομολογημένη ματαιοδοξία να φτιάξουμε ένα Άλλο κόμμα, το κάνουμε σήμερα κομμάτια και θρύψαλα; Είμαστε διχασμένοι όχι γιατί είμαστε κακοί, αλλά γιατί ήρθε η ώρα να συνεννοηθούμε για την αλήθεια και το βάρος των λέξεών μας. Μπροστά στην ταπεινωτική ήττα που βάζει το χώρο της ανανεωτικής αριστεράς σε υπαρξιακά διλήμματα και στο περιθώριο της Ιστορίας είναι μάταιοι οι  τακτικισμοί, οι μηχανισμοί και το κοντόφθαλμο κυνήγι  του εσωτερικού εχθρού.

Η στάση της ΔΗΜΑΡ στο θέμα του δημοψηφίσματος ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Το αφελές αίτημα για δημοψήφισμα, όταν αυτό ήταν πρακτικά αδύνατο να πραγματοποιηθεί, είχε μόνον ως αποτέλεσμα τη μετατροπή της ΔΗΜΑΡ σε παρακολούθημα του ΣΥΡΙΖΑ.

Η Δημοκρατική Αριστερά έκανε ένα ιστορικό  βήμα. Διεκδίκησε για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας το ρόλο της κυβερνώσας αριστεράς και τον έκανε πράξη σε μια κρίσιμη στιγμή. Αποχώρησε, όμως, έντρομη γιατί δεν είχε ούτε το σχέδιο, ούτε τις ιδέες, ούτε το ψυχικό σθένος για να το κάνει.

Η Αριστερά δεν είναι συνδικάτο για να λέει ναι σε όλα. Ο ρόλος της είναι να ιεραρχήσει με δικαιοσύνη τα αιτήματα, κρατώντας την πρώτη θέση, μια θέση αξιοπρέπειας και ανθρωπιάς, για τους εξαθλιωμένους, τους χαμένους, τα μεγάλα θύματα της κρίσης. Το πάρτυ τελείωσε και  έμεινε μόνον η δημαγωγική ρητορική του αριστεροδεξιού εθνολαϊκισμού για τη συνέχισή του, που κρατάει αυτή τη χώρα καθηλωμένη. Έπρεπε πάνω από τα ερείπια, την ταπείνωση  και την παρακμή αυτής της χώρας, μέσα από μια δίκαιη λιτότητα, να φτιάξει ένα σχέδιο αναγκαίων μεταρρυθμίσεων για το μέλλον, που θα ιεραρχεί τα αιτήματα και θα δίνει ξανά την ελπίδα. Εμείς όμως φύγαμε από την κυβέρνηση γιατί μας τέλειωσαν οι λέξεις. Γιατί ήταν γενικόλογες, στρογγυλές, δεν έκοβαν και δεν στενοχωρούσαν κανέναν. Γιατί όλες μαζί δεν έκαναν ένα σχέδιο που θα μας έβγαζε από την κρίση, αλλά μια φιλολογία για την υπεράσπιση των εργαζόμενων γενικώς, που δεν ξεκλείδωνε τα πράγματα και δεν απαντούσε σε αριθμούς. Οι αμφισημίες και οι πολλαπλές ερμηνείες είναι αρετές του μυθιστορήματος. Στην πολιτική χρειάζονται καθαρές κουβέντες. «Σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις. Να μην τις παίρνει ο άνεμος», για να θυμηθούμε τον Μανόλη Αναγνωστάκη.

Κι ερχόμαστε, έτσι, στο ζήτημα των ιδεών και την αλλεργία του κόμματος με τους διανοούμενους. Ας κάνει κανείς μια σύγκριση με το ΣΥΡΙΖΑ για να δει έναν αστερισμό εφημερίδων, περιοδικών, ιστοσελίδων, διανοουμένων, αναλύσεων για να καταλάβει τη γύμνια της Δημοκρατικής Αριστεράς στον προνομιακό πάντα γι’ αυτή χώρο των ιδεών και του πολιτισμού. Που πήγαν οι 210 άνθρωποι του πολιτισμού που υπέγραψαν την ιδρυτική της διακήρυξη; Ο χώρος  που κάποτε ηγεμόνευε με τον Νίκο Πουλαντζά, τον Άγγελο Ελεφάντη, τον Άγγελο Διαμαντόπουλο τώρα τρεφόταν με την καθημερινότητα των εφημερίδων, τα σκύβαλα των μπλογκς και η ηγεσία του έβγαζε φωτογραφίες με τα βιβλία του Γιανναρά. Δεν μπόρεσε να συγκροτήσει ένα διακριτό ρεύμα ιδεών  - όπως ήταν κάποτε - που να ακουμπά στις ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας και να ανιχνεύει δρόμους στις συνθήκες της κρίσης πέρα από τη συγκυρία.

Δεν ξέρω αν υπάρχουν περιθώρια για την ανασυγκρότηση της ΔΗΜΑΡ. Φοβάμαι ότι  έχασε εντελώς τη μεταρρυθμιστική της πνοή, την τόλμη και τη λάμψη των ιδεών της. Φιλοδοξεί για τον εαυτό της ένα ρόλο συμπληρωματικό. Δεν είναι το προσωπικό μαγαζάκι πέντε ατόμων, αλλά η ιστορία της ανανεωτικής αριστεράς πενήντα χρόνων. Είναι ανάγκη να κοιταχτούν όλοι στον καθρέφτη του μέλλοντος. Να αναγνωρίσουν και να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Γι’ αυτό όμως χρειάζεται κι ένα περίσσευμα ψυχής.

Και δεν ξέρω πόσοι το διαθέτουν.