Η αλαζονεία της νέας(;) πολιτικής

 

Του Γιώργου Σιακαντάρη, ΝΕΑ

Τι καινούριο έχουν να παρουσιάσουν το Ποτάμι και οι "Πρωταγωνιστές" του;

Η επιστολή - απάντηση του επικεφαλής του Ποταμιού κυρίου Σταύρου Θεοδωράκη στην πρόσκληση για διάλογο του προέδρου της ΔΗΜΑΡ κυρίου Φώτη Κουβέλη δείχνει πόσο κοντά είναι η (νέα) πολιτική με την αλαζονεία. Ο κύριος Θεοδωράκης αρνείται να συζητήσει με πρόσωπα «και πολιτικούς που μετέχουν σήμερα στην κυβέρνηση». Δεν θέλει να συζητά με ανθρώπους που έχουν «αντικειμενική πολιτική ευθύνη (και ορισμένοι από αυτούς και προσωπική ευθύνη) για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα». Ναι, είναι ο ίδιος που προεκλογικά υποστήριζε ότι μόνο κυβερνήσεις του 51% θα έχουν τη νομιμοποίηση για να προχωρήσουν σε διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Τώρα πώς μπορεί να προκύψει μια τόσο μεγάλη πλειοψηφία όταν χαράσσεις μια κόκκινη γραμμή μεταξύ των «νέων» και όσων έχουν κυβερνήσει κατά τη Μεταπολίτευση, μόνο η υπερβατολογική «διαλεκτική» μπορεί να γνωρίζει.  Τι σημαίνει όμως «αντικειμενική πολιτική ευθύνη»; Να ένας άλλος όρος της σταλινικής «διαλεκτικής» αυτός. Ελπίζω κάποιος από τους πολύ σοβαρούς και αξιόλογους ανθρώπους, μερικοί και με υψηλή φιλοσοφική παιδεία, που ακολουθούν το ρεύμα του Ποταμιού να τον ενημερώσει ότι η κατηγορία της «αντικειμενικής ευθύνης» ανήκει στα όπλα της πολύ παλιάς πολιτικής του ολοκληρωτισμού κατά της δημοκρατίας.Στην απαντητική επιστολή αναφέρεται επίσης ότι έννοιες όπως «ανάπτυξη», «παραγωγικότητα», «δημοκρατία» είναι καλές μόνο για τη Βουλή των Εφήβων. Και ποιες έννοιες θα αντικαταστήσουν την εφηβική (sic) έννοια «δημοκρατία»; Μα φυσικά έννοιες τόσο συγκεκριμένες όπως «γενναίες αποφάσεις», «τολμηρές προοδευτικές λύσεις», «συγκρούσεις με τα μικρά και μεγάλα συμφέροντα» (χωρίς καμία αναφορά στο ποια και πού βρίσκονται αυτά). O συντάκτης της επιστολής αποφαίνεται ότι «το πολιτικό προσωπικό της χώρας που έχει δοκιμαστεί κι έχει αποτύχει θα πρέπει ίσως να σκεφθεί ότι η ανώτερη υπηρεσία που μπορεί να προσφέρει στην κοινωνία είναι η συνταξιοδότησή του». Και ας υπάρχουν αφελείς που πιστεύουν ότι ο μόνος θεσμός που συνταξιοδοτεί τους πολιτικούς είναι οι εκλογές.

Το Ποτάμι ήρθε στο πολιτικό προσκήνιο θέλοντας να εκφράσει την ορθολογική πλευρά της αγανάκτησης από το πολιτικό σύστημα• απʼ αυτή την οπτική γωνία η εμφάνισή του αποτελεί μια θετική εξέλιξη. Είναι όμως κάτι το εντελώς νέο; Μήπως πολλά από τα χαρακτηριστικά του Ποταμιού, όπως για παράδειγμα ο αρχηγικός του χαρακτήρας (τρόπος εκλογής του επικεφαλής και της συντονιστικής επιτροπής), είναι κάτι που έρχεται από πολύ παλιά και από πολύ βαθιά στο πολιτικό σύστημα; Είναι η άσκηση της δημοσιογραφίας εκτός πολιτικού συστήματος; Αν θυμάμαι καλά, ήταν ο Σταύρος Θεοδωράκης που από τη θέση του δημοσιογράφου συνομιλούσε χωρίς να μηδενίζει ή να αμφισβητεί κανέναν απʼ αυτούς που σήμερα χαρακτηρίζει «πρωταγωνιστές που οδήγησαν τη χώρα στο ναυάγιο ή που δεν κατάφεραν να το αποτρέψουν, παρότι τους δόθηκε η ευκαιρία».

Πολλά δε από τα υπόλοιπα στελέχη του Ποταμιού, ευρισκόμενα, έστω, εκτός του συστήματος διακυβέρνησης, ήταν και εκτός πολιτικής; Αν υποστήριζα κάτι τέτοιο, θα τους προσέβαλλα και θατους αδικούσα. Θα ήταν σαν να έλεγα ότι έπρεπε να περάσουν 30, 40 και για κάποιους ακόμη και 70 χρόνια για να ενδιαφερθούν για το δημόσιο καλό και το έκαναν μόνο όταν είδαν την αποτυχία και όχι όταν αυτή συνέβαινε.

Πολλοί απʼ αυτούς που σήμερα πλέουν στο Ποτάμι παλαιότερα συνέπλεαν με το πλοίο του εκσυγχρονισμού, κάποιοι άλλοι, πιο πρόσφατα, ακολουθούσαν την κεντροαριστερή Ελιά και κάποιοι άλλοι τη ΔΗΜΑΡ του «μπάρμπα-Φώτη», όσο αυτή συμμετείχε στην κυβέρνηση. Γιʼ αυτούς δεν τίθεται θέμα απώλειας της ευκαιρίας για την οποία μιλάει η ανακοίνωση; Ήταν κακό που όλοι αυτοί οι άνθρωποι ασχολούνταν και προ Θεοδωράκη με την πολιτική; Όχι φυσικά. Κάθε άλλο

Ο Γιώργος Σιακαντάρης είναι κοινωνιολόγος, συγγραφέας, μέλος της συντακτικής επιτροπής της Μεταρρύθμισης