To κουτί με τα σκουλήκια

Του Μιχάλη Μητσού, NEA, 29.11.12

Τον Οκτώβριο του 1899, ένας στρατιωτικός που καταγόταν από τις Ανδεις, ο Σιπριάνο Κάστρο, προέλασε στο Καράκας και κατέλαβε την εξουσία. Τρία χρόνια αργότερα, ανακοίνωσε την απόφαση του καθεστώτος να πάψει να πληρώνει τόσο το εξωτερικό χρέος όσο και τις αποζημιώσεις προς τους ευρωπαίους πολίτες που είχαν πληγεί από τον πρόσφατο εμφύλιο πόλεμο. Η αντίδραση των ευρωπαϊκών δυνάμεων ήταν άμεση. Η Βρετανία, η Γερμανία και η Ιταλία έστειλαν τα πολεμικά τους πλοία, που απέκλεισαν και βομβάρδισαν τη Βενεζουέλα μέχρι να διευθετηθεί το πρόβλημα. Από τότε έχει περάσει πάνω από ένας αιώνας. Τα πολεμικά πλοία δεν αποτελούν πλέον τον πιο ενδεδειγμένο τρόπο για την είσπραξη του χρέους. Οι πιέσεις, οι απειλές και οι εκβιασμοί γίνονται με πιο ήρεμο, πιο «πολιτισμένο» τρόπο. Και δεν είναι λίγες οι φορές που μια κυβέρνηση προχωρεί σε στάση πληρωμών χωρίς να υποστεί ιδιαίτερες κυρώσεις. Η απόφαση, όμως, που έλαβε την περασμένη εβδομάδα ένας αμερικανός δικαστής ίσως να αλλάξει τα δεδομένα, καθώς επιβραβεύει και ενθαρρύνει «γεράκια» όπως ο ρεπουμπλικανός δισεκατομμυριούχος Πολ Σίνγκερ της Elliott Associates, που ποντάρουν στη χρεοκοπία χωρών και κερδίζουν περιουσίες.

Η Ελλάδα πέρα από το Μνημόνιο. Η αναθεώρηση της λιτότητας και οι νέες ευκαιρίες μετά τη συμφωνία του Eurogroup

Του Π.Κ. Ιωακειμίδη, NEA, 29.11.12

Οι αποφάσεις του Eurogroup για τη χορήγηση των χρηματικών δόσεων και τη βιωσιμότητα του χρέους μπορούν υπό προϋποθέσεις να διαμορφώσουν την προοπτική εξόδου της χώρας από την κρίση. Γι' αυτό ακριβώς η Ελλάδα οφείλει τώρα να αρχίσει να σκέπτεται, να σχεδιάζει και να συζητά πολιτικά «πέρα από το Μνημόνιο». Οχι για να ακυρώσει το Μνημόνιο τώρα, αλλά για να επαναπροσδιορίσει, εννοιολογήσει, προγραμματίσει το μέλλον της πέρα από τη μονοσήμαντη λογική του Μνημονίου. Από την έκρηξη της κρίσης, εδώ και τρία χρόνια περίπου, το «Μνημόνιο» υποκατέστησε τόσο τη διαδικασία διαμόρφωσης μιας εθνικής στρατηγικής μεταρρυθμίσεων όσο και την ουσιαστική δημόσια συζήτηση για τις πραγματικές διαστάσεις του ελληνικού προβλήματος και κυρίως τις συνισταμένες για την αντιμετώπιση του προβλήματος και την έξοδο από την κρίση. Το Μνημόνιο κατέστη εκ των πραγμάτων, αλλά κακώς, το «εθνικό πρόγραμμα». Η δημόσια συζήτηση επίσης πολώθηκε στη «μνημονιακή» - «αντιμνημονιακή» ρητορική που, όπως ορθά παρατήρησε ο Π. Καζάκος, κάλυπτε σε μεγάλο βαθμό και συσκότιζε τη συζήτηση για το αίτημα μεταρρύθμισης - αντιμεταρρύθμισης. Η περίοδος αυτή θα πρέπει να κλείσει τώρα μετά τις πρόσφατες αποφάσεις αλλά και τις γενικότερες συνθήκες που δημιουργούνται στην Ευρώπη.

Μερικοί αντιμνημονιακοί μύθοι ακόμα (καταρρέουν)

Του Φώτη Γεωργελέ, Athens Voice

Tο «επονείδιστο» χρέος. Πριν λίγες μέρες, οι κάτοχοι ελληνικών ομολόγων που είδαν τον Φεβρουάριο με το PSI τις οικονομίες τους να εκμηδενίζονται, μπήκαν στα γραφεία της Νέας Δημοκρατίας και τα έκαναν λαμπόγυαλο. Δημόσιες υπηρεσίες, νοσοκομεία, πανεπιστήμια και ασφαλιστικά ταμεία δηλώνουν ότι τα αποθεματικά τους μειώθηκαν δραματικά γιατί είχαν επενδύσει σε ομόλογα ελληνικού δημοσίου. Αυτοί διαπίστωσαν με τον πιο οδυνηρό τρόπο τι σημαίνουν οι μαγκιές καφενείου για διαγραφή του χρέους, μονομερείς καταγγελίες και «δεν πληρώνω-δεν πληρώνω». Παρ’ όλα αυτά, ακόμα και σήμερα υπάρχουν πολιτικά κόμματα και ΜΜΕ που κατηγορούν τους «ξεφτιλισμένους» Ευρωπαίους γιατί δεν ανταποκρίνονται γρήγορα στο αίτημά μας για παράταση 2 χρόνων, γιατί δεν βρίσκουν δηλαδή γρήγορα τη χρηματοδότηση, γιατί δεν αποφασίζουν αμέσως τη διαγραφή κι άλλου μεγάλου μέρους από το χρέος μας. Είναι σίγουρα πολύ προοδευτικό να φορτώνεις τα προβλήματά σου στους Ευρωπαίους συνταξιούχους, στους Ευρωπαίους φορολογούμενους. Η Ευρώπη για μία ακόμη φορά έκανε αυτό που έπρεπε να κάνει, ξεπέρασε τις δυσκολίες και ανέλαβε το κόστος. Κι αυτό είναι σωτήριο για μας. Αλλά εμείς δεν πρέπει να ξεχνάμε κάτι, ο «τζάμπας» δεν είναι ποτέ προοδευτική στάση, δεν είναι μαγκιά να απαιτείς δανεικά.

Στην ενότητα η δύναμη, στην ανανέωση η ελπίδα

Του Νίκου Μπίστη, Μεταρρύθμιση, 29.11.12

* Έχω συμμετάσχει σε πολλές συζητήσεις με θέμα την Κεντροαριστερά  και το χώρο του δημοκρατικού σοσιαλισμού. Σχεδόν πάντα, έφευγα με την αίσθηση ότι κάναμε σημειωτόν στην άμμο, ότι συντηρούσαμε μια μικρή φλόγα αναγκαία, αλλά όχι αρκετά δυνατή ώστε να φωτίσει τον δρόμο. Η τελευταία φορά που αισθάνθηκα ότι είναι δυνατόν να γίνει κάτι σημαντικό, ήταν όταν ο Κώστας Σημίτης στο Συνέδριο του ΣΥΝ το 1996 έκανε ένα άνοιγμα –  πρόσκληση για συνεργασία που δεν θύμιζε τις μέχρι τότε εικονικές προτάσεις, με τις οποίες η προηγούμενη ηγεσία του ΠΑΣΟΚ διεμβόλιζε μια μονίμως αμυνόμενη Αριστερά. Η στιγμή ήταν καλή. Στην Ευρώπη οι προοδευτικές κυβερνήσεις είχαν το πάνω χέρι, στην Ελλάδα, στο μεν ΠΑΣΟΚ το πείραμα του προοδευτικού εκσυγχρονισμού ήταν σε εξέλιξη, ενώ ο ΣΥΝ επανερχόταν με δυναμισμό στη Βουλή. Κι όμως, η στιγμή, το momentum, χάθηκε, το μέλλον έφυγε μέσα από τα χέρια μας. Πολιτικές ηγεσίες κατώτερες των περιστάσεων, χωρίς θεωρητική συγκρότηση και δυνατότητα πρόβλεψης, μικρομεγαλισμοί, καχυποψίες, ηγεμονισμοί και κομματικοί πατριωτισμοί, αδυναμία σύγκρουσης με τις συντηρητικές δυνάμεις στο εσωτερικό των δύο κομμάτων, έκλεισαν την πόρτα στην πρόταση προς το μέλλον.

Η μικροψυχία των ιερατείων

Του Ανδρέα Παππά, Athens Voice

Πριν από λίγες μέρες πέθανε ο Χρόνης Μίσσιος. Το βιβλίο του «Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς» υπήρξε ορόσημο για μία ολόκληρη γενιά αριστερών, όπως ορόσημο είχε αποτελέσει για τη δική μου γενιά το «Κιβώτιο» του Άρη Αλεξάνδρου, περίπου δέκα χρόνια νωρίτερα. Όποιος διάβασε αυτά τα δύο βιβλία και παρέμεινε ασάλευτος στις μέχρι τότε απόψεις του και ιδέες του είναι πραγματικά άξιος της μοίρας του. Ή μάλλον, για να ακριβολογούμε, είναι για να τον λυπάσαι. Ο Χρόνης, όπως και ο Λεωνίδας Κύρκος, που χάθηκε κι αυτός πριν από ενάμιση χρόνο, ήταν από εκείνους τους λίγους που την κριτική τους στα θέσφατα και τα ιερατεία της αριστεράς είχαν το σθένος να την προεκτείνουν μέχρι την έσχατη λογική συνέπειά της. Ποια ήταν αυτή; Το να σιγοψιθυρίζουν μεταξύ τους αρχικά, για να το δηλώσουν εν συνεχεία και δημόσια: «Ευτυχώς που δεν νικήσαμε». Όταν έχεις περάσει μια ολόκληρη ζωή στις γραμμές του κομμουνιστικού κινήματος, όταν έχεις καταδικαστεί ακόμα και σε θάνατο για τη συμμετοχή σου σ’ αυτό, πρέπει να έχεις πράγματι πολύ κουράγιο και μεγάλη ψυχική δύναμη για να μπορείς μια μέρα να πεις «αλίμονο, αν είχαμε νικήσει».

Πολ Κρούγκμαν: Το φιάσκο της λιτότητας

Aπό τον Θανάση Γιαλκέτση, Εφημερίδα των Συντακτών

 Ζούμε στη σκιά μιας διεθνούς οικονομικής κρίσης που καταστρέφει ανεπανόρθωτα τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων. Τι προτείνουν σήμερα οι πολιτικές ηγεσίες στην Ευρώπη και στον κόσμο και τι εισηγείται η συμβατική οικονομική σοφία για την αντιμετώπιση αυτής της κρίσης; Μας λένε ότι πρέπει να σφίξουμε κι άλλο το ζωνάρι, να περικόψουμε τις δημόσιες δαπάνες, να μειώσουμε τα ελλείμματα και τα χρέη, να περιορίσουμε τα έξοδά μας, να υιοθετήσουμε μια θεραπεία αυστηρής και μονόπλευρης λιτότητας που συρρικνώνει τα εισοδήματα των πολλών και ιδιαίτερα των πιο φτωχών. Αυτές οι παραινέσεις και οι ασκούμενες πολιτικές αγνοούν ωστόσο τα ίδια τα διδάγματα της ιστορίας. Η μεγάλη ύφεση της δεκαετίας του 1930 τερματίστηκε χάρη σε ένα μεγάλο κύμα κρατικών δαπανών και κάτι τέτοιο έχουμε απεγνωσμένα ανάγκη και σήμερα. Αυτό υποστηρίζει μεταξύ άλλων ο Αμερικανός νομπελίστας οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν στο τελευταίο βιβλίο του με τίτλο «Τέλος στην ύφεση τώρα!» (εκδόσεις «Πόλις», 2012). Για να βγει η οικονομία από την ύφεση, σημειώνει ο Κρούγκμαν, χρειαζόμαστε περισσότερες κρατικές δαπάνες και όχι λιγότερες. Σύμφωνα με τον Αμερικανό οικονομολόγο, σήμερα διαθέτουμε και τις γνώσεις και τα εργαλεία για να δώσουμε ένα τέλος στην κρίση, αλλά ένας συνδυασμός ιδιοτέλειας των πλουσίων και στρεβλής ιδεολογίας των «ειδικών» εμποδίζει τη λύση του προβλήματος και διαιωνίζει τα βάσανα των ανθρώπων.

«Aστεγοι, ξεσηκωθείτε»

Του Γιώργου Αγγελόπουλου, ΝΕΑ, 27.11.12

Είμαι ο κανένας, λέει στο βιβλίο του ο Βάινερ Μολντένι, ιδρυτής του κινήματος «Αστεγοι, ξεσηκωθείτε». Με τη φράση αυτή είχε περιγράψει πριν από οκτώ χρόνια την κατάστασή του όταν έμεινε άστεγος. Είχε πτυχία και διδακτορικό, όμως χωρίς δουλειά, χωρίς οικογένεια, χωρίς σπίτι έβλεπε πως δεν ήταν πλέον «κάποιος», πως είχε γίνει «ο κανένας», ένας άστεγος, ένας άνθρωπος του δρόμου. Είχε πιάσει πάτο. Στη νέα γι' αυτόν κατάσταση της απορίας μπήκε από την περιστρεφόμενη πόρτα του κέντρου αρωγής που βρίσκεται στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό του Μιλάνου, το SOS Centrale. «Σ' αυτούς τους καιρούς είναι καλό να ξέρει κανείς πως υπάρχει ένα τέτοιο κέντρο παροχής βοήθειας» λέει. Ο χαμογελαστός υπάλληλος του έδωσε έναν κατάλογο με τα σημεία όπου μπορούσε να τρώει, να κάνει ντους, να βρίσκει ρούχα, να κοιμάται - χρήσιμες διευθύνσεις για έναν άστεγο που κάνει υπνοδωμάτιο τα βαγόνια στον σταθμό και σαλόνι τους θερμαινόμενους διαδρόμους της δημοτικής βιβλιοθήκης. Και έπειτα από πολλές απογοητευτικές προσπάθειες να βρει δουλειά, παρά το εντυπωσιακό βιογραφικό του, ο Βάινερ Μολντένι, «ο κανένας», αποφάσισε να αφηγηθεί την εντυπωσιακή ιστορία του.

Η κυρία Ξενογιαννακοπούλου

Του Ηλία Κανέλλη, ΝΕΑ, 27.11.12
Ως πολιτικός η Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου άνθησε στο ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου. Εξελέγη ευρωβουλευτής τα ανέφελα χρόνια, όταν ο τότε πρόεδρος εμφανιζόταν καινοτόμος και μοντέρνος, έκανε κάθε χρόνο σε διαφορετικό νησί το Συμπόσιο της Σύμης και ανακάλυπτε στο βαθύ ΠΑΣΟΚ άγνωστες γυναίκες που τις έβγαζε στο πολιτικό προσκήνιο. Ηταν ωραία χρόνια, η κυρία Ξενογιαννακοπούλου αρκούνταν να παρίσταται σε συνεδριάσεις και επιτροπές, έλεγε τα τετριμμένα πολιτικά σλόγκαν και περίμενε την άνοδο του μέντορά της για να ανεβεί κι εκείνη πολιτικό σκαλοπάτι. Ως δημόσιο πρόσωπο, η κυρία Ξενογιαννακοπούλου είχε ένα θαυμαστό προσόν. Δεν παθιαζόταν για τίποτε, δεν επιδίωκε εξειδίκευση σε τίποτε, δεν επιζητούσε την προβολή σε δόσεις μεγαλύτερες από αυτές που της αντιστοιχούσαν εξαιτίας της κομματικής της ιδιότητας. Στις ειδήσεις έπαιζε στο φόντο, στις κομματικές συγκεντρώσεις περίμενε τη σειρά της κι από κάτω περίμεναν χασμώμενοι πότε θα τελειώσει.  Πάντα ήταν η φωνή της κομματικής νομιμότητας. Πιστέψτε με, δεν υπάρχει ασφαλέστερος τρόπος πολιτικής ανόδου. Κανείς δεν θα σε θυμάται για την οξύτητα με την οποία διατύπωσες μια άποψη, κανείς δεν θα σε συνδυάσει με μια πολιτική ακρότητα. Απαρατήρητη, ωστόσο, ανεβαίνεις σταθερά με την επετηρίδα. Κι άμα έχεις και μέντορα με ισχύ, ανεβαίνεις γρηγορότερα.

Η Μαύρη Βίβλος της Χρυσής Αυγής

Συνέντευξη του Δημήτρη Ψαρρά στην Ελένη Κεχαγιόγλου και στον Γιώργο Τσακνιά, με αφορμή την έκδοση του βιβλίου του: «Η Μαύρη Βίβλος της Χρυσής Αυγής. Ντοκουμέντα από την ιστορία και τη δράση μιας ναζιστικής ομάδας» από τις εκδόσεις Πόλις. Η συνέντευξη έγινε τηλεφωνικά, στο πλαίσιο της εκπομπής «Η σήμερον ως αύριον και ως χθες» (Ελένη Κεχαγιόγλου, Γιώργος Τσακνιάς, Μαργαρίτα Ζαχαριάδου) στο amagi radio (amagiradio.com), στις 21/11/2012.

Η πιο οδυνηρή συνέπεια της πολύπλευρης ελληνικής κρίσης είναι, αναμφίβολα, η θριαμβευτική είσοδος στη Βουλή ενός ανοιχτά ναζιστικού κόμματος. Στην καταχνιά που έχει σκεπάσει όλη τη χώρα προστίθεται τώρα το μαύρο σύννεφο μιας πολιτικής οργάνωσης που επικαλείται τον Χίτλερ ως πρότυπο και που εφαρμόζει τη βία του πεζοδρομίου ως μέθοδο εθνικής ανάτασης. Πώς φτάσαμε ώς εδώ; Και πώς η Ελλάδα, που περηφανευόταν για την ανεκτικότητά της και την παραδοσιακή της φιλοξενία, κατέληξε στην κατώτερη βαθμίδα των πιο ξενόφοβων ευρωπαϊκών κοινωνιών;

Ο βασανιστής της διπλανής πόρτας

Της Αγγελικής Σπανού, Μεταρρύθμιση, 27.11.12

Τουλάχιστον, σπάει το ταμπού. Η Ελληνική Αστυνομία παραδέχεται πλέον ότι στο βασίλειό της υπάρχει κάτι πολύ σάπιο: Ακροδεξιοί εγκληματίες με στολή επιδίδονται σε αδιανόητες πράξεις ρατσιστικής βίας. Μέχρι και έναν μήνα πριν, όταν ο Guardian δημοσίευσε συγκλονιστικές μαρτυρίες θυμάτων βασανιστηρίων από αστυνομικούς, η πολιτική και φυσική τους ηγεσία ακολουθούσαν τη δοκιμασμένη συνταγή της συγκάλυψης, προειδοποιώντας ακόμη και με μήνυση τη βρετανική εφημερίδα. Η ατιμωρησία είναι ένας από τους σημαντικότερους λόγους για την διόγκωση του φαινομένου. Η εθνική παράδοση υπαγορεύει ότι οι καταγγελίες των παθόντων δεν λαμβάνονται υπόψιν, εκτός εάν υπάρχουν ντοκουμέντα που βγαίνουν στο φως προς κακή τύχη τύχη των δραστών (περίπτωση Ζαρντινιέρας) και τότε ακολουθείται η τακτική της αναγνώρισης ενός “μεμονωμένου περιστατικού”, για τη διαλεύκανση του οποίου γίνεται ΕΔΕ και μετά την ολοκλήρωσή της είτε δεν επιβάλλεται κύρωση είτε επιλέγεται η ηπιότερη δυνατή.

Γράμμα από το Μπουένος Αϊρες

Του Μιχάλη Τσιντσίνη, ΝΕΑ, 17.11.12

Όταν έχει ήλιο, το Μπουένος Αϊρες σε υποδέχεται αγέρωχο. Mε την αυτοπεποίθηση της μεγάλης μητρόπολης, σε κοιτά αφ’ υψηλού από τα νεοκλασικά του μέγαρα – τα μνημεία του παλαιού του μεγαλείου. Οταν της λείπει το φως, η πόλη πεισματώνει. Σου δείχνει μόνο τη δυστυχία και τη βρωμιά – τις συστάδες των αστέγων στους σταθμούς και τα πάρκα, τους λόφους των σκουπιδιών στις γωνίες των δρόμων. Η Αργεντινή αλλάζει με τον καιρό. Κάποτε πλούτισε, κάποτε χρεοκόπησε. Τώρα – μετά την απόφαση του αμερικανικού δικαστηρίου την περασμένη Πέμπτη – κινδυνεύει ξανά να χρεοκοπήσει. Η έβδομη πλουσιότερη χώρα των αρχών του προηγούμενου αιώνα σήμερα δεν μπορεί ούτε τα πολεμικά της πλοία να προστατεύσει από τους πιστωτές της. Η άλλοτε ρωμαλέα οικονομία, σήμερα καρκινοβατεί με έναν πληθωρισμό που καλπάζει πάνω από το 20%. Δεν χρειάζεται όμως να μελετήσει κανείς τους οικονομικούς δείκτες. Τα τραύματα φαίνονται ανοιχτά και στην πόλη. Στα φαγωμένα γλυπτά των παλιών πολυκατοικιών.

Η άνοδος και η εξαφάνιση των Αγανακτισμένων

Του Πάσχου Mανδραβέλη, Καθημερινή, 25.11.12

Αμέσως μετά τις ταραχές του Δεκεμβρίου του 2008, έγινε μια έντονη συζήτηση για το φαινόμενο της «εξέγερσης». Γράφτηκαν άρθρα, έγιναν συνέδρια, κυκλοφόρησαν βιβλία (π.χ. Αρης Χατζηστεφάνου «Δεκέμβρης ’08. Ιστορία ερχόμαστε κοίτα τον ουρανό», εκδ. Α. Α. Λιβάνη, και Αλέξανδρος Κυριακόπουλος, Ευθύμιος Γουργούρης «Ανησυχία. Μια καταγραφή του αυθόρμητου τον Δεκέμβριο του 2008», εκδ. Καστανιώτη), υπήρξαν αφιερώματα (ακόμη και σε λογοτεχνικά περιοδικά, π.χ. «Νέα Εστία» τ. 1819) με το ερώτημα «τι ήταν και γιατί υπήρξε ο Δεκέμβριος του ’08;». Αντιθέτως, μετά το σύντομο καλοκαίρι της Αγανάκτησης, υπήρξε σιωπή. Χιλιάδες άνθρωποι άρχισαν να βγαίνουν στις πλατείες τον Μάιο του 2011, πήγαν διακοπές στα τέλη Ιουλίου και έκτοτε δεν τους είδε κανείς. Το κίνημα των Αγανακτισμένων έσβησε όσο περίεργα ξεκίνησε. Ενα μονάχα βιβλίο κυκλοφόρησε (Δήμος Βουτσινάς, «Η μάχη του Συντάγματος», ιδιωτική έκδοση) κι αυτό λειψό· είναι περισσότερο συρραφή ανακοινώσεων, συνεντεύξεων κ.λπ. παρά πληροφοριακό για όσα διαδραματίστηκαν εκείνο το καλοκαίρι. Μπορεί η σιωπή να οφείλεται στη δύσκολη οικονομική κατάσταση. Το 2009 «λεφτά υπήρχαν»· οι εκδοτικοί οίκοι μπορούσαν να χρηματοδοτήσουν την έκδοση πολυσέλιδων λευκωμάτων για τις ταραχές του ’08· φορείς και ΑΕΙ μπορούσαν να σπονσοράρουν ημερίδες για το φαινόμενο. Το 2012 δεν υπήρχε η δυνατότητα για βιβλία και συνέδρια.

Οι πρυτάνεις, ο Τσάβες και η σκουπιδοκρατία...

Του Σήφη Πολυμίλη, ΒΗΜΑ, 25.11.12

Υποτίθεται ότι το Πολυτεχνείο είναι το πρώτο τεχνολογικό ίδρυμα της χώρας. Αυτό που εκπαιδεύει τη νέα γενιά στις τεχνολογίες του παρόντος και του μέλλοντος. Κι όμως  ο πρύτανής του μαζί με 49 καθηγητές του προσέφυγαν στο ΣτΕ ζητώντας να ακυρωθεί ως αντισυνταγματική και παράνομη η υπουργική απόφαση με την οποία ορίστηκε ότι τα όργανα διοίκησης των ΑΕΙ μπορούν να αναδειχθούν με ηλεκτρονική ψηφοφορία. Την ώρα που εκατομμύρια Αμερικανοί ανέδειξαν τον πρόεδρο της χώρας τους με ηλεκτρονική ψήφο, όταν ακόμη και το ίνδαλμα της εγχώριας Αριστεράς, ο Ούγκο Τσάβες, καθιέρωσε την ηλεκτρονική ψήφο, οι κατά τεκμήριον πιο προχωρημένοι τεχνολογικά έλληνες επιστήμονες εμφανίζονται ως... τεχνοφοβικοί. Δεν διστάζουν μάλιστα να επικαλεστούν ότι κάποιοι διδάσκοντες του Πολυτεχνείου δεν θα μπορούν να ψηφίσουν γιατί «δεν είναι εξοικειωμένοι με τις νέες τεχνολογίες». Δεν μπορούμε να πιστέψουμε φυσικά ότι υπάρχουν καθηγητές του ΕΜΠ που δεν έχουν ιδέα από υπολογιστές, την ώρα που το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς τους περνάει μέσα από τη χρήση και την αξιοποίηση της τεχνολογίας. Επικαλούνται ένα φθηνό και υποτιμητικό για τους ίδιους άλλοθι για να σαμποτάρουν, μόνοι σχεδόν, τον νέο νόμο.

Μετά το Ναυαρίνο

«Η ναυμαχία του Ναυαρίνου», ελαιογραφία
 του Λουί Αμπρουάζ Γκαρνερέ (1831)

Του Νίκου Γ. Ξυδάκη, Καθημερινή, 23.11.12

Διάχυτη αίσθηση: κάναμε ό,τι μπορούσαμε, και πέρα από το όριο αντοχής. Ματώσαμε, και διαρκώς αιμορραγούμε από ανεργία, ύφεση και ξενιτεμό. Κάναμε ό,τι μας είπανε, σοκαρισμένοι, σπαρταρώντας. Τώρα; Τώρα αφήνουμε τη μοίρα μας στην καλοσύνη των ξένων, σαν την Μπλανς Ντιμπουά, εναποθέτουμε τις ελπίδες μας σε ένα νέο Ναυαρίνο, όπως όταν ξεκινήσαμε. Η ναύαρχος Λαγκάρντ δίνει τη μάχη για λογαριασμό μας, και για λογαριασμό των εξωευρωπαϊκών Μεγάλων Δυνάμεων, για να βουλιάξει το χρέος-Ιμπραήμ που τις και μας κατατρώει. Εμείς, ανήμποροι και πένητες, παρακολουθούμε τη ναυμαχία από τις ακτές της καμένης Πελοποννήσου. Ανάμεσα στ’ αποκαΐδια μας φουντώνει ο διαρκής εμφύλιος, όπως πάντα. Ποιος φταίει περισσότερο, ποιος άνοιξε τις θύρες να μπει το κακό, μα κυρίως ποιος θα κουμαντάρει το πτωχευμένο κρατίδιο, ποιος θα ’χει το γκουβέρνο της ελληνικής νομαρχίας, θα κανονίζει τα λιγοστά δοσίματα και τους ελάχιστους διορισμούς. Μαχαιρώματα, καπάκια, απειλές. Η εις Αδου κάθοδος είναι στη μέση ακόμη. Ο παλαιός πολιτικός ιστός έχει φθαρεί, δείχνει όλο και μεγαλύτερα χάσματα, αλλά θα συνεχίσει να ξηλώνεται, φέρνοντας κι άλλο πόνο στην κοινωνία ― αλλά αυτή η καταστροφή είναι και η μόνη που φέρει το σπέρμα της αναγέννησης, της αναδημιουργίας, της ανάδυσης στον πάνω κόσμο, όπως κι αν είναι αυτός όταν θα αναδυθούμε.

Κωμωδία ιδεών, πράξη δεύτερη

Του Δημοσθένη Κούρτοβικ, NEA, 23.11.12

Και ξαφνικά ο κ. Παναγιώτης  Λαφαζάνης έγινε ενδιαφέρων. Η δήλωσή του ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ακόμη έτοιμος να κυβερνήσει ακούστηκε μέσα στο μπολσεβίκικο παραλήρημα του συριζαίικου Ανώτατου Σοβιέτ σαν τη φωνή κάποιου που, μπολσεβίκος και αυτός, από τους πιο αρειμάνιους μάλιστα, ξεστομίζει αναπάντεχα, σαν να σαστίζει και ο ίδιος, μια αδιανόητα μενσεβίκικη κουβέντα. Η δήλωση αυτή, ό,τι και αν τη γέννησε (ειλικρίνεια, εχεφροσύνη, τακτικισμός, στιγμιαία έκλαμψη ή οι σάλπιγγες της Ιεριχούς, που πριν τσακίσουν τα τείχη των πολιορκημένων τσάκισαν τα νεύρα ενός από τους πιο «φυσερούς» σαλπιγκτές των πολιορκητών), ήταν σαν μια ανεξέλεγκτη σύσπαση μασκαρεμένου προσώπου, που τσαλακώνει τη μάσκα και σε αφήνει να υποψιαστείς από κάτω μια άλλη εικόνα. Μπορώ να δεχτώ τα αντιμνημονιακά επιχειρήματα του ΣΥΡΙΖΑ, στην πραγματικότητα μάλιστα συμμερίζομαι τα περισσότερα. Αλλά μου είναι αδύνατο να πιστέψω ότι οι στρατηγικοί εγκέφαλοί του, ακόμη και οι Σουσλόφ των πιο ακραίων συνιστωσών, εννοούν σοβαρά τις επαγγελίες που πλασάρουν στο αλαφιασμένο από την Κρίση κοινό, τη βαυκαλιστική ρητορική που ενοχοποιεί το Μνημόνιο για όλα τα προβλήματα της χώρας και υπόσχεται επιστροφή στην προμνημονιακή νιρβάνα (και σπατάλη), ιδανικό εφαλτήριο για τον σοσιαλισμό. Δεν είναι βλάκες αυτοί οι άνθρωποι ούτε τόσο φαντασιόπληκτοι όσο τους παρουσιάζουν μερικοί εχθροί τους. Κάτι άλλο συμβαίνει εδώ.  

Πολιτικοί του ντόρου

Tου Γιώργου Καρελιά, www.protagon.gr

Δεν σημαίνει ότι επειδή πολιτεύονται με την Αριστερά είναι και αριστεροί. Ούτε ότι δεν έχουν διάφορα απωθημένα. Πολιτικοί που επιδιώκουν τον ντόρο υπάρχουν παντού. Όχι, λοιπόν, δεν ήταν καθόλου «ατόπημα», όπως λέει ο Παπαδημούλης,  η δήλωση του ομόσταβλού του Πέτρου Τατσόπουλου ότι «έχει πηδήξει τη μισή Αθήνα και οι χρυσαυγίτες τον λένε γκέι». Επίτηδες την έκανε γιατί ήξερε ότι θα προκαλούσε ντόρο, τον οποίο και επιδίωκε. Τον ντόρο επιδιώκει σε κάθε του εμφάνιση. Γι’ αυτό και ανοίγει «διάλογο» με τη Χρυσή Αυγή σε τέτοιο επίπεδο. Σ’ αυτό, άλλωστε, μοιάζουν. Ζούν από τις προκλήσεις, που φέρνουν δημοσιότητα, αναγνωρισιμότητα και ψήφους. Οι χρυσαυγίτες δηλώνουν Ελληναράδες, παλικαράδες και τιμωροί των πάσης φύσεως μειονεκτικών. Ο Τατσόπουλος δηλώνει πολύ άντρας, για να απαντήσει στο περί «γκέι» των χρυσαυγιτών. Τι δήλωσε σε ανάλογη περίπτωση ένας αληθινός αριστερός; Πριν από κάποια χρόνια όταν οι αντίπαλοί του διέδωσαν τη φήμη ότι είναι ομοφυλόφιλος, για να πλήξουν την εικόνα του, ο κομαντάντε Μάρκος, ο ηγέτης των Ζαπατίστας, δεν είπε «έχω πηδήξει το μισό Μεξικό». Ιδού τι είπε (αντιγραφή από theinsider.gr): «Ο Μάρκος είναι γκέι στο Σαν Φρανσίσκο, μαύρος στη Νότια Αφρική, Ασιάτης στην Ευρώπη, αναρχικός στην Ισπανία, Παλαιστίνιος στο Ισραήλ, γύφτος στην Πολωνία, ειρηνιστής στη Βοσνία, Εβραίος στη Γερμανία, μια γυναίκα μόνη στο Μετρό τα ξημερώματα. Με άλλα λόγια ο κομαντάντε Μάρκος είμαστε εμείς, το πρόσωπο του κάθε καταπιεσμένου ανθρώπου πάνω στον πλανήτη». Ασφαλώς είναι ιεροσυλία να κάνουμε οποιαδήποτε σύγκριση του κομαντάντε Μάρκος με τον Τατσόπουλο. Αλλά το παρατιθέμενο απόσπασμα δείχνει πολλά πράγματα. Και, κυρίως, τι σημαίνει απαντώ πολιτικά, αντι να επιδιώκω τον ντόρο καταφεύγοντας στη, δήθεν, μαγκιά.

Μην κλαις για μας Αργεντινή!

Του Dr. Money, www.euro2day.gr

Στην προσπάθειά της να πείσει τους ιδιώτες κατόχους ελληνικών ομολόγων ότι η αναδιάρθρωση χρέους, γνωστή ως PSI Plus, ήταν το καλύτερο ντιλ γι’ αυτούς, και επομένως έπρεπε να συμμετάσχουν, η Ελλάδα απειλούσε τους ανυπάκουους με στάση πληρωμών.  Η συμμετοχή στο PSI έφθασε τελικά σε πολύ υψηλό νούμερο, γύρω στο 97%, αντιπροσωπεύοντας ομόλογα ονομαστικής αξίας 200 δισ. ευρώ περίπου.  

Όμως, ομόλογα ύψους 6,5 δισ. ευρώ δεν συμμετείχαν στη διαδικασία.  

Οι κάτοχοί τους προτίμησαν να πάρουν το ρίσκο της μη πληρωμής από το ελληνικό δημόσιο και της διεκδίκησης των τοκοχρεολυσίων στα δικαστήρια.  

Οι μέχρι σήμερα εξελίξεις έχουν δικαιώσει τις επιλογές τους καθώς το δημόσιο έχει πληρώσει στο ακέραιο και εγκαίρως τα ομόλογα που έληξαν.  

Δεν συμβαίνει το ίδιο με άλλες χώρες που προχώρησαν σε αναδιάρθρωση χρέους στο παρελθόν.  

Η Αργεντινή έχει καταστήσει σαφές ότι θα πληρώσει τους κατόχους ομολόγων που συμμετείχαν στην αναδιάρθρωση χρέους του 2005 και του 2010, αλλά δεν πρόκειται να κάνει το ίδιο για τους μη συμμετάσχοντες. Ανάμεσα στους τελευταίους είναι hedge funds της Elliott Associates, που ειδικεύονται στη διεκδίκηση όλων των τοκοχρεολυσίων που τους οφείλονται μέσω της δικαστικής οδού σε τρίτες χώρες. Μία από αυτές είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες, όπου μια πρόσφατη απόφαση δικαστή απειλεί την Αργεντινή με νέα χρεοκοπία. 

Επιβάλλονται παραιτήσεις

Του Αχιλλέα Γραβάνη, NEA, 23.11.12

Οι πρυτάνεις αντιτάχθηκαν λυσσαλέα επί έναν χρόνο στην εφαρμογή του νόμου Διαμαντοπούλου για τα ΑΕΙ, με βασικά επιχειρήματα ότι είναι ανεφάρμοστος και εναντίον του η πλειονότητα των καθηγητών. Εν τούτοις, στις πρόσφατες εκλογές για τα εσωτερικά μέλη του Συμβουλίου Ιδρύματος, που έγιναν με ηλεκτρονική ψηφοφορία, συμμετείχε η συντριπτική πλειοψηφία των καθηγητών (75-90%), σχεδόν σε όλα τα πανεπιστήμια της χώρας (πλην του ΕΜΠ και του Πολυτεχνείου Κρήτης), παρά το κλίμα τρομοκρατίας, τις καταλήψεις και τους προπηλακισμούς που βίωσαν από επιθετικότατες μειοψηφίες φοιτητών και καθηγητών που πρόσκεινται κυρίως στους ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Τα εκλεγμένα εσωτερικά μέλη των Συμβουλίων εξέλεξαν όπως ορίζει ο νέος νόμος τα εξωτερικά μέλη, σε πολλές περιπτώσεις καταξιωμένους διεθνώς επιστήμονες που δραστηριοποιούνται σε κορυφαία πανεπιστήμια όπως τα Harvard, Oxford, Cambridge, ΜΙΤ κ.λπ. Επιπλέον, οι νέες διαδικασίες για την ακαδημαϊκή εξέλιξη των καθηγητών και οι καθημερινές δραστηριότητες των πανεπιστημίων διέπονται πλέον από τον νέο νόμο.

Ασυλο παραφροσύνης

 Της Λώρης Κέζα, ΒΗΜΑ, 23.11.12

Αριστοτέλειο. Νομική Σχολή. Δεκαπέντε άτομα με καλυμμένα τα πρόσωπα ανεβαίνουν στον τρίτο όροφο, σπάνε ό,τι βρουν μπροστά τους και απειλούν όποιον βλέπουν. Δυο φοιτητές τρέχουν να κρυφτούν στις τουαλέτες. Οι κουκουλοφόροι τους ακολουθούν και τους δέρνουν.

Ναι, αλλά πρέπει να προστατευτεί το άσυλο.

Αριστοτέλειο. Θεολογική Σχολή. Καθηγητές και φοιτητές μαζεύουν σκουπίδια που σχηματίζουν λόφους. Δέχονται επίθεση από ομάδα άλλων φοιτητών που υποστηρίζουν τους απεργούς καθαριστές. Καθηγητής δέχεται χτύπημα στο πρόσωπο.

Ναι, αλλά πρέπει να προστατευτεί το άσυλο.

Αριστοτέλειο. Κυλικείο. Κουκουλοφόροι με σιδερογροθιές σπάνε ό,τι βρουν μπροστά τους και δέρνουν τρεις φοιτητές.

Ναι, αλλά πρέπει να προστατευτεί το άσυλο.

Το ξύλο στο πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης πέφτει για το δίκιο του εργάτη. Θεωρείται κοινωνικός αγώνας υπέρ των υπαλλήλων που απολύθηκαν. Στην πραγματικότητα δεν απολύθηκαν. Είχαν συμβάσεις ορισμένου χρόνου. Μια βρόμικη ιστορία, λόγω των σκουπιδιών που μαζεύονται σε λόφους, λόγω των χειρισμών από τις πρυτανικές αρχές, λόγω της εκμετάλλευσης ανθρώπων από εργολάβους που ενοικιάζουν ανθρώπους ως υπαλλήλους επί 25 χρόνια.

Η απάντησή της είναι όχι

Του Μιχάλη Μητσού, NEA, 22.11.12

Τη σκηνή έχει περιγράψει στη στήλη αυτόπτης μάρτυρας. Βρισκόμαστε στις αρχές της δεκαετίας του '80. Η Ελλάδα διαθέτει ριζοσπαστική κυβέρνηση, μόλις έχει γίνει μέλος της ΕΟΚ και στη συζήτηση που γίνεται σε μια σύνοδο κορυφής ο υπουργός Εξωτερικών έχει λάβει εντολή να λέει «όχι». Ανταλλάσσονται επιχειρήματα, αναλύονται θέσεις, ο δικός μας δεν πολυκαταλαβαίνει, αλλά όταν έρχεται η σειρά του διακηρύσσει σε σοσιαλιστικά αγγλικά: «My answer is no». Η συζήτηση συνεχίζεται, γίνονται κάποιες συγκλίσεις, υπάρχει ελπίδα συμβιβασμού, αλλά ο έλληνας υπουργός είναι ανένδοτος: «Η απάντησή μου είναι όχι». Γίνεται σούσουρο, ο εκνευρισμός είναι έκδηλος, κάτι πρέπει να γίνει, τα μηνύματα φτάνουν στην Αθήνα και επιτέλους δίνεται εντολή για αλλαγή θέσης. Στον επόμενο κύκλο, όλοι κρατούν την αναπνοή τους. Και όταν φτάνει η μεγάλη στιγμή, ο επικεφαλής της ελληνικής αντιπροσωπείας σωπαίνει για λίγο, κοιτάζει τους συναδέλφους του και δηλώνει με εμφανή την αίσθηση της ευθύνης: «Η απάντησή μου είναι ναι». Η επόμενη σκηνή περιλαμβάνεται σε ρεπορτάζ της χθεσινής «Μοντ». Βρισκόμαστε στο 1984 και η Ευρώπη είναι μπλοκαρισμένη από τη στάση της Μάργκαρετ Θάτσερ.

Η ποντικοπαγίδα της Ευρώπης. Άγονη η συζήτηση για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους

Της Ελίζας Παπαδάκη, ΝΕΑ, 22.11.12

Δεν εξαρτάται πια από την Ελλάδα η υλοποίηση της συμφωνίας του περασμένου Μαρτίου για την αναχρηματοδότηση της χώρας, μοναδικός τρόπος να αποφευχθεί μια καταστροφική χρεοκοπία. Μετά την αποτυχία του Eurogroup να καταλήξει χθες τα ξημερώματα, ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ αναγνώρισε, στην ανακοίνωση που εξέδωσε εξ ονόματος των 17 χωρών-μελών της ευρωζώνης, ότι η Ελλάδα εκπλήρωσε όλες τις προϋποθέσεις που της είχαν τεθεί. Προσωπικά το αναγνώρισε επίσης ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, δηλώνοντας ταυτόχρονα ικανοποιημένος - και ας το κρατήσουμε, γιατί θα το βρούμε μπροστά μας εφόσον ξεπεραστεί το τωρινό πρόβλημα - διότι έγιναν δεκτές οι γερμανικές θέσεις για έναν ενισχυμένο μηχανισμό ελέγχου στη χώρα μας. Υστερα από ολονύκτιες συζητήσεις οι μετέχοντες έκαναν λόγο για «πολύπλοκες τεχνικές λεπτομέρειες» που μένει να διευθετηθούν, παραπέμποντας στη συνέχιση του Eurogroup την ερχόμενη Δευτέρα. Αλλά, βέβαια, διόλου δεν πρόκειται για «λεπτομέρειες». Εβδομάδες τώρα η παγκόσμια κοινή γνώμη κατακλύζεται από δημοσιεύματα σχετικά με τη διαμάχη ανάμεσα στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την ευρωζώνη, τη Γερμανία ιδίως, για το πώς θα εξασφαλιστεί η βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους.

Αντ. Μανιτάκης: «Αυθαίρετες, αθρόες, οριζόντιες απολύσεις είναι περιττές»

 Θα εφαρμοστεί ο κώδικας δημοσίων υπαλλήλων, διαβεβαίωσε στην Βουλή. Σκληρή απάντηση στον Αλέξη Μητρόπουλο.

«Δεν νομοθετούμε σε μια ιδανική, έρημη πολιτεία. Έχουμε πόλεμο. Είναι δυνατόν να μιλάμε και να ενεργούμε χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη ότι περνάμε αυτή την μεγάλη κρίση, ενώ διακυβεύεται η υπόσταση του κράτους μας, ενώ δεν είχαμε μια αποτελεσματική διοίκηση; Ζούμε στο ίδιο καράβι και αντί να προφητεύουμε δεινά, που δυστυχώς δεν αποκλείω, με ιδρώτα και αγωνία προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση αναλαμβάνοντας όλες τις ευθύνες και διακυβεύοντας την προσωπική μου ιστορία. Θα κριθώ και εγώ αργότερα, όπως όλοι μας. Όμως δεν βοηθάνε τον κοινό στόχο να σώσουμε ότι μπορούμε να περισώσουμε»

«Αυθαίρετες, αθρόες, οριζόντιες απολύσεις είναι περιττές. Δεν προβλέπονται από το Σύνταγμα. Θα εφαρμοστούν όσα προβλέπει ο Κώδικας των δημοσίων υπαλλήλων», δήλωσε ο υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης κ. Αντ. Μανιτάκης απαντώντας στις σφοδρές επικρίσεις της αντιπολίτευσης η οποία τον κατηγόρησε ότι «υπερασπίζεται το καθεστώς των απολύσεων και το εξωραίζει». Ο υπουργός είπε ότι «υπάρχουν τέσσερις λόγοι απολύσεων που προβλέπονται για τους δημοσίους υπαλλήλους και ισχύουν από το 1951». «Αυτούς θα εφαρμόσω αν χρειαστεί, με τις διαδικασίες που προβλέπονται στον δημοσιοϋπαλληλικό κώδικα και επιτρέπει το Σύνταγμα», τόνισε, υπογραμμίζοντας ότι «δεν θέλουμε το κακό των δημοσίων υπαλλήλων».

Πρυτάνεις για κλάματα

Του Νίκου Δήμου, www.lifo.gr

Όταν ήμουν παιδί, απέναντι από το σπίτι μας έμενε ένας καθηγητής του Πολυτεχνείου. Ήταν το πιο σεβαστό πρόσωπο στη γειτονιά, πάνω και από τον πατέρα μου, που ήταν διευθυντής σε υπουργείο. Οι γονείς μου αναφέρονταν με δέος στο αξίωμά του.   Η Ελλάδα είχε τότε τρία ΑΕΙ και οι καθηγητές ήταν ελάχιστοι. Σήμερα, βέβαια, με δεκάδες ΑΕΙ (και ΤΕΙ που νομίζουν πως έγιναν ΑΕΙ) οι καθηγητές είναι πιο πολλοί από την άμμο της θάλασσας. Ιδιαίτερα αν πάρουμε αυτούς που αυτοαποκαλούνται «πανεπιστημιακοί» (σημαίνει οτιδήποτε εκτός από τακτικός καθηγητής), τότε γεμίζουν άνετα το ΟΑΚΑ   Φυσικό είναι, λοιπόν, να μην έχουν της αξία της σπανιότητας. Αλλά και άλλες αξίες έχουν χάσει με την κατάντια στην οποία έχουν περιέλθει τα Ανώτατα Ιδρύματά μας.   Ωστόσο, κάποια μικρή αίγλη είχαν κρατήσει οι προϊστάμενοι – οι πρυτάνεις. Το ανώτατο αξίωμα στον ακαδημαϊκό χώρο το είχαν τιμήσει μεγάλες προσωπικότητες στο παρελθόν κι ενέπνεε λίγο σεβασμό.   Αλίμονο – όχι πια. Τα φαιδρά καμώματα του Πελεγρίνη και του Μυλόπουλου, που ηγούνται των δύο μεγαλύτερων και παλιότερων πανεπιστημίων μας, έχουν φέρει το πρυτανικό αξίωμα στο κατώτατο όριο του κύρους και της αξιοπιστίας.   Σε εποχές κρίσης και ένδειας, τι θα έπρεπε να κάνουν οι πρυτάνεις; Να βελτιώσουν τα ιδρύματα, να τα εμπλουτίσουν, να τα ενισχύσουν ώστε να πάψουν

«Όργιο βίας» στο ΑΠΘ καταγγέλλουν οι φοιτητές

Η επιστολή που έστειλαν φοιτητές της Νομικής Σχολής στον πρόεδρό της, κ. Νικόλαο Μπιτζιλέκη. 

Είμαστε μάρτυρες ενός οργίου βίας. Το μαχαίρι έφτασε πραγματικά στο κόκαλο, είναι καιρός να αφήσουμε κατά μέρος την προσχηματική γλώσσα. Το ΑΠΘ και η Νομική Σχολή τελούν υπό το κράτος της βίας και της τρομοκρατίας που ως μορφή πολιτικής δραστηριότητας λέγεται φασισμός. Δεν χωρούν μισόλογα. Ή με τον φασισμό είσαι ή εναντίον του. Όσοι αποδέχονται ή υποκινούν τον φασισμό που ασκείται στα πανεπιστήμια, σημαίνει ότι και οι ίδιοι δεν έχουν επιλέξει, οριστικά και αμετάκλητα, δημοκρατικές μεθόδους δράσης. .

14/11/2012

Προς:

Πρόεδρο Νομικής ΑΠΘ

Κοινοποίηση

-Πρύτανη ΑΠΘ

-Κοσμήτορα ΝΟΠΕ

-Σύλλογο Διδακτικού Προσωπικού ΑΠΘ

Το τελευταίο διάστημα το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο είναι τόπος ξένος και επικίνδυνος. Η σιωπή, η συγκάλυψη και η πολιτική στήριξη αυτής της κατάστασης έχει καταστήσει την πλειοψηφία των φοιτητών, παθητικούς δέκτες και τους αποθαρρύνει από την ακαδημαϊκή διαδικασία. Οι καθηγητές προσέρχονται απελπισμένοι και απογοητευμένοι μη μπορώντας να δώσουν σοβαρές λύσεις που οι περισσότεροι προκρίνουν πραγματικά.

Να αλλάξουμε τα πάντα

Του Μάκη Καραγιάννη, 21.11.12

Η λιτότητα, η φτώχεια, οι περικοπές είναι αποτέλεσμα της παγκόσμιας κρίσης που προέκυψε το 2007. Δεν είναι μόνον ελληνικό φαινόμενο. Η μία μετά την άλλη, οι χώρες της Ευρώπης, Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ελλάδα, Ισπανία, Ιταλία, η Κύπρος αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα. Η μέχρι τώρα αντιμετώπιση της από την τρόικα με την πολιτική των μισθολογικών  περικοπών επιδεινώνει το πρόβλημα, πολλαπλασιάζει τους ανέργους,  εντείνει την ύφεση. Είναι φανερό ότι χωρίς την αλλαγή αυτής της πολιτικής, χωρίς ανάπτυξη και χωρίς κούρεμα του δημόσιου χρέους δεν είναι δυνατόν να βγούμε από την κρίση.

Ωστόσο, υπάρχει ένα βασικό ερώτημα: Γιατί η Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα που έπληξε η κρίση και σε τέτοια ένταση;  Ασφαλώς  γιατί προϋπήρχαν υποκείμενα νοσήματα και χρόνιες διαρθρωτικές αγκυλώσεις. Κάτω από την επιφάνεια προβάλλει μεγαλοπρεπώς η ελληνική ιδιαιτερότητα για την οποία έχουν μιλήσει μεγάλοι έλληνες στοχαστές όπως ο Κώστας Αξελός, ο Παναγιώτης Κονδύλης, ο Κορνήλιος Καστοριάδης, ο Στέλιος ο Ράμφος κ. ά  Επέλεξε την Ελλάδα γιατί υπήρχε ένα κοινωνικό και οικονομικό μοντέλο που ήταν ήδη χρεοκοπημένο. Η διαφθορά και η κλεπτοκρατία. Το πελατειακό κομματικό σύστημα. Οι συντεχνίες. Οι προσλήψεις κομματικών στρατών χωρίς διαγωνισμούς. Μια κοινωνία όπου τέσσερις στους δέκα πλήρωναν φόρους.  Επί σαράντα χρόνια η  πολιτική ήταν ένα γιουρούσι για την κατάληψη του κρατικού ταμείου που ικανοποιούσε όλα τα βίτσια και τις ανάγκες με τα δανεικά των Ευρωπαίων.

Η Ευρωπαϊκή πόλη ως τόπος κατανάλωσης : Η κουλτούρα της κυρίαρχης υπεροχής του Ιδιωτικού επί του Δημόσιου.

ΠΟΛΕΙΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ

#Κ. Θεολόγου

Τομέας Ανθρωπιστικών, Κοινωνικών Επιστημών και Δικαίου, Σχολή Εφαρμοσμένων Μαθηματικών και Φυσικών Επιστημών, ΕΜΠ

Η εργασία αναδεικνύει την κυριαρχία που καλλιέργησε η κουλτούρα της ιδιωτικότητας εις βάρος του δημοσίου χώρου στη νεότερη Ελλάδα και προτείνει ως σημαντική παράμετρο αυτής της κυρίαρχης «υπεροχής» την διάχυση της καταναλωτικής κουλτούρας, που αποτυπώνεται στα κτήρια των εμπορικών συναλλαγών στις ευρωπαϊκές πόλεις.

Στην αυγή της μοντέρνας εποχής, οι πόλεις ανθούσαν ως τόποι μιας διαπολιτισμικής γονιμοποίησης, αφού η παγκοσμιοποίηση των εμπορικών δικτύων είχε αυξήσει τους διαθέσιμους υλικούς πόρους και η απελευθέρωση των τιμών, η επέκταση και η εμπορευματοποίηση του αστικού χώρου είχαν διευκολύνει την επικοινωνία μεταξύ διαφορετικών πολιτισμών. Ο καταναλωτισμός διαδίδεται μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο σε όλα τα βιομηχανοποιημένα κράτη. Η μετάβαση από την εμπορική στοά στο πολυκατάστημα σηματοδοτεί μιαν αλλαγή που συντελείται στην κουλτούρα του πληθυσμού και οδηγεί στην κυριαρχία του ιδιωτικού επί του δημοσίου. Μέχρι τότε η εμπορική λειτουργία, άμεσα συνδεδεμένη με το δημόσιο χώρο, συντελούταν στο κέντρο της πόλης, στους δρόμους και στις πλατείες. 

Ελλάδα - ένα κερί που καίγεται και από τις δύο πλευρές

Της Αφροδίτης Αλ Σάλεχ, Μεταρρύθμιση, 20.11.12
«Μια επανάσταση που δεν στηριζόταν σε ιδέες, ήταν ενάντια στις ιδέες. Το κοινό κάθαρμα ανέλαβε την εξουσία συνοδευόμενο από τις μάζες που πανηγύριζαν.» 

Th. Mann

Ένας ενδιαφέρον ορισμός για το φασισμό, έρχεται από τον M. Lipset: Ο φασισμός είναι μια ακρότητα του κέντρου, που βασίζεται στην οργή εκείνων που ήταν ανεξάρτητοι μαγαζάτορες, αγρότες, μάστορες κι άλλα μέλη της μεσαίας τάξης και βλέπουν τώρα να συνθλίβονται από τους καλύτερα οργανωμένους βιομηχανικούς εργάτες και μεγάλους επιχειρηματίες. Σύμφωνα με τον R. Paxton, ο φασισμός άντλησε και αντλεί δύναμη από την κρίση που περνά ο φιλελευθερισμός και έρχεται ως αποτέλεσμα ενός ηθικού εκφυλισμού, υποστηρίζεται από τον όχλο που διψά για έντονες συγκινήσεις και εντέλει θριαμβεύει εις βάρος των λογικών.

»Ο φασισμός είναι μια μορφή πολιτικής συμπεριφοράς που χαρακτηρίζεται από μονομανή ενασχόληση με την κοινωνική παρακμή, την ταπείνωση ή τον κατατρεγμό και από μια αντισταθμιστική προσήλωση στην ενότητα, στην ενεργητικότητα και στον εξαγνισμό.»

Η άνοδος του φασισμού υποβοηθείται από την κρίση, αλλά δεν οφείλεται αποκλειστικά σε αυτήν.  Όπως αναφέρει ο M. Goodwin , «Ψηφίζουμε τους ναζί επειδή η Ευρώπη είναι σε ύφεση; Αυτό είναι ανοησία. Οι φόβοι για την εθνική κουλτούρα, ταυτότητα και τρόπο ζωής, μετράνε περισσότερο από τις υλικές φοβίες.» Ενώ ο Bernard-Henri Lévy δηλώνει πως «Πίσω από τον εθνικισμό υπάρχουν τα χείριστα αντανακλαστικά ταυτότητας, οι χείριστοι σπασμοί λαϊκισμού, ακόμα και αν δεν είναι νεοναζιστικοί.»

Φοιτητές και καθηγητές δέχθηκαν επίθεση στο ΑΠΘ επειδή επιχείρησαν να καθαρίσουν το χώρο

www.thesstoday.gr

Πρωτόγνωρες σκηνές βίας εκτυλίχθηκαν, χθες το απόγευμα, στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Ένας καθηγητής και δύο φοιτητές της θεολογικής σχολής ξυλοκοπήθηκαν, ενώ άλλη μία καθηγήτρια απειλήθηκε, επειδή… μάζευαν τα σκουπίδια από αμφιθέατρα, διαδρόμους και τον αύλειο χώρο, ο οποίος, όπως τον χαρακτήρισε στο Thesstoday.gr, πανεπιστημιακός, είναι πλέον βοθρόλακος.  Το τραγικό είναι ότι τα φαινόμενα βίας έχουν γίνει "καθημερινότητα" στους χώρους του ΑΠΘ και είναι ενδεικτική επιστολή-φωτιά που συνέταξαν φοιτητές προς τον πρόεδρο της Νομικής σχολής και που εξασφαλίσαμε αποκλειστικά, παρουσιάζοντας την παρακάτω.  Χθες το απόγευμα λοιπόν, δύο καθηγήτριες συγκρότησαν ομάδες φοιτητών και άρχισαν να καθαρίζουν τους χώρους της θεολογικής σχολής. Σύμφωνα με φοιτήτρια που συμμετείχε- και για ευνόητους λόγους θέλει να διατηρήσει την ανωνυμία της και της οποίας τα στοιχεία είναι στη διάθεση του thesstoday- μέχρι και χθες από τις σακούλες απορριμμάτων που σιγόκαιγαν, προφανώς από τα επεισόδια του πολυτεχνείου, έβγαινε καπνός. Aποπνικτική, εξάλλου, ήταν και η μυρωδιά, η οποία αναδυόταν, από τα χημικά που χρησιμοποιήθηκαν από τις αστυνομικές δυνάμεις όταν εισέβαλαν, το βράδυ του Σαββάτου, στο χώρο του Αριστοτελείου. Με κουβάδες νερού οι φοιτητές προσπάθησαν και τελικά έσβησαν τις μικροεστίες φωτιάς, ενώ μάζεψαν και σκουπίδια από τον αύλειο χώρο. Μέχρι τη στιγμή, όμως, που δέχθηκαν την «επίθεση».

Η Θεσσαλονίκη και ο ρόλος της στο πλαίσιο των εξελίξεων των Ευρωπαϊκών Μητροπολιτικών περιοχών

ΠΟΛΕΙΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ

#Μ.Κ. Σεγκούνη

Τομέας Φυσικού Σχεδιασμού, Οργανισμού Ρυθμιστικού Σχεδίου και Προστασίας Περιβάλλοντος Θεσσαλονίκης (ΟΡ.ΘΕ.),

Στην παρούσα εισήγηση παρουσιάζονται οι προσπάθειες παρακολούθησης των εξελίξεων που συντελούνται στον ευρωπαϊκό χώρο και αφορούν στα θέματα χωροταξικού, πολεοδομικού, περιβαλλοντικού σχεδιασμού και περιφερειακής ανάπτυξης των Μητροπολιτικών Περιοχών.

Η Μητροπολιτική Περιοχή της Θεσσαλονίκης αποτελεί έναν από τους πόλους που έχουν διαμορφωθεί στην περιοχή της ΝΑ Ευρώπης - περιοχή της Βαλκανικής χερσονήσου. Η πορεία και η εξέλιξη της περιοχής αυτής είναι εξαιρετικής σημασίας τόσο για την Περιφερειακή της Ενότητα με τις λοιπές μεσαίου ή μικρού μεγέθους πόλεις, όσο και για την ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου, που επηρεάζεται από τις αναπτυξιακές επιλογές της.

Οι παρούσες συνθήκες επιβάλλουν την προσεκτική επιλογή των κινήτρων ανάπτυξης και διαχείρισης των πλεονεκτημάτων της περιοχής αυτής καθώς και την άμεση αντιμετώπιση και επίλυση των μειονεκτημάτων της.

Η κατάσταση έχει ξεφύγει

Του Μιχάλη Μητσού, NEA, 19.11.12

Εφημερίδες αποσιωπούν τα γεγονότα ή τα αποδίδουν στη δικαιολογημένη οργή εναντίον του κατακτητή («Εμείς, πάντως, Ολοκαύτωμα δεν κάναμε», έγραφε τις προάλλες ένας συνάδελφος). Βουλευτές δίνουν επιλεκτικές ερμηνείες της βίας, υπαινισσόμενοι ότι υπάρχει ελαφρά και σκληρή βία (όπως τα ναρκωτικά), καλή και κακή βία (ανάλογα με την ιδεολογία αυτών που την ασκούν), βία που χρήζει ανάλυσης και βία που απαιτεί καταδίκη. Συνδικαλιστές τα σπάνε όποτε κρίνουν ότι θίγονται τα συμφέροντά τους. Υπάρχει πρόβλημα. Δεν αφορά μόνο την Ελλάδα, αν και εδώ η κατάσταση έχει ξεφύγει. Ας δούμε τι λέει ο Μάσιμο Τζιανίνι, διευθυντής σύνταξης της «Ρεπούμπλικα». Το να εξεγείρεται κάποιος είναι θεμιτό, τονίζει. Δεν χρειάζεται να ξεσκονίσει κανείς τον Σαρτρ για να καταλάβει ότι οι χιλιάδες άνδρες και γυναίκες, νέοι και λιγότερο νέοι, που γέμισαν την περασμένη Τετάρτη τους δρόμους της Ευρώπης έχουν δίκιο. Σε μια αποπροσανατολισμένη Δύση, όπου ένα χρηματοπιστωτικό σύστημα χωρίς κανόνες έχει καταβροχθίσει τη βιοτεχνία και όπου μια αγορά χωρίς κράτος έχει προκαλέσει μαζικές ανισότητες, μια πανευρωπαϊκή απεργία αποτελεί ιερό δικαίωμα.

Κοινωνικός καρνάβαλος

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου, NEA, 19.11.12

Πατέρας συνοδεύει το παιδί σε κάποια τάξη του δημοτικού ντυμένος Χρυσή Αυγή. Φοράει μαύρα και στο μανίκι είναι σταμπαρισμένος ο αγκυλωτός σταυρός, όχι ακριβώς της ναζιστικής σημαίας, ο άλλος, ο γνήσιος, της άριας ράτσας, που σχηματίζει κύκλο. Μπορείτε να τον δείτε στη σιδερένια περίφραξη του Ιλίου Μελάθρου στην οδό Πανεπιστημίου, μιας και ο Σλήμαν όταν έσκαβε την Τροία τον συναντούσε συνέχεια μπροστά του. Ο πατέρας αφού αφήσει τον τρυφερό βλαστό του, δεν φεύγει. Μένει να παρακολουθήσει την πρωινή προσευχή και να εντοπίσει τυχόν λεκτικές παρεκτροπές του διδακτικού προσωπικού, που θα μόλυναν τις ψυχές των μαθητών με αλλόφυλες προπαγάνδες και άλλα παρόμοια. Σε αυτή την περίπτωση ο πατέρας, με την εμφάνιση άνδρα που μασάει σίδερα, είναι έτοιμος να παρέμβει. Οπως εκείνος ο πατέρας που κατήγγειλε στον κύριο Μπαρμπαρούση τη νηπιαγωγό στη Λευκάδα γιατί ανήρτησε αλβανική σημαία. Η ιστορία είναι πραγματική, διόλου συμπτωματική, διότι συμβαίνει σχεδόν καθημερινά και μου την αφηγήθηκε φίλος σχολικός σύμβουλος προσπαθώντας να μου περιγράψει έναν από τους τρόπους που έχει επιλέξει η Χρυσή Αυγή για να παρεμβαίνει στην εκπαίδευση, τρομοκρατώντας.

Το λόμπι των χρεοκοπημένων αντεπιτίθεται!

Του Θανάση Μαυρίδη, www.capital.gr, 19.11.12

Οι Ευρωπαίοι είναι αποφασισμένοι να έρθουν σε σύγκρουση με το σύστημα διαπλοκής στην Ελλάδα. Να κτυπήσουν ευθέως την διεφθαρμένη πολιτική και επιχειρηματική ελίτ που ευθύνεται για την χρεοκοπία της χώρας. Το κλειδί των εξελίξεων είναι ο έλεγχος των δανείων. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για τράπεζες που υπάρχουν ακόμη λόγω των Ευρωπαίων φορολογουμένων.  Αυτό ήταν! Το λόμπι της δραχμής, η λέσχη των χρεοκοπημένων κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών πέρασε στην αντεπίθεση. Πιέζει ασφυκτικά για να αλλάξει αυτή η διάταξη. Δηλαδή να κατασπαταλήσουν για άλλη μία φορά τα χρήματα των καταθετών και των μετόχων.  Στο παρελθόν έχουν αποδείξει ότι είναι ικανοί για όλα. Να οδηγήσουν την χώρα ακόμη και σε πρόωρες εκλογές, αν πιστέψουν ότι αυτός είναι ο τρόπος για να κερδίσουν λίγες ακόμη εβδομάδες ζωής. Υπό φυσιολογικές συνθήκες θα έπρεπε ήδη να έχουν βάλει λουκέτο.  Το έχουν κάνει κι άλλες φορές στο παρελθόν. Η χώρα αυτή οδηγήθηκε σε εκλογές όταν επιχειρήθηκε να σπάσει το απόστημα σε δημόσιους οργανισμούς με μίζες εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ. Οδηγήθηκε σε εκλογές όταν η Δικαιοσύνη απείλησε να αγγίξει τις σχέσεις του πολιτικού κόσμου με υπόγειες διαδρομές του χρήματος, όπως συνέβη με τα δομημένα ομόλογα. Δεν τους ενδιαφέρει η χώρα και οι πολίτες της. Τους ενδιαφέρει μόνο να συνεχίσουν να ζουν σε βάρος των υπολοίπων. Δεν είναι απλά μια ομάδων κηφήνων. Είναι ένα καρκίνωμα που έχει μολύνει τα πάντα...

Τέρι Ιγκλετον: Ο Μαρξ που μας αξίζει

Του Γιάννη Μπασκόζου, ΒΗΜΑ, 18.11.12

Ο Βρετανός θεωρητικός Τέρι Ιγκλετον απαντά με τρόπο ανατρεπτικό στις δέκα πιο σκληρές θέσεις κατά του μαρξισμού

Είναι ο καπιταλισμός ένα φυσικό σύστημα όπως ο αέρας που αναπνέουμε ή ένα σχετικά πρόσφατο ιστορικό φαινόμενο που μπορεί να αντικατασταθεί από ένα άλλο, φιλολαϊκό; Ο βρετανός καθηγητής Πολιτισμικής Θεωρίας και κριτικός λογοτεχνίας Τέρι Ιγκλετον πιστεύει ότι ο καπιταλισμός μπορεί να ανατραπεί και ο μαρξισμός μπορεί να δώσει απαντήσεις για το τι είδους σύστημα μπορεί να είναι το επόμενο που θα τον αντικαταστήσει. Στο βιβλίο του «Γιατί ο Μαρξ είχε δίκιο» (εκδόσεις Πατάκη) αναπτύσσει τη σκέψη του Μαρξ απαντώντας ένα προς ένα σε δέκα καθιερωμένες επικρίσεις κατά της μαρξιστικής θεωρίας, προσπαθώντας να βγάλει τον όγκο της λάσπης που έχει επικαθήσει πάνω της, κυρίως μετά την πτώση του «υπαρκτού». Ο Τέρι Ιγκλετον αναφέρει ότι σημασία έχει η ζωή μετά τον μαρξισμό. Οσο υπάρχει καπιταλισμός, λέει, θα υπάρχει και η κριτική του, ο μαρξισμός. Μόνο αν ο τελευταίος βγάλει στη σύνταξη τον αντίπαλό του, θα μπορέσει να βγει και ο ίδιος στη σύνταξη.

Το ατύχημα που δεν έρχεται

Του Ευάνθη Χατζηβασιλείου*, Καθημερινή, 18.11.12

Η υπερψήφιση των μέτρων από τη Βουλή, την Τετάρτη 7 Νοεμβρίου, αποτελεί μια ακόμη περίπτωση -από τις πολλές το τελευταίο έτος- κατά την οποία η χώρα αποφεύγει την κατάρρευση την τελευταία στιγμή. Για πόσο, όμως, θα γίνεται αυτό; Για πόσο θα έχουμε την τύχη που μας επιτρέπει να ξεφεύγουμε «ξυστά»; Φοβούμαι ότι, περιέργως, υπάρχει ένα αίσθημα εφησυχασμού στην κοινωνία μας και σε τμήματα της πολιτικής τάξης. Απλώς δεν πιστεύουμε ότι θα έρθει η καταστροφή. Και, εν μέρει, δεν το πιστεύουμε επειδή δεν αντιλαμβανόμαστε επακριβώς τι είναι «καταστροφή». Η Ελλάδα δεν έχει γνωρίσει μια μεγάλη τραγωδία τις τελευταίες δεκαετίες, από το τέλος του Εμφυλίου Πολέμου έως σήμερα (τέτοια γνώρισε η Κύπρος το 1974, αλλά πολλοί Ελλαδίτες δεν το θυμούνται καν…). Εάν ένας πολίτης αυτού του κράτους έχει γεννηθεί το 1942, δεν έχει αναμνήσεις ούτε από την Κατοχή. ίσως λίγο από τον Εμφύλιο. Με άλλα λόγια, για να θυμάται μια καταστροφή, πρέπει να είναι σήμερα πάνω από 70 ετών.

Το δύσκολο, το ταπεινό και η χρεοκοπία

Tης Μαρίας Κατσουνάκη, Καθημερινή, 17.11.12

Από τη μία, οι αριθμοί: 15.838 Ελληνες μετανάστευσαν στη Γερμανία το πρώτο εξάμηνο του 2012, 78% περισσότεροι από το αντίστοιχο διάστημα του 2011. Από την άλλη, οι προπηλακισμοί κατά του Γερμανού προξένου Βόλφγκανγκ Χέσλερ - Ομπερμάγιερ και της γερμανικής αντιπροσωπείας στη Θεσσαλονίκη (στην 3η Ελληνογερμανική Συνέλευση για την Τοπική Αυτοδιοίκηση) από συνδικαλιστές και εργαζομένους της ΠΟΕ-ΟΤΑ. Αναγνώριση και μίσος. Θαυμασμός, αποδοχή και την ίδια στιγμή, δαιμονοποίηση και οργή. Η ελληνική παθογένεια αποτυπώνεται σε αυτό το δίπολο. Η στατιστική και τα γεγονότα πλάι πλάι. Η εικόνα μιας χώρας σε βαθύ διχασμό, αντιλήψεων και προσανατολισμού. Από τη μία, η νεότερη γενιά που αναζητεί την προοπτική εκεί όπου πιστεύει ότι μπορεί να την συναντήσει: σε κοινωνίες καλύτερα οργανωμένες, πιο εύρωστες και ασφαλείς. Φεύγουν, βέβαια, εξαναγκασμένοι από μια πατρίδα «αφιλόξενη», σε κρίση και σε σύγχυση: ιδεολογική, ηθική, θεσμική και οικονομική. Η μετάβαση στη Γερμανία δεν είναι ακριβώς εκούσια. Είναι (και) επιλογή από αδιέξοδο. Από την άλλη, εργαζόμενοι και συνδικαλιστές που βλέπουν τον «κόσμο τους» να καταρρέει. Κι επειδή τα τσουβαλιάσματα, ένθεν κακείθεν, δεν οδηγούν πουθενά, ας μη θεωρήσουμε ότι εκπροσωπούν μόνο το κράτος της συναλλαγής και των άκοπων προνομίων, αλλά ότι ανάμεσά τους βρίσκονται και εκείνοι που δούλευαν τον μισθό τους έως το τελευταίο ευρώ. Τώρα, η διάλυση της χρεοκοπημένης Αυτοδιοίκησης τους εξοργίζει. Ποιος φταίει; Μα, ασφαλώς, οι Γερμανοί. Αυτοί οι «σύγχρονοι καταχτητές και οι επίδοξοι συνεργάτες τους».

Οταν έπεσαν οι «ανατροπείς»

Του Γιάννη Βούλγαρη, NEA, 17.11.12

«Ενα φάντασμα πλανιέται στο ελληνικό πανεπιστήμιο - το φάντασμα της αλλαγής. Ολες οι δυνάμεις του γερασμένου πανεπιστημίου ενώθηκαν σε ιερή συμμαχία ενάντια σε αυτό το φάντασμα κ.λπ., κ.λπ.». Ειρωνικός πρόλογος. Αποδίδει όμως αυτό που συνέβη με την εντυπωσιακή συμμετοχή των καθηγητών στις εκλογές για τα Συμβούλια διοίκησης των ΑΕΙ. Καμιά πολιτική δύναμη, καμιά πανεπιστημιακή συνδικαλιστική παράταξη δεν μπορεί να επικαλείται πλέον τη θέληση «της συντριπτικής πλειοψηφίας των διδασκόντων» χωρίς να το αποδεικνύει με τις μεθόδους που έχει η δημοκρατία. Κανείς δεν μπορεί να καταχραστεί τη βούληση των διδασκόντων στο όνομα του «κινήματος». Οι αριθμοί κατατρόπωσαν τον πολιτικοσυνδικαλιστικό λόγο που επιβλήθηκε τα τελευταία χρόνια στα πανεπιστήμια και για τα πανεπιστήμια. Οι τραμπουκισμοί που χρησιμοποιήθηκαν ώς τώρα για να εμποδίσουν την ελεύθερη έκφραση των πανεπιστημιακών απέκτησαν όνομα. Ολοκληρωτισμός. Και ας βάλει ο καθείς το χρώμα που νομίζει. Η συνηγορία σε αυτές τις πρακτικές από τα κόμματα τής παραδοσιακής Αριστεράς έχασε κάθε ηθική και πολιτική νομιμοποίηση. Θα πρέπει άλλωστε να κατανοήσουν ότι μετά την εμφάνιση της Χρυσής Αυγής, η «αντιποίηση αρχής», η βίαιη παρεμπόδιση των δικαιωμάτων του άλλου, με όποιο μανδύα και αν επενδύονται, έχουν πια το χρώμα της ΧΑ.

Ωστε, βία, λοιπόν...

Ως γνωστόν, στην Ελλάδα έχουμε δημοκρατία. Και επίσης ως γνωστόν, στις δημοκρατίες υπάρχει ελευθερία της έκφρασης, ελευθερία διακίνησης των ιδεών, ελευθερία του συνέρχεσθαι, ελευθερία στην εργασία... Στην Ελλάδα μπορείς να περπατάς ελεύθερος, να πηγαίνεις ελεύθερα όπου γουστάρεις, να συναντάς όποιον επιθυμείς - αρκεί να μη διαπράττεις ή να μην έχεις διαπράξει παρανομίες... Είναι όμως έτσι; Κι αν δεν είναι, μήπως έχουμε δημοκρατία υπό προϋποθέσεις; Ποιες είναι αυτές; Ας δούμε μερικές:

- Αν είσαι μετανάστης, έστω και νόμιμος, δεν πρέπει να μοιάζεις με μετανάστη όταν κινείσαι στον δρόμο, αλλιώς υπάρχει φόβος να σ' την πέσει η Χρυσή Αυγή. Κι αν είσαι μετανάστης κι έχεις μαγαζί...

- Αν είσαι ξένος στην Ελλάδα, δεν πρέπει να το δείχνεις - καλό θα είναι να μη μιλάς δημοσίως κι ακόμα καλύτερα να φοράς έναν μπερέ αν είσαι πολύ ξανθός, διότι μπορεί να συναντήσεις κατά τύχη κανέναν εκπρόσωπο του αντιμνημονιακού μετώπου (που, ως γνωστόν, αρχίζει πολύ δεξιά και τελειώνει πολύ αριστερά).

- Αν είσαι εργαζόμενος και επιμένεις να εργάζεσαι ενώ το σωματείο σου έχει κηρύξει απεργία, μην τολμήσεις να επικαλεστείς το δικαίωμα του πολίτη στην εργασία.

- Αν είσαι καθηγητής στο πανεπιστήμιο, απόφυγε να υπερασπίσεις όχι τον νόμο αλλά ούτε τις απόψεις σου. Χθες ήταν ένα γιαούρτι, σήμερα ίσως είναι μια γροθιά, κάθε ημέρα ένα πηλοφόρι κι ένα μυστρί θα περιμένουν να σε χτίσουν στο στενό γραφείο σου.

Άφωνο Κοινοβούλιο. Τα κόμματα να αναζητήσουν λύσεις απέναντι στην απαξίωση του πολιτικού λόγου.

Του Π.Κ. Ιωακειμίδη, νΕΑ, 16.11.12

Η μονομερής δράση της Ελλάδας προβλήθηκε ως η μόνη (δήθεν) εναλλακτική πρόταση: μόνη της να περικόψει το χρέος, μόνη της να αποφασίσει το πότε θα πληρώσει το υπόλοιπο που θα απομείνει, μόνη της να καθορίσει το ύψος των επιτοκίων, μόνη της να αποφασίσει την παραμονή της στην ευρωζώνη - μόνη της τα πάντα. Ο Καραγκιόζης που φαντασιώνεται ότι είναι ο Μέγας Αλέξανδρος και μπορεί να κατατροπώσει Ευρώπη και Αμερική και την υφήλιο ολόκληρη. Το σύνδρομο ότι εμείς  ξέρουμε τις λύσεις και μπορούμε να τις επιβάλουμε, αδιαφορώντας για το τι λέει η υπόλοιπη Ευρώπη.

Το θετικό είναι ότι η πλειοψηφία του Κοινοβουλίου στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων τη δύσκολη στιγμή. Ψήφισε επώδυνα πλην αναγκαία μέτρα για τη σωτηρία της χώρας, και τον προϋπολογισμό. Αλλά η γενικότερη εικόνα του Κοινοβουλίου τις τελευταίες ημέρες δεν ήταν απλώς θλιβερή. Υπήρξε τραγικά αποκαλυπτική της πολιτικής ανεπάρκειας της πολιτικής τάξης της χώρας (οι αυτονόητες εξαιρέσεις δεν σώζουν την κατάσταση). Σε μια στιγμή που κρίνεται η επιβίωση της χώρας, φάνηκε σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια η γύμνια, το χαμηλό επίπεδο λόγου και σκέψης σημαντικής μερίδας εκπροσώπων του έθνους. Στομφώδης, ασυνάρτητος λόγος, συνθήματα φτηνού λαϊκισμού και δημαγωγίας, άναρθρες κραυγές διατυπωμένες σε «τρισάθλια ελληνικά», απειλές, εθνικιστικές κορόνες, γραφικότητες, διαδικαστικά τερτίπια για να προστατευθούν απαράδεκτα προνόμια

Να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα

Του Νίκου Μπίστη, Μεταρρύθμιση, 16.11.12

Προχθές, ο Αντρέας Νεφελούδης, μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΔΗΜΑΡ, ανέβασε στο faceboock την εξής δήλωση που αμέσως φιλοξένησε η ΑΥΓΗ: «Ο γυρολόγος του πολιτικού συστήματος, πρώην στέλεχος του ΚΚΕ, του ΚΚΕες., του ΚΚΕ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ Α.Α, του ΣΥΝ, ιδρυτής της ΑΕΚΑ, στέλεχος, βουλευτής και υπουργός του ΠΑΣΟΚ και εσχάτως φιλοξενούμενος στη ΔΗΜΑΡ, δεν μπορεί να εγκαλεί για ανεντιμότητα τα ιδρυτικά στελέχη της ΔΗΜΑΡ και να προωθεί τη διάσπαση του κόμματος. Στο θέμα αυτό η ηγεσία του κόμματος πρέπει να πάρει θέση. Εμείς δεν θα επιτρέψουμε στον κ. Μπίστη να μετατρέψει την ΔΗΜΑΡ σε ΑΕΚΑ Νο2.» Θα παραβλέψω τις ύβρεις που καθιστούν προβληματική την πολιτική συστέγαση υβριστών και υβριζομένων. Θα παραβλέψω την βραδυφλεγή αντίδραση, ένα έτος μετά τη συνεργασία μου με την ΔΗΜΑΡ. Τι να κάνουμε, μερικοί άνθρωποι είναι βραδυφλεγείς. Θα παραβλέψω το γεγονός ότι ο αχθοφόρος ενός βαρέως ονόματος, ανακάλυψε αμέσως μετά τις εκλογές την «αριστερή» ψυχή του. Στον δρόμο προς την Δαμασκό, κάποιος από εκεί πάνω (ή από εκεί δίπλα) θα του μίλησε και έγινε Απόστολος της καθαρής αριστεράς. Θα προσπαθήσω να απαντήσω πολιτικά, ξεκαθαρίζοντας τα πράγματα προς κάθε κατεύθυνση.

Το μετέωρο βήμα της Ευρώπης. Βαρίδια ο αρρωστημένος σκεπτικισμός της και ο φόβος για το αύριο

Του Pascal Bruckner, NEA, 15.11.12

Η κρίση που μας πλήττει δεν είναι οικονομική, είναι κατ' αρχάς πνευματική. Αν η Ευρώπη δεν είχε περιοριστεί μόνο στην υλική της διάσταση, την αγορά στην υπηρεσία των ιδιωτικών απολαύσεων, δεν θα είχε ποτέ βυθιστεί στο χάος στο οποίο βρίσκεται σήμερα. Η απονομή του Βραβείου Νομπέλ Ειρήνης στην ήπειρό μας έχει διπλή σημασία, εγκωμιαστική και ειρωνική. Πιστεύαμε πως τα είχαμε πει όλα θαυμάζοντας το γεγονός ότι η Γαλλία, η Γερμανία, η Αγγλία δεν πολεμούν πια μεταξύ τους. Ωστόσο, η εξαφάνιση μιας μάστιγας δεν σημαίνει την εκκόλαψη ενός καλού. Το κακό της ηπείρου μας είναι το εξής: οι Ευρωπαίοι δεν πιστεύουν στον εαυτό τους, έχουν πολύ κακή ιδέα για την αξία τους. Η Ευρωπαϊκή Ενωση σκέφτεται με φρίκη την Ιστορία της, γεμάτη σφαγές και κατακτήσεις, και ορκίζεται ότι δεν θα επαναλάβει πια αυτά τα πράγματα, έστω κι αν χρειαστεί να κλειστεί σε μια φανατική μετριοφροσύνη. Δεν αγαπάει πια την Ιστορία, αυτόν τον εφιάλτη από τον οποίο βγήκε με μεγάλο κόπο μια πρώτη φορά το 1945 και μια δεύτερη το 1989, μετά την πτώση του Τείχους, και προφυλάσσεται από αυτό το δηλητήριο με κανονισμούς και διαδικασίες. Το όνειρό της είναι να προσφέρει τον εαυτό της ως πρότυπο σοφίας, με το οποίο θα έπρεπε να ευθυγραμμιστούν όλοι οι λαοί του κόσμου. Ομως πρόκειται για μια σοφία που γεννήθηκε από την κόπωση από τις εκατόμβες.

Σε τεντωμένο σχοινί. Να μην αφήσουμε αδικία και δυσφορία να διαλύσουν την κοινωνία

Της Ελίζας Παπαδάκη, ΝΕΑ, 15.11.12

Αναμφίβολα ενοχλητικοί είναι οι όροι που τίθενται στη χώρα μας για να αποδεσμευθεί το δάνειο που είχε συμφωνηθεί την άνοιξη και να εκταμιευθούν καθυστερημένα, την ύστατη στιγμή, οι δόσεις που αναλογούσαν στη φετινή χρονιά. Συνίστανται στον έλεγχο της χρήσης των δανειακών πόρων, στη στενή επιτήρηση κάθε βήματος για την εφαρμογή των νέων οδυνηρών μέτρων που μόλις υιοθετήθηκαν, στην άμεση επιβολή πρόσθετων περικοπών δαπανών σε περίπτωση αποκλίσεων από τους ποσοτικούς στόχους, ακόμα και χωρίς να ευθύνεται για αυτές η ελληνική διαχείριση - για παράδειγμα, αν δεν βρεθούν αρκετά γρήγορα αγοραστές για τις προγραμματισμένες αποκρατικοποιήσεις. Ανησυχητική παραμένει εξάλλου η διένεξη Ευρώπης και Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου γύρω από τη διασφάλιση της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους, η οποία θα πρέπει με κάποιον τρόπο να επιλυθεί μέχρι την επόμενη εβδομάδα προκειμένου να χρηματοδοτηθεί η χώρα κανονικά, με βάση τα συμφωνημένα.