Ωστε, βία, λοιπόν...

Ως γνωστόν, στην Ελλάδα έχουμε δημοκρατία. Και επίσης ως γνωστόν, στις δημοκρατίες υπάρχει ελευθερία της έκφρασης, ελευθερία διακίνησης των ιδεών, ελευθερία του συνέρχεσθαι, ελευθερία στην εργασία... Στην Ελλάδα μπορείς να περπατάς ελεύθερος, να πηγαίνεις ελεύθερα όπου γουστάρεις, να συναντάς όποιον επιθυμείς - αρκεί να μη διαπράττεις ή να μην έχεις διαπράξει παρανομίες... Είναι όμως έτσι; Κι αν δεν είναι, μήπως έχουμε δημοκρατία υπό προϋποθέσεις; Ποιες είναι αυτές; Ας δούμε μερικές:

- Αν είσαι μετανάστης, έστω και νόμιμος, δεν πρέπει να μοιάζεις με μετανάστη όταν κινείσαι στον δρόμο, αλλιώς υπάρχει φόβος να σ' την πέσει η Χρυσή Αυγή. Κι αν είσαι μετανάστης κι έχεις μαγαζί...

- Αν είσαι ξένος στην Ελλάδα, δεν πρέπει να το δείχνεις - καλό θα είναι να μη μιλάς δημοσίως κι ακόμα καλύτερα να φοράς έναν μπερέ αν είσαι πολύ ξανθός, διότι μπορεί να συναντήσεις κατά τύχη κανέναν εκπρόσωπο του αντιμνημονιακού μετώπου (που, ως γνωστόν, αρχίζει πολύ δεξιά και τελειώνει πολύ αριστερά).

- Αν είσαι εργαζόμενος και επιμένεις να εργάζεσαι ενώ το σωματείο σου έχει κηρύξει απεργία, μην τολμήσεις να επικαλεστείς το δικαίωμα του πολίτη στην εργασία.

- Αν είσαι καθηγητής στο πανεπιστήμιο, απόφυγε να υπερασπίσεις όχι τον νόμο αλλά ούτε τις απόψεις σου. Χθες ήταν ένα γιαούρτι, σήμερα ίσως είναι μια γροθιά, κάθε ημέρα ένα πηλοφόρι κι ένα μυστρί θα περιμένουν να σε χτίσουν στο στενό γραφείο σου.

- Αν είσαι φοιτητής και έχεις συγκεκριμένες πολιτικές απόψεις, πρόσεξε μήπως συναντήσεις άλλους φοιτητές που δεν έχουν απόψεις όμοιες με τις δικές σου.

- Αν διεκδικείς το δικαίωμά σου να εκφράζεις δημοσίως την άποψή σου για όσα συμβαίνουν και επιπλέον δεν είσαι πεπεισμένος ότι οι ξένοι έρχονται να σε υποδουλώσουν, μην τολμήσεις να συναντηθείς με πρόσωπα ή ομάδες που διαφωνούν μαζί σου - ούτε ακόμα κι αν είσαι δρομέας Μαραθωνίου...

Ωστε βία, λοιπόν. Ωστε ο Στάθης Παναγούλης δεν εκπροσωπούσε τις προάλλες στη Βουλή την υπερβολή αλλά την κανονικότητα. Αν το πολιτικό σύστημα ήταν ώριμο, ήδη οι πολιτικές δυνάμεις, έστω αυτές που κινούνται εντός συνταγματικού τόξου, θα είχαν συνεννοηθεί και θα είχαν καταδικάσει τη βία. Η πολιτική διαφωνία είναι εξίσου απαραίτητη με την ανάγκη νηφαλιότητας και επιχειρημάτων στον διάλογο. Αλλά, δυστυχώς, πρωτίστως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν επιδιώκει τον νηφάλιο διάλογο. Επενδύει στην οργή. Ηδη δρέπουμε τους καρπούς της.

ΥΓ: Στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, συζητημένο εσχάτως και για τις ιστορικές ερμηνείες του, οι οποίες μάλιστα είχαν εξοργίσει τον Παναγιώτη Κουρουμπλή, επέχαιρε χθες, περιφέροντας στο facebook την εικόνα του δαρέντος γερμανού προξένου της Θεσσαλονίκης, γράφοντας ότι του έφτιαξε τη διάθεση. Συμφωνεί με τη διάθεσή του το κόμμα του;