Η κατάσταση έχει ξεφύγει

Του Μιχάλη Μητσού, NEA, 19.11.12

Εφημερίδες αποσιωπούν τα γεγονότα ή τα αποδίδουν στη δικαιολογημένη οργή εναντίον του κατακτητή («Εμείς, πάντως, Ολοκαύτωμα δεν κάναμε», έγραφε τις προάλλες ένας συνάδελφος). Βουλευτές δίνουν επιλεκτικές ερμηνείες της βίας, υπαινισσόμενοι ότι υπάρχει ελαφρά και σκληρή βία (όπως τα ναρκωτικά), καλή και κακή βία (ανάλογα με την ιδεολογία αυτών που την ασκούν), βία που χρήζει ανάλυσης και βία που απαιτεί καταδίκη. Συνδικαλιστές τα σπάνε όποτε κρίνουν ότι θίγονται τα συμφέροντά τους. Υπάρχει πρόβλημα. Δεν αφορά μόνο την Ελλάδα, αν και εδώ η κατάσταση έχει ξεφύγει. Ας δούμε τι λέει ο Μάσιμο Τζιανίνι, διευθυντής σύνταξης της «Ρεπούμπλικα». Το να εξεγείρεται κάποιος είναι θεμιτό, τονίζει. Δεν χρειάζεται να ξεσκονίσει κανείς τον Σαρτρ για να καταλάβει ότι οι χιλιάδες άνδρες και γυναίκες, νέοι και λιγότερο νέοι, που γέμισαν την περασμένη Τετάρτη τους δρόμους της Ευρώπης έχουν δίκιο. Σε μια αποπροσανατολισμένη Δύση, όπου ένα χρηματοπιστωτικό σύστημα χωρίς κανόνες έχει καταβροχθίσει τη βιοτεχνία και όπου μια αγορά χωρίς κράτος έχει προκαλέσει μαζικές ανισότητες, μια πανευρωπαϊκή απεργία αποτελεί ιερό δικαίωμα.

Αυτό που δεν είναι θεμιτό είναι η οργή μιας ολόκληρης γενιάς, που αισθάνεται ότι της κλέβουν το μέλλον επιβάλλοντάς της θυσίες οι οποίες δεν οδηγούν παρά σε νέες θυσίες, να ξεσπά σε τυφλή βία. Οι διαδηλωτές με τα κράνη και τις κουκούλες που πετούν πέτρες σε αστυνομικούς, σπάνε βιτρίνες και εισβάλλουν σε τράπεζες παραπέμπουν σε ημέρες που κανένας δεν θέλει να ξαναζήσει.

Αυτό που δεν είναι θεμιτό - συνεχίζει ο ιταλός αρθρογράφος - είναι οι ακρότητες μιας βίαιης μειοψηφίας, είτε είναι αναρχοαυτόνομης είτε νεοναζιστικής προέλευσης, να καλύπτουν την οργή μιας ηχηρής αλλά όχι βίαιης πλειοψηφίας. Χρέος της τελευταίας, που διαδήλωσε την περασμένη εβδομάδα σε 87 πόλεις, είναι να καταδικάσει αυτή τη βία, είτε είναι σωματική είτε μόνο λεκτική.

Αυτό που δεν είναι θεμιτό, για τους ίδιους και τους αντίθετους λόγους, είναι η βία κάποιων διαδηλωτών να αντιμετωπίζεται με υπέρμετρη βία από τις δυνάμεις της τάξης. Οι τελευταίες, που είναι και αυτές θύματα περικοπών, αξίζουν τον σεβασμό μας. Ενας τραυματισμένος αστυνομικός αξίζει την αλληλεγγύη μας. Οι εικόνες όμως αστυνομικών που καταδιώκουν και κτυπούν βάναυσα μεμονωμένους διαδηλωτές είναι απαράδεκτες για ένα κράτος δικαίου.

Αυτό που δεν είναι θεμιτό, τέλος - καταλήγει ο Τζιανίνι -, είναι οι κυβερνώντες και οι αντιπολιτευόμενοι να εκμεταλλεύονται αυτές τις διαδηλώσεις και αυτές τις βιαιότητες. Οι πρώτοι αισθάνονται εξ ορισμού την ανάγκη να υπερασπιστούν το έργο της Αστυνομίας. Οι δεύτεροι δικαιολογούν κάποιες ακραίες αντιδράσεις μιλώντας για «πόλεμο». Ωστόσο στην Ευρώπη δεν γίνεται πόλεμος. Αυτό που γίνεται είναι ότι 212 εκατομμύρια άνεργοι δεν αντέχουν άλλο. Αυτό που γίνεται είναι ότι 14 εκατομμύρια παιδιά 19 έως 25 ετών, που δεν σπουδάζουν ούτε δουλεύουν, θέλουν μια προοπτική. Δεν είναι ζήτημα δημόσιας τάξης, είναι ζήτημα πολιτικό.