Εκτός από τις τζαμαρίες, ρίχτε και καμιά ιδέα.

Του Φώτη Γεωργελέ, Athens Voice, 31.3.11

Την ώρα που έπρεπε να επιταχύνουμε, να ενεργοποιήσουμε κάθε δημιουργική ικανότητα, εμείς, υπνωτισμένοι από τις ευχάριστες και καταστροφικές συγχρόνως κολακείες του λαϊκισμού, παριστάναμε το μουτρωμένο αδικημένο παιδάκι που του πήρανε το παιχνίδι του. Αντί να δημιουργούμε νέο πλούτο για να αντικαταστήσουμε τον δανεικό, τραβήξαμε χειρόφρενο. Σταματήσαμε τα λεωφορεία, κλείσαμε τα σχολεία, τα πανεπιστήμια, τα φαρμακεία, τα νοσοκομεία, τις ΔΕΚΟ, τα ξενοδοχεία, την Ακρόπολη. Υπονομεύαμε την ανάπτυξη μόνοι μας, την ώρα που οι ίδιοι λέγαμε ότι η μόνη διέξοδος για να αποφύγουμε την πτώχευση είναι η ανάπτυξη. Τρεισήμισι μήνες το εμπορικό κέντρο της Αθήνας υπέφερε για να μη μεταταγούν 1.440 δημόσιοι υπάλληλοι από τη μία δημόσια υπηρεσία στην άλλη. Δεν είναι δυνατόν οι πιο κεντρικοί δρόμοι της Αθήνας να έχουν τα πιο πολλά κλειστά μαγαζιά.

Στα άδυτα του μπλόγκερ

 

Του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου, Lifo, 31.3.11 

Μάλλον έχω αρχίσει να τρελαίνομαι, γιατί δεν μπορώ να παρακολουθήσω την επικαιρότητα.

Σύμπασα η καλωδιωμένη Ελλάδα συμπαρίσταται με οιμωγές και κατάρες στο γδικιωμένο fimotro. Επειδή είναι μπλογκ και το γράφει ένας μπλόγκερ! Ασχέτως αν αποδεδειγμένα έχει γράψει εκατοντάδες ψέματα, απολύτως συκοφαντικά και εντελώς χυδαία.

Μάλλον τα έχουμε παίξει από την κρίση. Και είναι τόσο βαθύ (και δίκαιο) το μίσος μας για τα κανάλια, που οποιοσδήποτε εχθρός τους είναι φίλος μας. Ακόμα και οι τελευταίοι των τελευταίων.

Ναι, το Mega είναι ένα κανάλι άξιο αντιπάθειας. Είναι το κανάλι των αποκληθέντων από τα χείλη ενός (αξιογέλαστου) πρωθυπουργού «νταβατζήδων της Ελλάδας». Στα media, τα δημόσια έργα, τη διαπλοκή με την εξουσία - ακόμα και την πολιτιστική ζωή. Οι ειδήσεις του ποτέ δεν έρχονται σε αντίθεση με τα συμφέροντα των ιδιοκτητών του.

Γιώργο Καμίνη, αϊ λαβ γιου!

 Του Δημήτρη Ρηγόπουλου, Lifo, 31.3.11

Tις ημέρες της κατάληψης του δημαρχείου, αλλάζοντας κανάλια ένα πρωί, είχα πέσει πάνω στον Γιώργο Καμίνη / συνομιλούσε με τους συμβασιούχους από την πλατεία Κοτζιά / ο δήμαρχος μιλούσε τη γλώσσα της λογικής, ήταν πράος και ευγενής / δεν θα μιλήσω για τους συμβασιούχους / αισθάνονται εξαπατημένοι και προδομένοι / και είμαι ο τελευταίος που θα τους κάνει μαθήματα κοσμιότητας / όμως, δεν μπορώ να μη σημειώσω το αίσθημα υπερηφάνειας που με πλημμύρισε για τον δήμαρχο της πόλης μου / δεν έχω ιδέα τι θα καταφέρει αυτός ο μετριοπαθής κύριος, αλλά η ευγένεια και ο πολιτισμός του είναι μια όαση στον ωκεανό αμετροέπειας που μας περιβάλλει / επίσης, μου αρέσει που ορθώνει ανάστημα όταν πρέπει και δεν υποκύπτει σε φθηνούς εκβιασμούς

Tι προτείνω στο 1ο συνέδριο της Δημοκρατικής Αριστεράς

Του Λεωνίδα Καστανά, Μη μαδάς τη μαργαρίτα

Κατ’ αρχήν, οφείλω να ευχαριστήσω και δημόσια το φίλο πλέον, διαχειριστή του blog Αριστερή Στρουθοκάμηλος, Γιώργο Παπασπυρόπουλο, που μου έδωσε το έναυσμα, την αφορμή, να επανέλθω στα κοινά μετά από πολύχρονη απουσία και να δραστηριοποιηθώ στις τάξεις της Δημοκρατικής Αριστεράς.

Τόσο η «Μαργαρίτα» όσο και η «Στρουθοκάμηλος» υποστήριξαν εξαρχής την αποχώρηση της ανανεωτικής πτέρυγας από το Συνασπισμό και τη δημιουργία ενός νέου φορέα στο χώρο της ρεφορμιστικής αριστεράς. Δεν ήταν αίτημα των καιρών, ήταν ο καιρός ο ίδιος.

Δεν τρέφω μεγάλη εκτίμηση στα συνέδρια της αριστεράς. Στην μεγάλη τους πλειοψηφία είναι συνέδρια μηχανισμών, που διαγκωνίζονται ή μάχονται σκληρά για τον έλεγχο του κόμματος, για τη μικροεξουσία τους.

Ο Καντάφι και οι φίλοι του

 Του Αντρέα Παππά, Athens Voice, 31.3.11

«Λαός» από δω, «λαός» από κει, πού είναι ο λαός; Πώς να μην μπερδευτεί ακόμα περισσότερο η ήδη εν πλήρη συγχύσει διατελούσα «αντιιμπεριαλιστική» Αριστερά της χώρας μας, που έβγαλε μάλιστα και μερικές εκατοντάδες οπαδούς της στο δρόμο για να πορευτούν προς την Αμερικάνικη Πρεσβεία (μήπως ξέρουν άλλο δρόμο;), ζητώντας, σαν καλορυθμισμένα ρομπότ παλιάς τεχνολογίας που παίζουν πάντα την ίδια κασέτα, «να σταματήσει η ιμπεριαλιστική επίθεση κατά του λαού της Λιβύης». Δηλαδή, πρακτικά, ζητώντας να αφεθεί ανενόχλητος ο Καντάφι να μακελέψει, όπως ρητά έχει δηλώσει ότι θα κάνει, το μισό πληθυσμό της χώρας του. Ενδιαφέρουσα υπενθύμιση: ο μόνος ηγέτης που έσπευσε από την πρώτη στιγμή να δηλώσει την αμέριστη υποστήριξή του στον Καντάφι ήταν ο (επίσης πετρελαιοκίνητος) διεθνής κουτσαβάκης Τσάβες, τον οποίο τόσο θαυμάζουν οι Αλαβανοπαπαρηγοτσιπραίοι.

Ο καθείς και οι φίλοι του.

..Αλλά το βλέμμα, σύντροφοι, το βλέμμα!

Η Αυγή- 30/03/2011
Του Θέμη Δημητρακόπουλου*

Η Δημοκρατική Αριστερά μπροστά στον καθρέφτη: το Ιδρυτικό Συνέδριο

Τις προάλλες, παρακολουθούσα στην τηλεόραση μια αγαπημένη όπερα που έχω δει δεκάδες φορές από παιδί (οικογενειακή παράδοση γαρ, πατέρας βαρύτονος στη Λυρική), την Τραβιάτα (ελληνιστί, η παραστρατημένη...), σε ένα ολόφρεσκο, νεωτερικό ανέβασμα και νιώθοντας ρίγη νοητικής και αισθητικής συγκίνησης προσπάθησα να κατανοήσω πού οφειλόταν: οι υπέροχες μελωδίες πάντα οι ίδιες, οι άριες και τα ντουέτα πασίγνωστα και χιλιοακουσμένα, το λιμπρέτο κι η πλοκή προδιαγεγραμμένα, χωρίς καμιά έκπληξη... Κι όμως, η έκπληξη ήταν έντονα παρούσα, καραδοκούσε σε κάθε σκηνή, σε κάθε νότα, κι υπήρχε κάτι που δεν σε άφηνε να πλήξεις ούτε στιγμή, που σε έκανε να νιώθεις πως αυτό το εξαίσιο κράμα μουσικής και θεάτρου που είναι η όπερα το έβλεπες για πρώτη φορά.

Η "Αυγή" και η "Δημοκρατική Αριστερά"

Της Ρούλας Παλαιολογοπούλου, Αυγή, 30.3.11

Εδώ και αρκετές δεκαετίες η "Aυγή" έχει καταγραφεί στη συνείδηση του κόσμου της αριστεράς και όχι μόνο, σαν η εφημερίδα της ανανεωτικής και μαζί της δημοκρατικής αριστεράς. Βάζω και τα δύο επίθετα "ανανεωτική" και "δημοκρατική" δίπλα - δίπλα, γιατί πιστεύω πως δεν εννοείται η μία χωρίς την άλλη. Ακριβώς γι' αυτή της την ιδιότητα άλλωστε, σε παλιότερες εποχές, η εφημερίδα, εκτός από το κυνηγητό που είχε υποστεί από τις διάφορες μισαλλόδοξες συντηρητικές δυνάμεις, συκοφαντήθηκε άγρια και από δυνάμεις της δογματικής, της σταλινικής θα λέγαμε αριστεράς. Γι' αυτή την ιδιότητα βέβαια τη στηρίζαμε κι εμείς με νύχια και με δόντια, όλα εκείνα τα χρόνια...

Τον τελευταίο καιρό όμως, διαβάζοντάς την καθημερινά όπως πάντα, διαπιστώνω με μεγάλη μου λύπη ότι η "Aυγή" μεροληπτεί κατάφωρα για ένα μεγάλο κομμάτι της ανανεωτικής αριστεράς, δηλαδή για το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς.

"Σκαφάτοι" φοροφυγάδες

 Του Τάσου Τέλλογλου, www.protagon.gr, 30.3.11

Θέλουμε να βάλουμε τους ανθρώπους φυλακή ή μήπως θέλουμε τα χρήματα που χρωστάνε στο δημόσιο; Θέλουμε δικαιοσύνη έτσι όπως τη φαντάζεται ο καθένας ή αποτελεσματικότητα; Θέλουμε έσοδα για να σωθεί η χώρα ή απλά να τιμωρηθούν όσοι μας έφτασαν ως εδώ; Μα θα μου πείτε είναι αντίφαση; Καμιά φορά είναι. Πάρτε για παράδειγμα τις θαλαμηγούς. Το ΣΔΟΕ έχει καταγράψει πάνω από 4000 σκάφη που οι ιδιοκτήτες τους τα συντηρούν δηλώνοντας εισοδήματα χαμηλότερα από εκείνα που απαιτούνται για την συντήρησή τους. Παραδείγματα: - Συνιδιοκτήτης 3 εμπορικών αλυσίδων –μεταξύ των οποίων ενός από τα μεγαλύτερα σούπερ μάρκετ της χώρας δηλώνει εισόδημα 70.000 ευρώ με σκάφος 40 μέτρων που φαίνεται ότι ανήκει σε υπεράκτια εταιρεία που φυσικά δεν έχει σχέση μαζί του και του το νοικιάζει.

Το «Ηµερολόγιο ενός αστέγου

 Του Ρούσσου Βρανά, ΝΕΑ, 30.3.11

Οταν η σηµερινή κοινωνία αρχίζει να µοιάζειµε εκείνη στην οποία ο Ντίκενς είχε τοποθετήσει τον «Ολιβερ Τουίστ», δεν είναι παράξενο που ακόµη κι ένας εθνολόγος αισθάνεται την ανάγκη νακαταφύγει στη λογοτεχνίαγια να την περιγράψει. Ο Μαρκ Οζέ  είναι ένας εθνολόγος που έγινε γνωστός µε όσα έχει γράψει για το παρισινό Μετρό.Οµως, αυτή τη φορά χρειάστηκε να γράψει ένα µυθιστόρηµα. Με το τελευταίο βιβλίο του, το «Ηµερολόγιο ενός αστέγου», µπορεί να θεωρηθεί ο ιδρυτής ενός νέου λογοτεχνικού είδους, σχολιάζει η εφηµερίδα «Φιγκαρό», της εθνολογικής λογοτεχνίας. Χρησιµοποιεί τη λογοτεχνική µορφή για να περιγράψει ένα κοινωνικό φαινόµενο, δηλαδή την εµφάνιση µιας νέας κατηγορίαςφτωχών, αυτών που ναι µεν µπορεί να έχουν µια δουλειά ή µια σύνταξη, αλλά το εισόδηµά τους δεν φτάνει για να πληρώσουν το νοίκικαικοιµούνται στον δρόµο. Ο ήρωάς του είναι ένας άνδρας που µόλις έχει βγει στη σύνταξη. Ενας υπάλληλοςσεβάσµιος καιτιµηµένος µε το Παράσηµο της Αξίας.

Κινητοποίηση άλλου τύπου

 Της Ελίζας Παπαδάκη, ΝΕΑ,30.3.11

Πυρετωδώς ετοιµάζεται αυτές τις µέρες το «µεσοπρόθεσµο πλαίσιο δηµοσιονοµικής στρατηγικής». Και είναι κρίµα που ένα τόσο χρήσιµο εργαλείο πρωτοδοκιµάζεται στη χώρα µας στις τωρινές, αφόρητα πιεστικές συνθήκες: αντί να αποτελέσει έναυσµα για µια αναγκαία δηµόσια συζήτηση προτεραιοτήτων (ποια δηµόσια αγαθά θέλουµε να αναπτύξουµε τα επόµενα τέσσερα χρόνια 2012-15, πόσο κοστίζουν, µε ποιους πόρους θα τα χρηµατοδοτήσουµε, µε πρόσθετους φόρους που θα πληρώσουν ποιοι, ή µήπως από εξοικονοµήσεις, και πάλι, σε ποιους τοµείς, πότε θα ελέγξουµε την απόδοση κάθε δαπάνης ως προς τον σκοπό της;), υπακούει στο ένα, αµείλικτο ερώτηµα: πώς θα αποφύγουµε τη χρεοκοπία;

Τζούλια Κρίστεβα: Η γλώσσα, το έθνος, οι γυναίκες: ή πώς να επαναστατείς

Επίτιμη διδάκτωρ του Τμήματος Γαλλικής Γλώσσας και Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ αναγορεύτηκε η ψυχαναλύτρια, σημειολόγος και συγγραφέας Τζούλια Κριστέβα. Η τελετή αναγόρευσης πραγματοποιήθηκε σήμερα (19.00), στην Αίθουσα Τελετών της Παλαιάς Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ. Στη διάρκεια της εκδήλωσης η τιμωμένη μιλήσε με θέμα «Η γλώσσα, το έθνος, οι γυναίκες: ή πώς να επαναστατείς».

Η βουλγαρικής καταγωγής Κριστέβα, που ζει στη Γαλλία από τη δεκαετία του '60, είναι ομότιμη καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Paris 7 - Denis Diderot, τακτικό μέλος της Ψυχαναλυτικής Εταιρίας του Παρισιού, μέλος της ομάδας των διακεκριμένων προσωπικοτήτων, καθώς επίσης και μέλος του τομέα των εξωτερικών σχέσεων του οικονομικού και κοινωνικού Συμβουλίου της Γαλλίας.

Φουκουσίμα - Στουτγάρδη

 Του Κώστα Κάρη, Αυγή, 29.3.11

Οι ηττημένοι Χριστιανοδημοκράτες και η Α. Μέρκελ αποδίδουν το αποτέλεσμα της κάλπης της Βάδης-Βυρτεμβέργης στην πυρηνική τραγωδία της Ιαπωνίας. Όσο κι αν είναι δικαιολογία, έχει ισχυρή βάση. Η υποχώρηση των ποσοστών των Χριστιανοδημοκρατών αναμένονταν πριν τον σεισμό, το τσουνάμι και τις εκρήξεις στο πυρηνικό εργοστάσιο της Φουκουσίμα. Όπως αναμένεται υποχώρηση των υποστηρικτών της Μέρκελ στις επερχόμενες εκλογές και σε άλλα κρατίδια.

Όμως η μεγάλη αύξηση των Πρασίνων που καταλαμβάνουν την πρώτη θέση στο νότιο βιομηχανικό κρατίδιο αναδεικνύει την έντονη αντίδραση αξιόλογων τμημάτων της γερμανικής κοινωνίας στην πυρηνική ενέργεια.

«Χωρίς µείωση των ανισοτήτων, δεν υπάρχει διέξοδος από την κρίση!».

 Του Ρούσσου Βρανά, ΝΕΑ, 29.3.11

«Και αυτή η µαζική κατανάλωση απαιτεί µια τέτοια διανοµή του πλούτου, η οποία να εξασφαλίζει στους ανθρώπους µια αγοραστική δύναµη αντίστοιχη µε την ποσότητατων αγαθών και τωνυπηρεσιών που παρέχει ο παραγωγικός µηχανισµός. Αντί να εξασφαλιστεί µια τέτοια διανοµή ,µια γιγαντιαία ρουφήχτρα κατάπιε ένα µεγάλο µέρος του παραγόµενου πλούτου, που κατέληξε σε λιγοστά χέρια. Σε αυτά συσσωρευόταν το κεφάλαιο. Στερώντας όµως από τη µάζα των καταναλωτών µια επαρκή αγοραστική δύναµη, οι ίδιοιοι κεφαλαιούχοι στέρεψαν τηζήτηση, η οποία θα τους έδινε το κίνητρο γιανα επανεπενδύσουν τα κεφάλαιά τους. Ετσι, όπωςσε µια παρτίδα πόκερ όπου οι µάρκες συγκεντρώνονταισε ολοένα και λιγότερους παίκτες, ολοένα και περισσότεροι δεν µπορούσαν πια να συνεχίσουν την παρτίδα παρά µονάχα µε δανεικά. Οταν η πίστωσή τους εξαντλήθηκε, τελείωσε και η παρτίδα». Με δυο λόγια, ο Ρόµπερτ Ράιχ περιγράφει µια κλασική κρίση υπερσυσσώρευσης του πλούτου

Guardian: Η Ευρώπη χρειάζεται ελάφρυνση χρέους και όχι δεκαετίες λιτότητας

Tvxs,29.3.11

Από το Donegal στην Algarve και έως τους δρόμους της Αθήνας, οι ψηφοφόροι στην «περιφέρεια» της Ευρώπης, όπως τους αποκαλούν περιφρονητικά οι οικονομολόγοι, σιγά σιγά ξυπνούν σε μια όντως αφυπνιστική αλήθεια – βρίσκονται αντιμέτωποι με χρόνια λιτότητας, επιπλέον περικοπές μισθών, απώλειες θέσεων εργασίας και διαμελισμένες δημόσιες υπηρεσίες που δεν θα τους βγάλουν από την οικονομική κρίση. Στην πραγματικότητα, με το να οδηγούνται οι οικονομίες τους σε όλο και βαθύτερη ύφεση, τα πράγματα μπορούν να γίνουν ακόμα χειρότερα. Ο πόνος θα μπορούσε να φέρει μόνο περισσότερο πόνο.

Ατιμώρητη η ανακρίβεια στο «πόθεν έσχες»;

Tου Nικου Γ. Ξυδακη, Καθημερινή, 29.3.11

Ο έλεγχος της περιουσίας των πολιτικών και των κρατικών λειτουργών βρίσκεται πάντα στο επίκεντρο της δημόσιας συζήτησης. Δικαίως. Αλλά παρά τους διαδοχικούς νόμους ή, μάλλον, εξαιτίας των αλλεπάλληλων τροποποιήσεων της νομοθεσίας, ο έλεγχος των περιουσιακών στοιχείων, το γνωστό «πόθεν έσχες», είναι ελάχιστα αποτελεσματικός και διεξάγεται προσχηματικά. Στην πράξη, το μόνο που γίνεται είναι η τελετουργική υποβολή μιας τυπικής δήλωσης ακινήτων, χρεογράφων και καταθέσεων, χωρίς καμία διασταύρωση.

Το φιάσκο, η πρόταση και οι ενστάσεις

 Του Γιάννη Βαρουφάκη,, www.protagon.gr, 28.3.11

Ημιτελή, μετέωρη, αμήχανη, μη πειστική. Αυτά ήταν τα επίθετα με τα οποία χαρακτήρισε ο διεθνής τύπος (π.χ. εδώ) την απόφαση της πρόσφατης Συνόδου Κορυφής της ΕΕ. Στην ουσία η Σύνοδος κατέληξε σε ένα απερίγραπτο φιάσκο. Για να είμαι δίκαιος, η συγκεκριμένη Σύνοδος δεν ήταν περισσότερο αποτυχημένη από τις προηγούμενες. Όμως, μην ξεχνάμε ότι επρόκειτο για την Σύνοδο που εδώ και μήνες προαναγγέλλεται διαφορετική από τις άλλες. Για την Σύνοδο που, αντίθετα με τις παλινωδίες της προηγούμενης χρονιάς, θα κατέληγε σε λύση-πακέτο για την Κρίση της ευρωζώνης.

Ερώτηση υποθετική: Αν ένας πανούργος δαίμονας έσπαγε το κεφάλι του για να σκεφτεί πως θα μπορούσε να βαθύνει και παράλληλα να μεγεθύνει την Κρίση της ευρωζώνης, τι θα σκεφτόταν; Κατ' αρχάς, θα ξεκινούσε με την σκέψη ότι η Κρίση αυτή εξελίσσεται σε τρία πεδία ταυτόχρονα: δημόσιο χρέος, τραπεζικό σύστημα, κατάρρευση παραγωγικών επενδύσεων.

Μια συμφωνία με τον διάβολο για την παιδεία

Eugène Delacroix, Méphistophélès in Faust’s study

 Ένα εξαιρετικό κείμενο για τη σημασία και το ρόλο των ανθρωπιστικών σπουδών. G. F

Tvxs, 28.3.11

Ανοιχτή επιστολή από τον καθηγητή Βιοχημείας του πανεπιστημίου Brandeis, Gregory A. Petsko, προς τον πρόεδρο του αμερικανικού πανεπιστημίου State University of New York at Albany, George M. Philip, αναφορικά με την απόφαση του τελευταίου να καταργήσει όλους τους τομείς ανθρωπιστικών και κλασικών σπουδών του πανεπιστημίου, στις αρχές του ακαδημαϊκού έτους 2010/11.

Αγαπητέ πρόεδρε Φίλιπ,

Υποθέτω πως το τελευταίο πράγμα που θέλετε αυτή τη στιγμή είναι τα παράπονα κάποιου, που δε σχετίζεται με το πανεπιστήμιο, σχετικά με την απόφασή σας. Αν υποστηρίξετε πως δεν μπορώ να γνωρίζω πραγματικά όλες τις πτυχές του ζητήματος, από τη στιγμή που δεν έχω καμία σχέση με το State University, δε θα διαφωνήσω. Αλλά δεν μπορώ να αφήσω κάτι τέτοιο να περάσει έτσι, απλά, χωρίς να διατυπώσω τη γνώμη μου. Τουλάχιστον πιστεύω πως, όταν τελειώσω, θα είστε σε θέση να καταλάβετε το γιατί.

Η δική μας αριστερά αντιλαμβάνεται τη σημασία των συναινέσεων, αλλά και δίνει άλλο περιεχόμενο στην πολιτική σύγκρουση

Θόδωρος Μαργαρίτης, Συνέντευξη στο Νίκο Ράπτη, www.ppol.gr, 27/03/2011Νίκος Ράπτης (ΝΡ): Την Πέμπτη 31/3 ξεκινάει το ιδρυτικό συνέδριο της «δημοκρατικής αριστεράς» (ΔΗΜΑΡ), και θα ήθελα να ξέρω ποιο είναι το κεντρικό μήνυμα που θέλει να στείλει το κόμμα αυτό στη νεοελληνική κοινωνία.... Αν ήθελες να πεις μια κουβέντα στο μέσο πολίτη για το κόμμα αυτό, τι θα του έλεγες;
Θόδωρος Μαργαρίτης (ΘΜ): Το σύνθημα του συνεδρίου είναι «δημοκρατική αριστερά: η αριστερά της ευθύνης για την κοινωνία και τη χώρα». Αυτό σημαίνει ότι προσπαθούμε να οικοδομήσουμε μια νέα πρόταση για την αριστερά, η οποία κρατάει όλες τις μεγάλες οραματικές αφηγήσεις της αριστεράς, αλλά προσπαθεί με ρεαλιστικό τρόπο να περιγράψει λύσεις για το σήμερα. Πρακτικά, η ΔΗΜΑΡ βρίσκεται απέναντι σε κάθε πολιτική που μεγεθύνει τις κοινωνικές ανισότητες, αντιστρατεύεται τα δημοκρατικά δικαιώματα και υποβαθμίζει το περιβάλλον,

Το κέρδος πάνω από τη ζωή και στα πυρηνικά

Tου ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΟΤΣΗ, Ελευθεροτυπία, 28.3.11

Αξιοσημείωτη, λοιπόν, αντιπυρηνική ομοθυμία -και για τη στοιχειώδη προστασία τής κατ' εξοχήν σεισμογενούς χώρας μας. Επιτέλους! Διότι πριν από μόλις τρία χρόνια το πυρηνικό «λόμπι» επεκτεινόταν απειλητικά και στην Ελλάδα: Το Συμβούλιο Εθνικής Ενεργειακής Στρατηγικής πρότεινε να δημιουργήσουμε την υποδομή για μελλοντική χρήση της πυρηνικής ενέργειας. Ο τότε ΥΠΕΧΩΔΕ Γ. Σουφλιάς τη χαρακτήριζε «πράσινη» ενέργεια, ενώ ο Κ. Καραμανλής επαινούσε τη Βουλγαρία για το «μοντέρνο» πυρηνικό σταθμό στο Μπελένε (ευτυχώς μένει ακόμη στα σχέδια). Ως μη ώφειλε, η Ακαδημία Αθηνών (!) συνιστούσε να προετοιμαστούμε για αξιοποίηση της πυρηνικής ενέργειας. Κι ένα πλήθος από ύποπτους κεκράκτες (βουλευτές, πανεπιστημιακοί, επιστήμονες, δημοσιογράφοι) αλώνιζε στα τηλεοπτικά κανάλια...

Οι Έλληνες επιλέγουν τυράννους;

 Της Μ. Γκουρτσογιάννη, ΒΗΜΑ, 28.3.11

Σύμφωνα με τη λογική της μη-επέμβασης, ούτε ο Μπάϋρον θα έπρεπε να είχε φέρει όπλα και χρήματα για την Επανάσταση, ούτε και η ναυμαχία του Ναυαρίνου θα έπρεπε να είχε γίνει.

Κάποιος πολιτικός είχε πεί ότι “Οι Έλληνες δεν επιλέγουν τυράννους. Αρνούνται την τυραννία!”
Δυστυχώς φαίνεται ότι οι Έλληνες επιλέγουν τυράννους. Πρώτα τον Μιλόσεβιτς. Τώρα τον Καντάφι. Γιατί, τι άλλο σημαίνει το γεγονός ότι στη χώρα μας δεν έχει γίνει ούτε μία εκδήλωση συμπαράστασης στην “αραβική άνοιξη”, στον αγώνα των Λίβυων και των άλλων λαών της άμεσης γειτονιάς μας για ελευθερία και δημοκρατία; Αντίθετα έγιναν διαδηλώσεις “κατά του πολέμου των ιμπεριαλιστών”. Και αυτό μεν δεν με εκπλήσσει από τη μεριά της Αριστεράς, που έχει υποστηρίξει τόσους και τόσους τυράννους

Ο συμβολικός σχεδιασμός: απαραίτητος ή απλά περιττός;

@ Του Μιχάλη  Καβαρατζή από το "Πόλεις και Πολιτικές"
Σε μια σειρά από ζωντανά και ισχυρά επιχειρήματα σε πρόσφατες αναρτήσεις στο ιστολόγιο αυτό, ο Άρης Καλανδίδης έχει μιλήσει για τη σχέση μεταξύ του αστικού σχεδιασμού και του city branding χρησιμοποιώντας την πόλη της Αθήνας ως παράδειγμα. Υπήρξε μια διαφοροποίηση μεταξύ του συμβολικού σχεδιασμού (δηλαδή τα «φανταχτερά» έργα με προφανή προοπτική για city branding - στη περίπτωση της λεωφόρου Πανεπιστημίου), καθώς και του τοπικού σχεδιασμού και βελτίωσης που επιχειρεί να λύσει «πραγματικά» προβλήματα της πόλης, δηλαδή, την βελτίωση της ποιότητας της ζωής (ενός μέρους) του πληθυσμού της πόλης (στην περίπτωση της οδού Φυλής).  Επιτρέψτε μου να ξεκινήσω δηλώνοντας ότι συμφωνώ με την επιχειρηματολογία και, σε κάποιο βαθμό, με αυτή τη διαφοροποίηση.  Θα αναφέρω επίσης και το συναισθηματικό δέσιμο που έχω στα παραδείγματα αυτά καθώς η Αθήνα είναι η γενέτειρά μου και πάντα θα είμαι υποστηρικτής του brand της πόλης αυτής.   Η πόλη και οι περιοχές στα παραπάνω παραδείγματα είναι καθαρά ενδεικτικές αφού τέτοιου είδους επιλογές γίνονται τακτικά στις περισσότερες πόλεις στον κόσμο.

Το υβρίδιο Μπουτάρη

 Του Αντώνη Καρακούση, ΒΗΜΑ, 27.3.11

Oταν έπεσαν τα τείχη του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού» της Ανατολικής Ευρώπης, πολλοί προσδοκούσαν ότι η Θεσσαλονίκη και η Βόρεια Ελλάδα θα είχαν μοναδική ευκαιρία αναγέννησης, ανασυγκρότησης και αποκατάστασης του ιστορικού ρόλου της. Το 1989 και το 1990 οι περισσότεροι φαντάστηκαν και ονειρεύτηκαν τη Θεσσαλονίκη ως οικονομική, τουριστική και πνευματική πρωτεύουσα των Βαλκανίων. Δυστυχώς, όταν ανεδείχθη το «Μακεδονικό» η πόλη και η περιοχή κακόπεσαν. Κυριάρχησαν εσωστρεφείς φωνές ενός ιδιότυπου εθνολαϊκισμού, που αντί να ανοίξει απομόνωσε, όχι μόνο τη Θεσσαλονίκη αλλά ολόκληρη τη Βόρεια Ελλάδα. Χάθηκε χρόνος και μαζί δυνάμεις και ευκαιρίες.

H Ευρώπη στη δίνη της κρίσης

 Πολιτική Εκδήλωση της Δημοκρατικής Αριστεράς

H ΕΥΡΩΠΗ ΣΤΗΝ ΔΙΝΗ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ
ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΚΑΙ ΘΕΣΜΙΚΕΣ ΔΙΕΞΟΔΟΥΣ

 Ομιλητές:  Γ. Βαρουφάκης, καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας  στο Ε.Κ.Πανεπιστήμιο Αθηνών
Α.Μανιτάκης, καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου στο Α.Π.Θ.

Παρεμβαίνει:     Γ. Γεωργάτος, υπεύθυνος τμήματος ευρωπαϊκής πολιτικής
Συντονίζει:                    Σ.Παπαθανασίου, συντονιστής της οργάνωσης Θεσσαλονίκης

 Δευτέρα 28/3/2011 7.30 μμ, ξενοδοχείο ELECTRA PALACE, Πλατεία Αριστοτέλους, Θεσσαλονίκη

Πορτογαλία: Θέμα χρόνου η προσφυγή στον Μηχανισμό Στήριξης

 Της Κάκης Μπαλλή, Αυγή, 27.3.11

Επί μήνες όλοι έλεγαν ότι είναι ο επόμενος αδύναμος κρίκος, μετά την Ελλάδα και την Ιρλανδία, επί μήνες αντιστεκόταν με νύχια και με δόντια στις πιέσεις των αγορών, τώρα βυθίστηκε σε μείζονα πολιτική κρίση και το πιθανότερο είναι ότι οι αντιστάσεις της θα καταρρεύσουν. Το θέμα δεν είναι πλέον εάν, αλλά πότε θα ζητήσει η Πορτογαλία την ένταξή της στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης. Μετά τη δραματική συνεδρίαση της Βουλής της Λισσαβώνας, το βράδυ της Τετάρτης, μετά την καταψήφιση του τέταρτου μέσα σε ένα χρόνο πακέτου λιτότητας, που κατέθεσε η κυβέρνηση μειοψηφίας του σοσιαλιστή Ζοζέ Σόκρατες,

Ο πατριωτισμός της ελευθερίας

Του Μαουρίτσιο Βιρόλι, Επιμ: Θ. Γιαλκέτσης, Ελευθεροτυπία, 27.3.11

Ο ΙΤΑΛΟΣ ΜΕΛΕΤΗΤΗΣ Μαουρίτσιο Βιρόλι είναι καθηγητής Πολιτικής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του Πρίνστον στις ΗΠΑ. Το ακόλουθο κείμενο είναι απόσπασμα της εισήγησης που έκανε ο Βιρόλι σε σεμινάριο πολιτικής επιμόρφωσης, το οποίο οργάνωσε ο δήμος της ιταλικής πόλης Φορλί.

Αν δεχθούμε ότι ο πατριωτισμός είναι η βάση, το θεμέλιο της πολιτικής αρετής, που είναι αναγκαία στη δημοκρατία, χρειάζεται έπειτα να αναρωτηθούμε ποιος πατριωτισμός είναι αληθινά ικανός να υποστηρίξει μια σύγχρονη δημοκρατία. Υπάρχουν, νομίζω, δύο τύποι πατριωτισμού, που αναμετριούνται σήμερα στη θεωρητική συζήτηση. Ονομάζω τον πρώτο «πατριωτισμό της ομοιογένειας» ή εθνικισμό και τον δεύτερο «πατριωτισμό της ελευθερίας» ή πολιτικό πατριωτισμό.

Ο επίκαιρος Χατζιδάκις

 Του Φώτη Απέργη, Ελευθεροτυπία, 27.3.11

ΜΕ ΜΙΑ ΕΠΙΚΑΙΡΗ αποστροφή του Μάνου Χατζιδάκι για το Μέγαρο της Μουσικής είχα αρχίσει το σημείωμα της προπερασμένης Κυριακής. Κι ύστερα αναρωτήθηκα: Τι θα έλεγε άραγε για το συμβούλιο κορυφής, που συνέπεσε μάλιστα με την εθνική μας επέτειο; Ή ακόμα για την άνοδο του νεοφασισμού και τόσα άλλα σύγχρονα θέματα; Δεκαεπτά χρόνια μετά τον θάνατό του, πολλές απόψεις αυτού του ευφυούς αριστερού της δεξιάς για άλλες περιστάσεις μοιάζουν να αφορούν έναν σημερινό προβληματισμό.

Να τι είχε πει για τις εθνικές επετείους:

«Παρελάσεις, εθνικόφρονα λογύδρια, παραστάσεις σχολικές κι άλλα παρόμοια ενισχύουν την ιδιότυπη φασιστική μας κληρονομιά. Το περίφημον "πας μη Ελλην βάρβαρος"».

Για την εθνική μας εγωπάθεια:

«Δεν νομίζω ότι κινδυνεύουμε ως Ελληνες, αλλά ως ελληνολάτρες».

Φ. Κουβέλης: Συντάχθηκα πάντοτε με πολιτικές, όχι με ηγεσίες

Η Αριστερά δεν οργάνωσε ποτέ δική της  εναλλακτική, πειστική, πρόταση επί της ουσίας

Συνέντευξη στη Μ. Κατσουνάκη, Καθημερινή 26.3.11

Αφήσαμε γύρω στη μία το δικηγορικό γραφείο του στην Κριεζώτου. Εριξα μια τελευταία ματιά στον τοίχο με έργα Μποκόρου, Καλογεροπούλου, Χάρου, Σπεράντζα και Μυταρά και στα πολλά βιβλία (νομικού και πολιτικού κυρίως περιεχομένου) - «δεν έχω πού να τα βάλω πια» μονολογεί σχεδόν ο Φώτης Κουβέλης- και κατευθυνθήκαμε στο παρακείμενο Cellier. Οι περαστικοί που αναγνώριζαν τον πρόεδρο της Δημοκρατικής Αριστεράς, στα λίγα μέτρα που διανύσαμε, δεν έδειξαν να δυσφορούν. Σε μια εποχή που ο προπηλακισμός πολιτικών παίρνει όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις. Το σχολιάζω. «Σας μιλώ χωρίς αυταρέσκεια: είμαι από τους πολιτικούς που περπατούν με τα πόδια σε όλη την Αθήνα, όχι μόνο πρωί αλλά και βράδυ χωρίς συνοδεία», απαντά. «Βέβαια», επανέρχομαι, «δεν βρεθήκατε στην εξουσία, αν εξαιρέσει κανείς τους τέσσερις μήνες του '89...». «Είναι μια ερμηνεία... Ομως είναι πολλά τα κριτήρια για έναν πολιτικό.

Από τη χρεοκοπία στην αυτογνωσία

Salvador Dalí Woman at the Window

the book's journal, τχ.6
Tο κείμενο αυτό προέκυψε από συζητήσεις μεταξύ των συνυπογραφόντων, γράφτηκε από τον Δαμιανό Παπαδημητρόπουλο, αλλά συνυπογράφεται από τους Ορέστη Καλογήρου (Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης), Γιώργο Καρρά (Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο), Βάσω Κιντή (Πανεπιστήμιο Αθηνών), Μάνο Ματσαγγάνη,  (Οικονομικό Πανεπιστήμιο), Ελίζα Παπαδάκη (δημοσιογράφο), Δαμιανό Παπαδημητρόπουλο  (πολιτικό αναλυτή), προκειμένου να καταδειχθεί όχι μόνο το αυτονόητο, η συμφωνία δηλαδή με τον προβληματισμό που αναπτύσσεται, αλλά κυρίως η ανάγκη κοινής στάσης, αν όχι συστράτευσης, όλων στις κρίσιμες στιγμές που διανύουμε.

  Υπάρχουν ζητήματα που βρίσκονται εκτός δημοκρατικών διαδικασιών, που δεν μπορούν να τεθούν σε ψηφοφορία. Δεν μπορούμε για παράδειγμα να ψηφίσουμε για το αν ισχύουν, ή όχι, οι νόμοι του Νεύτωνα - είναι άλλες οι διαδικασίες μέσω των οποίων θα αποφανθούμε για την εγκυρότητα ή μη των νόμων αυτών. Αν εμείς, παρόλα αυτά, θελήσουμε να θέσουμε τους νόμους του Νεύτωνα σε ψηφοφορία, το πραγματικό νόημα της ψηφοφορίας αυτής δεν θα είναι η εγκυρότητα των νόμων, αλλά το κατά πόσον εμείς θέλουμε να τους λαμβάνουμε υπόψη ή θέλουμε να τους αγνοούμε (και ενδεχομένως να φάμε το κεφάλι μας).

Προϋποθέσεις της Επανάστασης του 1821

Του Σπύρου Ασδραχά, Αυγή, 27.3.11, ΕΝΘΕΜΑΤΑ,

Καθώς πλησίαζε η επέτειος της 25ης Μαρτίου, σκεφτήκαμε να απευθυνθούμε σε ορισμένους από τους πλέον ειδικούς, φίλους και συνεργάτες των «Ενθεμάτων». Ο Σπύρος Ι. Ασδραχάς, ο Νίκος Θεοτοκάς, ο Νίκος Κοταρίδης και ο Διονύσης Τζάκης ανταποκρίθηκαν πρόθυμα στο κάλεσμά μας. Βρεθήκαμε έτσι, πριν λίγες μέρες, στο φιλόξενο σπίτι του Νίκου Θεοτοκά, στη Νέα Σμύρνη, όπου οι συνομιλητές μας συζήτησαν, για ώρες, γύρω από το στρωμένο τραπέζι και συνοδεία του απαραίτητου οίνου, σχετικά με τις προϋποθέσεις, την προετοιμασία και τον χαρακτήρα της Επανάστασης του 1821. Καθώς για όσα ειπώθηκαν δεν επαρκούσε ο δεδομένος χώρος των «Ενθεμάτων» και κρίναμε ότι θα ήταν κρίμα να ακολουθήσουμε την οδό των δραστικών περικοπών, προτιμήσαμε το σύνολο της συζήτησης να κυκλοφορήσει σε αυτοτελές τευχίδιο, το επόμενο διάστημα. Ως μικρή πρόγευση του όλου, δημοσιεύουμε σήμερα κομμάτια από την παρέμβαση του Σπύρου Ι. Ασδραχά, με την επισήμανση ότι, παρά τις προσθήκες του συγγραφέα, έχει διατηρηθεί ο προφορικός χαρακτήρας του λόγου.

Στρ. Μπ.

Τι σημαίνει αντίσταση;

 Του Γιώργου Γιαννουλόπουλου, Ελευθεροτυπία, 26.3.11

Τούτου δεδομένου, η Αριστερά πρέπει να καταλήγει σε σαφείς προτάσεις που κινούνται προς τη σωστή κατεύθυνση, αντί να περιορίζεται σε ανέξοδες υποσχέσεις (ΚΚΕ) ή τσαχπίνικες ατάκες (ΣΥΡΙΖΑ). Δηλαδή αντί να λέει σε όλα όχι και να υπόσχεται στους πάντες τα πάντα -αν δεν είναι αυτό λαϊκισμός, τι είναι;- οφείλει να διευκρινίσει τι θα έκανε στη θέση της κυβέρνησης. Γιατί στην πολιτική τα διλήμματα είναι συγκεκριμένα. Για παράδειγμα, πώς θα αντιδρούσε η Αριστερά τον περασμένο Μάιο; Θα δεχόταν το Μνημόνιο ή θα βάραγε κανόνι; Το ερώτημα παρακάμπτεται αν καταργήσουμε, όχι με μικρά βήματα αλλά με ένα μεγάλο, το ισχύον πλαίσιο που το επιβάλλει. Το ΚΚΕ λέει να βγούμε από την Ε.Ε. και να περάσουμε σε μια οικονομία τύπου Αλβανίας, όπου, ως γνωστόν, έδεναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα. Ο δε ΣΥΡΙΖΑ επιλέγει την εξέγερση η οποία, σαν θύελλα και με επικεφαλής τους νεομπολσεβίκους του Π. Λαφαζάνη, θα ανατρέψει την κατάσταση σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.

Λειψές πάλι αποφάσεις στις Βρυξέλλες

 Της Ελίζας Παπαδάκη, Αυγή, 27.3.11

Για το ευρώ είχε προγραμματιστεί από πέρυσι αυτή η «εαρινή» Σύνοδος Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης στις 24-25 Μαρτίου: για αποφάσεις που θα θωράκιζαν τις οικονομίες που μοιράζονται το ευρώ απέναντι στις αγορές και την κρίση του χρέους. Μεσολάβησε ο μεγάλος σεισμός της Ιαπωνίας με τις τρομακτικές του συνέπειες, ωθώντας την Ευρώπη να αναθεωρήσει την μέχρι τώρα πολιτική ανοχής των πυρηνικών αντιδραστήρων σε όσες χώρες τους θέλουν. Επίσης οι εξελίξεις στη Λιβύη, οι πολεμικές επιχειρήσεις σε εφαρμογή της απόφασης του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών που έσπειραν διαφωνίες στους κόλπους των "27". Για τα δύο τελευταία θέματα αναμενόταν οι ηγέτες της Ε.Ε. να καταλήξουν σε ένα κατ’ αρχήν πλαίσιο, τον συνηθισμένο στην Ένωση ελάχιστο κοινό παρονομαστή που θα τους επέτρεπε να συνεχίσουν τη συζήτηση.

Αριστερές αναγνώσεις του Εικοσιένα

Του Παναγιώτη Στάθη, Αυγή 26.3.11, Αναγνώσεις

Η ιστορία συνιστά βασικό συστατικό στοιχείο της ταυτότητας κάθε συλλογικού κινήματος. Για το κομμουνιστικό κίνημα, όμως, που θεωρεί ότι η αλλαγή κοινωνικού σχηματισμού γίνεται μέσω επανάστασης, η επανάσταση καθεαυτή συνιστά κατεξοχήν ιστορική τομή και συχνά ο αριστερός λόγος περί επανάστασης διέπεται από ένα είδος ιστορικού φετιχισμού. Εάν για άλλους ιδεολογικούς χώρους το παρελθόν διαβάζεται μέσα από την οπτική του παρόντος, για την αριστερά οι κοινωνικές επαναστάσεις διερευνήθηκαν ως επαναστατικά στάδια εξέλιξης προς την κομμουνιστική κοινωνία, ως πρόδρομοι της προλεταριακής επανάστασης.

Η ακαταμάχητη γοητεία του λαϊκισμού. Δοκίμιο για τη χρεοκοπία των μυαλών και των συνειδήσεων.

 Του Μάκη Καραγιάννη

Η ελληνική κοινωνία αγουροξυπνημένη από τον λήθαργο της μπελ εποκ ενός καταναλωτικού ευδαιμονισμού που στηρίχτηκε στον υπερδανεισμό, αναζητά οργισμένη εξιλαστήρια θύματα. Το ελληνικό δημόσιο χρεοκόπησε. Όμως εκείνο που μας διαφεύγει είναι ότι ταυτόχρονα χρεοκόπησαν οι Δήμοι, οι συνεταιρισμοί, τα νοσοκομεία,  τα ΜΜΕ. Εν τέλει, χρεοκόπησε όχι το δημόσιο αλλά ένας ολόκληρος τρόπος σκέψης, οργάνωσης και πολιτικής στην οποία στηρίχτηκε η μεταπολίτευση. Δεν πρόκειται για οικονομική χρεοκοπία αλλά για την  χρεοκοπία των μυαλών και των συνειδήσεων.

 Τα ΜΜΕ δεν αναγνώρισαν τη μεγαλύτερη είδηση των τελευταίων 40 χρόνων. Το κρίσιμο ερώτημα είναι γιατί δεν την αντιλήφθηκε η Αριστερά. Η αριστερά που είναι μέρος αλλά και η αιτία του προβλήματος. Ακόμη και στην ύστερη φάση, όταν βρισκόμασταν στο χείλος της χρεοκοπίας πρότεινε 100.000 διορισμούς στο δημόσιο. Τη «γη της επαγγελίας» για τον έλληνα της μεταπολίτευσης. Όμως, δεν μπορούμε να κάνουμε πολιτική ερήμην των αριθμών.  Τα γεγονότα είναι ξεροκέφαλα, όπως έλεγε κι ο Βλαδίμηρος. Κι έτσι η πρώτη ανάγκη που προβάλλει δραματικά για τους αριστερούς είναι να κατανοήσουν. Να ερμηνεύσουν τα γεγονότα στο νέο πλαίσιο.  Εν τέλει, η ανάγκη για ένα «Νέο Διαφωτισμό» που θα μας απαλλάξει όχι από τα χρέη αλλά τον τρόπο σκέψης που μας χρεοκόπησε.

Σα διακονιάρης στη στράτα

Του Nίκου Γ. Ξυδάκη, Καθημερινή, 25.3.11

Εκατόν ενενήντα χρόνια από την εθνεγερσία, πού βρίσκεται η Ελλάδα; Μεγάλη και ανεπτυγμένη είναι, τόσο που δεν θα μπορούσαν να τη φανταστούν οι παππούδες μας ή οι πατεράδες μας. Αλλά χρεοκοπημένη, ασπόνδυλη, χωρίς πνοή. Και με Ελληνες αμήχανους, σαστισμένους, διχασμένους, φοβισμένους και εξαγριωμένους μαζί. Σαν να ’χει χαθεί το μακρυγιαννικό «εμείς», το εξόχως πολιτικό και δυναμικό, και να ’χουν απομείνει μύρια «εγώ» τρομαγμένα, μόνα κι αδύναμα. Σαν να ’χει χαθεί οριστικά ο αντάρτης, ο κλέφτης, ο ελεύθερος καρμπονάρος, ο μαχητής της δημοκρατίας, και να ’χει επιπλεύσει μοναχά ο ραγιάς, ο προσκυνημένος, ο συμβιβασμένος και άπληστος, ο πλεονέκτης.

Η Ελληνική Δημοκρατία του Ρήγα: πολυεθνική, δημοκρατική και φιλελεύθερη

Του Αριστόβουλου Μάνεση, Αυγή, 25.3.11

Το πολίτευμα που σχεδίασε ο Ρήγας, όπως προκύπτει από τη Διακήρυξη Δικαιωμάτων και από το Σχέδιο Συντάγματος, δεν ήταν πρωτότυπο. Τα κείμενα αυτά αποτελούσαν κατά μεγάλο μέρος παράφραση της γαλλικής Διακήρυξης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη και του ιακωβινικού Συντάγματος του 1793 (με δύο διατάξεις παρμένες από το Σύνταγμα του 1795). Υπήρχαν όμως και στοιχεία νέα, πρωτότυπα, και αξιόλογες καινοτομίες, επίσης δε προσαρμογές, καθώς ο Ρήγας επεχείρησε πρώτος τη θεσμική υλοποίηση των φιλελεύθερων και δημοκρατικών αρχών της γαλλικής Επανάστασης στη Νοτιοανατολική Ευρώπη.

Ο Συμβολικός Σχεδιασμός: Αστικός σχεδιασμός και Place Branding, μια τρίτη ματιά

@Του Άρη Καλαντίδη από το "Πόλεις και Πολιτικές"

Χρησιμοποίησα την φράση «συμβολικό σχεδιασμό» τις προάλλες για να περιγράψω το είδος του αστικού σχεδιασμού που ασχολείται περισσότερο με τη συμβολική αξία των τόπων παρά με την αντιμετώπιση τυχόν επειγουσών αναγκών. Ο συμβολικός σχεδιασμός βασίζεται κυρίως σε ένα συγκεκριμένο είδος επιχειρηματολογίας, όπου η επικοινωνιακή πράξη γίνεται όλο και πιο σημαντική από το περιεχόμενο της. Ναι, μιλάμε ξανά για την Αθήνα.

Η Αριστερά της Μεταπολίτευσης

 Του Δαμιανού Παπαδημητρόπουλου, ΝΕΑ, 25.3.11

Από τη Μεταπολίτευση και µετά, µε την καθοριστική συµβολή του ΠΑΣΟΚ, η Αριστερά υπέστη µια µετάλλαξη. Από την Αριστερά της θυσίας, της ατοµικής θυσίας, για χάρη των µεγάλων πολιτικών και συλλογικών προταγµάτων, είτε αυτά ήταν ο σοσιαλισµός, είτε η δηµοκρατία, προταγµάτων που κάθεαριστερός ήταν διατεθειµένος να καταβάλει ατοµικό κόστος για να τα διεκδικήσει, περάσαµε, µε την εδραίωση της δηµοκρατίας, σε µιαν άλλου τύπου Αριστερά, περισσότερο οικονοµιστική και λιγότερο πολιτική. Απότη διεκδίκηση του συνολικού, περνάµε σε µιαν Αριστερά που εντός του συστήµατος διεκδικεί το ατοµικό,το µερικό, µια πιο εγωιστική Αριστερά που διεκδικεί το σήµερα.

Εθνική Ιστορία ή μήπως εθνική μυθολογία;

 Του Βασίλη Παναγιωτόπουλου, ΝΕΑ, 25.3.11

Κάτι η τηλεοπτική διάχυση του ΄21 μέσω του ντοκυμαντέρ του ΣΚΑΪ, κάτι η δημοσιονομική κρίση της χώρας που κάνει τους ανθρώπους να αναζητούν απαντήσεις και στο παρελθόν, τροφοδοτούν στον δημόσιο χώρο μια συζήτηση για την Ιστορία, που δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη. Ωστόσο, για άλλη μια φορά αναβιώνει μπροστά μας μια άγονη συζήτηση για την «ιστορική αλήθεια». Τολμώ να προδικάσω, και μακάρι να διαψευστώ, ότι η συζήτηση αυτή δεν θα πάψει να επανέρχεται στην επικαιρότητα κάθε φορά που η Ιστορία θα χρησιμοποιείται εργαλειακά από τις ποικίλες ομάδες που θεσμικά ή ιδεολογικά παίρνουν μέρος στους αενάως μεταλλασσόμενους κοινωνικούς αγώνες. Αυτή τη φορά το δίλημμα είναι καθαρό: επιστημονική Ιστορία ή παιδαγωγούσα εθνική μυθολογία;

Φ. Κουβέλης: H Ελλάδα πρέπει να διεκδικήσει την αναδιάρθρωση του χρέους

Σε συνέντευξη στον ραδιοστσθμό flash 96, ο πρόεδρος της Δημοκρατικής Αριστεράς Φώτης Κουβέλης  δήλωσε

Σε αδιέξοδο βρισκόμαστε. Η σύνοδος κορυφής δεν θα προσθέσει τίποτε περισσότερο από εκείνα που προπαρασκευαστικά αποφασίστηκαν από την προηγούμενη σύνοδο που έγινε. Όλα τα θέματα μετατοπίζονται στη σύνοδο κορυφής του θέρους, εκεί θα αντιμετωπιστεί επί της ουσίας το λεγόμενο ζήτημα της οικονομικής διακυβέρνησης εκ μέρους της ΕΕ και η Ελλάδα εκείνο που πρέπει να πράξει, εκείνο που βαρύνει την κυβέρνηση ως υποχρέωση είναι με έναν ολοκληρωμένο τρόπο να διεκδικήσει την αναδιάρθρωση του χρέους. Διαφορετικά θα είναι εξαιρετικά μεγάλος ο δρόμος μέχρι το σημείο εξόδου από την κρίση, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ελληνική κοινωνία. Επιτρέψτε μου την εκτίμηση, η χώρα τυπικά δε θα χρεοκοπήσει, το ζήτημα είναι να μη χρεοκοπήσουν οι πολίτες.

Το ιδεολογικό στίγµα του 1821

 Του Βασίλη Κρεμμυδά, NEA, 24.3.11

Η προκήρυξη είναι ένα συγκροτηµένο και σοφό κείµενο· αρχίζει µε αυτό που συµβαίνει στην Ευρώπη: «Οι λαοί της Ευρώπης πολεµούντες υπέρ των ιδίων ∆ικαιωµάτων και της ελευθερίας αυτών, µας επροσκάλουν εις µίµησιν...». Τα λίγα αυτά λόγια είναι γεµάτα µηνύµατα· µε κυριότερα τα δύο: ότι µε τις πρώτες λέξεις συνδέεται αµέσως η Ελληνική Επανάσταση µε την Ευρώπη αποκλειστικά – µάλιστα µε τους λαούς της· και ότι το σύνθηµα που προβάλλεται πρώτο πρώτο είναι τα ∆ικαιώµατα. Εµφανίζει, µε άλλα λόγια, ο συντάκτης της Προκήρυξης την Ελληνική Επανάσταση ώς ένα µέρος της γενικότερης επαναστατικής κινητικότητας της Ευρώπης και υποδεικνύει ως λόγο της τα ∆ικαιώµατα: δικαιώνει την Επανάσταση και προβάλλει αιτήµατα. Ας σηµειώσουµε ότι η λέξη ∆ικαιώµατα είναι από τα κεντρικότερα κηρύγµατα του ∆ιαφωτισµού.

Στο χέρι της Ελλάδας

ΤΟΥ Π.Κ. ΙΩΑΚΕΙΜΙΔΗ, ΝΕΑ, 24.3.11
Εάν, όπως προβλέπεται, οι σηµαντικές αποφάσεις της ευρωζώνης (µείωση επιτοκίου, επιµήκυνση χρόνου αποπληρωµής σε 7½ χρόνια, κ.λπ.), επιβεβαιωθούν από το Ευρωπαϊκό Συµβούλιο, κλείνει για το ορατό µέλλον ο κύκλος παρεµβάσεων της Ευρωπαϊκής Ενωσης στη διαδικασία διαχείρισης/ αντιµετώπισης του ελληνικού χρέους, όπως κλείνει και η διαδικασία διαµόρφωσης της βασικής πλην ανεπαρκούς αρχιτεκτονικής της οικονοµικής διακυβέρνησης (εκτός αν συµβεί κάτι ιδιαίτερα δραµατικό). το µέγιστο που έθεσε ως στόχο διαπραγµάτευσης η Ελλάδα για τη συµβολή της Ενωσης έχει επιτευχθεί. Για το ορατό µέλλον ούτε η Ελλάδα έχει περιθώρια να διεκδικήσει κάτι περισσότερο για το χρέος, αλλά ούτε και η Ευρωπαϊκή Ενωση έχει σχέδιο ή βούληση για πρόσθετες πρωτοβουλίες.

ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ; Υπάρχει άλλος δρόμος;

 Του Θόδωρου Μαργαρίτη, www.aixm;i.gr, 24.3.11

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ οργανώνει το πρώτο συνέδριο της από 31 Μαρτίου έως 3 Απριλίου. Στο συνέδριο θα συμμετέχουν οι εκλεγμένοι σύνεδροι από 180 τοπικές και κλαδικές οργανώσεις από περίπου 5.500 μέλη σε όλη την Ελλάδα.Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι το νέο κόμμα βρίσκεται στο κατώφλι εισόδου στη Βουλή αν και πρόκειται για καινούριο πολιτικό σχηματισμό, μόλις με 8 μήνες λειτουργίας και χωρίς κρατική οικονομική επιχορήγηση.

Επομένως, χωρίς ισχυρά υλικά μέσα επικοινωνιακής προβολής. Ωστόσο, όσο ο καιρός περνάει και ενισχύεται η αναγνωρισιμότητα του νέου κόμματος – και η ταύτιση του με τον Φώτη Κουβέλη- τόσο ενισχύονται και οι δυνατότητες για κοινοβουλευτική παρουσία μετά από τις όποιες εθνικές εκλογές. Πολύ περισσότερο, μάλιστα, που η διευρυμένη αμφισβήτηση του πολιτικού συστήματος, η αναζήτηση εναλλακτικών πολιτικών προτάσεων, τροφοδοτεί κάθε νέα πολιτική πρωτοβουλία.

Προοδευτικός λυρισµός

 Του Τάκη Θεοδωρόπουλου, ΝΕΑ, 24.3.11

Οπροοδευτικός λυρισµός στηρίζεται σε µια παραδοχή: η Ελλάδα είναι µια ύπαρξη αδικηµένη. Αδικηµένη από το παρελθόν, κατατρεγµένη από το παρόν ενός κόσµου που την εχθρεύεται, ηττηµένη από τον ίδιο της τον εαυτό. Είναι ο πιο ανθεκτικός συλλογικός µας µύθος. Τα σπλάχνα του µύθου γέννησαν τραγούδια, όργωσαν την ποιητική µας ευαισθησία, έγραψαν µυθιστορήµατα, οργάνωσαν πολιτικές. Ο µύθος αυτός υπήρξε το σηµαντικότερο πολιτικό κεφάλαιο της Aριστεράς. Ηττηµένη πολιτικά και στρατιωτικά στον Eµφύλιο κέρδιζε την συναισθηµατική αποδοχή του ηττηµένου στο άσυλο του «προοδευτικού λυρισµού».

Ευχάριστα παραμύθια και "αγανακτισμένοι πολίτες"

ε

 Του Φώτη Γεωργελέ, Athens Voice, 23.3.11

Δεν μου είναι ιδιαίτερα συμπαθείς οι πολιτικοί που αφού οδήγησαν τα πράγματα ως εδώ, τώρα άνετοι, σχολιάζουν την πραγματικότητα ως παρατηρητές, χωρίς να παίρνουν ούτε καν μια άδεια άνευ αποδοχών, έτσι ως δείγμα ευαισθησίας. Μου είναι ακόμα λιγότερο συμπαθείς, όμως, εκείνοι οι «αγανακτισμένοι πολίτες» που τους προπηλακίζουν. Γιατί γιουχάρουν τους πρώην εκλεκτούς τους όχι για όσα έκαναν, αλλά γιατί δεν μπορούν να τα συνεχίσουν κι άλλο. Κατηγορούν τους πολιτικούς, τους ξένους, την Τρόικα, την Ευρώπη, γιατί τους χαλάει το παραμύθι. Μόνο που το δικό τους ευχάριστο παραμύθι ήταν η χρεοκοπία όλων μας.

«Ω, τι κόσμος μπαμπά!»

 Του Πέτρου Μάρκαρη, www.aixmi.gr, 23.3.11

Γιατί εγώ δεν έχω ακούσει όλο αυτό το διάστημα κανέναν από τους μπλόγκερ που ξεσηκώνουν τον κόσμο για να πάει να φωνάξει μπροστά στα σπίτια των πολιτικών, να καλεί τους πολίτες να διαδηλώσουν κατά της φοροδιαφυγής, η οποία μαστίζει τη χώρα, και την ανικανότητα των πολιτικών να την αντιμετωπίσουν. Και δεν έχω ζήσει παρόμοια κινητοποίηση ούτε από σωματείο, ούτε από τα  δυο κόμματα της Αριστεράς. Και, όμως, αυτή η ανικανότητα είναι η κυριότερη αιτία, που πετσοκόβονται τόσο βάναυσα οι μισθοί, τα επιδόματα και οι συντάξεις μας...Οι πολιτικοί που κυβερνούν σήμερα όχι μόνο την Ελλάδα, αλλά και την Ευρώπη και σε τμήματα του υπόλοιπου κόσμου, είναι κοινώς για τα μπάζα. Αυτό δε θεραπεύεται με γαλακτοκομικά. Εκείνο που τους λείπει δεν είναι το ασβέστιο.

Spiegel: Και η Ελλάδα μεταξύ των 5 που ζητούν ευρωπαϊκή έξοδο από την ατομική ενέργεια

Tvxs, 23.3.11

Με την επαύριο της καταστροφής στην Ιαπωνία που επλήγη από το σεισμό των 9 Ρίχτερ, το τσουνάμι και την επακόλουθη πυρηνική απειλή ασχολείται δημοσίευμα του γερμανικού περιοδικού Spiegel Online, όπου επισημαίνεται ότι μεταξύ των πέντε κρατών της ΕΕ που ζητούν πανευρωπαϊκή έξοδο από την ατομική ενέργεια συγκαταλέγεται και η Ελλάδα.

Ποιες συνέπειες πρέπει να αναλογιστεί η Ευρώπη μετά το φοβερό πυρηνικό ατύχημα στην ιαπωνική Φουκουσίμα; Μεγάλος καβγάς κινδυνεύει να ξεσπάσει στην ΕΕ γι’ αυτό το ζήτημα. Εκτός από την Αυστρία, και η Ελλάδα, το Λουξεμβούργο, η Δανία και η Ιρλανδία ζητούν ανοιχτά πανευρωπαϊκή έξοδο από την ατομική ενέργεια. Οι πέντε αυτές χώρες δεν διαθέτουν οι ίδιες πυρηνικά εργοστάσια.

Ας ακούσουμε

 Του Κώστα Κάρη, Αυγή, 23.3.11

Ο Ράνα Ιρφάν κατήγγειλε ότι, την περασμένη εβδομάδα, ενώ περπατούσε στο πεζοδρόμιο του νοσοκομείου Νίκαιας, τον πλησίασαν 5-6 νέα αγόρια και κορίτσια, του πήραν το κινητό, τον ξυλοκόπησαν και τον κτύπησαν τόσο δυνατά στο σβέρκο, που λιποθύμησε και συνήλθε στη μέση του δρόμου στις 2.30 τα ξημερώματα.

Οι καταγγελίες στη χθεσινή συνέντευξη Τύπου οργανώσεων μεταναστευτικών και αντιρατσιστικών πρέπει να προσεχθούν: 60 αλλοδαποί σε Νίκαια, Ρέντη και Κορυδαλλό έχουν νοσηλευθεί το τελευταίο τρίμηνο, ύστερα από επιθέσεις, που έχουν δεχθεί και έχουν καταγγείλει στη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αττικής. Τα περιστατικά περιλαμβάνουν επιθέσεις με σιδηρογροθιές και λοστούς, καθώς και βανδαλισμούς σε μικροκαταστήματα.

Σχεδιασμός αστικής ανάπτυξης και Place Branding: μια δεύτερη ματιά

@Του Άρη Καλαντίδη από το "Πόλεις και Πολιτικές"

Θέλω να συνεχίσω τη συζήτηση που άνοιξα στην τελευταία καταχώρηση με τίτλο Η (ταραγμένη) σχέση μεταξύ του πολεοδομικού σχεδιασμού και του branding. Πρόκειται για το ρόλο του place branding στον σχεδιασμό αστικής ανάπτυξης και η περίπτωση που απασχολεί το μυαλό μου είναι η Αθήνα και πάλι.  (Οπότε αν δεν το έχετε διαβάσει ήδη, πρώτα να διαβάσετε την προηγούμενη μου καταχώρηση).  Οι τόποι αποτελούνται από περίεργες και πολύπλοκες διαδικασίες που περιλαμβάνουν σύμβολα.  Αυτά που αντιπροσωπεύουν έναν τόπο, οι εικόνες, οι φαντασίες, οι αναμνήσεις και οι επιθυμίες μας γι 'αυτό φέρουν μια ισχυρή συμβολική αξία.  Έτσι, προφανώς, οτιδήποτε έχει να κάνει με έναν τόπο - συμπεριλαμβανομένου και του χωροταξικού σχεδιασμού – αποτελείται από διάφορα επίπεδα, ένα εκ των οποίων πάντα θα είναι συμβολικό.

Το στοίχηµα δεν κρίθηκε ακόµα

 Της Ελίζας Παπαδάκη, NEA, 23.3.11

Κοντεύει να συµπληρωθεί ένας χρόνος αφότου η Ελλάδα αναγκάστηκε να καταφύγει στην Ε.Ε. και στο ΔΝΤ, για να πάρει, µε τους γνωστούς σκληρούς όρους, ένα πρωτοφανές σε ύψος δάνειο, χωρίς το οποίο δεν θα είχε αποφύγει την άµεση χρεοκοπία. Αλλά ενώ, έντεκα µήνες τώρα, µε βαρύ κόστος τηρούνται σε γενικές γραµµές τα συµφωνηµένα, το κρίσιµο ερώτηµα παραµένει ανοικτό: θα µπορέσουµε να βγούµε έγκαιρα από την ύφεση που καθιστά συνθλιπτικά τα µαθηµατικά του χρέους, ώστε να γλιτώσουµε από µια πολύ µεγαλύτερη οικονοµική και κοινωνική επιδείνωση; Αντικειµενικά οι όροι είναι δύσκολοι, και αν τέτοια ζητήµατα κρίνονταν από πλειοψηφίες και µειοψηφίες, θα είχαµε χάσει.