Ας ακούσουμε

 Του Κώστα Κάρη, Αυγή, 23.3.11

Ο Ράνα Ιρφάν κατήγγειλε ότι, την περασμένη εβδομάδα, ενώ περπατούσε στο πεζοδρόμιο του νοσοκομείου Νίκαιας, τον πλησίασαν 5-6 νέα αγόρια και κορίτσια, του πήραν το κινητό, τον ξυλοκόπησαν και τον κτύπησαν τόσο δυνατά στο σβέρκο, που λιποθύμησε και συνήλθε στη μέση του δρόμου στις 2.30 τα ξημερώματα.

Οι καταγγελίες στη χθεσινή συνέντευξη Τύπου οργανώσεων μεταναστευτικών και αντιρατσιστικών πρέπει να προσεχθούν: 60 αλλοδαποί σε Νίκαια, Ρέντη και Κορυδαλλό έχουν νοσηλευθεί το τελευταίο τρίμηνο, ύστερα από επιθέσεις, που έχουν δεχθεί και έχουν καταγγείλει στη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αττικής. Τα περιστατικά περιλαμβάνουν επιθέσεις με σιδηρογροθιές και λοστούς, καθώς και βανδαλισμούς σε μικροκαταστήματα.

Ας μην είμαστε δύσπιστοι. Και τα μισά να έχουν γίνει, πρόκειται για πολύ σοβαρό ζήτημα. Ούτε είναι λύση να καταφεύγουμε στην εξίσωση: και Έλληνες χτυπιούνται από αλλοδαπούς. Γιατί το πρόβλημα δεν είναι ποιοι ασκούν περισσότερη βία, αλλά ότι η βία, η απειλή βίας, η εγκληματικότητα, πρέπει να απομονωθεί και να περιοριστεί. Ο περιορισμός της βίας δεν γίνεται με τη δικαιολόγησή της. Αντίθετα, η νοοτροπία της φυλετικής ή εθνικής συλλογικής ευθύνης επιδεινώνει το κλίμα και κλιμακώνει τη βία.

Οι κρατικές αρχές και η αυτοδιοίκηση οφείλουν να αναζητήσουν δρόμους και λύσεις μείωσης της βίας. Καλλιέργειας της απαίτησης για ασφαλή συμβίωση όλων. Η αστυνομία θα πρέπει να βρεί κανάλια επικοινωνίας και πληροφόρησης για το τί γίνεται πραγματικά ώστε να μπορεί αποτελεσματικά να παρέμβει. Και τα σχολεία με αποφασιστικό και πειστικό τρόπο να δώσουν τη μάχη στη ρίζα, για τις αξίες και τις συμπεριφορές των παιδιών. Είναι βέβαιο ότι το πρόβλημα εξαπλώνεται. Δεν αρκούν οι προειδοποιήσεις. Η συνέντευξη είναι το πρώτο βήμα. Η συνεργασία των αρχών με τις οργανώσεις είναι επείγουσα ανάγκη.