Ο ΣΥΡΙΖΑ της 3ης του Σεπτέμβρη

Του Παύλου Αθανασόπουλου, Μεταρρύθμιση,  31.8.12

Ο κόσμος το είχε τούμπανο και αυτοί κρυφό καμάρι. Αποφάσισαν λοιπόν να το επισημοποιήσουν. Ναι, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το ΠΑΣΟΚ του 1974! Θα γιορτάσει λοιπόν την επέτειο της 3ης του Σεπτέμβρη, μαζί με την πασοκογενή συνιστώσα του, με μεγάλη εκδήλωση στη Νίκαια και ομιλητή τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα, αυτοπροσώπως παρακαλώ. Αλλά, αλήθεια, τι ήταν το ΠΑΣΟΚ του 1974; Ήταν μια προσπάθεια, θετική κατ’ αρχήν, να μπει στην οικονομική, κοινωνική και πολιτική ζωή της χώρας το μισό του ελληνικού πληθυσμού, που ήταν αποκλεισμένο από το μετεμφυλιακό κράτος. Μια προσπάθεια άρσης των κραυγαλέων κοινωνικών αδικιών, παροχών στους ασθενέστερους, δημιουργίας στοιχειώδους κοινωνικού κράτους. Από την άλλη, όμως, όλα αυτά δεν στηρίχθηκαν στην αύξηση της παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας της οικονομίας, στην αναδιανομή πραγματικού παραγόμενου πλούτου. Στηρίχθηκαν, δυστυχώς, στα δανεικά. Καλλιεργήθηκε έτσι μια κουλτούρα εύκολου πλουτισμού, ήσσονος προσπάθειας, διόγκωσης του δημοσίου, κρατισμού, πελατειακών σχέσεων, διαφθοράς, πολιτιστικής χυδαιότητας.

Η ΔΗΜΑΡ ζητεί να καταργηθεί εντελώς η δυνατότητα διορισμού των μετακλητών υπαλλήλων

Ενδο-κοινοβουλευτικές αναταράξεις προκαλεί το ζήτημα που ανέκυψε προσφάτως εξαιτίας του διορισμού σε θέσεις μετακλητών υπαλλήλων στα γραφεία τους στην Βουλή συγγενικών προσώπων των κκ. Β. Πολύδωρα και Ι. Τραγάκη. 
Η Δημοκρατική Αριστερά στην επιστολή της προς τον κ. Μεϊμαράκη, χαρακτηρίζει ατελή των πρόσφατη εντολή του κ. Σαμαρά να απαγορευθούν οι προσλήψεις σε αυτές τις θέσεις συζύγων και συγγενών μέχρι και δεύτερου βαθμού. Οι 16 βουλευτές της ΔΗΜΑΡ που υπογράφουν την σχετική επιστολή, προτείνουν να καταργηθεί εντελώς η δυνατότητα διορισμού μετακλητών και ζητούν αλλαγές του Κανονισμού της Βουλής, ο οποίος, όπως επισημαίνουν, «βρίθει ρυθμίσεων που ευνοούν την αδιαφάνεια, την αναξιοκρατία, την οικογενειοκρατία και τον κομματισμό». Μάλιστα, ζητούν στοιχεία σχετικά με το ποια πρόσωπα εξακολουθούν να κάνουν χρήση των παρεχόμενων προνομίων και συγκεκριμένα πόσα άτομα απασχολούν και ποιών κατηγοριών (μετακλητούς, υπαλλήλους Βουλής, δημοσίους υπαλλήλους, αστυνομικούς της Φρουράς της Βουλής), αλλά και πόσα άτομα με σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου κατά τα άρθρα 91 και 92 έχουνε προσληφθεί κατά την τελευταία πενταετία από τους Προέδρους της Βουλής και ποιοι απ’ αυτούς υπηρετούν ακόμη στη Βουλή. 

Δημόσια και ιδιωτικά βίτσια

 Μίκλος Γιάντσο, "Ιδιωτικά βίτσια, δημόσιες αρετές"

Του Κώστα Καρακώτια, ΝΕΑ, 29.8.12

Η πολυεπίπεδη κρίση εντείνεται και διαβρώνει συνεχώς την ελληνική κοινωνία. Ταυτόχρονα, τα διεθνή μηνύματα είναι δυσοίωνα και οι αναφορές για την πιθανή έξοδο της χώρας από τη ζώνη του ευρώ και την επακόλουθη καταστροφή δεν είναι πλέον ταμπού. Ενώ λοιπόν η χώρα ακροβατεί με εμφανή δυσκολία στο χείλος του γκρεμού, ποια είναι η στάση και η συμπεριφορά του πολιτικού προσωπικού και του εν γένει συστήματος εξουσίας; Η εικόνα δυστυχώς είναι απελπιστική. Ατέρμονες συσκέψεις των πολιτικών αρχηγών, λεκτικοί παλικαρισμοί διαφόρων στελεχών, υπουργοί που υποδύονται τους συνδικαλιστές, ηγέτες που αρνούνται μέτρα, τα οποία οι ίδιοι είχαν διαπραγματευτεί και αποδεχθεί. Ετσι, τα πάντα λιμνάζουν, η καταβολή των δόσεων της δανειακής σύμβασης διαρκώς αναβάλλεται, το κράτος σχεδόν υπολειτουργεί, ο φόβος και η ανασφάλεια κυριαρχούν και φαίνεται ότι όλοι, άβουλοι και μοιραίοι, περιμένουν το επερχόμενο τέλος. Και όμως το πολιτικό και κοινωνικό σύστημα εξουσίας εξακολουθεί να διαπρέπει σε αυτό που έμαθε και έπραττε καλά για χρόνια: στους ποικίλους τρόπους αναπαραγωγής του και στην προσοδοθηρική του σχέση με το κράτος. 

Η Δράση για την «διευκόλυνση» των ΠΑΕ

Με άσχετη τροπολογία, κατά παράβαση του Συντάγματος και του κανονισμού της Βουλής,  δόθηκε χθες η δυνατότητα στις ποδοσφαιρικές ανώνυμες εταιρείες να συμμετάσχουν στο πρωτάθλημα χωρίς φορολογική ενημερότητα. Σε μια στιγμή που χιλιάδες παραγωγικές επιχειρήσεις βρίσκονται σε απελπισία επειδή η τρομακτική έλλειψη ρευστότητας δεν τους επιτρέπει να ανταποκριθούν σε υποχρεώσεις λίγων χιλιάδων ευρώ και αντιμετωπίζουν πρόβλημα συνέχισης της λειτουργίας τους λόγω αδυναμίας να πάρουν φορολογική ή ασφαλιστική ενημερότητα, η κυβέρνηση κάνει διευκολύνσεις εκατομμυρίων σε ποδοσφαιρικούς παράγοντες. Ο δε αρμόδιος υπουργός κ. Ιωαννίδης, με το γνωστό του θράσος, δηλώνει ότι ο χώρος του αθλητισμού είναι ο μοναδικός καθαρός χώρος στην Ελλάδα! Η Δράση εκφράζει την οργή της για την περιφρόνηση με την οποία η κυβέρνηση αντιμετωπίζει τους χιλιάδες έντιμους και παραγωγικούς έλληνες επιχειρηματίες. Αν το κράτος έχει αυτήν την στιγμή το δημοσιονομικό περιθώριο να δώσει παράταση στους οφειλέτες επιχειρηματίες, να την δώσει σʼ αυτούς που συντηρούν με ιδρώτα και αίμα λίγες θέσεις εργασίας και παράγουν τον ελάχιστο πλέον πλούτο που παράγεται στην χώρα, και όχι σʼ αυτούς που συντηρούν στρατούς χούλιγκαν για να καίνε, να ρημάζουν, και - φυσικά - να ψηφίζουν τους γνωστούς αθλητοπατέρες.Οι κυβερνώντες πρέπει να αντιληφθούν ότι την χώρα δεν θα την σώσουν οι πρυτάνεις, οι μιζαδόροι της Siemens και οι «παράγοντες» του άθλιου ελληνικού ποδοσφαίρου. Μέχρι στιγμής, μόνο γι αυτούς βρέθηκε γρήγορα συμφωνία και λύση. Καιρός να αρχίσουν να ασχολούνται και με τους υπόλοιπους.

Ο θρίαμβος του βερμπαλισμού

Tου Παναγή Γαλιατσάτου, Καθημερινή, 29.8.12

Το κοινοβούλιο που προέκυψε από τις εκλογές της 17ης Ιουνίου είναι στον καλύτερο δρόμο να γίνει η βουλή των βερμπαλιστικών τεράτων. Πάρτε για παράδειγμα τη φράση του Αλ. Μητρόπουλου σε δήλωσή του για τον εξωδικαστικό συμβιβασμό με τη Siemens: «Εν τέλει, η σύμβαση κινείται απρόσβλητη στο υπερπέραν της παντοδύναμης α-τυπίας, της νέας υπερδομής του νεοφιλελευθερισμού και του νεο-αποικιακού παγγερμανισμού. Το έκτρωμα του επινοημένου και απολυταρχικού βεμπεριανού καλβινισμού επιβάλλεται δυστυχώς στη διαλεκτική, στη δημοκρατία, στον ελληνικό πολιτισμό». Η φράση είναι εντυπωσιακή. Τι λέει όμως; Κατ’ αρχάς μιλάει για μια υπερδομή του νεοφιλελευθερισμού και του νεο-αποικιακού παγγερμανισμού. Οι παγγερμανιστές έχουν κατηγορηθεί για οτιδήποτε, εκτός από τον οικονομικό φιλελευθερισμό τους. Της εξτρεμιστικής μορφής του Παγγερμανικού Συνδέσμου (Alldeutscher Verband), τέλη του 19ου αιώνα, ηγείτο μια συμμαχία συμφερόντων των μεγάλων γαιοκτημόνων της Ανατολικής Πρωσίας και της μεγάλης βιομηχανίας της Ρηνανίας, με μοναδική έγνοια την παρέμβαση του κράτους υπέρ των συμφερόντων τους. Η σύνδεση με τον νεοφιλελευθερισμό είναι μάλλον ατυχής.

Μοντέλο Στουρνάρα ή Χότζα;

Του Κώστα Στούπα, www.capital.gr, 29.8.12

Η Ελλάδα είναι το τελευταίο «σοβιετικό» καθεστώς της Ευρώπης που καταρρέει θορυβωδώς. Σε αντίθεση με τα αυθεντικά σοβιετικά καθεστώτα της Ανατολικής Ευρώπης η Ελλάδα είχε υψηλότερο βιοτικό επίπεδο γιατί μετά τον πόλεμο προσκολλήθηκε με μια παρασιτική σχέση στην καπιταλιστική Δύση και εισήλθε στην  ΕΟΚ και το ευρώ. Τα χαρακτηριστικά του σοβιετισμού έχουν να κάνουν με συντριπτικό έλεγχο του κράτους στην οικονομία. Εκτός του διευρυμένου τομέα των κλάδων που ελέγχονται από το κράτος, στην Ελλάδα και ένα σημαντικό μέρος του ιδιωτικού τομέα είναι άμεσα εξαρτημένο από το κράτος, μέσω προμηθειών, έργων, ρυθμίσεων κλειστών επαγγελμάτων, ευρωπαϊκών επιδοτήσεων, αναπτυξιακών προγραμμάτων κλπ. Τούτο σημαίνει πολύ απλά, πως αντί των κανόνων της αγοράς και του ανταγωνισμού μεταξύ ιδιωτικών επιχειρήσεων, τους κανόνες νομής και διανομής του επιχειρηματικού πλούτου τους ρύθμιζαν οι γραφειοκράτες του δημοσίου και το πολιτικό και συνδικαλιστικό σύστημα μέσω των πελατειακών του σχέσεων. Στο μοντέλο που αναπτύχθηκε μετά τον πόλεμο, βασικά χαρακτηριστικά ήταν ο προστατευτισμός που καθιστούσε εύκολο σε εγχώριες επιχειρήσεις να παράγουν προϊόντα που σπάνια μπορούσαν να σταθούν από άποψη ποιότητας και κόστους δίπλα στα εισαγόμενα άνευ της δασμολογικής προστασίας.

Ποιους απειλούν οι ξιφολόγχες;

Tου Νίκου Ξυδάκη, Καθημερινή. 28.8.12

Κοιτούσα το βίντεο από τη συγκέντρωση της Χρυσής Αυγής στις Θερμοπύλες, ένα συμπύκνωμα kitsch, με την πολιτική έννοια που δίνει στο kitsch του ολοκληρωτισμού o Μίλαν Κούντερα. Ενα ψέμα διεσταλμένο τόσο πολύ, ώστε να περνάει για αλήθεια: βάρβαρη οικειοποίηση των μύθων και των ιστορικών συμβολισμών, λατρεία της ωμής δύναμης, καυχησιές ηρωισμού, χρήση του αρχέγονου και του απόκρυφου, μέλανες χιτώνες και φωτιές δαυλών, ρούνοι και αίμα. Μια απομίμηση του ναζιστικού Θρίαμβου της Θέλησης στη Νυρεμβέργη. Μεταφερμένη, φευ, στις οικουμενικές Θερμοπύλες. Στα γεγονότα: Μια καλτ ομάδα, κινούμενη μεταξύ αποκρυφισμού και απροκάλυπτου θαυμασμού για τον Χίτλερ, σταθερά αρνούμενη το Ολοκαύτωμα, κινούμενη επί δεκαετίες στο ημίφως, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, φθάνει στο σημείο να αποσπά το διόλου ευκαταφρόνητο 7% των ψήφων, και να επιχειρεί να μονοπωλήσει την ελληνική σημαία και την εθνική συνείδηση υπό όρους μίσους και αίματος. Στις Θερμοπύλες ο επικεφαλής της Χ.Α., υπό το φως των δαυλών, επετέθη στο Κοινοβούλιο της Ελληνικής Δημοκρατίας: αισθάνονται «σιχασιά» και «αηδία» που βρίσκονται εκεί, διαβεβαίωσε, και απείλησε ότι θα φύγουν από τη Βουλή, για να δώσουν να καταλάβουν τι είναι πράγματι τα τάγματα εφόδου, τι είναι δρόμος, και τι σημαίνει «να ακονίζονται οι ξιφολόγχες στα πεζοδρόμια».

Από την Κερατέα στην Υδρα. Οταν το «κοινωνικό» κρύβει το ατομικό συμφέρον

Του Γιώργου Σιακαντάρη, NEA, 27.8.12

Περιστατικά όπως αυτό που συνέβη στην Υδρα με την επέμβαση των ίδιων των πολιτών για να προασπισθούν και να διασώσουν έναν «δικό» τους φοροφυγάδα, πέρα από τα αρνητικά μηνύματα που εκπέμπουν στην υπόλοιπη Ευρώπη, εμπεριέχουν τον κίνδυνο επιβεβαίωσης πολλών στερεοτύπων που κυριαρχούν σχεδόν σε όλον τον αναπτυγμένο κόσμο, για τον επαγγελματία φοροφυγάδα Ελληνα. Στην Ελλάδα, κατά αναλογία των οικονομικών αυτοεκπληρούμενων κακών προφητειών, παρακολουθούμε (ανήμποροι;) μία σειρά αυτοεκπληρούμενων στερεοτυπικών συμπεριφορών. Αυτό που φαίνεται και είναι στερεοτυπικό κάποιες τοπικές κοινωνίες με συμπαραστάτες πάντα κάποιους Δρίτσες και τοπικούς Δρούεζες αγωνίζονται να (και το) κάνουν πραγματική συμπεριφορά. Από την αδούλωτη και ατίθαση Κερατέα, στα ορυχεία της Κασσάνδρας, στις κατά τόπους χωματερές, στους αγωνιστές δημάρχους που αρνούνται να συναινέσουν στις συγχωνεύσεις και από εκεί στους αγωνιστές περιφερειάρχες (αλλά και υπουργούς, λέγε με Στυλιανίδη) που ζητούν οι μετανάστες να «πάνε αλλού», στους Υδραίους που προασπίζονται τους φοροφυγάδες τους, στους υπόλοιπους

Η Αγροτική, τα δομημένα και το πολιτικό χρήμα

Του Θανάση Μαυρίδη, http://www.capital.gr

Επιμένουμε εδώ και έξι χρόνια σε μία από τις πλέον σκοτεινές ιστορίες του τραπεζικού μας συστήματος, στα δομημένα της Αγροτικής. Κι όμως! Ουδείς εκ των αρμοδίων τολμά να αγγίξει την υπόθεση. Λες και κάποιος τους έχει πει ότι αν κάνουν κάτι διαφορετικό, αν κάνουν την δουλειά τους, θα ανοίξουν το κουτί της Πανδώρας. Λοιπόν, έχουν δίκιο! Τα δομημένα της Αγροτικής θα μπορούσαν να είναι η αρχή για να ξετυλιχτεί το κουβάρι της διαπλοκής. Πάμε για άλλη μία φορά: Η Αγροτική Τράπεζα χρειαζότανε επειγόντως κεφάλαια για να συνεχίσει την λειτουργία της. Διαφορετικά θα έπρεπε να κλείσει, να βάλει λουκέτο. Ο βασικός μέτοχος, το ελληνικό δημόσιο, συμμετείχε στην αύξηση κεφαλαίου με περίπου 800 εκατ. ευρώ. Έπειτα από μερικές μέρες η διοίκηση Μηλιάκου τοποθέτησε σε δομημένα προϊόντα 750 εκατ. ευρώ! Μία τράπεζα που μερικές μέρες νωρίτερα θα έπρεπε να βάλει λουκέτο λόγω έλλειψης κεφαλαίων, πόνταρε ό,τι είχε και δεν είχε σε προϊόντα μεγάλου επενδυτικού ρίσκου. Κάτι που σε αυτό το εύρος δεν θα τολμούσαν τράπεζες στο εξωτερικό που διαθέτουν στρατιές ικανών και έμπειρων στελεχών στις αγορές παραγώγων. Αυτό το γεγονός από μόνο του θα έπρεπε ήδη να έχει προκαλέσει την εισαγγελική έρευνα. Το ΠΑΣΟΚ κατήγγειλε αρχικά την αγορά των δομημένων. Στην συνέχεια όμως δεν έκανε κάτι για να ελέγξει τον κ. Μηλιάκο. Ούτε όταν ήρθε στην εξουσία. Ούτε ο εκλεκτός του ΠΑΣΟΚ κ. Πανταλάκης, ο οποίος διαδέχτηκε τον κ. Μηλιάκο, άλλαξε κάτι σε σχέση με τις «επενδύσεις» της Αγροτικής στα δομημένα.

Βασανισμός Αιγύπτιου από Έλληνες. Αμόκ μίσους στη Μανωλάδα

Ενας 35χρονος και ένας 26χρονος, αφού χτύπησαν το 22χρονο θύμα τους με σφυρί, σφήνωσαν το κεφάλι του στο τζάμι της πόρτας αυτοκινήτου και τον έσυραν για 1,5 χιλιόμετρο. Ο Αιγύπτιος νοσηλεύεται εκτός κινδύνου. Σοκ στην κοινή γνώμη έχει προκαλέσει το περιστατικό ρατσιστικής βίας που εκτυλίχθηκε το μεσημέρι του Σαββάτου στην περιοχή της Βουπρασίας, στην Ηλεία. Ενας 22χρονος υπήκοος Αιγύπτου, που διαμένει στη Νέα Μανωλάδα, φέρεται να βασανίστηκε από δύο Ελληνες κατοίκους της περιοχής. Οι δύο δράστες σφήνωσαν το κεφάλι του μετανάστη ανάμεσα στο τζάμι και το πλαίσιο της πόρτας αυτοκινήτου και τον έσυραν για περίπου ένα χιλιόμετρο στον δρόμο. Σύμφωνα με αστυνομικές πηγές, ο 22χρονος φέρεται να επιτέθηκε σε 35χρονο από την περιοχή της Βάρδας που οδηγούσε το αυτοκίνητό του, στο οποίο επέβαινε και 26χρονος. Στη συνέχεια και πάντα σύμφωνα με αστυνομικές πηγές, οι δύο φίλοι πέρασαν στην αντεπίθεση, χτυπώντας τον 22χρονο στο κεφάλι, ενώ ο 26χρονος πήρε ένα σφυρί και τον χτυπούσε στα χέρια. Στη συνέχεια τον σφήνωσαν στο αυτοκίνητο και τον έσυραν για περίπου ένα χιλιόμετρο. Σύμφωνα με αστυνομικές πηγές, ο 26χρονος πήρε ένα σφυρί και χτυπούσε τον 22χρονο Αιγύπτιο στα χέρια. Περίοικοι ήταν αυτοί που όταν είδαν τον 22χρονο να καταρρέει μετά τον βασανισμό που υπέστη, κάλεσαν το ΕΚΑΒ. Ασθενοφόρο μετέφερε τον νεαρό Αιγύπτιο στο Κέντρο Υγείας Βάρδας και στη συνέχεια στο Νοσοκομείο Αμαλιάδας, όπου νοσηλεύεται εκτός κινδύνου.

Το πρώτο που μας ενδιαφέρει είναι η παραμονή της χώρας στο ευρώ

Συνέντευξη στην Α. Στιβακτάκη, Αγγελιοφόρος, 26.8.12

Κύριε Χατζησωκράτη, ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ έχει υπογραμμίσει με πολύ καθαρό τρόπο ότι το μέτρο της εφεδρείας δεν πρέπει να υπάρξει. Αυτό σημαίνει ότι δε θα δεχτεί ούτε το εναλλακτικό σχέδιο της κυβέρνησης;

Oπως είπατε, η δήλωση του Φ. Κουβέλη είναι απολύτως σαφής. Υποστηρίζουμε ως ΔΗΜΑΡ ότι δε θα γίνουν, δεν πρέπει να γίνουν απολύσεις στο Δημόσιο. Η κάλυψη της μνημονιακής επιταγής των 15.000 λιγότερων υπαλλήλων για το 2012 και των 150.000 ώς το τέλος του 2015 θα προκύψει χωρίς την καταφυγή στην εφεδρεία, όπως αυτή εμφανίστηκε και προωθήθηκε επικοινωνιακά τόσο κατά την προεκλογική περίοδο όσο και τις πρώτες εβδομάδες του Αυγούστου. Το πλεονάζον προσωπικό, που είναι τέτοιο στο Δημόσιο, μπορεί να απορροφηθεί με μετατάξεις και να καλυφθεί με συνταξιοδοτική ωρίμανση. Η συστηματική και αντικειμενική αξιολόγηση των δημοσίων υπηρεσιών και οργανισμών, καθώς και του προσωπικού τους θα δώσει επιπλέον λύσεις. Εχω εμπιστοσύνη στην εργώδη προσπάθεια που καταβάλλει ο υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης, στις ευαισθησίες αλλά και στις αναφορές του τόσο στο σεβασμό των συνταγματικών εγγυήσεων όσο και στη νομολογία των ελληνικών δικαστηρίων.

Η ελευθερία του λόγου στο απόσπασμα

Των Michael Moore και Oliver Stone, NEA, 25.8.12

Πολύ συχνά στη διάρκεια της διαδρομής μας, ως σκηνοθέτες, έχουμε κάνει την υπόθεση ότι τα ΜΜΕ στις ΗΠΑ, συχνά, αποτυγχάνουν να ενημερώσουν τους Αμερικανούς για τις πιο άσχημες ενέργειες των κυβερνήσεών μας. Ως εκ τούτου, είμαστε βαθιά ευγνώμονες για τα επιτεύγματα του Wikileaks, κατά συνέπεια επικροτούμε την απόφαση του κράτους του Ισημερινού να χορηγήσει πολιτικό άσυλο στον ιδρυτή του, Τζούλιαν Ασάνζ, ο οποίος τώρα ζει στην πρεσβεία της χώρας στο Λονδίνο.Οι ενέργειες του Ισημερινού είναι σύμφωνες με τις βασικές αρχές διεθνώς περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Πράγματι, τίποτα δεν θα μπορούσε να αποδείξει περισσότερο την ορθότητα της επιλογής του Ισημερινού από την απειλή της βρετανικής κυβέρνησης να παραβιάσει μια ιερή και απαραβίαστη αρχή των διπλωματικών σχέσεων, επιλέγοντας να εισβάλουν δυνάμεις της στην πρεσβεία προκειμένου να συλλάβουν τον κ. Ασάνζ. Από την ίδρυση του Wikileaks είχε ιδιαίτερη σημασία η αποκάλυψη του βίντεο της «Παράπλευρης δολοφονίας», του βίντεο δηλαδή που δείχνει τη θανάτωση, χωρίς διακρίσεις, αμάχων στη Βαγδάτη από επιθετικό ελικόπτερο Apache των Ηνωμένων Πολιτειών•

Το φθινόπωρο της αγωνίας

Του Γιάννη Βούλγαρη, NEA, 25.8.12

Μπαίνουμε σε ένα κρίσιμο φθινόπωρο με όλα τα χαρακτηριστικά της εθνικής σχιζοφρένειας. Μια κοινωνία που δεν θέλει να δει τον εαυτό της κατάματα. «Εξεγέρσεις» φοροφυγάδων που καλύπτονται από αριστερούς βουλευτές (Δρίτσας, Γλέζος), θηριώδης φοροδιαφυγή των ελεύθερων επαγγελματιών, απαράδεκτες αντικαταστάσεις άξιων κρατικών λειτουργών με κομματικούς «φίλους», τρομοκράτης που κάνει μεταπτυχιακό στη Θεολογική Σχολή. Και από την άλλη, η ίδια κοινωνία έδωσε πρόσφατα, ενστικτωδώς σχεδόν, μια ψήφο ελπίδας για την παραμονή της χώρας στο ευρώ. Τρία φιλοευρωπαϊκά κόμματα ανταποκρίθηκαν στην εθνική υποχρέωση να αποτρέψουν την αυτοκτονία της χώρας. Κοντολογίς, μια κοινωνία που φαίνεται να έχει χάσει κάθε σταθερό σημείο αναφοράς, και ταυτόχρονα μια κοινωνία που μέσα στην παραζάλη εξακολουθεί να βλέπει την πυξίδα. Οι δύο Ελλάδες ήταν πάντα μία. Προβληματίζει όμως ότι αυτή η χώρα, παρότι έχουν περάσει πέντε χρόνια από την παγκόσμια κρίση, έχουν αλλάξει τρεις κυβερνήσεις, έχει αλλάξει ριζικά το κομματικό σύστημα, δεν έχει καταφέρει όχι να διαμορφώσει ένα ή περισσότερα σχέδια εθνικής ανασυγκρότησης, αλλά ούτε καν να χαράξει τις αδρές γραμμές τους.

Και... κλάμα ο Γιουνκέρ

Του Kωνσταντίνου Zούλα, Καθημερινή, 25.8.12

Μήπως από το να επιπλήξει ο κ. Δ. Παπαδημούλης τον κ. Γιουνκέρ θα όφειλε να δημοσιοποιήσει τι ακριβώς θα του έλεγε ο κ. Αλ. Τσίπρας αν τον συναντούσε; Θα τον απειλούσε άραγε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ότι απορρίπτει τα μέτρα των 11,6 δισ ευρώ; Θα κατήγγειλε εκ νέου την κ. Μέρκελ «για ακραίο λαϊκισμό» και ότι «επιδιώκει τη διάλυση της Ε.Ε»; Θα αποκαλούσε τον κ. Γιουνκέρ «άξιο εκπρόσωπο ενός εργασιακού Μεσαίωνα», όπως έπραξε προσφάτως ο ευρωβουλευτής κ. Χουντής; Ή θα επαναλάμβανε το επιχείρημα ότι αν εκείνος ήταν πρωθυπουργός «θα έβαζε σε ένα αεροπλάνο την τρόικα και θα την ξεπέταγε από τη χώρα»; Τα ερωτήματα δεν διατυπώνονται τυχαία, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ αρνείται να συνειδητοποιήσει ότι είναι αξιωματική αντιπολίτευση, εξακολουθώντας να πολιτεύεται εκτός ευρωπαϊκού πλαισίου και διατυπώνοντας έναν λόγο ακατανόητο ακόμη και στις θεωρούμενες συγγενείς του παρατάξεις. Το θέτω ευθέως: Ποιες ευρωπαϊκές δυνάμεις ασπάζονται τη δήθεν κυβερνητική αντιπρόταση του ΣΥΡΙΖΑ; Μπορεί ο κ. Τσίπρας να κατονομάσει έστω ένα κυβερνητικό ή αντιπολιτευόμενο ευρωπαϊκό κόμμα που έχει δηλώσει αναφανδόν σύμμαχος των ασαφειών που επαγγέλλεται; Οι σοσιαλιστές στη Γερμανία; Ο κ. Ολάντ; Οι υπό κατάρρευση σοσιαλιστικές αντιπολιτεύσεις σε Ισπανία και Πορτογαλία; Ή μήπως η όντως ανερχόμενη ολλανδική Αριστερά, η οποία έχει ως κεντρικό σύνθημα «κανένα επιπλέον ολλανδικό ευρώ στην Ελλάδα»;

Η ΕΡΤ, η ανεξαρτησία και η αξιολόγηση...

Του Προκόπη Δούκα, www.prokopisdoukas.blogspot.com, 

Σε όλα τα τηλεοπτικά στούντιο του κόσμου, κάποιος φροντίζει να πηγαίνει νερό στον (καλωδιωμένο και ακίνητο) παρουσιαστή, που εύκολα νοιώθει το στόμα του να στεγνώνει ή κινδυνεύει να πνιγεί. Στην ΕΡΤ, πολλές φορές το κάνει ο κλητήρας, από την καλή του διάθεση. Μπορεί να το κάνει και κάποιος από το (πρόθυμο στις περισσότερες περιπτώσεις) προσωπικό του πλατώ - χειριστές κάμερας, floor manager, φωτιστές κλπ. ή ακόμα και ο αρχισυντάκτης.Αν όμως ο παρουσιαστής αμελήσει, μέσα στην ένταση του, να φέρει μαζί του ένα πλαστικό μπουκαλάκι (τα γυάλινα ποτήρια είναι μόνο για τους καλεσμένους) και αποφύγει να τρέξει τελευταία στιγμή, λαχανιασμένος (το χειρότερο πριν το δελτίο) στο μπαρ, τότε μπορεί και να βρεθεί χωρίς νερό. Ψάχνοντας ποιού ακριβώς δουλειά είναι να φέρει ένα ποτήρι νερό, μπορεί να πέσεις σε ένα ελληνικό “catch 22”: “Μήπως είναι υπεύθυνος ο floor manager”; Όχι. “Μήπως είναι ο διευθυντής παραγωγής;” Όχι. “Ε, τότε ποιός είναι, βρε παιδιά;” “Ο φροντιστής στούντιο”. “Και πού είναι αυτός;” “Δεν υπάρχει. Δεν έχει πληρωθεί ποτέ αυτή η ειδικότητα”....

Η ιδιαιτερότητα της Ελλάδας

Του Π.Κ. Ιωακειμίδη, NEA, 25.8.12

Φαίνεται ότι, σταθερά και επικίνδυνα, τείνει να εδραιωθεί στην Ευρώπη η πεποίθηση ότι η Ελλάδα είναι μια «ιδιαίτερη, ξεχωριστή περίπτωση». Η κρίση μπορεί να έχει πλήξει και άλλες χώρες - μέλη της ευρωζώνης, να επεκτείνεται και σε ακόμη περισσότερες, να έχει προσλάβει συστημικές διαστάσεις απειλώντας την ίδια την ύπαρξή της οικονομικής ένωσης, ωστόσο η κρίση στην Ελλάδα αντιμετωπίζεται ως εντελώς ειδική περίπτωση. Κατά την ανάγνωσή τους, η χώρα δεν θέλει και δεν μπορεί να βγει από την κρίση, γιατί άλλα λέει, άλλα υπόσχεται και άλλα πράττει - και διότι, αντίθετα με άλλες περιπτώσεις, η κρίση στην Ελλάδα έχει βαθύτερες ρίζες που εκτείνονται πέρα από την οικονομία. Η χώρα θεωρείται βαθύτατα αναξιόπιστη. Εκτιμάται λοιπόν από πολλούς ότι δεν μπορεί και δεν θα μπορέσει ούτε στο μέλλον να λειτουργήσει ως «κανονικό μέλος» της ευρωζώνης (εφόσον βέβαια η ευρωζώνη επιβιώσει), ως εκ τούτου η καλύτερη επιλογή θα ήταν η αποχώρηση/αποβολή της χώρας από την ΟΝΕ.

Το ζοφερό όραμα Αντρέ Γκλoυκσμάν για το Μέλλον της Ευρώπης

Συνέντευξη του γάλλου φιλόσοφου στο περιοδικό Spiegel

Την άποψη ότι οι «Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης» είναι «λάθος στόχος» εκφράζει μεταξύ άλλων ο Αντρέ Γκλoυκσμάν, ένας από τους πιο γνωστούς και αμφιλεγόμενους σύγχρονους ευρωπαίους φιλοσόφους, σε συνέντευξη που παραχώρησε στον γερμανό δημοσιογράφο Ρόμαν Λάικ και στο περιοδικό Spiegel.  Ο 75χρονος γάλλος φιλόσοφος ανήκει στο ρεύμα των Νέων Φιλοσόφων του 20ου αιώνα και διακρίνεται για την αγάπη του προς την γερμανική φιλοσοφία. Γεννημένος το 1937 από Εβραίους γονείς, έγινε κατά την εφηβεία του οπαδός του μαοϊσμού και πρόσφατα υποστηρικτής του Νικολά Σαρκοζί, ενώ έχει ταχθεί υπέρ της επέμβασης στο Ιράκ και το Αφγανιστάν και υπέρ της ανεξαρτησίας των Τσετσένων. Στην αρχή του διαλόγου για την ίδια την ύπαρξη ή μη της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης ο Γκλυκσμάν αναφέρει ότι βρίσκει την κατάσταση στην Ευρώπη «εξαιρετικά ταραγμένη» ενώ ο ίδιος δεν πίστεψε ποτέ ότι «όλοι οι κίνδυνοι για την Ευρώπη έσβησαν με το τέλος του φασισμού και του κομμουνισμού».

Ο έσχατος αντικοινωνικός εγωισμός

Του Παύλου Αθανασόπουλου, Μεταρρύθμιση, 24.8.12

Η περίπτωση της Ύδρας, με την αναβίωση των κουρσάρικων παραδόσεών της, συνδυασμένων με νεοελληνικό τσαμπουκά και καουμποϊλίκι, είναι δυστυχώς η κορυφή του παγόβουνου. Σε όλους τους τουριστικούς προορισμούς, το 55% των ελεγχθέντων είχαν υποπέσει σε φορολογικές παραβάσεις. Η συχνότερη ήταν η μη έκδοση αποδείξεων. Δυστυχώς, φαίνεται ότι η φοροδιαφυγή και η φοροκλοπή, αντί να μειώνονται, αυξάνονται. Η κρίση, αντί να οξύνει την κοινωνική υπευθυνότητα, έχει οδηγήσει σε έκρηξη της ατομικιστικής ιδιοτέλειας και ανευθυνότητας. Πολλοί, μάλιστα, είδαν την κρίση ως πρόσχημα για να συνεχίσουν την αντικοινωνική συμπεριφορά τους. Πρέπει να καταλάβουμε κατ’ αρχήν ότι η μη έκδοση αποδείξεων, δεν είναι απλή φοροδιαφυγή, αλλά κλοπή των καταναλωτών. Αφού εισπράττεται από τους επιτηδευματίες ο ΦΠΑ, αλλά αντίνα πηγαίνει για τις ανάγκες του κράτους, καταλήγει στις τσέπες τους. Στις συνθήκες που έχει φτάσει η χώρα, η φοροκλοπή, η φοροδιαφυγή και η φοροαποφυγή, αποτελούν εγκλήματα κακουργηματικού χαρακτήρα κατά της κοινωνίας. Δεν είναι ηρωική αντίσταση κατά του κράτους, αλλά βίαιη, ανάλγητη και φασίζουσα επίθεση κατά του κοινωνικού συνόλου και ιδιαίτερα κατά των φτωχότερων στρωμάτων.

Σκανδαλώδης...αμνησία για τους άνεργους χωρίς επίδομα

Του Θανάση Λυρτσογιάννη, Ημερησία, 21.8.12

Παιδιά ενός κατώτερου Θεού είναι οι Ελληνες εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα και ειδικότερα οι άνεργοι. Τα νούμερα σοκάρουν. 740.000 περίπου άνεργοι δεν παίρνουν επίδομα από τον ΟΑΕΔ και ως τώρα κανένας πολιτικός δεν βγήκε να τους υπερασπιστεί σθεναρά, να θέσει βέτο, να παραιτηθεί, να αποχωρήσει από την πολιτική.ωΜόνο λόγια παχιά, ευχολόγια, δήθεν δεσμεύσεις έχουν ακούσει. Ουσία μηδέν. Ξεχασμένοι ανεβαίνουν το δικό τους γολγοθά και ασφαλώς θα αισθάνονται βαθιά αδικημένοι όταν βλέπουν τη μεταχείριση που επιφυλάσσουν οι πολιτικοί στους εργαζόμενους στο Δημόσιο.ωΤους δεύτερους φροντίζουν με κάθε τρόπο να τους προστατεύσουν, να τους υπερασπιστούν (και καλά κάνουν γιατί η ανεργία είναι το ίδιο βλαπτική και επώδυνη για όλους), ενώ οι υποσχέσεις στους πρώτους, που είναι πολυπληθέστεροι, για διπλασιασμό του χρόνου χορήγησης επιδόματος ξεχάστηκαν.ωΜπορεί να ακουστεί σκληρό, αλλά θα το πούμε. Εκείνοι που θα μπουν (αν μπουν τελικά) στην εφεδρεία θα παίρνουν τουλάχιστον το 65% του μισθού. Οι 740.000 άνεργοι τί παίρνουν;ωΑναλογίστηκε άραγε κανείς πόσο σκανδαλώδης είναι η διαφορετική μεταχείριση των πολιτών;ωΚι΄ ενώ η ανεργία θα έπρεπε να είναι το πρώτο, το σημαντικότερο μέλημα κυβέρνησης, αντιπολίτευσης, συνδικαλιστών και κοινωνίας, τελικά το θυμόμαστε μόνο όταν βγαίνουν τα στοιχεία του ΟΑΕΔ ή της στατιστικής υπηρεσίας. Κι΄ ας είναι αυτή η μεγαλύτερη απειλή για τη συνοχή της κοινωνίας. Κι' ας αποτελεί τη μεγαλύτερη κατάρα για τον εργαζόμενο και την οικογένειά του.ωΑναρωτιόμαστε αν θα βρεθεί τελικά πολιτικός να εκφράσει σθεναρά και με συγκεκριμένες πράξεις την ευαισθησία και τη συμπαράστασή του.

Αντίσταση

Του Ηλία Κανέλλη, ΝΕΑ, 21.8.12

«Ανδρός πεσούσης πας ανήρ ανδρεύεται». Η ιστορική απόφανση του Γιάννη Μιχελογιαννάκη, που εμπλούτισε την ελληνική γλώσσα με ρητά σε μια γλώσσα το νόημα της οποίας δεν καταλαβαίνουμε, γι' αυτό και της αλλάζουμε τα φώτα, μπορεί να σηματοδότησε τη λήξη της καριέρας του στο ΠΑΣΟΚ, δεν ήταν αρκετή ωστόσο να του αφαιρέσει τη δυνατότητα να δηλώνει εξεγερμένος, επαναστάτης, ανυπότακτος, όντας ταυτόχρονα βουλευτής των Ελλήνων. Ο γιατρός απ' το Ηράκλειο, εκλεγμένος αυτή τη φορά με τη ΔΗΜΑΡ, αφού έδεσε στην αυλή του Κοινοβουλίου τον γαϊδαράκο του, τώρα μπορεί να αναζητεί με όλη του την άνεση ένα νέο ρητό για να εμβληματοποιήσει τη νέα περίοδο αντίστασης. Αντίστασης σε τι; Σε ανάλογη γκρίνια προσφεύγει και ο έτερος πασοκοφερμένος στη ΔΗΜΑΡ, ο επίσης γιατρός Οδυσσέας Βουδούρης. Ο άνθρωπος που τον περασμένο Δεκέμβριο έφαγε άγριο κράξιμο στην Καλαμάτα ως υποστηρικτής του Μνημονίου, κατάφερε και επιβίωσε πολιτικά. Στα μαχαίρια με τον Βαγγέλη Βενιζέλο, πηγαίνοντας στη ΔΗΜΑΡ εξασφάλισε ότι θα πολιτευθεί στη Β' Αθήνας, όπου και εξελέγη, στοιχειώνοντας τους εφιάλτες του μη εκλεγέντος στην ίδια περιφέρεια Δημήτρη Χατζησωκράτη.

Ο Καραγκιόζης γκρεμίζει την παράγκα του

Tου Nίκου Γ. Ξυδάκη, Καθημερινή, 21.8.12

Η αυγουστιάτικη ανταρσία των Υδραίων κατά των φοροεισπρακτόρων του ελληνικού κράτους θυμίζει, υπό κλίμακα βεβαίως, την ανταρσία των Υδραίων το καλοκαίρι του 1831. Και τότε χρήματα ζητούσαν οι Υδραίοι, με επικεφαλής τον Ανδρέα Μιαούλη και τον Λάζαρο Κουντουριώτη, από το πάμπτωχο κράτος που μόλις είχε συσταθεί. Ζητούσαν αποζημιώσεις για τους αγώνες τους και διατήρηση του ναυτικού μονοπωλίου και των προνομίων τους επί του Αιγαίου. Και για την επίτευξη των σκοπών τους, δεν δίστασαν να βυθίσουν δύο νεότευκτα πλοία του εθνικού στόλου, τη φρεγάτα «Ελλάς» και την κορβέτα «Υδρα»: ο ίδιος ο ναύαρχος Μιαούλης, ο ήρωας του Αγώνα, τα πυρπόλησε μέσα στο λιμάνι του Πόρου. Ηταν 1η Αυγούστου 1831. Από την ίδια αντινομική παράδοση ηρώων και καθαρμάτων αντλούν οι σημερινοί Υδραίοι, οι ναύαρχοι του τουρισμού. Πρόκειται για μια παράδοση αυτοδιοίκησης και καχυποψίας προς την κεντρική διοίκηση, είτε είναι οθωμανική είτε είναι ελληνική· πρόκειται για παράδοση ελεύθερου εμπορίου που εκτείνεται ώς το κοντραμπάντο, την πειρατεία και το κούρσο. Και βέβαια είναι παράδοση που θεμελιώνεται πάνω σε συμπαγή και μεγάλα συμφέροντα μιας τάξης κυρίαρχων. Η ανταρσία εκδηλώνεται όταν ακριβώς απειλούνται τα συμφέροντα και η κυριαρχία.

Διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις ή άλμα προς το παρελθόν;

Του Γεράσιμου Γεωργάτου, Μεταρρύθμιση

Το αίσθημα ευθύνης για τη διάσωση της χώρας με παραμονή στην Ευρώπη και το ευρώ, αποφυγή της χρεοκοπίας και της επαναβαλκανιοποίησης, αποτέλεσε το μείζον κριτήριο για το σχηματισμό της τρικομματικής κυβέρνησης. Αυτός παραμένει και ο κύριος στόχος της. Ταυτόχρονα, εγκαινιάζει μια νέα περίοδο πολιτικής κουλτούρας συνεργασιών για τη χώρα μας, καθιερωμένη ήδη σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Δυστυχώς, το συνεργατικό κυβερνητικό εγχείρημα πραγματοποιείται σε συνθήκες ύφεσης και συρρίκνωσης, σε καθοδική φάση του οικονομικού κύκλου. Η κυβέρνηση δεν έχει στη διάθεσή της ευκολία πόρων, όπως τις δεκαετίες 80 – 90, όπου τα πράγματα ήταν πολύ πιο εύκολα. Όμως η αφροσύνη, οι πελατειακές σχέσεις, η γενικευμένη διαφθορά, η προσωπική και συντεχνιακή διαπλοκή που ανέχτηκαν και καλλιέργησαν οι διαδοχικές ισχυρές μονοκομματικές κυβερνήσεις, άφησαν τη χώρα ανοχύρωτη την ώρα της κρίσης και αυξανόμενο μέρος των πολιτών της σε απελπισία.

Η αναδιαπραγμάτευση και τα 11,5 δισ. ευρώ

Του Σάκη Παπαθανασίου, Αγγελιοφόρος, 19.8.12

Η αναδιαπραγμάτευση του προγράμματος προσαρμογής πρέπει να υπηρετήσει το στόχο της δημοσιονομικής εξυγίανσης. Οποιαδήποτε πρόταση διατήρησης των παθογενειών που έφεραν τη χώρα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας συνιστά κάλεσμα για άλμα στο κενό. Αντίθετα, όρος εκ των ων ουκ άνευ για την εξυγίανση είναι η επιτάχυνση των διαρθρωτικών αλλαγών. Το πρόγραμμα προσαρμογής αποδεικνύεται ότι δεν επιτυγχάνει τις στοχεύσεις του. Η ανάγκη για ριζική τροποποίησή του είναι αδήριτη, όμως οι πολιτικοί συσχετισμοί στην ΕΕ δε μας διευκολύνουν. Η εμμονή στο ίδιο μίγμα πολιτικής και η προσωρινή διακοπή της χρηματοδότησης από την τρόικα κάνει πραγματικό τον κίνδυνο διολίσθησης της χώρας σε χρεοκοπία. Αντικειμενικά δημιουργούνται ερωτήματα για το αν η γερμανική πολιτική ελίτ περιμένει την εκπόνηση της έκθεσης της τρόικα ή επιχειρεί να την επηρεάσει για την εξυπηρέτηση ενός πολιτικού σχεδίου εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον πώς μπορεί να διαπραγματευτεί η ελληνική κυβέρνηση;

Εξαρχής είναι απαραίτητο να επικεντρωθεί στα μέτρα ύψους 11,5 δισ. που αποτελούν δέσμευση από τη δανειακή σύμβαση και να μην εμπλακεί σε περίπλοκα ζητήματα που μπορούν να εξετασθούν σε καταλληλότερο χρόνο. Διότι αν ξεπεραστεί ο σκόπελος των 11,5 δισ. θα δημιουργηθούν ευνοϊκότερες συνθήκες για ρυθμίσεις που θα βελτιώσουν τη βιωσιμότητα του χρέους, όπως το κούρεμα του χρέους προς τον επίσημο τομέα (ΕΚΤ, κράτη ευρωζώνης) και η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών χωρίς επιβάρυνση του δημόσιου χρέους των κρατών.

Νόμος είναι το δίκιο του φοροφυγά!

Με ανακοινώσεις τους τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και το ΚΚΕ συμπαρίστανται στους καϋμπόυδες φοροφυγάδες της Ύδρας.  "Η κυβέρνηση είναι σε πανικό, αντιμετωπίζει για μια ακόμα φορά τον λαό ως εχθρό και γι’ αυτό είναι επικίνδυνη", αναφέρει στην ανακοίνωσή του ο ΣΥΡΙΖΑ. Μόνον που η αλχημεία και η επίκληση της αφηρημέρνης έννοιας του λαού  δεν μπορεί να ξεπλένει πάσαν νόσον και κάθε φοροδιαφυγή.   Αυτή την προστασία των φοροφυγάδων τη δοκιμάσαμε πολλά χρόνια και μας έφερε στο σημείο ώστε μόνον τέσσερις στους δέκα Έλληνες να πληρώνουν φόρους, με τη βοήθεια του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ. Γιατί χρόνια τώρα κάθε φορά που  ένας υπουργός οικονομικών επέβαλε φόρους ή τεκμήρια στους ελεύθερους επαγγελματίες τον καταδίκαζαν  για "φορομπηχτική πολιτική'. Έτσι κατέληγαν να είναι πάντα οι μισθωτοί τα υποζύγια του προϋπολογισμού και η παραδοσιακή αριστερά "αντιστασιακή" πάνω πλάτες τους. Δεν υπάρχει ούτε δίκιο του "λαού", ούτε το δίκιο του φοροφυγά. Υπάρχει ένα μόνον δίκιο. Οι πάντες πρέπει να κόβουν αποδείξεις και να πληρώνουν τους φόρους τους. Τα υπόλοιπα είναι φτηνός και επώδυνος για τους μισθωτούς αριστερός λαϊκισμός. 

Gustave Flaubert

Η οικονομική ανάκαμψη που δεν έρχεται

Του Ιμάνουελ Βάλερσταϊν*, http://www.iwallerstein.com, Αυγή, 19.8.12

Οι περισσότεροι πολιτικοί και ειδήμονες έχουν συμφέρον να υπόσχονται πως έρχονται καλύτερες εποχές εφόσον ακολουθηθούν οι συμβουλές τις οποίες προτείνουν. Οι τρέχουσες παγκόσμιες οικονομικές δυσκολίες δεν αποτελούν εξαίρεση σε ό,τι αφορά τη συγκεκριμένη συμπεριφορά. Είτε η συζήτηση επικεντρώνεται στις ΗΠΑ είτε στο κλιμακούμενο κόστος δανεισμού στην Ευρώπη είτε στους ξαφνικά φθίνοντες δείκτες ανάπττυξης στην Κίνα, την Ινδία και τη Βραζιλία οι εκφράσεις μιας συγκρατημένης αισιοδοξίας βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη. Αλλά αν η αισιοδοξία αυτή δεν είναι δικαιολογημένη; Πού και πού, λίγη ειλικρίνεια κάνει την εμφάνισή της. Στις 7 Αυγούστου ο Άντριου Ρος Σόρκιν έγραψε ένα άρθρο στους "New York Times" στο οποίο πρόσφερε μια "πιο ευθεία εξήγηση του γιατί οι επενδυτές εγκατέλειψαν το χρηματιστήριο: ήταν μια ζημιογόνα τοποθέτηση. Μια ολόκληρη γενιά επενδυτών δεν έχει βγάλει φράγκο". Στις 10 Αυγούστου, ο Τζέιμς Μάκιντος έγραψε κάτι αντίστοιχο στους "Financial Times": "Οι οικονομολόγοι αρχίζουν να αποδέχονται πως η Μεγάλη Ύφεση έχει βλάψει μόνιμα την ανάπτυξη... Οι επενδυτές είναι πιο απαισιόδοξοι".

Πώς θα σπάσουμε τον φαύλο κύκλο;

Της Ελίζας Παπαδάκη, NEA, 18.8.12

Ενα σχέδιο πέρα από το Μεσοπρόθεσμο απαιτεί προσπάθεια για την πάταξη της φοροδιαφυγής στο εσωτερικό και διαπραγμάτευση για πόρους ανάπτυξης στην Ευρώπη

Αν θέλουμε να τα αντιμετωπίσουμε, πρέπει να τα δούμε καθαρά. Τα σενάρια που αναπτύσσονται στην Ευρώπη για επικείμενη έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, η απαισιοδοξία που διάχυτα εκφράζεται και σ' εμάς ότι «τα νούμερα δεν βγαίνουν», έχουν την αφετηρία τους σε μιαν αναντίρρητη πραγματικότητα: την παρατεταμένη, βαθιά ύφεση της οικονομίας, η οποία προβλέπεται να συνεχισθεί και του χρόνου. Την ύφεση φαίνεται να επιδεινώνουν τα μέτρα για τη δημοσιονομική προσαρμογή, οι αλλεπάλληλες περικοπές των δημοσίων δαπανών και οι προσπάθειες να αυξηθούν τα φορολογικά έσοδα. Η εφαρμογή των μέτρων έχει τεθεί ως προϋπόθεση για να συνεχιστεί η χρηματοδότηση από την ευρωζώνη και το ΔΝΤ. Συνιστά τη συμβατική υποχρέωση που ανέλαβε η χώρα για να πάρει δημόσιους δανειακούς πόρους εκατοντάδων δισεκατομμυρίων προκειμένου το ελληνικό κράτος να συνεχίσει να εξυπηρετεί το - περικομμένο από τον Μάρτιο - χρέος του, να πληρώνει οφειλόμενους τόκους και χρεολύσια και συνάμα να καλυφθούν, φειδωλά, εγχώριες ανάγκες σε ρευστότητα.

Μαζί τα φάγαμε;

Tου Πάσχου Μανδραβέλη, Καθημερινή. 18.8.12

 Υπάρχει μια διαφορά μεταξύ του «όλοι μαζί τα φάγαμε» και του «όλοι μαζί τα κλέψαμε». Αυτή η διαφορά θολώνει αρκετά τον δημόσιο διάλογο που ξεκίνησε με το ερώτημα «πώς φτάσαμε ώς εδώ;». Σύμφωνοι: δεν μετείχαν όλοι οι Ελληνες στο «πάρτι» των προμηθειών, αλλά όλοι επωφεληθήκαμε με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο από τη φούσκα της α λα ελληνικά ανάπτυξης που φέρει τον διακριτικό τίτλο «Ρίχτε λεφτά στην αγορά». Φυσικά και δεν έκλεψαν τον κρατικό προϋπολογισμό όλοι εκείνοι οι εργαζόμενοι που τις περασμένες δεκαετίες έπαιρναν εφάπαξ μεγαλύτερα από τις εισφορές που είχαν καταβάλει. Ομως, η επιβάρυνση του προϋπολογισμού για την κάλυψη της διαφοράς, παρά το γεγονός ότι ήταν νομότυπη, δεν παύει να είναι υπαρκτή. Εγινε δημόσιο χρέος που τώρα καλούμαστε να αποπληρώσουμε. Φυσικά και δεν έκλεψαν όσοι είχαν καφετέριες και γκαρσονιέρες στις πόλεις της περιφέρειας όπου φυτεύτηκαν τμήματα ΑΕΙ και ΤΕΙ. Αν και νομότυπα νοίκιαζαν τα σπίτια τους σε αλμυρές τιμές ή πουλούσαν τον εσπρέσο σε τιμές... Λονδίνου, το κόστος αυτής της «αναπτυξιακής» πολιτικής είναι υπαρκτό· και στην παιδεία και στον κρατικό προϋπολογισμό. Κι αυτό το κόστος έγινε δημόσιο χρέος που τώρα καλούμαστε να αποπληρώσουμε.

Εθνομπολσεβικισμός

Του Ηλία Κανέλλη, NEA, 17.8.12

Και ξέρει τι λέει και δεν κρύβεται. Οτι η Ελλάδα πρέπει «άμεσα, εδώ και τώρα να εγκαταλείψει την ευρωζώνη» και να βγάλει δικό της νόμισμα το έχει δηλώσει ξεκάθαρα πολλές φορές. Και όταν λέει ότι η χρεοκοπία είναι το όπλο των αδυνάτων, δεν το λέει αφελώς, όπως π.χ. το είπε η σύντροφός του, η βουλευτής Κεφαλονιάς Αφροδίτη Θεοπεφτάτου, τον περασμένο Μάιο. Την επιδιώκει γιατί οδηγεί εκτός Ευρώπης - απλώς κρύβει τις συνέπειες. Πέρυσι, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ μάζευε ψηφαλάκι ψηφαλάκι τα ποσοστούλια του, δεν το 'χαν σε τίποτα τα στελέχη του να πουν καμιά κουβέντα παραπάνω. Αλλά κάποια στιγμή τα ποσοστούλια έγιναν μεγάλα ποσοστά και πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αξιωματική αντιπολίτευση. Ετσι, ό,τι λέγεται, ιδίως από τα πρωτοκλασάτα στελέχη, δεν είναι πλέον αυτό που στην Κύπρο ονομάζουν λαφαζανιά - μια σαχλαμάρα για να περνάει η ώρα. Κατά τα φαινόμενα, κάθε τέτοιου τύπου υπερβολή που μπορεί να φοβίσει τον κόσμο πλήττει το κόμμα. Ο Αλέξης Τσίπρας το ξέρει, γι' αυτό και έχει αρχίσει να προσπαθεί να ελέγξει τον μηχανισμό.

Πού είναι οι διανοούμενοι; Ζητούνται κριτικές φωνές με ανεξαρτησία γνώμης και αναλυτικό πνεύμα

Του Γιώργου Σιακαντάρη, ΝΕΑ, 17.8.12

Κάθε λίγο και λιγάκι κατηγορούνται οι άνθρωποι του λόγου ότι αποφεύγουν να θίξουν τα κακώς κείμενα στην κοινωνική και οικονομική ζωή της χώρας, ότι λουφάζουν, αδιαφορούν για τα προβλήματα του λαού ή ότι, όταν και αν μιλήσουν, τάσσονται υπέρ των συμφερόντων των ισχυρών του χρήματος και της εξουσίας και περιφρονούν τον λαό. Οι κατηγορίες αυτές, μέχρι να εμφανιστούν τα κοινωνικά δίκτυα, διαδίδονταν μέσα από τον έντυπο και τον τηλεοπτικό λόγο. Τώρα πλέον, με τη μαζική και απότομη είσοδο στη ζωή μας των κοινωνικών δικτύων, αυτή η άποψη περνάει από το ένα like στο άλλο. Η μομφή κατά των διανοουμένων που «δεν λένε τίποτα», αποτελεί ακόμη μια πτυχή του ανορθολογικού πνεύματος, η οποία ως τέτοια αδιαφορεί για το αν τα γεγονότα συνάδουν με τις κατηγορίες. Ετσι λοιπόν στη λεξιπενία, στους κλέφτες των φωνηέντων, στους απανταχού Κίσινγκερ, στους αεροψεκαστές του λαού προστίθενται και οι διανοούμενοι ως «εχθροί του λαού».

Προτεσταντισμός και γερμανική οικονομία

Του Steven Ozment* / The New York Times, Καθημερινή, 17.8.12

Σκεφτείτε την άποψη του Λούθηρου για τη φιλανθρωπία και τους φτωχούς και την πρότασή του για θέσπιση κοινού ταμείου σε κάθε γερμανική πόλη. Αντί να αρκεσθεί στις αγαθοεργίες, ο Λούθηρος πρότεινε τη χορήγηση δανείων στους άπορους από το κοινό ταμείο. Κάθε αποδέκτης δεσμευόταν να αποπληρώσει το ποσόν, αναλαμβάνοντας την ευθύνη όχι μόνο για το δικό του χρέος, αλλά και για εκείνο του γείτονά του, επιβάλλοντας μορφή κοινωνικής αλληλεγγύης. Πόσα λίγα άλλαξαν σε 500 χρόνια. Η Γερμανίδα καγκελάριος Αγκελα Μέρκελ, βαπτισμένη κόρη Ανατολικογερμανού Λουθηρανού πάστορα, πιστεύει ότι οι πανάρχαιες ηθικές αξίες και λύσεις αποτελούν το ιδανικό γιατρικό για την κρίση του ευρώ. Δεν έχει καμία φιλοδοξία να προωθήσει κάποια κοσμική ιδεολογία, αλλά ούτε και την οιαδήποτε θρησκευτική πίστη στη χώρα της. Η πολιτική της, όμως, αντλεί από τη γεμάτη αυτοθυσία και δικαιοσύνη αυστηρότητα του προτεσταντισμού.

Η Ελλάδα δεν πρέπει να γίνει Ιφιγένεια του ευρώ

Του  Γιώργου Παγουλάτου, The Financial Times, www.euro2day.gr
Στην ελληνική μυθολογία, η ευγενής Ιφιγένεια θυσιάζεται ώστε ούριος άνεμος να βοηθήσει τον απόπλου των ελληνικών πλοίων για τον πόλεμο στην Τροία. Στη μυθολογία της ευρωζώνης, η Ελλάδα γίνεται η Ιφιγένεια που θυσιάζεται για να σαλπάρει το ευρώ. Ωστόσο, αυτή η θυσία δεν θα πιάσει. Αφού η Ελλάδα δεν έχει πρόσβαση στις αγορές κεφαλαίου και οι Έλληνες δεν έχουν όρεξη να εγκαταλείψουν την ευρωζώνη, το Grexit γίνεται μια απόφαση την οποία πρέπει να λάβουν οι Βρυξέλλες και το Βερολίνο. Θα είναι δίκαιη απόφαση να αποδιώξει η ευρωζώνη την Ελλάδα; Θα είναι σοφή απόφαση; Ένα διαδεδομένο επιχείρημα υπέρ της υποχρεωτικής εξόδου είναι ότι η Ελλάδα δεν κατάφερε να μειώσει το έλλειμμα του προϋπολογισμού της. Είναι γεγονός ότι το έλλειμμα παραμένει υψηλό και οι μεταρρυθμίσεις του δημόσιου τομέα χωλαίνουν. Ωστόσο, αν δούμε τις βελτιώσεις που έχουν γίνει μέχρι σήμερα, φαίνεται μια διαφορετική εικόνα. Για παράδειγμα, η Ελλάδα μείωσε το συνολικό έλλειμμα στο πρωτογενές ισοζύγιο κατά 8,2 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ μέσα σε δύο χρόνια (2010 και 2011). 

Μόνο η εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης μπορεί να σώσει το ευρώ

Habermas, Nida-Rümelin, Bofinger

Των Jürgen Habermas, Peter Bofinger, Julian Nida-Rümelin, Guardian, Frankfurter Allgemeine Zeitung,  ppol 

Η κρίση του ευρώ σηματοδοτεί την αποτυχία μιας αδιέξοδης πολιτικής. Η γερμανική κυβέρνηση δεν διαθέτει το θάρρος να κινηθεί πέραν ενός status quo που δεν είναι πια βιώσιμο. Αυτός είναι ο λόγος που παρά τα εκτεταμένα προγράμματα διάσωσης και τις αμέτρητες έκτακτες συνόδους κορυφής, την τελευταία διετία η κατάσταση της ευρωζώνης δεν παύει να υποβαθμίζεται. Ευρισκόμενη στο χείλος μιας οικονομικής συντριβής, η Ελλάδα αντιμετωπίζει την προοπτική της αποχώρησής της από την ευρωζώνη που θα είχε ανυπολόγιστες αρνητικές συνέπειες στα άλλα κράτη-μέλη. Η Ιταλία, η Ισπανία και η Πορτογαλία βυθίζονται σε βαθιά ύφεση, που εκτοξεύει στα ύψη την ανεργία. Η οικονομική δυσπραγία στις προβληματικές αυτές χώρες εξασθενεί ακόμα περισσότερο την ήδη ευάλωτη κατάσταση των τραπεζών, ενώ η αυξανόμενη δυσπιστία για το μέλλον της νομισματικής ενότητας υπονομεύει την εμπιστοσύνη των επενδυτών, που αντιμετωπίζουν με ολοένα και μεγαλύτερη επιφύλαξη τα κρατικά ομόλογα των προβληματικών κρατών. Η αύξηση των επιτοκίων δανεισμού των κρατικών ομολόγων, σε συνδυασμό με την σταθερή επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης, ακυρώνουν κάθε προοπτική ανάκαμψης, που έτσι κι αλλιώς ήταν εξ αρχής γνωστό πως δεν θα ήταν εύκολη.

Αναδρομικά

Του Γιώργου Λακόπουλου, NEA, 14.8.12

Για να κλείσει το πακέτο των 11,5 δισ. ευρώ - και βάλε - η κυβέρνηση, μεταξύ των άλλων, θα μειώσει κι άλλο μισθούς, συντάξεις και επιδόματα. Σιγά την πρωτοτυπία. Και οι προηγούμενοι το ίδιο έκαναν. Η διαφορά είναι ότι σήμερα κόβουν βόλτες στις παραλίες, ξεχασμένοι. Δηλαδή το κράτος, ανεξαρτήτως κυβερνήσεων, αναθεωρεί μονομερώς σήμερα όσα το ίδιο είχε δώσει παλαιότερα. Για να σωθεί η χώρα από τη χρεοκοπία και για να μην εξοβελιστεί από την ευρωζώνη, οι συνταξιούχοι και οι άνεργοι πρέπει να ζουν με λιγότερα. Αλλωστε, κατά τη λογική της τρόικας, αυτό συνιστά κατά κάποιο τρόπο και διόρθωση. Θεωρούν ότι στο παρελθόν υπήρξε υπερβάλλουσα γαλαντομία και το κράτος πρέπει να αντιδράσει αναδρομικά, αφού λεφτά δεν υπάρχουν. Λογικό ακούγεται - αν δεν κόβουν τη δική σου σύνταξη. Αν όμως, για να μην τιναχτεί η οικονομία στον αέρα, χρειάζεται να γίνουν εξαρχής οι λογαριασμοί στα ασφαλιστικά ταμεία, γιατί να μη συμβεί το ίδιο και σε άλλες περιπτώσεις; Υπάρχουν οι προμήθειες του Δημοσίου. Το κράτος αγόραζε υλικά, μηχανήματα και υπηρεσίες έως και 30 φορές ακριβότερα από την πραγματική αξία τους. Δεν θα έπρεπε να γίνει και σε αυτά έλεγχος; Υπάρχουν τα δημόσια έργα όπου οι εργολάβοι έκαναν πάρτι με τις αναθεωρήσεις των προϋπολογισμών. Δεν θα ερευνηθεί αν κάποιοι πληρώθηκαν διπλά και τρίδιπλα και να επιστρέψουν τα καπέλα; Υπάρχουν τα φθηνά δάνεια και άλλα κίνητρα που δόθηκαν σε κάποιους - χωρίς να βάλουν ούτε ευρώ με τα κόλπα των τιμολογήσεων - για να γίνουν επενδύσεις, από τις οποίες όμως έμειναν μόνο τα κουφάρια. Δεν θα ήταν δίκαιο να εξηγήσουν πώς χρεοκόπησε η επιχείρηση αλλά όχι και οι ίδιοι;

Η Γερμανία να αναλάβει τη στιβαρή ηγεσία της Ευρώπης

Του Ρομάνο Πρόντι,  Bild Zeitung, Αυγή, 14.8.12

Το Βερολίνο θα πρέπει να πείσει όλους τους Ευρωπαίους εταίρους του για την αποφασιστικότητα του να ακολουθήσει το ομοσπονδιακό μονοπάτι και να προτείνει έναν ευκρινή οδικό χάρτη που θα οδηγήσει σε μια ομοσπονδιακή Ευρώπη. Η Γερμανία και η Ευρώπη μοιράζονται κοινή μοίρα, μία μοίρα που απαιτεί απ' τη Γερμανία να αναλάβει τα ηνία της πραγματικής ηγεσίας. Η Γερμανία δεν μπορεί να αποδεσμευτεί από την Ευρώπη. Στο παρελθόν, διάσημοι Γερμανοί διανοητές, όπως ο Γκαίτε, ο Καντ, ο Σίλλερ έφεραν τη Γερμανία στο προσκήνιο της προσπάθειας να συμβιβάσει την εθνική ταυτότητά της με την ευρωπαϊκή δράση και τη διεθνή ευθύνη. Σήμερα, η Γερμανία καλείται να επιστρέψει στις καλύτερες των παραδόσεων της και να επανεκκινήσει την Ευρώπη προετοιμάζοντας ένα καλύτερο μέλλον. Στη διάρκεια αυτής της κρίσης, έχουμε αισθανθεί πως η Γερμανία, ούσα δικαίως περήφανη για την οικονομική της παρουσία, έχει υιοθετήσει μια στάση αυτάρκειας. Ωστόσο αν το Βερολίνο αποκηρύξει τον ιστορικό του ρόλο στην Ευρώπη, αυτό θα σημάνει το πολιτικό τέλος τόσο της Ευρώπης όσο και της Γερμανίας.

Βαϊμάρη

Του Ηλία Κανέλλη, NEA, 13.8.12

Τρία ήταν τα βασικά χαρακτηριστικά της ζωής την περίοδο της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Η εξαθλίωση της καθημερινής ζωής των πολιτών, λόγω της επιβάρυνσής τους με φόρους για την επιδότηση των πολεμικών αποζημιώσεων που είχαν επιβληθεί με τη Συνθήκη των Βερσαλλιών (τη συνθήκη που τερμάτισε τον Α' Παγκόσμιο). Η ενίσχυση των άκρων. Η κυριαρχία της φαντασίωσης: τα συμφέροντα της Γερμανίας, το μεγάλωμά της, η ισχύς της. Ο ρατσισμός και, ιδίως, ο αντισημιτισμός που οδήγησε στο πογκρόμ κατά των Εβραίων ήταν συστατικό της εθνικοσοσιαλιστικής ιδεολογίας - που κυριάρχησε και βύθισε την Ευρώπη στον πιο άγριο πόλεμο της Ιστορίας. Το εφιαλτικότερο συστατικό της εποχής της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, η κυριαρχία του μίσους, είναι τμήμα της καθημερινότητάς μας. Κι είναι μίσος εντοπισμένο. Μίσος κατά του άλλου, του ξένου. Κατά τα φαινόμενα, ο φόνος του νεαρού Ιρανού, χθες τα ξημερώματα, στην οδό Αναξαγόρα, στο κέντρο της Αθήνας, είναι έκφραση τέτοιου τύπου μίσους. Ρατσιστικού μίσους.

Η Ελλάδα του αύριο θα είναι left και liberal. (Η Δημοκρατική Αριστερά θα γίνει ο πυρήνας του τρίτου πόλου)

Του Λεωνίδα Καστανά, Μεταρρύθμιση, 14.8.12

Στη φάση που βρισκόμαστε, η χώρα εγκυμονεί τη μεταρρύθμισή της. Συντηρητικές δυνάμεις της Δεξιάς και της Αριστεράς πασχίζουν να εμποδίσουν τη γέννηση του καινούργιου, ενώ εκσυγχρονιστικές δυνάμεις της Δεξιάς και της Αριστεράς πασχίζουν για το αντίθετο. Η έκβαση αυτής της μάχης, θα καθορίσει εν πολλοίς και την τύχη της χώρας. Αν υπερισχύσουν οι δυνάμεις της συντήρησης, η χώρα θα αναγκαστεί να εγκαταλείψει το Ευρώ, με απρόβλεπτες συνέπειες για την ευημερία των πολιτών της, αλλά και τη συνοχή της Ευρωζώνης. Αν πάλι υπερισχύσουν οι δυνάμεις του εκσυγχρονισμού, η χώρα έχει ελπίδες να περιορίσει τα ελλείμματά της και με τη βοήθεια των δανειστών να βγει από το σημερινό αδιέξοδο. Μόνο η τήρηση του προγράμματος των διαρθρωτικών αλλαγών θα μας δώσει τη δυνατότητα της επαναδιαπραγμάτευσης με την τρόικα και θα επιτρέψει τις εκταμιεύσεις του Μηχανισμού Στήριξης, πριν να χαθούν ακόμα μερικές χιλιάδες θέσεις εργασίας, πριν η χώρα να εισέλθει σε ένα οικονομικό και κοινωνικό χάος.

Αναζητώντας την εξωστρεφή ταυτότητα της Θεσσαλονίκης μέσα από ένα σχέδιο αστικής αναγέννησης στην περιοχή της δυτικής εισόδου

Πόλεις και Πολιτικές
#ΔΗΜΗΤΡΑ - ΒΑΣ. ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ , Μηχανικός Χωροταξίας και Ανάπτυξης ΑΠΘ

#ΑΘΗΝΑ ΒΙΤΟΠΟΥΛΟΥ, Λέκτορας (ΠΔ 407/80), Τμήμα Μηχανικών Χωροταξίας και Ανάπτυξης ΑΠΘ

#ΑΘΗΝΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΥ, Αναπλ. Καθηγήτρια (υπό τοποθέτηση), Τμήμα Μηχανικών Χωροταξίας και Ανάπτυξης ΑΠΘ

#ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΜΠΑΡΤΖΩΚΑΣ - ΤΣΙΟΜΠΡΑΣ, Μηχανικός Χωροταξίας και Ανάπτυξης ΑΠΘ

Από πολλές απόψεις θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι η αστική αναγέννηση και το marketing τόπου είναι οι δύο αλληλοσυνδεόμενες όψεις της αστικής πολιτικής που ανέπτυξαν οι πόλεις τις τελευταίες δεκαετίες αναζητώντας μια θέση στο πλαίσιο του διεθνούς ανταγωνισμού των πόλεων, αλλά και της παγκοσμιότητας της αστικής ανάπτυξης. Οι ορισμοί που έχουν δοθεί για το marketing τόπου δίνουν έμφαση στη μεγιστοποίηση της οικονομικής και κοινωνικής ευημερίας της περιοχής κατά τρόπο αποτελεσματικό, σύμφωνα με τους εκάστοτε στόχους ανάπτυξης.
Από την άλλη μεριά, η αστική αναγέννηση έχει οριστεί ως εκείνη η διαδικασία κατά την οποία η πόλη επιδιώκει να επαναφέρει σε επιμέρους περιοχές τις επενδύσεις, την απασχόληση, την κατανάλωση και τη βελτίωση της ποιότητας ζωής. Πρόκειται, δηλαδή, για δύο εργαλεία αστικής ανάπτυξης που εμφανίζουν ομοιότητες, διαμορφώνοντας σημαντικές προοπτικές και ευκαιρίες για τις πόλεις, και τα οποία είναι αλληλοεξαρτώμενα, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά την αποτελεσματικότητα και την αποδοχή των επεμβάσεων που περιλαμβάνουν. 

Οι πολιτικές αποφάσεις χρειάζονται τόλμη

Του Κώστα Τερζίδη*, Καθημερινή, 12.8.12

​​Θα αποτολμήσετε επί τέλους τη σωστή απογραφή; Και μάλιστα χωρίς περιττές μεγαλόστομες διακηρύξεις περί διερεύνησης του «πόθεν έσχες», γιατί τελικά αυτό αποδείχθηκε καρικατούρα. Η λύση είναι μία: Αναδρομική απογραφή των επί δεκαετία (ή και εικοσαετία) δηλωθέντων εισοδημάτων, και αντιπαραβολή τους με τα κτηθέντα στο διάστημα αυτό περιουσιακά στοιχεία (ακίνητα, καταθέσεις κ.λπ.). Οπου αντικειμενικά διαπιστώνεται αναντιστοιχία, γίνεται βεβαίωση του αναλογούντος φόρου. Ετσι, απλά! Αναρωτήθηκε κανείς τι θα απέφερε αυτό το μέτρο στα δημόσια ταμεία; Και πώς αυτό θα αποκαθιστούσε το περί δικαίου αίσθημα των πολιτών; Και ότι θα μπορούσαμε με αυτό τον τρόπο να αρνηθούμε την αποδοχή ενός ακόμη, νέου δανείου (επιμήκυνση); Και ότι αυτό θα αποτελούσε το μόνο ισοδύναμο μέτρο που θα μπορούσε υπό προϋποθέσεις να οδηγήσει σε αυτοδύναμη ανάπτυξη; 

Να μπούν κεντρικά πολιτικά στελέχη της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση

Δημήτρης Χατζησωκράτης, Συνέντευξη στην Χρ. Κοραή, Realnews, 12.08.2012

-Πως πηγαίνουν οι ενδοκυβερνητικές διαπραγματεύσεις για τα μέτρα των 11,5 δις κ. Χατζησωκράτη;

Τα μέτρα των 11,5 δις ευρώ, αποτελούν πρωταρχική μνημονιακή υποχρέωση, την οποία ως ΔΗΜΑΡ δεν ψηφίσαμε, αλλά είμαστε υποχρεωμένοι να αντιμετωπίσουμε προκειμένου να υπάρξει η από εκεί και πέρα δυνατότητα για επαναδιαπραγμάτευση με τους εταίρους-δανειστές μας με άξονες τη διετή επιμήκυνση αλλά και την ισχύ και για τη χώρα μας της μη συμπερίληψης στο χρέος των ποσών ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών καθώς και άλλες υποχρεώσεις του Μνημονίου, που έχουν συμφωνηθεί στην Προγραμματική Συμφωνία των τριών κομμάτων να αλλάξουν. Πρόκειται για περικοπές δαπανών. Γι αυτές, αναμφισβήτητα, πολιτικοί με διαφορετικές ιδεολογικές, και πολιτικές αφετηρίες έχουν διαφορετική αίσθηση για το δίκαιο, το εφικτό, το ποιες κοινωνικές κατηγορίες και στρώματα μπορούν να τις αντέξουν…Εμείς, ως ΔΗΜΑΡ, πέραν των συγκεκριμένων προτάσεων που έχουμε καταθέσει και καταθέτουμε, θεωρούμε, ως εκ των ων ουκ άνευ, την ταυτόχρονη κατάθεση από την κυβέρνηση βασικών μέτρων για την αύξηση των εσόδων, μέσα από την πάταξη της παραοικονομίας και της φοροδιαφυγής. Άμεσα. Χωρίς να αναμένουμε τον συνολικό νόμο για το φορολογικό!

«Δεν θέλει καθόλου κλικ κλικ»

Του Κώστα Θ. Καλφόπουλου, Καθημερινή, 11.8.12

Η υποχρεωτική αλλαγή του τηλεοπτικού σήματος από αναλογικό σε ψηφιακό επαλήθευσε μία πραγματικότητα: ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει με λιγότερη τηλεόραση και λιγότερα κανάλια. Ακριβώς πενήντα χρόνια από τον «Πρόλογο για την τηλεόραση», του Τ. Β. Αντόρνο, όπου ανιχνεύεται η θέση της τηλεοπτικής συσκευής και εικόνας («όλα εμφανίζονται ως μινιατούρα και οι άνθρωποι σαν νάνοι») στη βιομηχανία του πολιτισμού, η τεχνολογική αυτή εξέλιξη, υποχρεωτική σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, έφερε στην ουσία τα αντίθετα αποτελέσματα από τα «ενημερωτικά» σποτ της Digea, αλλά και ξεγύμνωσε τα ανιστόρητα επιχειρήματα ενός προσφιλούς αριστερού λαϊκισμού, περί περαιτέρω αφαίμαξης των λαϊκών στρωμάτων. Η είσοδος της τηλεοπτικής συσκευής στα ευρωπαϊκά και τα ελληνικά νοικοκυριά δεν προκάλεσε μόνο πολιτισμικό σοκ στους πρώτους καταναλωτές, αλλά ανέτρεψε άρδην τη δημόσια σφαίρα και αναδιοργάνωσε την καθημερινότητα του κόσμου, όπως συνέβη αργότερα με το Διαδίκτυο και την κινητή τηλεφωνία. Το ότι ραγδαία η τηλεόραση αποκαθήλωσε το ραδιόφωνο, που κάποτε έπαιζε νυχθημερόν, ήταν αναμενόμενο: prima vista, η εικόνα είναι πάντα πιο ελκυστική από τον ήχο, είναι επιβλητική, όχι όμως υποβλητική, και λίγοι μόνο στην Ελλάδα κατάφεραν να συνδυάσουν αρμονικά τα δύο Μέσα, μεταξύ άλλων ο Φρέντυ Γερμανός, ο Γιάννης Διακογιάννης και ο Γιώργος Παπαστεφάνου.

Το κράτος δεν είναι λάφυρο

Του Μιχάλη Κυριακίδη, Μεταρρύθμιση, 12.8.12

«Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν», μου είπε κάποιος φίλος πρόσφατα σχολιάζοντας τις αλλαγές στον κρατικό μηχανισμό, καθώς διαπίστωνε πως δεν επαληθεύτηκαν οι προσδοκίες του για κάτι διαφορετικό από τη νέα τρικομματική κυβέρνηση, με τη συμμετοχή, μάλιστα, της ΔΗΜΑΡ. Δεν ξέρω αν έχει απόλυτο δίκιο, αλλά ορισμένα φαινόμενα και πρακτικές που επαναλαμβάνονται με τον ίδιο τρόπο, όπως και παλιά, δεν πείθουν ότι κάτι άλλαξε. Αντιπαρέρχομαι την απίστευτη πράξη τού για μία ημέρα Προέδρου της Βουλής, κ. Πολύδωρα, να διορίσει την κόρη του (όσο άξια και αν είναι) σε οργανική θέση μετακλητού υπαλλήλου, στο γραφείο του… και απ’ ό,τι διαβάζω, έγινε βούκινο στο διεθνή τύπο… Υπάρχει, ωστόσο, πολύ πιο σοβαρό πρόβλημα. Πρόκειται για τη μαζική αντικατάσταση στελεχών του κρατικού μηχανισμού, με μόνο κριτήριο να «είναι δικός μας». Με τον τρόπο αυτό αντικαθίστανται ακόμη και ικανά στελέχη, διότι δεν είχαν την απαραίτητη κομματική κάρτα. Η πληροφορία δε ότι έγινε αναλογική μοιρασιά των θέσεων μεταξύ των τριών κομμάτων της κυβέρνησης, βαραίνει ακόμη περισσότερο την εικόνα. Χαρακτηριστική η περίπτωση του Ι. Διώτη, στελέχους κατά κοινή ομολογία ικανού και με απτά αποτελέσματα. Δεν «έβγαινε» όμως στη μοιρασιά…

Έφυγε από τη ζωή ο Γιάννης Τριάρχου

Η Δημοκρατική Αριστερά Θεσσαλονίκης για τον θάνατου του Γιάννη Τριάρχου

Ο Γιάννης Τριάρχου υπήρξε ένα σημείο αναφοράς για την Ανανεωτική Αριστερά, τη μαχόμενη δικηγορία και την πόλη της Θεσσαλονίκης. Γεννήθηκε στην Ελασσόνα το 1924, από γονείς Λιβαδιώτες. Από τα φοιτητικά του χρόνια εντάχθηκε στην Εθνική Αντίσταση και την ΕΠΟΝ. Σταθερός στις αξίες της Αριστεράς, μπολιάστηκε με τις ιδέες της ανανέωσης και της αγωνίας για έναν δικαιότερο κόσμο. Πάντα ενεργός στην αναζήτηση για μια σύγχρονη αριστερά, τα τελευταία χρόνια ενθάρρυνε με την παρουσία του και τις ιδέες του την Δημοκρατική Αριστερά ως μέλος του κόμματος. Η Δημοκρατική Αριστερά Θεσσαλονίκης αποχαιρετά τον σύντροφο, τον αγωνιστή, τον ενεργό πολίτη Γιάννη Τριάρχου. Εκφράζει την θλίψη της για την απώλεια του και τα θερμά συλλυπητήρια στους οικείους του.

Έφυγε χθες το βράδυ από τη ζωή σε ηλικία 88 ετών ο παλαίμαχος αγωνιστής της αριστεράς  Γιάννης Τριάρχου.   Ο Γιάννης Τριάρχου γεννήθηκε στην Ελασσόνα στις 9 Δεκεμβρίου 1924, από γονείς Λιβαδιώτες, τους Γιώργο Τριάρχου και Ευθαλία Βακαλίκου. Από το Σεπτέμβρη του 1939 κατοικούσε στη Θεσσαλονίκη. Συνέχισε τα μαθήματα στο Δ’ Γυμνάσιο Αρρένων και το 1942 γράφτηκε φοιτητής στη Σχολή Νομικών και Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου (Αριστοτέλειο τώρα) Θεσσαλονίκης.

Τραγωδία

Του Ηλία Κανέλλη, ΝΕΑ, 10.8.12

Ολα αντισυνταγματικά λοιπόν. Και ποια είναι η λύση; Τι έχει να πει ο υπουργός στο 1,2 εκατ. ανέργους του ιδιωτικού τομέα; Σε όσους υποαπασχολούνται, σε όσους εργάζονται ανασφάλιστοι, σε όσους εργάζονται χωρίς να πληρώνονται; Πώς θα αποφευχθεί η πλήρης κατάρρευση; Πώς θα αναστραφεί η κατάσταση; Ο υπουργός χρειάζεται να απαντήσει. Αλλά οι ατάκες που ξέρει δεν εμπεριέχουν απαντήσεις σε τέτοια ερωτήματα. Αυτός άλλα έχει μάθει. Διαμαρτυρία, διεκδικήσεις. Ηθικολογία. Γκρίνια. Αντιπολίτευση. Κριτική. Πώς όμως μπορείς να κάνεις κριτική στο έργο στο οποίο είσαι πρωταγωνιστής; Δεν μπορείς. Καλώς ή κακώς, ο Αντώνης Ρουπακιώτης έμπλεξε. Και αν θέλει να συνεισφέρει αυτά για τα οποία του έδωσαν το υπουργείο, οφείλει να εκσυγχρονίσει την πρόζα του. Οφείλει δηλαδή να συνειδητοποιήσει ότι η πλοκή έχει αλλάξει. Δεν παίζει πια στο σύνηθες έργο της μεταπολίτευσης. Και θα 'ναι κωμικό αν, στο φινάλε, την ώρα που η χώρα θα καταρρέει, αυτός θα επιμένει ότι η κατάρρευση είναι αντισυνταγματική. Τράτζικ.

Οταν ο Αντώνης Ρουπακιώτης αποδέχθηκε να συμμετάσχει ως υπουργός Δικαιοσύνης στην κυβέρνηση Σαμαρά, δεν μπορεί να μη σκέφθηκε ότι η επιλογή του σήμαινε πως η κανονικότητα της ζωής του πάει περίπατο.