Η αλήθεια της Αριστεράς

Του Αιμίλιου Ζαχαρέα, Ανανεωτική, 29.2.12

«Βαρύ η απαιδευσία» 

«Ού τι τα πολλά έπη φρονίμην

απερήνατο δόξαν»

(τα πολλά λόγια δεν φανερώνουν βαθυστόχαστη άποψη)

Θαλής ο Μιλήσιος

Η αιφνίδια δημοσκοπική άνοδος της ΔΗΜΑΡ το λογότυπο της οποίας ενοχλεί το υψηλό επίπεδο αισθητικής του κ. Α. Δοξιάδη (βλ. Καθημερινή, 26/2), έχει πράγματι ανησυχήσει διάφορες προσπάθειες «μεταρρυθμιστών» να χειριστούν και να επωφεληθούν από την κρίση των πολιτικών κομμάτων. Όπως συμβαίνει πάντοτε σε τέτοιες συνθήκες, οι διανοούμενοι κάνουν τους πολιτικούς και οι πολιτικοί τους διανοούμενους νομίζοντας πως το «πνεύμα» συγκατοικεί στη δράση τους. Ένα παράδειγμα της περιόδου είναι η κ. Βάσω Κιντή. Δηλώνει στο ΒΗΜΑ της 26/2 πως η διαχείριση των κοινών δεν επιτρέπεται ν’ αφήνεται στους πολιτικούς αλλά να βρίσκεται αγκυροβολημένη στη δράση της ιντελιγκέντσιας. Η παιδική ανοησία στο απόγειό της! Το γιατί στις σημερινές συνθήκες προβάλλονται στα ΜΜΕ άλογες σκέψεις εντάσσεται, ίσως, σ’ ένα σχέδιο απορροφήσεως των κραδασμών του πολιτικού συστήματος από μη χρεοκοπημένες «μεταρρυθμιστικές» δυνάμεις. Οι περισσότεροι όμως απ’ αυτούς στα «πέτρινα χρόνια» της τελευταίας περιόδου περιορίζονταν μέσα από την ειδικότητά τους να προτείνουν διάφορα «αντίβαρα» για τα κακώς κείμενα, κανένας όμως δεν είχε αναλάβει δράση κινητοποιήσεως της κοινής γνώμης.

Που «πονάει» η Ευρώπη;

Tου Πωλ Κρούγκμαν, Λισαβόνα, Πορτογαλία , ΤΟ ΒΗΜΑ/ The New York Times, 29.2.12

Η κατάσταση είναι τρομακτική εδώ [στην Πορτογαλία], καθώς το ποσοστό της ανεργίας ξεπερνά το 13%. Τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα στην Ελλάδα, την Ιρλανδία, ακόμη και την Ισπανία, και η Ευρώπη ως σύνολο μοιάζει να γλιστρά πίσω στην ύφεση. Γιατί όμως έγινε η Ευρώπη ο «μεγάλος ασθενής» της παγκόσμιας οικονομίας; Όλοι γνωρίζουν την απάντηση. Δυστυχώς, τα περισσότερα από όσα ο κόσμος γνωρίζει επ΄ αυτού δεν είναι αληθινά και οι ψεύτικες ιστορίες γύρω από τα βάσανα της Ευρώπης διαστρεβλώνουν τον διάλογο για την οικονομία στις ΗΠΑ. Όποιο άρθρο γνώμης, ή συχνά κάποιο υποτιθέμενο ειδησεογραφικό ρεπορτάζ, κι αν διαβάσετε για την Ευρώπη είναι πολύ πιθανό να συναντήσετε μία από τις δύο παρακάτω εκδοχές-ιστορίες.

Ανατολή της Δύσης ή δύση της Ανατολής;

Του Θανάση Διαμαντόπουλου, ΝΕΑ, 28.2.12

Σε όλα τα χρόνια της Μεταπολίτευσης, στο εσωτερικό καθενός εκ των δύο πυλώνων του δικομματισμού συνυπήρχαν πάντα στοιχεία εξαιρετικά ετερόκλητα: εκσυγχρονιστές και λαϊκιστές, μεταρρυθμιστές και αντιμεταρρυθμιστές, δυτικόφιλοι που αναζητούσαν τις ιδεολογικές τους ρίζες στον Αδ. Κοραή και οπαδοί της καθ' ημάς Ανατολής εκφραζόμενοι από το «κρείττον βασιλεύον Τούρκου φακιόλιον ή καλύπτραν λατινικήν». Ο εσωκομματικός ανταγωνισμός αυτών των αντίθετων προσανατολισμών ήταν παράγοντας που καθιστούσε τα δύο πολυσυλλεκτικά κόμματα ανίκανα για οποιαδήποτε συνεκτική πολιτική δράση, με αποτέλεσμα να οδηγούνται στην απραξία (σημαντική αιτία της σημερινής πραγματικότητας). Οι πρόσφατες, όμως, δραματικές εξελίξεις και οι ευρύτερες πολώσεις που δημιούργησαν τα διαδοχικά Μνημόνια, καθώς και η εξέλιξη της στάσης απέναντί τους των κομμάτων εξουσίας, φαίνεται πως θα οδηγήσουν σε πλήρη αναπροσδιορισμό του εθνικού κομματικού τοπίου:

Το έλλειμμα ενημέρωσης.

Του Π. Κ. Ιωακειμίδη, ΝΕΑ, 28.2.12

Αγνοούνται βασικά στοιχεία για το ελληνικό πρόβλημα σε πολλές χώρες της ΕΕ

Νομίζω ότι δεν είμαι o μόνος που έχει φθάσει στη διαπίστωση ότι υπάρχει πρόβλημα αντικειμενικής, σωστής και πλήρους ενημέρωσης της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης αλλά και ηγετικών κύκλων (διαμορφωτών πολιτικής, decision makers κ.ά.) από την πλευρά της Ελλάδας. Σε ορισμένες χώρες-μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης, μεγάλες ή μικρές, οι οποίες όμως διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στη διαδικασία διαμόρφωσης πολιτικής της Ενωσης, δεν έχει εμφανισθεί ελληνική αποστολή για ενημέρωση εδώ και μεγάλο χρονικό διάστημα. Σε ορισμένες περιπτώσεις δεν έχει εμφανισθεί καθόλου. Ετσι βασικά στοιχεία για το ελληνικό πρόβλημα και πραγματικότητα αγνοούνται, και αυτό το διαπιστώνει ο καθένας μας που συμβαίνει να έχει κάποια επαφή με την Ευρώπη. Αγνοείται η πρόοδος που έχει σημειωθεί τα τελευταία δύο χρόνια στη διαδικασία της δημοσιονομικής εξυγίανσης (το γεγονός π.χ. ότι το πρωτογενές έλλειμμα έχει περιορισθεί σημαντικά, στο 2,5% του ΑΕΠ, σε 5 δισ. ευρώ από 24 δισ. που ήταν στις αρχές του 2010).

Mην πυροβολείτε την Δημοκρατική Αριστερά

 Του Νίκου Μπίστη, www.protagon.gr, 28.2.12

Όπως ήταν αναμενόμενο μόλις ανέβηκαν τα ποσοστά της Δημοκρατικής Αριστεράς στις δημοσκοπήσεις άρχισε το πυρ ομαδόν. Με τέτοιο μένος ώστε να σκέφτομαι ότι αν όλοι αυτοί ήσαν όταν έπρεπε κατά το ήμισυ εξ ίσου αυστηροί με τον Κ. Καραμανλή, τον Γ. Παπανδρέου και τους υπουργούς τους θα είχαν βοηθήσει ώστε να μην κινδυνεύουν να πνιγούν χιλιάδες άνθρωποι μέσα στον ορμητικό ποταμό της κρίσης, σύμφωνα με την παραστατική εικόνα του Κώστα Ρεσβάνη (Protagon 21-02-2012 Κουβέλης: Στην όχθη, για να μην βραχούν τα παπούτσια). Παίρνω αφορμή για την παρέμβαση μου αυτή από το συγκεκριμένο κείμενο του Κώστα αλλά θα επεκταθώ και σε άλλες πλευρές της πολεμικής που εξαπολύθηκε κατά της ΔΗΜΑΡ από όσους τόσα χρόνια βολεύονταν με μια δογματική Αριστερά ακούνητη και περιχαρακωμένη και μια ανανεωτική Αριστερά ανίσχυρη και εσχάτως αριστερίστικα μεταλλαγμένη.

Δεν είμαστε έθνος ανάδελφον

Από τον Ηλία Κανέλλη, The Books' journal, τχ.17, Μάρτιος 2012

Στις 16 Φεβρουαρίου, ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας επισκέφθηκε το υπουργείο Αμύνης. Στη διάρκεια της επίσκεψής του εκείνης, ανάμεσα σε διάφορα ηρωικά τετριμμένα για το ηθικό και τον επαγγελματισμό του στρατεύματος, φρόντισε να κάνει και μια δήλωση επιτηδευμένα οξεία. «Δεν δέχομαι να λοιδορεί την πατρίδα μου ο κύριος Σόιμπλε. Ποιος είναι ο κύριος Σόιμπλε; Ποιοι είναι οι Φινλανδοί, ποιοι είναι οι Ολλανδοί;», αναρωτήθηκε ο κ. Παπούλιας. Ποιοι είναι, λοιπόν, οι Ολλανδοί; Ποιοι οι Φινλανδοί; Πώς μετριέται αυτό που είναι σήμερα τα κράτη; Με τους αριθμούς των δεικτών της οικονομίας τους, με την ποιότητα της παιδείας τους, με τη συνοχή των κοινωνιών τους, με πραγματικά, δηλαδή, απτά, μετρήσιμα στοιχεία – ή με τον «ελληνικό» τρόπο, τη μυθολογία και την εθνική αυταρέσκεια που επικαλείται τρισχιλιετή κλέη;

Ο πρόθυμος και λυγερός αναποφάσιστος

Του Δημήτρη Σεβαστάκη, Αυγή, 26.2.12

Μήπως δεν επιτρέπεται η αριστερά να ενοχοποιεί το «λαϊκό αίσθημα»; Ή μήπως τα προβλήματα της λαϊκής διαφθοράς, της life style βίας, των συνδικαλιστικών καπέλων, της πλέμπας που κατέκαψε τη χώρα, είναι προβλήματα έξω από την αριστερή κριτική ιδιόλεκτο; Ή μήπως πρέπει να γίνει ησυχία, να μην ενοχοποιηθεί κανείς για να μη διαταραχθεί το νέο βολικό αφήγημα; Οι άνθρωποι στην κρίση ξαναγίνονται αυτό που ήταν, που δεν τους άφηνε ο Μύκονος εκδότης να συνειδητοποιήσουν: Αριστεροί, απλώς χωρίς ταξική συνείδηση. Τί θεολογικό σκεύασμα η θεωρία των παραπλανημένων!

Επικίνδυνα φαινόμενα: ΠΑΜΕ + Χρυσή Αυγή

Της Άννας Φραγκουδάκη, ΝΕΑ, 25.2.12

# Πριν από περίπου ένα μήνα, το σωματείο απεργών της Χαλυβουργίας στον Ασπρόπυργο έστειλε «ανοιχτή επιστολή» προς «όλους τους τίμιους εργάτες» απευθύνοντας «θερμό ταξικό χαιρετισμό» και καλώντας σε παναττική απεργία ενάντια στο «μαύρο μέτωπο της ΕΕ, της εργοδοσίας και της κυβέρνησης». Την περασμένη εβδομάδα αναρτήθηκε ανακοίνωση ότι «κλιμάκιο συναγωνιστών από την κεντρική διοίκηση της Χρυσής Αυγής» βρέθηκε «στο πλευρό» των απεργών της Χαλυβουργίας, όπου «η υποδοχή που επιφυλάχθηκε στους χρυσαυγίτες ήταν θερμή και η αποδοχή πλήρης».

# Φαίνεται ότι πράγματι το ΔΣ του σωματείου Χαλυβουργίας, που κατά την ειδησεογραφία ελέγχεται από το ΠΑΜΕ, υποδέχτηκε θερμά τους εκπροσώπους της «κεντρικής διοίκησης» της Χρυσής Αυγής, ο πρόεδρός του τους καλωσόρισε με τη θριαμβική φράση «όλη η Ελλάδα είναι στο πλευρό μας», ενώ η Χρυσή Αυγή, κατά ανακοίνωση στον ιστότοπό της, μοίρασε «τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης» στους «αγωνιζόμενους έλληνες εργάτες», τα οποία γράφτηκε ότι διακοσμούσαν αυτοκόλλητα με το σύνθημα «Ψηφίζουμε Χρυσή Αυγή για να ξεβρωμίσει ο τόπος».

Το όνειρο των «μηχανισμών» και η Ευρώπη

Του ΓΙΟΥΡΓΚΕΝ ΧΑΜΠΕΡΜΑΣ, Αυγή, Αναγνώσεις, 26.2.12
Προδημοσίευση

Από το 2008 παρακολουθούμε τις κοπιώδεις διαδι­κασίες της γερμανικής ομοσπονδιακής κυβέρνησης καθώς, απρόθυμα και με μικρά βήματα, κινείται επιφυλακτικά προς την Ευρώπη. Τελικά −ύστερα από δυόμισι χρόνια αρχικής επιμονής σε μοναχικές εθνικές διαδρομές, παζάρεμα για ομπρέλες διάσωσης, διφορούμενα σημεία και καθυστερημένες παραχωρήσεις− μοιάζει να επικρατεί η άποψη ότι το νεοφιλελεύθερο όνειρο έχει αποτύχει οικτρά. Τα εθελοντικά συμφωνημένα κριτήρια οικονομικής σταθερότητας, που υποτίθεται ότι όφειλαν να ακο­λουθήσουν οι εθνικοί προϋπολογισμοί των κρατών-μελών, έχουν καταρρεύσει. Το όνειρο των «μηχανι­σμών», οι οποίοι θα έκαναν περιττή τη διαμόρφωση κοινής πολιτικής βούλησης και θα χαλιναγωγούσαν τη δημοκρατία, συνετρίβη, όχι μόνο πάνω στις δια­φορετικές οικονομικές νοοτροπίες αλλά προπάντων πάνω σε εναλλασσόμενους αστερισμούς απρόβλεπτων καταστάσεων. Σήμερα μιλάμε όλοι για το «κατασκευαστικό λάθος» της νομισματικής ένωσης του ευρώ,

Κριτική από αριστερά στο «ελληνόμετρο» του Τσίπρα

«Μπορεί οι Ευρωπαίοι να λένε ότι "είμαστε όλοι Ελληνες", αλλά μάλλον κάποιοι Ελληνες δεν είναι και τόσο Ελληνες: αυτοί που μας κυβερνούν» (Αλέξης Τσίπρας)

Απαντούν: Πάνος Δημητρίου, Πέτρος Μάρκαρης Άννα Φραγκουδάκη, Βασίλης Παναγιωτόπουλος

Η δήλωση του προέδρου του Συνασπισμού και της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ ξάφνιασε πολλούς στις αρχές της εβδομάδας. Λίγες ώρες μετά το τέλος του Eurogroup, που επικύρωσε τη νέα δανειακή σύμβαση της χώρας και το πρόγραμμα ανταλλαγής ομολόγων, ο Αλέξης Τσίπρας «χώρισε» τους Ελληνες σε «περισσότερο και λιγότερο Ελληνες» καταχωρίζοντας στην κατηγορία των «λιγότερο Ελλήνων» αυτούς που «μας κυβερνούν». Τη δήλωση Τσίπρα ακολούθησε μια αμήχανη σιωπή από στελέχη της Αριστεράς, πλην του Δημήτρη Παπαδημούλη που τη χαρακτήρισε μιλώντας στον Βήμα FM «ατυχή». Στην πραγματικότητα όμως η δήλωση ξύπνησε βαθύτερες μνήμες στον χώρο της Αριστεράς, μνήμες εποχών όπου τα στελέχη της πλήρωναν με τη ζωή τους ακριβώς αυτή τη διάκριση.

Ο Πάνος Δημητρίου, 92 ετών σήμερα, ιστορικό στέλεχος της ανανεωτικής Αριστεράς, ο οποίος πρωτοστάτησε στην πρώτη διάσπαση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας το 1968 μαζί με τους Παρτσαλίδη και Ζωγράφο, χαρακτηρίζει λάθος την επίμαχη δήλωση. «Οσοι στο παρελθόν έχουμε υποστεί λόγω της συμμετοχής μας στους λαϊκούς αγώνες διώξεις, φυλακίσεις και εκτοπισμούς, με βασική την κατηγορία του "εθνοπροδότη", του "εαμοβούλγαρου" και του "ανθέλληνα", με έκπληξη και βαθιά λύπη ακούσαμε να χαρακτηρίζονται "λιγότερο Ελληνες", και μάλιστα από αριστερά χείλη, πολιτικοί μας αντίπαλοι. Πρόκειται για σοβαρό και μεγάλο λάθος», δηλώνει ο Πάνος Δημητρίου, μία από τις σπάνιες φορές που μιλάει δημοσίως.

Ποιος χρειάζεται ιδέες;

Του Κώστα Γιαννακίδη, www.protagon.gr, 25.2.12

Ο Παναγιώτης Καμμένος γίνεται πολιτικός αρχηγός. Το κίνημα των Ανεξάρτητων Ελλήνων δημιουργήθηκε επάνω σε δεκάδες χιλιάδες like στο Facebook που ανακατεύτηκαν με τη λαϊκή οργή, την απόγνωση και την παραδοσιακή έφεση του Έλληνα να επιστρέφει στα ιερά και στα όσια. Σύντομα θα γίνει κόμμα - ήδη ο Καμμένας προσφωνείται πρόεδρος από το υβρίδιο της κομματικής νεολαίας. Η Ιδρυτική Διακήρυξη είναι σαφής και απόλυτη, όσο χρειάζεται για να παραμένει στην ουσία της γενικόλογη. Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες δεν δέχονται το χρέος, καταργούν το μνημόνιο, θεωρούν ιερή την έννοια έθνους-κράτους, αναγνωρίζουν την προσφορά της Ορθοδοξίας, αποδέχονται τον κοινοβουλευτισμό και απαιτούν τη μεγαλύτερη συμμετοχή των πολιτών.  Όλα αυτά χωρίς, φυσικά, να εξειδικευτούν και να αποκτήσουν  σαφές πλαίσιο προτάσεων. Λέει, ας πούμε, ο Πάνος Καμμένος ότι θεωρεί το δημόσιο χρέος απεχθές και δεν αποδέχεται την πληρωμή του. Καλό; Ναι, τόσο καλό όσο για να πάρει 196.000 like από κάτω. Και λίγοι είναι.

Die Zeit: Ανοικοδομήστε τον Νότο

Αυγή, 25.2.12

Όταν ακούει κανείς τους Γερμανούς πολιτικούς που μιλάνε για την Ελλάδα αυτές τις μέρες, τείνει να πιστέψει ότι όλα γίνονται τσάμπα και βερεσέ. Όλες οι προσπάθειες, όλα τα δισεκατομμύρια, όλες οι διαπραγματεύσεις, όλες οι συζητήσεις - όλα δίχως λόγο. Η Ελλάδα, όπως την περιγράφουν, είναι μια ανίατη περίπτωση, ο ελληνικός λαός δεν μπορεί να σωθεί με τίποτε. Η χρεωκοπία είναι αναπότρεπτη. Κι αν όχι τώρα, τότε το καλοκαίρι. Ή, αν όχι το καλοκαίρι, τότε το φθινόπωρο. Αν είναι όντως έτσι τα πράγματα για ποιον ακριβώς λόγο συνεδρίαζαν μέχρι τα ξημερώματα της περασμένης Τρίτης οι υπουργοί Οικονομικών της Ευρωζώνης; Εάν δεν υπάρχει σωτηρία, γιατί αποφάσισαν ένα νέο πακέτο διάσωσης για την Ελλάδα; Και μόνο η σκέψη ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να καταφέρει κάτι, μοιάζει στο μεταξύ εξαιρετικά επιπόλαιη. Κι αν όμως όντως τα καταφέρει;

Οι πραγματικές συγκρούσεις του μέλλοντος

Του Παύλου Αθανασόπουλου, Μεταρρύθμιση, 24.2.12

Οι αποφάσεις του γιουρογκρούπ της 21ης Φεβρουαρίου είναι ιστορικής σημασίας για την χώρα μας όπως τόνισε και ο πρωθυπουργός Λουκάς Παπαδήμος. Με αυτές διασφαλίσθηκε η παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη και απετράπη η χρεοκοπία, η επιστροφή στη δραχμή και οι τραγικές οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές, γεωστρατηγικές και πολιτιστικές συνεπείς που θα συνεπάγονταν αυτά. Τόσο ο πρωθυπουργός όσο και ο κ. Βενιζέλος έδωσαν σκληρή μάχη που πρέπει να τους πιστωθεί. Προϋπόθεση για τις αποφάσεις αυτές ήταν η ψήφιση του μνημονίου 2 από την Βουλή με ευρεία πλειοψηφία. Ενός μνημονίου που σαφώς περιέχει και συνταγές δοκιμασμένες και αναποτελεσματικές. Συνταγές αντιαναπτυξιακές που επιτείνουν την ύφεση και συνταγές κοινωνικά άδικες που επιτείνουν την άνιση κατανομή των βαρών.

Γιατί όχι ένα σχέδιο Μέρκελ; Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης και το ελληνικό πρόγραμμα λιτότητας

Του Robert Kuttner, ΤΑ ΝΕΑ / THE NEW YORK TIMES, 24.2.12 

Τις προάλλες, ο Γεργκ Κρέμερ, επικεφαλής των οικονομολόγων της Commerzbank στη Φρανκφούρτη, είπε για τους Ελληνες πως «αν ζεις πέραν των δυνατοτήτων σου, τότε μπορείς να διορθώσεις το ισοζύγιό σου μόνο αν η κατανάλωσή σου μειωθεί». Οι Γερμανοί το λένε ξανά και ξανά. Το τίμημα που ζητάει επίμονα η Γερμανία για την τελευταία συμφωνία στήριξης είναι ένα όλο και πιο έντονο ελληνικό πρόγραμμα λιτότητας, το οποίο έχει πλέον φέρει την Ελλάδα στο χείλος μιας κοινωνικής καταστροφής. Ομως οι Γερμανοί μπορούν να σταθούν μια στιγμή και να σκεφτούν τη δική τους ιστορία. Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Σύμμαχοι θυμήθηκαν τις καταστροφικές συνέπειες των γερμανικών αποζημιώσεων μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ολόκληρο το δημόσιο χρέος των Ναζί, που αντιστοιχούσε σε πάνω από το 600% του γερμανικού ΑΕΠ, παραγράφηκε. Το προϋπάρχον απλήρωτο χρέος από την περίοδο της Βαϊμάρης περιορίστηκε σε ένα κλάσμα του αρχικού ποσού. Οι διεκδικήσεις παλαιών χρεών διαχωρίστηκαν αυστηρά από τα ταμεία για τη γερμανική ανοικοδόμηση. Η Γερμανική Ομοσπονδιακή Δημοκρατία αποπλήρωσε τελικά το τελευταίο μέρος τους μόλις το 2010.

Oι "Πατριώτες", οι "δοσίλογοι" και οι συνωμοσίες της δραχμής...

Του Kώστα Στούπα, www.capital.gr, 24.2.12

Ένας από τους πατριάρχες της εγκληματολογίας ο Αλφόνσο Μπερτιγιόν είχε πει: «Βλέπουμε αυτά που προσέχουμε, και προσέχουμε μόνο πράγματα που υπάρχουν ήδη στο μυαλό μας». Στον τομέα των αστυνομικών  ιστοριών όμως σε έμενα άρεσε από παιδί ο επιθεωρητής Κολόμπο και χάρηκα τα μάλα όταν τον επέλεξε ο Βέντερς να συμμετάσχει στην ταινία «Ο Ουρανός πάνω από το Βερολίνο». Ο επιθεωρητής Κολόμπο,  που τον υποδυόταν ο  Πήτερ Φόλκ, είχε ένα κανόνα, όταν εξέταζε το χώρο ενός εγκλήματος. Πρώτα κοιτούσε ποιο αντικείμενο είναι σε άλλη θέση από αυτή που έπρεπε κανονικά να βρίσκεται και μετά εξέταζε αν αυτή η διαφορά θα μπορούσε να συνδυαστεί με το έγκλημα. Ο άλλος κανόνας είναι πως έδειχνε πάντα πως καταλαβαίνει λιγότερα από όσα  έχει καταλάβει...

Η οικονομική κρίση ευκαιρία για την προώθηση της καινοτομίας στην Τοπική Αυτοδιοίκηση

@Πόλεις και Πολιτικές, Μαρία Ν. Ψαρρού
Διευθύντρια Δημοτικής Κοινωφελούς Επιχείρησης Πολιτισμού Κερατσινίου.
Υποψήφια Διδάκτωρ Τμ. Επικοινωνίας, Μέσων & Πολιτισμού Παντείου Πανεπιστημίου 

Με ποιο τρόπο η καλπάζουσα οικονομική κρίση επηρεάζει την τοπική αυτοδιοίκηση;  

Από ερευνητικά δεδομένα της Eurostat και της Dexia προκύπτει σημαντική μείωση των τοπικών προϋπολογισμών στα περισσότερα  κράτη – μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης κατά τη διετία 2008 -2010, που οφείλεται κατά βάση στη μείωση των φορολογικών εσόδων, περαιτέρω μείωση το 2011 των αντισταθμιστικών μεταβιβάσεων πόρων μεταξύ των διαφόρων επιπέδων διοίκησης σε χώρες με αυξημένα δημοσιονομικά ελλείμματα (Ελλάδα, Ιρλανδία, Ιταλία, Πορτογαλία και Ισπανία) ενώ στη Ρουμανία και το Ηνωμένο Βασίλειο εισήχθηκαν προγράμματα για τη μείωση των ελλειμμάτων των εθνικών προϋπολογισμών. Παρατηρήθηκε, επίσης, σχετική αύξηση των δαπανών των τοπικών προϋπολογισμών για κοινωνική πρόνοια λόγω των οικονομικών πιέσεων που υφίστανται τα νοικοκυριά.  

H αναδιάρθρωση της χαμένης εμπιστοσύνης

Του Ρούσου Βρανά, ΝΕΑ, 22.2.12

Εντοιχισμένοι σε θυλάκους με ψηλά τείχη, που πάνω τους θα ξεσπά η οργή των πληβείων. Εξω από αυτά τα τείχη, η κοινωνία θα είναι σαν να μην υπάρχει πια. Ετσι φαίνεται πως το έχουν πάρει πια απόφαση να ζουν στο εξής οι «φίλοι του λαού». Σε μια δική τους χώρα, ολότελα διαφορετική από εκείνη στην οποία θα ζει ο λαός, θα εφαρμόζουν στις πλάτες του όλα εκείνα τα μέτρα που θα προκαλούν περισσότερο το δημόσιο αίσθημα ενώ ταυτόχρονα θα προετοιμάζονται για το χειρότερο ενδεχόμενο. Ταγμένοι στο πλευρό συγκεκριμένων συμφερόντων, οι κυβερνώντες μοιάζουν σήμερα ανήμποροι να υπερβούν τον προορισμό τους. Γι' αυτό ακριβώς, ο ιστορικός του Χάρβαρντ Νάιαλ Φέργκιουσον προειδοποιούσε εύστοχα πριν από μερικά χρόνια πως «θα χυθεί αίμα, όσο αυτή η μεγάλη κρίση θα οξύνει τις πολιτικές και οικονομικές συγκρούσεις και θα αποσταθεροποιεί τις χώρες». Πάνω σε αυτή την πορεία έχουν βάλει σήμερα την Ευρωπαϊκή Ενωση οι κυβερνώντες της, που προκαλούν απερίσκεπτα το λαϊκό αίσθημα στις χώρες-μέλη της με εκβιαστικές απαιτήσεις όπως του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε να αναβάλλονται ακόμη και οι εθνικές εκλογές ως όρος για τη χορήγηση οικονομικής βοήθειας.

Περί υποκρισίας και μακαρονιών συνέχεια

Της Σώτης Τριανταφύλλου, Athens Voice, 23.2.12

Aρχίζω αυτό το αρθρίδιο με μια απλή δήλωση προκειμένου να συνεννοηθούμε ευκολότερα: δεν έχω καμιά θρησκεία, δεν πιστεύω σε καμιά θεϊκή δύναμη, αλλά, όπως κάθε εχέφρων άνθρωπος, σέβομαι το θρησκευτικό αίσθημα. Επίσης, αν έχει κάποια σημασία, ο παππούς μου, τον οποίον λάτρευα, ήταν ένας νηφάλιος και σοφός θεολόγος. Τώρα, σχετικά με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε: «Η εκκλησιαστική περιουσία είναι ένας μύθος», μας λένε οι ιεράρχες ενώ ο κ. Βενιζέλος διαβεβαιώνει τον αρχιεπίσκοπο πως η εκκλησιαστική περιουσία δεν πρόκειται να ενταχθεί στο Ταμείο Δημόσιας Περιουσίας και η μισθοδοσία των κληρικών θα εξακολουθήσει να επιβαρύνει τους φορολογουμένους. Επιμένω ότι η Εκκλησία δεν φορολογείται για το σύνολο της περιουσίας της. Παρότι αυτή η φορολόγηση αποτελεί ευρωπαϊκό αίτημα (ήδη η κυβέρνηση Μόντι στην Ιταλία προωθεί σχετικά μέτρα έναντι της Καθολικής Εκκλησίας) η εκκλησιαστική περιουσία παραμένει ασαφής.

Γρηγόρης Ψαριανός: «Η αριστερά είναι ανόητη και αναποτελεσματική με εμμονές και ιδεοληψίες»

BHMAFM,22.2.12

Για τις θέσεις της Δημοκρατικής Αριστεράς, όσον αφορά την παραμονή στο ΕΥΡΏ και ότι μέσα από αυτές ψαρεύει ψηφοφόρους από το ΠΑΣΟΚ.

Δεν δυναμιτίζουν, καθόλου, την παραμονή μας στο ευρώ οι δηλώσεις και θέσεις μας. Την παραμονή δυναμιτίζει η πρακτική της κυβέρνησης Παπανδρέου και της κυβέρνησης Παπαδήμου. Δεν ψαρεύουμε ψήφους πουθενά. Έχουμε πει καθαρά πράγματα Θα ανοίξουν τους λογαριασμούς της Ελβετία; Η κυβέρνηση που διαπραγματεύεται σκληρά στις Βρυξέλλες, διαπραγματεύεται και με τις ΔΕΚΟ η χτυπάει προσοχές στις συντεχνίες και στο πελατειακό καθεστώς.

Για τις προτάσεις της Δημοκρατικής Αριστεράς

Έχουμε κάνει συγκεκριμένες προτάσεις. Σας τις αναφέρω: Για τη φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας, τα ειδικά προνόμια των ένστολων, των ΔΕΚΟ, των δικαστικών, των εφοριακών, την αξιοποίηση κρατικής περιουσίας. Εκατοντάδες στρατόπεδα, σε όλη τη χώρα, ρημάζουν και τα έχουμε αναξιοποίητα την ώρα που συζητάμε και λέμε αρλούμπες. Δεν έχουμε αναπτύξει ένα ενεργειακό πρόγραμμα με ανανεώσιμες πηγές. Είμαστε ακόμα στους λιγνίτες και στα πετρέλαια και στο λαθρεμπόριο πετρελαίου, με το κράτος να φυλάει τσίλιες. Όλα αυτά τα έχουμε καταθέσει ως προτάσεις. Η κυβέρνηση γιατί δεν έχει κάνει τίποτα για όλα αυτά.

Δεν θα κάνουμε όπως οι Έλληνες

 Του Γιώργου Μπράμου, ΒΗΜΑ, 22.2.12
Ο Ιταλός νομπελίστας Ντάριο Φο, στο έργο του Mistero buffo, τέλη του ’60, αρχές του ’70, μια θεατρική, σατιρική παρλάτα, αποδίδει στον Ιταλό Κομμουνιστή ηγέτη Παλμίρο Τολιάτι, μια φράση. «Δεν θα κάνουμε, όπως οι Έλληνες σύντροφοι». Είναι οι δραματικές ώρες της δολοφονικής απόπειρας εναντίον του Γραμματέα του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος, με δράστη ένα νεαρό φοιτητή, από την Κατάνια της Σικελίας. Οι κομμουνιστές είχαν κατέβει στους δρόμους της Ρώμης και άλλων κόκκινων πόλεων, οι παρτιζάνοι είχαν ξεθάψει τα όπλα της Αντίστασης, ο κίνδυνος του εμφυλίου πολέμου ήταν άμεσος. Ο Τολιάτι, αν πιστέψουμε τον Ντάριο Φο, απέτρεπε τους συντρόφους του να μπουν σε έναν εμφύλιο, όπου, εκείνα τα χρόνια, το ’48, είχαν εμπλακεί οι Έλληνες Αριστεροί.

Δεν έπεισε ο Ν. Ρουμπινί

Tου Νίκου Κακαρίκα, www.protagon.gr, 22.2.12

“Οικονομολόγος, είναι αυτός που γνωρίζει 365 διαφορετικούς τρόπους να κάνει έρωτα σε μια γυναίκα αλλά δεν γνωρίζει καμία γυναίκα”. Οι 600 και πλέον θεατές στο Κέντρο Πολιτισμού “Ελληνικός Κόσμος”, οι οποίοι παρακολουθούσαν χτες το debate “η Ελλάδα πρέπει να χρεοκοπήσει και να φύγει από το Ευρώ”, γέλασαν με την καρδιά τους ακούγοντας την ατάκα του βρετανού βουλευτή Ντένις Μακσέϊν. Λίγο πριν, είχε ολοκληρώσει την βασική του τοποθέτηση υπέρ της χρεοκοπίας και της εξόδου από το ευρώ, ο διάσημος καθηγητής Οικονομικών Νουριέλ Ρουμπινί, ο οποίος με τα επιχειρήματα του είχε εξαφανίσει τα χαμόγελα από τα πρόσωπα τους.

Οι προστάτες των ΑΕΙ. Η βαθιά συντηρητική συμπεριφορά μειοψηφιών στα πανεπιστήμια

Του Αχιλλέα Γραβάνη, NEA, 21.2.12

Διαπιστώνουμε και πάλι τις τελευταίες ημέρες την άποψη που έχει η θρησκόληπτη και η χαοτική Αριστερά για τη δημοκρατία στα πανεπιστήμια. Με βία και προπηλακισμούς εμποδίζουν την εφαρμογή του νέου νόμου για τα ΑΕΙ και την εκλογή των μελών των Συμβουλίων τους. Μειοψηφίες φοιτητών βρίζουν και προπηλακίζουν εν χορώ και κάτω από τις τηλεοπτικές κάμερες τον πρώην πρύτανη του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης και τους συναδέλφους του, γιατί εφαρμόζουν ως όφειλαν τον νόμο, συμμετέχοντας στην Οργανωτική Επιτροπή της εκλογικής διαδικασίας. Είναι οι ίδιας «προοδευτικής» αντίληψης φοιτητές που προπηλάκισαν στο Πάντειο Πανεπιστήμιο τον βιοπαλαιστή συνομήλικό τους ειδικό φρουρό γιατί, άκουσον άκουσον, μπήκε να δει τη φοιτήτρια κοπέλα του και ξέχασε ο δύσμοιρος να αλλάξει μέρος της «κατασταλτικής» περιβολής του. Οι «προοδευτικοί» προστάτες λοιπόν του Πάντειου Πανεπιστημίου των Κοινωνικών Επιστημών αντιδρούν με κοινωνικό ρατσισμό! Ποιος άραγε νόμος απαγόρευε στον ειδικό φρουρό να μπει στο πανεπιστήμιο ενώ επιτρέπει στους μάστορες της χημείας των μολότοφ και των παραισθήσεων;

Ο εθνοπατριωτισμός του κ. Τσίπρα

 Του Γιάννη Σιδέρη, www.protagon.gr, 21.2.12
Κάποτε θα συνέβαινε! Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ κ. Τσίπρας, δεν έρχεται από την Ανανεωτική Αριστερά - από εκείνη την Αριστερά που δοκίμασε τις ιδέες της στο καμίνι της ιδεολογικής πάλης. Για την Αριστερά λέω που έτρωγε για πρωινό τα βιβλία του Γράμσι, (αφού το βράδυ είχε ξενυχτίσει σε μπαράκια, όπου η συζήτηση ήταν για Σοσιαλισμό με Δημοκρατία, με υπόκρουση ροκ. Για  τότε λέω, που για τους νεολαίους του ΠΑΣΟΚ το ροκ ηταν συνώνυμο του πολιτιστικού ιμπεριαλισμού και για την ΚΝΕ αμερικανοφερτη μουσική - ώσπου και αυτή, υποκύπτοντας στους καιρούς, ανακάλυψε και πρόβαλε στα φεστιβάλ της ΚΝΕ το ροκ της Ρήξης!). Ο κ. Τσίπρας βρέθηκε στον ΣΥΝ μετά την διάσπαση του ενιαίου Συνασπισμού, όταν το ΚΚΕ, μετά το πείραμα του βρώμικου ’89, αναδιπλώθηκε στον εαυτό του και επέστρεψε στον Περισσό.

Το παράδειγμα του Βερολίνου

Tου Γκαζμέντ Καπλάνι, www.protagon.gr, 21.2.12

Ένας Πρόεδρος έφυγε στο Βερολίνο και ένας άλλος ήρθε. Αυτός που έφυγε, ο Βούλφ, ήταν άνθρωπος της Μέρκελ. Άχρωμος, μέτριος και διεφθαρμένος. Αυτός που ήρθε, ο ανατολικογερμανός πάστορας Γιόαχιμ Γκάουκ, αποτελεί ιστορική φυσιογνωμία. Μαζί με τον Βάτσλαβ Χάβελ, είναι από τις πιο σημαντικές προσωπικότητες της «Ανατολικής Ευρώπης». Συνεπής αντίπαλος του κομμουνιστικού καθεστώτος ξέρει τι σημαίνει να σκέφτεσαι ανεξάρτητα, να διαφωνείς, να αντιστέκεσαι στον ολοκληρωτισμό και τον ιδεολογικό κομφορμισμό. Συνήθως τέτοιοι  σκεπτόμενοι outsider δεν αρέσουν στην εξουσία. Η εξουσία προτιμά μέτριους και μίζερους γιατί είναι εύκολα ελεγχόμενοι. Ήταν αυτός ο λόγος που η Μέρκελ είχε καταψηφίσει τον Γκάουκ πριν δυο χρόνια υπέρ του Βούλφ.

Η Ευρώπη υποφέρει χωρίς κανένα όφελος

Του Πωλ Κρούγκμαν, ΤΟ ΒΗΜΑ - The New York Times, 21.2.12

Την περασμένη εβδομάδα, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή επιβεβαίωσε αυτό που υποπτεύονταν οι πάντες: οι οικονομίες τις οποίες επιβλέπει συρρικνώνονται, δεν αναπτύσσονται. Δεν πρόκειται ακόμη μια μια επίσημη ύφεση, αλλά το μόνο πραγματικό ερώτημα είναι πόσο βαθιά θα είναι η κάμψη. Και αυτή η κάμψη πλήττει έθνη που δεν συνήλθαν ποτέ από την τελευταία ύφεση. Παρά τα προβλήματα των ΗΠΑ, το αμερικανικό ΑΕΠ ξεπέρασε τελικά τα προ της κρίσεως επίπεδα, κάτι που δεν συνέβη στην Ευρώπη. Και κάποια έθνη υποφέρουν τόσο όσο στη Μεγάλη Υφεση: η Ελλάδα και η Ιρλανδία είχαν διψήφια μείωση στην παραγωγή, ενώ το ποσοστό της ανεργίας στην Ισπανία έφτασε στο 23%. Ακόμη χειρότερα, οι ηγέτες της Ευρώπης συνεχίζουν να επιμένουν στο οικονομικό δόγμα που ευθύνεται για αυτή την καταστροφή.

Και πιστοποιητικά εθνικοφροσύνης κ. Τσίπρα;

Του Αντώνη Καρακούση, ΒΗΜΑ, 20.2,12

Τούτοι οι χρόνοι είναι όντως ταραγμένοι, τα μυαλά μπερδεύονται και οι λόγοι «φεύγουν». Πολλές φορές «η γλώττα προτρέχει της διανοίας» όπως έλεγαν και οι πρόγονοί μας. Έτσι θέλουμε να πιστεύουμε ότι συνέβη και με τον πρόεδρο του Συνασπισμού κ. Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος σχολιάζοντας τη συνεδρίαση του Eurogroup δήλωσε με πάθος ότι: «Μπορεί οι Ευρωπαίοι να λένε ότι είμαστε όλοι Έλληνες, αλλά μάλλον κάποιοι Έλληνες δεν είναι και τόσο Έλληνες. Αυτοί που μας κυβερνούν». Το ολίσθημα είναι προφανές για τον πρόεδρο ενός ευαίσθητου κατά τα άλλα αριστερού κόμματος. Ο κ.Τσίπρας μοιάζει να ενδίδει στον πειρασμό της πατριδοκαπηλίας, ξεχνώντας πόσα έχει υποστεί η Αριστερά στο παρελθόν από τέτοιους αυθαίρετους και ανυπόστατους διαχωρισμούς. Από πότε άραγε η Αριστερά χωρίζει τους Έλληνες σε απάτριδες και εθνικόφρονες,σε μειοδότες και πατριώτες και δείχνει έτοιμη να μοιράσει πιστοποιητικά εθνικοφροσύνης; Και αν επιμείνει, σε τι θα διαφέρει σε λίγο από τους «χρυσαυγίτες»; Εκτός κι αν είναι έτοιμος να βροντοφωνάξει κι αυτός «κομουνιστές και πατριώτες μαζί να γκρεμίσουμε το σάπιο καθεστώς» όπως κάνουν ορισμένοι από δαύτους.

Για την υπεράσπιση της κοινωνίας και της δημοκρατίας

Η Αυγή, ΕΝΘΕΜΑΤΑ, 19.2.12

Η ελληνική κοινωνία δοκιμάζεται τόσο από την κρίση όσο και από τις αδιέξοδες συνταγές αντιμετώπισής της. Υποχωρούν θεσμοί που συγκροτήθηκαν μέσα από πολλούς αγώνες και θυσίες στη μεταπολεμική Ελλάδα: οι κοινωνικές ασφαλίσεις, το σύστημα δημόσιας υγείας και περίθαλψης, η εκπαίδευση, οι συγκοινωνίες, το φυσικό και αστικό περιβάλλον, η δυνατότητα ασφαλούς διαβίωσης, στοιχειώδη δημόσια αγαθά που συνιστούν την ελληνική εκδοχή ενός ήδη λειψού και απαξιωμένου κοινωνικού κράτους κατεδαφίζονται, με αποτέλεσμα η κοινωνία να οδηγείται στην ασφυξία. Προβάλλεται εκβιαστικά το δίλημμα: λιτότητα ή χρεοκοπία; Ωστόσο, δεν πρόκειται για δίλημμα αλλά για αρνητικό άθροισμα: και λιτότητα και χρεοκοπία. Η ανά τρεις μήνες απειλή αποβολής της Ελλάδας από την ευρωζώνη είναι ηθικά ανοίκεια και οικονομικά καταστροφική, γιατί ενισχύει την βαριά ύφεση, μετατρέποντας την Ευρώπη σε κεντρικό παράγοντα αβεβαιότητας, οικονομικής αστάθειας και βαθέματος της κρίσης. Η ίδια η Ευρώπη διαμορφώνει τις συνθήκες ώστε η Ελλάδα να μην τηρεί τις δανειακές της υποχρεώσεις.

Οι φούσκες δεν ξεφουσκώνουν, μόνο σκάνε

Του Γιώργου Καισάριου , www.capital.gr, 20.2.12

(καθώς περιμένουμε το PSI που έχει καταντήσει γεφύρι της Άρτας...)

Το μοντέλο που ορισμένοι νομίζουν ότι θα προσφέρει ανάπτυξη δεν έχει προσφέρει τίποτα. Το μοντέλο που κάνει λόγο ότι το κράτος δανείζεται λεφτά και τα σπαταλά ξοδεύοντας ασύστολα δεξιά και αριστερά, μόνο και μόνο για να διοχετεύσει λεφτά στην οικονομία έχει πλέον πεθάνει. Αυτό το μοντέλο μας έχει αφήσει ένα τεράστιο χρέος, μας έχει κάνει αντιπαραγωγικούς, μας έχει εμποδίσει να εξελιχτούμε και θα χρειαστεί πολλή δουλειά για να μπορεί αυτή η οικονομία να ορθοποδήσει ξανά. Άρα όσοι από εσάς νομίζει ότι απλά ξοδεύοντας λεφτά θα δούμε ανάπτυξη, κάνουν λάθος. Και αυτό ισχύει και για τα έργα υποδομής. Σημειώστε παρακαλώ, ότι ένα σχέδιο Marshall (που σας λέω τον τελευταίο καιρό) δεν θα προσφέρει ανάπτυξη.

Σπύρος Λυκούδης: Η σύμβαση με την τρόικα δεν ανατρέπεται

Η Αυγή, συνέντευξη στον Νίκο Φίλη,19.2.12

Ο σεβασμός στις δανειακές συμβάσεις πηγάζει από "τη διεθνή πραγματικότητα και λειτουργία στον πολιτικά πολιτισμένο κόσμο τα τελευταία 200 χρόνια τουλάχιστον" υποστηρίζει ο γραμματέας της Κ.Ε. της Δημοκρατικής Αριστεράς Σπύρος Λυκούδης, επαναλαμβάνοντας τη θέση του κόμματος για αναζήτηση αντισταθμιστικών μέτρων εντός του δεδομένου πλαισίου, χωρίς ωστόσο να τα κατονομάζει. Δηλώνει αντίθετος σε κυβερνήσεις τεχνοκρατών, ενώ βλέπει "μεγάλη αντίφαση" στην πρόταση να ενωθεί η αριστερά, "επειδή μπορεί να βρει κοινό αντιμνημονιακό τόπο".

* Πώς σχολιάζετε την άρνηση της κυβέρνησης να συζητήσει η Βουλή γύρω από το δάνειο και το PSI μετά τις ραγδαίες εξελίξεις και την αναβολή του Eurogroup της Τετάρτης;

Τη θεωρώ κάκιστη απόφαση. Όχι μόνο γιατί σε μια από τις κρισιμότερες περιόδους της μεταπολιτευτικής Ελλάδας στερούνται οι πολιτικές δυνάμεις τη δυνατότητα για άλλη μια συζήτηση σχετικά με όσα συνοδεύουν το δάνειο και το PSI, αλλά και γιατί επιβεβαιώνεται με αυτήν την άρνηση ένα σοβαρό έλλειμμα δημοκρατικής λειτουργίας του ελληνικού κοινοβουλίου.

Κόντρα στη λογική της κατάθλιψης και της εσωστρέφειας

Του Αντώνη Μανιτάκη, Έθνος, 18.2.12

Γι' αυτό και δεν καταλαβαίνω γιατί ορισμένοι συντελεστές του δημόσιου λόγου, που ασκούν σήμερα, ανέξοδα, δριμεία κριτική στη σημερινή κατάσταση και κλαίνε και οδύρονται γι' αυτήν, αποσιωπούν πλήρως τα νοσηρά φαινόμενου του πολικού συστήματος, αυτά που μας οδήγησαν εδώ, διαγράφοντας μεταξύ των άλλων από τη συλλογική μνήμη π.χ. είκοσι ολόκληρα χρόνια πρωτοφανών σκανδάλων και συνεχούς σκανδαλολογίας. Η αποσιώπηση αυτή δεν είναι πάντως πολιτικά αθώα. Διότι επικεντρώνοντας την κριτική μας και τις καταγγελίες μας αποκλειστικά στα σκληρά και άδικα «μέτρα» και στην τρόικα, φοβάμαι πως εξαγνίζουμε το πολιτικό παρελθόν και εξιλεώνουμε τελικά αυτό που θεωρούμε υπεύθυνο της κατάντιας μας.

Το ελληνικό πολιτικό σύστημα «χρεοκόπησε»; Αυτό ακούγεται και διαδίδεται κατά κόρον από τα Μέσα Ενημέρωσης, κατά μεταφορά της φράσης: η «Ελλάδα χρεοκοπεί ή χρεοκόπησε». Δεν γνωρίζω τι ακριβώς εννοούν όσοι δημοσιογράφοι ή δημοσιογραφούντες επιστήμονες χρησιμοποιούν τον όρο «χρεοκοπία» στην πολιτική ούτε τι περιλαμβάνουν στον όρο «πολιτικό σύστημα». 

Η πενηντάρα με το ανήλικο παιδί κι ο Μάνος Ματσαγγάνης

Του Γιώργου Προκοπάκη, www.protagon.gr, 19.2.12

Πριν ένα χρόνο περίπου είχα γράψει ένα μικρό, μια σελίδα, κείμενο το οποίο κυκλοφόρησε αρκετά στο διαδίκτυο. Αφορούσε τις δημόσιες δαπάνες, με στοιχεία από την εκτέλεση των προϋπολογισμών τα χρόνια 2002-2009 – τα χρόνια του ευρώ. Τα data είχαν μαζευτεί σε ένα γράφημα. Αυτό που έβγαζε μάτι, ήταν η ταχεία αύξηση των επιδοτήσεων Ταμείων  και κυρίως το άλμα σχεδόν 30% μόνο το 2009. Οι πιο σοβαροί ή σοβαροφανείς από τους διακινητές δεν κράτησαν τον αρχικό, δικό μου τίτλο στο σημείωμα. Προτίμησαν κάτι προς «Πικρές αλήθειες για τις δαπάνες» αντί του δικού μου «Η πενηντάρα με το ανήλικο παιδί». Για όσους έχουν απλώς παρακολουθήσει από τους γιγαντότιτλους των εφημερίδων, ραδιοφωνικές εκπομπές ή τηλεοπτικά πάνελ τις διαμάχες κάθε φορά που έμπαινε θέμα ασφαλιστικού, η περίφημη πενηντάρα με το ανήλικο ήταν πάντα στην πρώτη γραμμή.

Bernard Henri Levy: Κινδυνεύει η Ευρώπη από την στάση των εταίρων απέναντι στην Αθήνα.

Tvxs, 18.2.12

Άρθρο γνώμης του Γάλλου φιλόσοφου Bernard Henri Levy με τίτλο "Αυτό που πραγματικά διακυβεύεται στην Ελλάδα" δημοσιεύεται στο περιοδικό Le Point. Στο βαρυσήμαντο άρθρο υπογραμμίζεται ο κίνδυνος για το ευρωπαϊκό οικοδόμημα από τη στάση της Ευρώπης απέναντι στην Αθήνα.

Το άρθρο του BHL συνοψίζεται στα εξής:

-    Κατανοούμε ότι η αμέλεια των ελληνικών κυβερνήσεων εδώ και 30 χρόνια, με τη μανία της δημαγωγίας, τις πελατειακές σχέσεις, τις βραχυπρόθεσμες πολιτικές τους, την κακοπιστία τους, οδήγησαν τους εταίρους τους να σηκώσουν τους τόνους.

-    Παρόλα αυτά εφόσον παίζουμε με κάτι ιδιαίτερα εύφλεκτο, όπως είναι οι λαοί, η περηφάνια τους, η συλλογική τους μνήμη, η επιβίωσή τους, θα προτιμούσαμε στις δημόσιες δηλώσεις των Γερμανών ή Γάλλων ιθυνόντων οι τόνοι να μην έχει το ύφος της επιβολής ή της υποτίμησης.

L' Humanite: Πεθαίνοντας από ντροπή

Η Αθήνα φλέγεται. Για πρώτη φορά φάνηκε στην καρδιά της Ευρώπης, στις ελληνικές πόλεις και στην επαρχία, η αρχαία κατάρα της ανθρωπότητας: η πείνα. Όλοι οι θλιβεροί αξιωματούχοι της Ευρώπης, από τις Βρυξέλλες ως το Στρασβούργο, όλοι οι τραπεζίτες και οι παράγοντες του χρηματοπιστωτικού συστήματος, όλοι αυτοί οι επικεφαλής, οι υπο-επικεφαλής και οι μικρο-επικεφαλής των κάθε είδους νομισματικών θεσμών, όλοι οι στρατάρχες των κρατών, των Κοινοβουλίων, των επίσημων κύκλων, όλα τα αφεντικά, τα τεράστια, τα μεσαία και τα άλλα, όλοι οι πολιτικοί ηγέτες, όποια ιδεολογία κι αν πρεσβεύουν, όλοι αυτοί που έβαλαν το χεράκι τους στην ελληνική καταστροφή, θα έπρεπε να πεθάνουν από ντροπή. Αργότερα οι ιστορικοί θα μείνουν με το στόμα ανοικτό: οι επιτόπου έρευνες των μεγάλων εφημερίδων, όπως της δικής μας (“Οι Έλληνες περνούν από στράγγισμα”), της Λιμπερασιόν (“Είχαμε να δούμε τέτοια πράγματα από την εποχή της Κατοχής”) ακόμη και της πολύ φιλικά προσκείμενη στον Σαρκοζί, Φιγκαρό (“Ελλάδα: η κάθοδος στην κόλαση”), αποκάλυψαν στους αναγνώστες τους τον γκρεμό στον οποίο έσπρωξαν τον ελληνικό λαό. Όλη αυτή η δυστυχία βρίσκεται συμπυκνωμένη στις λίγες φράσεις ενός αθηναίου παρατηρητή: “Τα πάντα καταρρέουν. Ζούμε υπό μια οικονομική δικτατορία. Η Ελλάδα είναι το εργαστήριο όπου δοκιμάζεται η αντοχή των λαών. Μετά από εμάς θα έλθει η σειρά των άλλων ευρωπαϊκών χωρών”.

Η ευθύνη των οικονομολόγων. Οι συνταγές τους έκαναν περισσότερο κακό παρά καλό τις περισσότερες φορές

Του Π. Κ. Ιωακειμίδη, ΝΕΑ, 17.2.12

Ο Ντ. Ρόντρικ, καθηγητής του Χάρβαρντ, στο βιβλίο του «Το παράδοξο της παγκοσμιοποίησης» (The Globalization Paradox) γράφει ότι «οι οικονομολόγοι και σύμβουλοι πολιτικής επέδειξαν για μεγάλο χρονικό διάστημα μυωπία απέναντι στις εντάσεις και αδυναμίες που η οικονομική παγκοσμιοποίηση δημιουργεί... Παρέβλεψαν τη σχέση ανάμεσα στις καλώς λειτουργούσες αγορές και στην εύστοχη δράση του κράτους. Οι συνταγές τους έκαναν περισσότερο κακό παρά καλό τις περισσότερες φορές». Και συμπεραίνει ο συγγραφέας ότι η παγκόσμια κρίση που βιώνουμε συνιστά αποτυχία των οικονομολόγων και της οικονομικής επιστήμης. Εάν λοιπόν η παγκόσμια κρίση συνιστά αποτυχία των οικονομολόγων, η ελληνική κρίση δεν συνιστά; Οι οικονομολόγοι που είτε άσκησαν εξουσία είτε συμβούλευσαν την εξουσία είτε στήριξαν την εξουσία είτε εκφράστηκαν δημοσίως για την εξουσία δεν φέρουν, σε επίπεδο πολιτικού συστήματος, διαμόρφωσης πολιτικής και λήψης αποφάσεων, κύρια ευθύνη για την ελληνική κρίση χρέους και ελλείμματος; Η κρίση αυτή δεν συνιστά επίσης και παταγώδη αποτυχία των ελλήνων οικονομολόγων ή, τουλάχιστον, εκείνων που είχαν τις παραπάνω ιδιότητες;

Αρκετά με το καλαμπούρι των «προβοκατόρων».

Του Πάνου Τσορμπατζόγλου, 17.2.12

Προχθές κάηκε η Αθήνα και είναι κάτι περισσότερο από σίγουρο ότι θα ξανακαεί. Με την πρώτη ευκαιρία. Όταν η «οργή» των συγκεκριμένων ατόμων βρει τη νομιμοποιητική της εκδοχή. Πράγμα καθόλου σπάνιο τους καιρούς που ζούμε. Όχι δηλαδή ότι ήταν δυσκολότερο τα προηγούμενα χρόνια. Εξ άλλου δεν πέρασαν πολλά από τον Μάιο του 2010 με τους συγγενείς των θυμάτων της Marfin να περιμένουν ακόμη απάντηση για το πώς και το γιατί του χαμού των δικών τους. Για να μην προχωρήσουμε ανάποδα στην πρόσφατη ιστορία του τόπου όπου οι Δεκέμβρηδες, οι Νοέμβρηδες, οι Μάηδες και πάει λέγοντας έχουν να μας διηγηθούν πολλά για τους «θυμωμένους» συμπολίτες μας, νεαρούς συνήθως, που με «οργανωμένο αυθορμητισμό», κατορθώνουν να μετατρέπουν σε συντρίμμια τις, όποιες απέμειναν, ψευδαισθήσεις μας ότι ζούμε σε συντεταγμένη δημοκρατικά πολιτεία.

Παπούλιας και Θεοδωράκης: τα στερνά και τα πρώτα

Του Γιώργου Καρελιά, www.protagon.gr, 17.2.12

Ο Κάρολος Παπούλιας και ο Μίκης Θεοδωράκης είναι δυο πρόσωπα σεβαστά - όχι λόγω της ηλικίας τους. Κουβαλάνε αγώνες και πείρα δεκαετιών. Άρα ο,τι λένε και πράττουν έχει ιδιαίτερη βαρύτητα. Ας δούμε τι είπαν τις τελευταίες μέρες. Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας εξοργίστηκε από τις  τελευταίες δηλώσεις του υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας και είπε ενώπιον ακροατηρίου αξιωματικών (προφανώς επέλεξε να το πει εκεί, για να προσδώσει μεγαλύτερη βαρύτητα): «Ποιος είναι οκ. Σόιμπλε που λοιδορεί την Ελλάδα;». Το ερώτημα είναι, προφανώς, ρητορικό, διότι ο πρόεδρος γνωρίζει καλά την απάντηση. Έχει  ζήσει στη Γερμανία, άρα γνωρίζει καλά τι συμβαίνει εκεί και ως αναγνώστης του γερμανικού Τύπου, πώς βλέπουν την Ελλάδα. Ας δούμε, λοιπόν, ορισμένες απαντήσεις στο ερώτημα: Πρώτον, ο Σόιμπλε είναι ο υπουργός Οικονομικών της χώρας εκείνης που αποφασίζει, κυρίως, για τα δάνεια  που δίνει η Ευρώπη στην Ελλάδα. Δεύτερον, είναι υπουργός σε μια χώρα που, αν και δεν είναι χρεοκοπημένη, δεν αμείβει με 300 και πλέον χιλιάδες το χρόνο τους άρχοντές της.

Το ανοιχτό στοίχημα των ΑΕΙ. Ποιοι και γιατί εμποδίζουν τις μεταρρυθμίσεις στα πανεπιστήμια

Του Λουκά Βλάχου, ΝΕΑ, 16.2.12

Νοσταλγήσαμε αυτές τις μέρες τις παλιές καλές εποχές, τότε που τα πρυτανικά σχήματα είχαν την ευλογία των κομμάτων. Τότε που η Κομματική Οργάνωση Βάσης (ΚΟΒ) των καθηγητών, σε συνεργασία με τις οργανώσεις των φοιτητών και των εργαζομένων, πρότειναν στο Τμήμα Παιδείας του κόμματος τα «καταλληλότερα» άτομα για τις θέσεις του πρυτανικού σχήματος. Μετά, το θέμα έφτανε μέχρι το Πολιτικό Γραφείο και τον (τη) γραμματέα του κόμματος και με βάση τις δοκιμασμένες αρχές του «δημοκρατικού συγκεντρωτισμού» επέστρεφε το «ραβασάκι με τα ονόματα». Τι όμορφες εποχές! Τι ωραίες συνήθειες με έντονα ακαδημαϊκό περιεχόμενο! Τις μέρες λοιπόν των εκλογών, οι ΚΟΒ έβγαζαν τα τεφτέρια και οργάνωναν την προεκλογική πορεία των υποψηφίων τους. Τις «μαγικές» εκείνες εποχές, τα τηλεφωνήματα με προτάσεις για το τι πρέπει να ψηφίσουμε ακολουθούσαν επισκέψεις των υποψηφίων στα γραφεία και αναλύσεις όλων των καυτών θεμάτων του ιδρύματος στο πόδι και η ζωή συνεχιζόταν έτσι όμορφα για τρεις δεκαετίες. Είναι αλήθεια ότι τα τελευταία χρόνια το Πολιτικό Γραφείο και ο (η) γραμματέας σταμάτησαν να ασχολούνται με την επιλογή των πρυτανικών σχημάτων. Σήμερα, από όλη εκείνη την «ιστορική» εποχή, έμειναν οι ομάδες των «συντρόφων καθηγητών, διοικητικών υπαλλήλων και φοιτητών» που σε συνεργασία με την Οργάνωση Πόλης διαχειρίζονται την επιλογή του πρυτανικού σχήματος. Τριάντα ολόκληρα χρόνια δούλευαν έτσι τα πανεπιστήμιά μας, σφιχταγκαλιασμένα με τα κόμματα.

Το κατά Βαρουφάκην "ευαγγέλιο" της ελληνικής κρίσης...

Του Κώστα Στούπα, www.capital.gr, 16.2.12
Η κρίση κατά τον κ. Βαρουφάκη…

«Πριν από ένα χρόνο ένα άνυδρο μέρος της Αυστραλίας πλημμύρισε πρώτη φορά στην ιστορία. Δεκάδες πνίγηκαν. Την ίδια περίπου εποχή μεγάλες εκτάσεις της Σιβηρίας είχαν κατακαεί ύστερα από πρωτοφανή καύσωνα... Αν όμως θέλουμε να καταλάβουμε τι πραγματικά συνέβη στις δυο αυτές χώρες, χρειαζόμαστε την αρχιμήδεια μέθοδο. Πρέπει να μεταβούμε σε μακρινό σημείο, λίγο έξω από τον πλανήτη μας, όχι για να τον «κινήσουμε», όπως οραματιζόταν ο Αρχιμήδης, αλλά για να τον κατανοήσουμε.  Πράγματι, οι περίεργες πλημύρες στην Αυστραλία και οι αναπάντεχες πυρκαγιές της Σιβηρίας εντάσσονται στο πλανητικό φαινόμενο της κλιματικής αλλαγής. Μπορεί στην Αυστραλία οι άνθρωποι να πνίγονται ενώ στη Σιβηρία να καίγονται, όμως τα αίτια των τόσων διαφορετικών τραγωδιών είναι ακριβώς τα ίδια: Η αύξηση των αερίων του θερμοκηπίου προκαλεί αυτή τη Κρίση του Περιβάλλοντος η οποία, με τη σειρά της, «επισκέπτεται» τους ανθρώπους με διαφορετικές αμφιέσεις (αλλού πύρινες, αλλού υδάτινες). Το ίδιο και η Οικονομική Κρίση… 

Αυτή είναι η Ελλάδα

Του Ανδρέα Παππά, Athens Voice, 15.2.12

Α, ναι, και κάτι ακόμα, μιας και ο λόγος περί δαπανών. Το καλοκαίρι ο τότε αρμόδιος υπουργός εξήγγειλε μέτρα για τον περιορισμό του αριθμού των κρατικών μέσων ενημέρωσης και την αντίστοιχη μείωση του κόστους λειτουργίας τους. Σήμερα, έπειτα από οκτώ μήνες, δεν έχει εφαρμοστεί ούτε ένα από τα μέτρα που ανακοινώθηκαν τότε. Οι περίπου 4.500 εργαζόμενοι στην ΕΡΤ, από τους οποίους οι μισοί τουλάχιστον είναι διορισμένοι με απολύτως ρουσφετολογικά κριτήρια, όχι μόνο παραμένουν αμετακίνητοι στις θέσεις τους, αλλά και εξαιρέθηκαν από το ενιαίο μισθολόγιο. Επιπλέον, απεργούσαν  τις μισές περίπου από τις μέρες που έχουν μεσολαβήσει έκτοτε, και μάλιστα αμειβόμενοι! Τελευταίο αλλά ενδεικτικό: την ώρα που σύρονταν αυτές οι γραμμές έπεσε τυχαία το μάτι μου σε δημοσίευμα που ανέφερε ότι προκηρύχθηκαν 367 θέσεις στην ΕΡΤ Α.Ε.! «Αυτή είναι η Ελλάδα», που έλεγε και ο Κώστας Σημίτης.    

Με ποιους θα πήγαινε ο Γαβριάς

Της Άννας Δαμιανίδη, Athens Voice, 15.2.12

Aν ήταν εδώ ο Γαβριάς, θα πήγαινε με τους κουκουλοφόρους, δήλωσε ο Αλαβάνος, όχι με τα μπλοκ των κομματικών νεολαιών. Ο μέγας διαστρεβλωτής δεν αρκείται να ξεφτιλίζει τις ιδεολογίες, ανέλαβε να τσακίσει και τους λογοτεχνικούς μύθους. Βέβαια, είναι πιο ανυπεράσπιστοι. Τι ξέρουμε για τον Γαβριά; Μόνο μια εικόνα μπορεί να έχει μείνει στο μυαλό μας. Ο Γαβριάς των Αθλίων του Ουγκώ ήταν παιδί των άθλιων Θεναρδιέρων. Ο πατέρας του ανήκε στον υπόκοσμο, η μάνα του ήταν μέγαιρα, οι αδερφές του πόρνες, ο ίδιος αλητάκι. Δεδομένα άθλια λοιπόν, αλλά το παιδί ήταν ένα κεφάτο σπουργίτι, τριγυρνούσε και τραγουδούσε, ζούσε όπου έβρισκε, όπως μπορούσε. Κάποια στιγμή περιμάζεψε δυο παιδάκια χαμένα στην πόλη κι έγινε προστάτης τους. Ήταν τα μικρά αδέρφια του, αλλά δεν το ήξερε. Μιλάμε για μυθιστόρημα. Στο οδόφραγμα του 1832 όπου πήγε μαζί με τους επαναστάτες φίλους του, σκοτώθηκε τραγουδώντας. Ήταν δηλαδή ένα παιδί- υπόδειγμα για τον Ουγκώ της τάξης των εξαθλιωμένων που αποκτά συνείδηση και διεκδικεί πολιτικά καλύτερη θέση και δικαιώματα. Αυτό το παιδί θα πήγαινε λέει να κάψει την Αθήνα.

Οι παρανοήσεις του κ. Αλαβάνου

 Της Λώρης Κέζα, ΒΗΜΑ, 15.2.12

Τι θα έκανε η κυρία Μποβαρύ αν κατέβαινε στο Σύνταγμα με τους διαδηλωτές; Επειδή υπήρξε λυσσάρα, θα έκανε ομαδικό σεξ με τους κουκουλοφόρους. Μια τέτοια προσομοίωση θα έκανε ο κ. Αλαβάνος αν έπιανε στο στόμα του την ηρωίδα του Φλομπέρ. Μια ανάλογη υπέρβαση έκανε με άλλον κλασικό τίτλο, λέγοντας ότι «Ο Γαβριάς των “Αθλίων” του Βίκτωρος Ουγκώ, αν είχε κατέβει χθες στο Σύνταγμα, δεν θα ήταν στα κλειστά μπλοκ κομματικών νεολαιών, θα έκαιγε με την παρέα του τράπεζες και κινηματογράφους». Να επισημάνουμε κατ’ αρχάς ότι είναι πολύ χαριτωμένο να επικαλείται ο αρχηγός των ατάκτων έναν συντηρητικούλη συγγραφέα του 19ου αιώνα. Ο Ουγκώ δεν υπήρξε μπροστάρης των προοδευτικών δυνάμεων παρά το γεγονός ότι ήταν έντονα πολιτικοποιημένος. Προπάντων ήταν υπέρμαχος της μη-βίας. Και για να πετάξουμε ένα τσιτάτο, θα θυμηθούμε ότι έλεγε: «καμία περίσταση δεν επιτρέπει στο δίκαιο να εκχωρήσει τη θέση του στη βία και τον θυμό».

Η ΔΗΜΑΡ ως διψήφια

Του Μίμη Σουλίώτη, Τα Νέα, 14.2.12

Ο Φ. Κουβέλης πρέπει ν’ αδράξει την ευκαιρία για να μπει στο παιχνίδι της εξουσίας 

Τελικά είναι δύσκολο να αποφύγει κανείς τον Καβάφη. Μήτε ο κ. Καρατζαφέρης τον απέφυγε εξερχόμενος της συσκέψεως των πολιτικών αρχηγών, όταν απήγγειλε, έστω και ατελώς, «έναν στίχο» για το Μεγάλο (Ναι ή) Οχι• κι ας πρόκειται για καβαφικό τρίστιχο, κι ας παράλλαξε ελαφρώς το τελείωμά του. Αλλά μια και ο ίδιος το γύρισε εν συνεχεία στους Μπιτλς, κι εφόσον ο κ. Σαμαράς παραμένει φαν του Ελύτη, μένει να περιμένουμε τι θα μας απαγγείλει ο ΓΑΠ: Ουίτμαν πιθανώς ή Λονγκφέλοου, ή μάλλον το «Αν» του Κίπλινγ. Μα το εν λόγω καβαφικό ποίημα έχει κάποιες άγονες ασάφειες νοήματος γι' αυτό και «δεν είναι τέλειο», καταπώς θα το έλεγε ο Γ. Π. Σαββίδης - ενώ ο Ποιητής έχει γράψει ένα άλλο, αριστουργηματικό, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της Τρόικας (τα πλάγια στοιχεία δικά μου), αφού προνοεί ακόμη και για τις σοβούσες περικοπές μισθών, συντάξεων και άλλων δημόσιων δαπανών:

Der Spiegel: Γιάννης Μπουτάρης, ένας ιδιότυπος πολιτικός

«Στη Θεσσαλονίκη ένας Δήμαρχος παραμερίζει τη διεφθαρμένη κληρονομιά των προκατόχων του», γράφει το περιοδικό. BHMA, 14.2.12

Μια Πέμπτη του Ιανουαρίου ο Δήμαρχος Θεσσαλονίκης κάθεται σε ένα τεράστιο γραφείο στην περιοχή Τέμπελχοφ του Βερολίνου και μπαίνει κατευθείαν στο θέμα: «Η πόλη σας είναι καθαρή, η δική μας βρώμικη», λέει ο Γιάννης Μπουτάρης. Η φωνή του είναι μπάσα και βραχνή: «Σε σας λειτουργεί αυτό που σε μας δεν λειτουργεί», λέει. Στο Βερολίνο ήλθε για να μάθει πώς θα μπορούσε να αλλάξει αυτή η αξιοθρήνητη κατάσταση – και μάλιστα το ταχύτερο δυνατόν. Ο Μπουτάρης, 69 ετών, είναι ένας μικρόσωμος, νευρώδης άνδρας, με γυαλιά σε χρυσό σκελετό από νικέλιο, χρυσό σκουλαρίκι και γκρίζα μαλλιά-‘καρφάκια’. Προσκλήθηκε με την αντιπροσωπεία του στα κεντρικά γραφεία της Υπηρεσίας Καθαριότητας του Βερολίνου. Από πάνω του έχει ένα beamer.

Η Μεταπολίτευση πέθανε, ζήτω ο Εμφύλιος

Του Δημήτρη κ. Ψυχογιού, ΒΗΜΑ, 14.2.12

Ο καπνός που βγαίνει ακόμη από τα ερείπια των πυρπολημένων κτιρίων δεν πρέπει να μας κρύψει τον ορίζοντα – που φοβάμαι είναι πιο σκοτεινός από τα αποκαΐδια. Ίσως αυτά που έγιναν την Κυριακή δεν είναι το τέλος των δεινών της χώρας αλλά απλώς ένας ακόμη σταθμός σε πορεία απολύτως επικίνδυνη. Είμαστε βαθιά διαιρεμένοι σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς. Το το δίλημμα δεν είναι πλαστό: μπορεί το μνημόνιο τελικά να μη λύσει τα προβλήματα της χώρας και να οδηγηθούμε σε χρεοκοπία και έξοδο από το ευρώ, αλλά από την άλλη πλευρά η απόρριψη του μνημονίου είναι απολύτως βέβαιο ότι οδηγεί εκεί. Όσοι υποστήριξαν και υποστηρίζουν το μνημόνιο, δηλαδή την αντιμετώπιση της κρίσης  σε συνεργασία με τους θεσμούς της ΕΕ και το ΔΝΤ, δεν το έκαναν επειδή ήσαν πεπεισμένοι για την επιτυχία του, αλλά επειδή δεν έβλεπαν άλλη λύση που να δίνει πιθανότητες έστω, παραμονής στην Ευρωζώνη.

Το τέλος της «λαολειχίας». Το στοιχείο της Μεταπολίτευσης που εξανδραπόδισε το παραγωγικό τμήμα του λαού.

Του Θανάση Διαμαντόπουλου, ΝΕΑ, 13.2.12

Το καθαρευουσιάνικο ρήμα «λείχω», που στη δημοτική σημαίνει «γλείφω», είναι κυρίως γνωστό από τη συμβολή του στη δημιουργία του δεύτερου συνθετικού λέξεως η οποία υποδηλώνει συνήθη σεξουαλική πράξη. Αντίθετα, αυτό που θα μπορούσε να προσδιοριστεί ως «λαολειχία» υπήρξε ένα από τα πιο εμφανή χαρακτηριστικά της ιστορικοπολιτικής περιόδου που έμεινε γνωστή ως Μεταπολίτευση.

Ας μείνουμε, στο πρώτο και βασικότερο στοιχείο της πραγματικότητας που οικοδομήθηκε στα μεταδικτατορικά χρόνια. Δεδομένου πως διαχρονικά κυρίαρχο αίτημα της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού υπήρξε η απορρόφηση ενός τουλάχιστον μέλους κάθε οικογένειας στο Δημόσιο, στη συνέχεια δε η άνευ επίμοχθης προσφοράς εργασίας απρόσκοπτη μισθοδοσία από αυτό, αναπόφευκτο παρακολούθημα της μεταπολιτευτικής «λαολειχίας» υπήρξε αυτό που στην πραγματικότητα εξανδραπόδισε, πρόσφατα δε εξαθλίωσε, το παραγωγικό τμήμα του λαού, το οποίο όφειλε να συντηρεί τις στρατιές των εν λόγω αργόμισθων: οδηγηθήκαμε σε ακραία πολιτική ενδυνάμωση των κρατικοδίαιτων συνδικαλιστών, ειδικευμένων στην προστασία του «ιδανικού» τής άνευ εφίδρωσης άνετης και ασφαλούς διαβίωσης.

Αόρατοι εχθροί

Του Ηλία Κανέλλη, ΝΕΑ, 13.2.12

Οι καταστροφές έδωσαν ένα κακό μήνυμα: η Αθήνα δεν χρειάζεται κινηματογράφους, αρχιτεκτονική, βιβλιοθήκες, μουσεία, εφημερίδες... Παρ' όλα αυτά, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης - προεκτείνοντας τη σκέψη του Αλέξη Τσίπρα -, το κόμμα του οποίου έχει στηρίξει κινήσεις απείθειας, ανταρσίας, παραβίασης του νόμου και έχει υπερασπιστεί το άσυλο στα πανεπιστήμια ακόμη και όταν χρησιμεύει για να φτιάχνουν μολότοφ διάφοροι κουκουλοφόροι, χθες το βράδυ στη Βουλή προέβη σε καταγγελίες πρωτοφανείς. Οτι, λέει, για τις οργανωμένες και συντονισμένες καταστροφές στο Κέντρο της πρωτεύουσας φταίνε παρακρατικοί και ξένα κέντρα και οι πράκτορές τους, που θέλουν να συκοφαντήσουν το μαζικό κίνημα, πολλούς και μαχητικούς, αλλά ειρηνικούς διαδηλωτές. Το πομπώδες και βλοσυρό ύφος του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ δεν αρκεί για να κάνει μια καταγγελία πιστευτή - εξίσου πομπώδεις και βλοσυροί είναι και όσοι γραφικοί πιστεύουν ότι τη γαλάζια μας χώρα επιβουλεύονται οι Νεφελίμ και οι Καταχθόνιοι. Το βήμα της Βουλής, από μόνο του, δεν σημαίνει ότι μια οποιαδήποτε πομπώδης καταγγελία είναι και αληθινή. Ομοια, εχθρούς του έθνους δεν έβλεπαν και στην κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή το καλοκαίρι των μεγάλων εμπρησμών; Και τότε και τώρα λείπει κάτι βασικό: αποδείξεις. Ο Λαφαζάνης και το κόμμα του έχουν χρέος να αποδεικνύουν τους όποιους ισχυρισμούς τους. Ποιοι παρακρατικοί, ποια ξένα κέντρα, από πού και πώς ρήμαξαν την πρωτεύουσα; Είπες κάτι; Απόδειξη. Αλλιώς είσαι, στην καλύτερη περίπτωση, αερολόγος. Στη χειρότερη, δεν θα πω...

Όταν ο κοινός νους πρέπει ν’ αποφασίσει.

Του Πάνου Τσορμπατζόγλου*,13.2.12

Μα ο κοινός νους είναι ζητούμενο, θα μου πείτε, στον τόπο αυτόν. Έτσι είναι και πείτε με υπερφίαλο που ισχυρίζομαι ότι τον έχω. Όμως προσπάθησα ειλικρινά, με όσες γνώσεις και πείρα διαθέτω να καταλήξω στη σωστή λύση για ‘μένα και, ίσως, και για άλλους όσον αφορά στο οικονομικό πρόβλημα που ταλανίζει όλους μας τα τελευταία χρόνια. Το κατάφερα; Ανάθεμα με κι αν είμαι σίγουρος. Εξ άλλου ποιος είναι; Μήπως οι ορδές των ειδικών που, κυριολεκτικά, παρελαύνουν καθημερινά από τα πάνελ των τηλεοράσεων και από τις στήλες των εφημερίδων;Ή μήπως οι πολιτικές αυθεντίες με τις βεβαιότητες των αποφάσεων τους να ανατρέπονται εν ριπή οφθαλμού; Βλέπεις η περίπτωση της Ελλάδας δεν έχει προηγούμενο στην ιστορία της οικονομικής θεωρίας. Μια πλούσια χώρα να κινδυνεύει με πτώχευση μέσα σε μια ένωση χωρών( Ε,Ε.), με κοινό νόμισμα και εκχωρημένες κρατικές αρμοδιότητες στην κεντρική διοίκηση της ένωσης αυτής, της οποίας τις συνθήκες και τους κανόνες, τις οποίες συνδιαμόρφωσε εν πολλοίς, είναι υποχρεωμένη να ακολουθεί.

Η μυρωδιά της αστυνομικής καταστολής είναι πάντα η ίδια: χημική και φασιστική

Του Θέμη Δημητρακόπουλου*,13.2.12

Για ακόμη μια φορά, στη χτεσινή μεγαλειώδη διαδήλωση της 12ης Φεβρουαρίου, οι εκατοντάδες χιλιάδες ειρηνικοί πολίτες που εκφράσαμε την εναντίωσή μας στα μέτρα που θα επιφέρουν τη σίγουρη περαιτέρω εξαθλίωση της ζωής μας και την υποθήκευση του μέλλοντος της πατρίδας μας και των μελλοντικών γενεών, υποστήκαμε την αδικαιολόγητη, αδίστακτη και εγκληματική επίθεση των δυνάμεων καταστολής, προφανώς εκτελούντων εντολές της κυβέρνησης Παπαδήμου για εκκένωση της Πλατείας Συντάγματος, προκειμένου να μην περάσει εικόνα πολιορκούμενης Βουλής στις τηλεοπτικές οθόνες απανταχού του κόσμου – και βέβαια για τρομοκράτηση και καταπτόηση του φρονήματος μας ως ελεύθερα σκεπτόμενων δημοκρατικών πολιτών.

Δεν είναι προβοκάτορες οι άνθρωποι

Της Άννας Δαμιανίδη, www.protagon.gr

Όταν κάψανε το Μινιόν και τον Κατράντζο πριν τριάντα χρόνια, λέγαμε πως ήταν προβοκάτσια. Στο μεταξύ κάηκαν μερικά ακόμα μαγαζιά, το Πολυτεχνείο, ύστερα η Αθήνα ολόκληρη, αλλά εκείνο ήταν εξέγερση, και τώρα τα υπέροχα αυτά κτίρια του κέντρου, τα μοναδικά, διαλεγμένα ένα ένα σε μια πόλη άσχημη, και πάλι μας λένε ότι είναι προβοκάτσια.vΛοιπόν, κάνετε λάθος όσοι το πιστεύετε αυτό. Δεν είναι προβοκάτσια, είναι η επανάσταση. Περπατήσατε καμιά φορά στους δρόμους; Βλέπετε τι γράφουν οι αφίσες; Διαβάζετε τα συνθήματα που στάζουν μίσος και προτροπές για φωτιές και κρεμάλες και σφαγές; Αυτό έχουν στο νου τους οι εμπρηστές και καταστροφείς της Αθήνας. Κάνουν επανάσταση όταν σπάνε βιτρίνες, όταν ρίχνουν μολότοφ, όταν καίνε το Αττικόν, το Άστυ, τα Στάρμπακς, τα νεοκλασσικά κτίρια. Συνεχίζουν την επανάσταση που άρχισαν πρόπερσι και σκοπεύουν να την ολοκληρώσουν. Αρκεί μια βόλτα στο κέντρο της πόλης για να βεβαιωθείτε. Το γράφουν στις αφίσες. Γιατί δεν τους πιστεύετε τους ανθρώπους; Το λένε με χίλιους τρόπους, με ποιήματα, με συνθήματα, με εικόνες, με σκιτσάκια. Δεν το κρύβουν καθόλου. Τι μου λέτε για προβοκάτορες; Είπαμε να μη διαβάζετε το μνημόνιο, ούτε μια αφίσα δεν μπορείτε να διαβάστε;

Η μάχη δεν κρίθηκε

 Του Σαύρο Θεοδωράκη, www.protagon.gr, 13.2.12

Η συνάντησή μου με τον Πρωθυπουργό Λουκά Παπαδήμο έγινε λίγα  λεπτά με το τέλος της ψηφοφορίας στον διάδρομο που συνδέει το γραφείο του με την αίθουσα συνεδρίασης της Βουλής. Οι περισσότεροι δημοσιογράφοι ήταν συγκεντρωμένοι στο Περιστύλιο και συζητούσαν τα απρόοπτα της βραδιάς, με τους βουλευτές. Όλοι προσπαθούσαμε να μάθουμε αν ο Σαμαράς και ο Παπανδρέου θα διέγραφαν τους αντάρτες τους, που είπαν «όχι» στο μνημόνιο. Τι εξέλιξη αλήθεια και αυτή; Ο Σαμαράς έχασε την σαμαρική του ομάδα και ο Παπανδρέου τους παπανδρεϊκούς του. Ή για να σας το πω και αλλιώς: Ο Σαμαράς δεν μπόρεσε να ελέγξει ούτε τον Μαρκόπουλο και ο Παπανδρέου ούτε την Κατσέλη. Αποτέλεσμα: 43 Βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ  είναι εδώ και λίγες ώρες άστεγοι κομματικά.