Μπάλα και πολιτική

Του Χαΐμ Πολίτη, www.metarithmisi.gr

Παρακολουθούμε τις τελευταίες μέρες, μετά από πολύ καιρό, ένα σκηνικό κατάρρευσης του Ελληνικού Χρηματιστηρίου. Οι αγορές σπεύδουν να προεξοφλήσουν τις απίθανες, έως βλακείας, κυβερνητικές δηλώσεις και διαρροές περί «καθαρής εξόδου» απ΄τα επάρατα μνημόνια. Η πολιτική αυτή, εμφανώς καταστροφική για την κοινωνία και τη διαχείριση της κρίσης της χώρας, απότοκη της αφήγησης του success story, έρχεται να θέσει, ακόμη μια φορά, το ζήτημα της τακτικής που επικαλύπτει το πραγματικό πρόβλημα και θέτει την επικοινωνία υπεράνω της ουσίας. Η δικομματική κυβέρνηση «ανακάλυψε» με τον τελευταίο ανασχηματισμό τη μεταρρυθμιστική κόπωση και επανέφερε απ΄τον πάγκο των βουλευτικών εδράνων στην ομάδα του υπουργικού συμβουλίου τους βετεράνους του λαϊκισμού, παίκτες-πρωταγωνιστές των πρωινών τηλεπαραθύρων, ως τους μόνους ικανούς να μπουν στο γήπεδο και να αντιστρέψουν τη, δημοσκοπικά διαφαινόμενη, βούληση του εκλογικού σώματος για εναλλαγή εξουσίας. Η νίκη στη μάχη του τελάρου που δίνει καθημερινά ο συμπαθής επιθετικός της ΝΔ Μάκης Γιακουμάτος, η νίκη στον αγώνα των φοιτητικών μεταγραφών του χαλκέντερου γκαρντ του ΠΑΣΟΚ Ανδρέα Λοβέρδου θα δώσουν, κατ΄αναλογία, τη νίκη στην εκλογική μάχη έναντι του Σύριζα.

Χάνουμε που χάνουμε παίξτε να κερδίσουμε, φαίνεται πως είναι το σύνθημα που δίνουν οι επικεφαλής – πρώτοι προπονητές - αυτής της κυβέρνησης Σαμαράς και Βενιζέλος. Η πλειοδοσία σε αντιμνημονιασμό έγινε η μόνη πολιτική των τελευταίων μηνών έναντι της αναγκαίας μεταρρυθμιστικής προσπάθειας και της κάλυψης των συμφωνηθέντων του προγράμματος.

Εκτιμώ πως σ΄αυτήν την τελευταία αγωνιστική, της χρηματιστηριακής βουτιάς, ελάχιστη ήταν η συμβολή του Σύριζα και των δηλώσεων των ηγετικών του στελεχών για κουμπαράδες και εξαγορές βουλευτών. Υπάρχει πολύς χρόνος για τις αγορές να κάνουν, αν θέλουν, παιχνίδι μέχρι τη διαδικασία της προεδρικής εκλογής. Ούτως ή άλλως, όλοι, κατά καιρούς, έχουμε συνηθίσει σε αντίστοιχες ή και χειρότερες, ακόμα, δηλώσεις.

Από την άλλη οι αναφορές στον μπαμπούλα Σύριζα δεν φοβίζουν ούτε τα μικρά παιδιά πλέον. Ο Σύριζα είναι το πρόσχημα της επιλογής του κυβερνητικού σχήματος να παίξει καθυστέρηση, γιατί απλούστατα δε θέλει ή δεν ξέρει να παίζει με άλλο σύστημα. Αυτό το σύστημα είναι που έφερε τη χώρα στη χρεοκοπία και που το υπάρχον πολιτικό προσωπικό αγωνίζεται λυσσαλέα να μην αλλάξει. Κι αυτό εις βάρος της κοινωνίας που φτωχοποιείται και δυστυχεί.

Σ΄αυτό το ξερό γήπεδο καλείται να παίξει μια άλλη πρόταση. Αυτή που πρέπει να διαμορφώσει μια άλλη προοπτική για τη χώρα, για την έξοδό της απ΄την άβυσσο και το ζόφο που έχει μπει τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Σ΄αυτήν την πρόταση είναι αναγκαίο να συστρατευθούν όλες οι φωνές, σχηματικά, του φιλελεύθερου κέντρου, της σοσιαλδημοκρατίας, της ανανεωτικής αριστεράς. Οι μεταξύ τους διαφορές, στην παρούσα φάση, είναι το δευτερεύον. Προέχουν άλλα. Να συμφωνήσουν, χωρίς ηγεμονισμούς ή αποκλεισμούς, στο απαραίτητο σχέδιο της επόμενης μέρας. Να εισφέρουν τις όποιες δυνάμεις τους. Δεν περισσεύει κανείς, αλλά και κανείς δε δικαιούται να ζητά το περιβραχιόνιο του αρχηγού, τουλάχιστον μέχρις ότου αυτός ο αρχηγός εμφανισθεί ως ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης αυτού του χώρου.

Δεν μένει πολύς καιρός και παράταση δε θα δοθεί από πουθενά.