Κουράστηκα να ΙΣΤΑΜΕ

Του Σωτήρη Γκορίτσα, Athens Voice

Διάβασα, διάβασα, διάβασα… Εφημερίδες, μπλογκ... Eίδα τηλεόραση... Πήρα όλη την πληροφόρηση. Τι σκέφτηκε ο Ρέππας, τι πρότεινε ο Σημίτης, τι ανησυχεί τον Σκανδαλίδη, τη μονομαχία Χριστοδουλάκη-Σαχινίδη, το λόγο που δεν παρευρέθηκε ο Πάγκαλος και βέβαια την απάντηση που έδωσε στην πρόσκληση ο σαν νέος Άλις Κούπερ, σύντροφος Κουλούρης. Άψογα πληροφορημένος ξεκίνησα για τη ΙΔ΄ εφορία. Το κοκτέιλ μου σήμερα είχε δύο δόσεις ΦΑΠ, μια δόση ΕΕΤΗΔΕ, μια δόση φόρου εισοδήματος «και κάτι ψιλά», που λέει κι ο Ζαμπέτας, ολίγη από τέλη επιτηδεύματος, αλληλεγγύης κ.λπ. Είπαμε με τον έφορο «μη χανόμαστε» και επέστρεψα στη δουλειά μου ξαλαφρωμένος που δεν χρωστάω – μία από τις ανωμαλίες που με έμαθε η μάνα μου. H δουλειά μου σήμερα συνίσταται στο να ξεσκονίζω το δελτίο παροχής υπηρεσιών μου από τη σκόνη που μαζεύει από το 2011. Καθώς το έκανα, αναρωτήθηκα από πού στο διάολο βρήκα και πλήρωσα… Ξεφυλλίζοντάς το, δεν μου έκανε εντύπωση που ανακάλυψα ότι ήταν από τα λίγα που έχουν περισσέψει από «τότε που δουλεύαμε», κατά το «τότε που ζούσαμε» του Ασημάκη Πανσέληνου, άγνωστου συγγραφέα στους σημερινούς αναγνώστες «Αποχρώσεων του γκρι», του μαύρου, του κόκκινου. Πριν προλάβω να παραδοθώ σε μελαγχολία περί τα καλλιτεχνικά, η ευχή και κατάρα –να μη χρωστάς, παιδί μου– με επανέφερε.

Ψάχνοντας πώς δεν θα βρεθώ του χρόνου να χρωστάω στον έφορο, ξαναδιάβασα πιο προσεκτικά τα του συμποσίου... Τελικά το εμπέδωσα. Είχε επιτυχία το συμπόσιο του ΙΣΤΑΜΕ! Ανοίγει δρόμο. Μπορεί να μη τον βλέπουμε, αλλά πού θα πάει, θα φανεί.

«Μισογεμάτο να βλέπεις το ποτήρι», η άλλη ανωμαλία που με είχαν μάθει, αναπτέρωσε το ηθικό μου. Τέλος η σκόνη στο δελτίο παροχής, αναθάρρησα, ίσως πλησιάζει η ώρα να αρχίσουμε να «ξαναζούμε». Ομολογώ ότι προς στιγμήν προβληματίστηκα για το πώς θα καθαρίσει η σκόνη μέσα από τις προτάσεις ανθρώπων που επί τριάντα χρόνια κουβάλησαν εδώ αγόγγυστα τη μισή σκόνη της Σαχάρας. Είδα, όμως, ότι το είχαν σκεφτεί και είχαν μεριμνήσει. Παρά το ότι όλοι τους ήταν παλαιοί μας γνώριμοι, αναγνωρισμένοι και διάσημοι στο πανελλήνιο, όλοι με μια φωνή δόξασαν το νέο και άφθαρτο. Ορίστε γενναιοδωρία, είπα, ιδού εντιμότητα, μπράβο στην ταπεινοφροσύνη. Έψαξα, λοιπόν, ανάμεσα στα άσπρα μαλλιά και κομπολόγια να δω και εγώ το νέο. Δεν το είδα. Μήπως τότε μιλούσαν μεταφορικά; Μήπως έχει πάλι κάποιο κρυμμένο βάθος αυτή η επίκληση του νέου και άφθαρτου;

Τα ξαναδιάβασα όλα πιο προσεκτικά. Και πράγματι. Επρόκειτο περί μεταφοράς. Μου είχε διαφύγει η πληροφορία. Δεν είχε διαφύγει, όμως, από τους έγκυρους δημοσιογράφους της αγαπημένης μας ΕΣΗΕΑ. Έσπασε το τζάμι του κάδρου του Ανδρέα Παπανδρέου τη στιγμή που έμπαινε στην αίθουσα ο Κώστας Σημίτης! Χα, φώναξα μέσα μου. Ιδού! Γι’ αυτούς τους συμβολισμούς δεν ζούμε; Γι’ αυτά τα κρυμμένα νοήματα της σοφής καθημερινότητας; Γι’ αυτό δεν είμαστε παγκοσμίως αναγνωρισμένη χώρα ποιητών, χώρα οραματιστών; Γι’ αυτό και δεν θα περάσουν ποτέ εδώ Σημίτηδες, Παπαδήμοι, Στουρνάρηδες και άλλοι πραγματιστές λογιστάκοι. Μαζί και εγώ με τους αγωνιστές δημοσιογράφους δεν έδωσα καμία σημασία σε κάτι παραπεταμένες εισηγήσεις του συμποσίου, σαν κάποιου Αρίστου Δοξιάδη. Δεν είχαν τίποτα συμβολικό. Μόνο προτάσεις. Πρότειναν δέκα συγκεκριμένα πράγματα για το πώς ήρθε, αλλά και πώς θα μπορούσε να φύγει κάποτε η σκόνη της Σαχάρας από τα δελτία παροχής υπηρεσιών μας. Αρκεί όμως αυτό, άγνωστε άφθαρτε κύριε Δοξιάδη;

Το όραμα πού είναι; «Η Ελλάδα στους Έλληνες», «Ελλάς, Ελλάς, Αντώνης Σαμαράς», «Δημοκρατία, αλληλεγγύη, αξιοπρέπεια», «Ανυπακοή», «Αίμα, τιμή, Χρυσή Αυγή», κάτι τέλος πάντων ποιητικότερο από στοιχεία και αριθμούς. «Πίσω από τους αριθμούς κρύβονται άνθρωποι!», δεν έχετε ακούσει που λέμε φέρνοντας την ποίηση σε καφετέριες, πιτσαρίες και Γιούρογκρουπ;

Μια στιγμή, όμως! Δηλαδή, πίσω από το σκονισμένο δελτίο παροχής μου κρύβομαι εγώ. Γιατί με μπλέκετε τώρα; Αφού, όπως μας εξήγησε ο Αλέξης και τα άλλα παιδιά, πίσω από τους αριθμούς κρύβονται άνθρωποι, γιατί τότε παραπετάμε την εισήγηση των αριθμών και στοιχείων έστω ενός άγνωστου και ασχολούμαστε πάλι με τα οράματα των αγωνιστών που μας γέμισαν σκόνη;

Έτσι μπλεγμένος συνεχίζω να ΙΣΤΑΜΕ στην άδεια εδώ και ημέρες αίθουσα του συμποσίου. Μόνο που πιάστηκαν τα πόδια μου μετά από τόση ορθοστασία. Και λέω να κάτσω λίγο στην καρέκλα και να γράψω και εγώ κανένα αρθράκι συμμετέχοντας στον όμορφο αγώνα της επανίδρυσης του μεσαίου χώρου.