Με τα μάτια νυσταγμένα και βαριά

Της Βένας Γεωργακοπούλου, Εφημερίδα των Συντακτών

Είναι η τελευταία εικόνα που κρατάω από τη δημόσια τηλεόραση. Πριν λίγα βράδια, δυο χαριτωμένες νέες γυναίκες, η σκηνοθέτις Κωνσταντίνα Βούλγαρη και η δημοσιογράφος Δώρα Αναγνωστοπούλου κουβέντιαζαν χαλαρά λίγο πριν ξεκινήσει η μικρού μήκους ταινία της πρώτης «Με τα φώτα νυσταγμένα». Σημαδιακός μού φαίνεται τώρα ο τίτλος. Εννιά λεπτά ήταν η ταινιούλα, ήθελα κι άλλο. Αλλά το «μικροφίλμ», το χρηματοδοτικό πρόγραμμα της ΕΡΤ, που τόσους νέους σκηνοθέτες στήριξε, δεν ήταν για χόρταση. Μια τζούρα αλήθειας ήταν. Ετσι, για να νιώθουμε πότε πότε ότι ζούμε στην Ελλάδα, όχι στην άγνωστη, fake χώρα, που μας πλασάρουν επί χρόνια, με ελάχιστες εξαιρέσεις, τα ιδιωτικά κανάλια. Οτι θα έπαιρνα, όμως, τόσο βαριά το κλείσιμο της ΕΡΤ, έστω και προσωρινό, δεν το περίμενα. Θα εξομολογηθώ την αμαρτία μου. Δεν έχω δει ούτε ένα επεισόδιο του «Borgen», έχω χάσει η αναίσθητη δεκάδες «Παρασκήνια» και «Eποχές των Εικόνων», ενώ κατάφερα να δω μαζεμένο το ένα τρίτο του «Downton Abbey» μόνο και μόνο επειδή ένα Σάββατο βαριόμουν να σηκωθώ από το κρεβάτι -χάρη σε dvd κυριακάτικης εφημερίδας.

Εγώ, δηλαδή, φταίω που κοκορεύεται ο Κεδίκογλου και μας κουνάει στη μούρη τη χαμηλή τηλεθέαση της ΕΡΤ. Εγώ και μόνον εγώ. Αν κρίνω από την οργή που ξεσηκώθηκε, από τον κόσμο που μαζεύτηκε νυχτιάτικα στο προαύλιό της, ακόμα και από το μένος τού ΚΚΕ, που λησμόνησε με μεγαθυμία τις διαδηλώσεις του έξω από την ΕΡΤ όταν έθιγε τα κομμουνιστικά του ιερά και όσια, όλη η Ελλάδα ήταν κολλημένη στα κρατικά κανάλια. Την ώρα που εγώ, με τα μάτια νυσταγμένα και βαριά, νανουριζόμουνα από το «Criminal Minds».

Εχω κι άλλο κρίμα στον λαιμό μου. Τι ήθελα και διάβαζα και πίστευα επί τόσα χρόνια τα εμπρηστικά ρεπορτάζ του Σωτήρη Μανιάτη, αλλά και το ΖΑΠ-ΖΑΠ της Μαρίνας Πετρούτσου για τα σκάνδαλα, την αδιαφάνεια, τη ρεμούλα και την κομματοκρατία της Αγ. Παρασκευής; Γιατί έπαιρνα στα σοβαρά το σχέδιο αναδιοργάνωσης του Μόσιαλου, ενώ όλοι τον σνόμπαραν επειδή τον έφερε στην Ελλάδα ο Γιωργάκης; Πώς στο καλό έχουν μολύνει το αίμα μου τόσα αντισώματα εναντίον κάθε σωματείου -σκηνοθετών, τεχνικών, ηθοποιών, μην πω και δημοσιογράφων;

Να πω, γιατί να μην πω. Κάνει, λέει, απεργία η ΕΣΗΕΑ μέχρι να πάρει πίσω ο Σαμαράς τη ΝΕΡΙΤ. Σιγά μη χάσει τον ύπνο του ο μέγας μεταρρυθμιστής, τώρα που καβάλησε το κύμα. Αλλά να τη για ακόμα μια φορά η μαξιμαλιστική λογική. Οδήγησε στην ανεργία εκατοντάδες δημοσιογράφους της ΕΡΤ και απειλεί κι όσους έχουν ακόμα δουλειά σε εφημερίδες, που κουτσά – στραβά επιβιώνουν. Η μόνη αντίδραση που ξέρει το σωματείο μου είναι η γροθιά, το σύνθημα και η καταγγελία; Μια σοβαρή πρόταση δεν έχω ακούσει, μόνο για μνημόνια και καπιταλισμούς και την κακή και ανάποδη Ευρώπη. Και τώρα ήρθε και η σειρά των ύμνων για τη δημόσια τηλεόραση. Οπως στις κηδείες…

Γιατί για μένα το «μικροφίλμ», το 1,5% στο ελληνικό σινεμά και ο Λάκης Παπαστάθης δεν φτάνουν. Δεν μου φτάνουν. Δεν ξεχνάω ότι κι αυτά τα επιτεύγματα πέρναγαν από σαράντα κύματα για να επιβιώσουν. Από γραφειοκρατίες, άσχετους και ημετέρους. Αν πίστευα, δηλαδή, ότι το κλείσιμο της ΕΡΤ θα μπορούσε να οδηγήσει σε ένα νέο μοντέλο δημόσιας τηλεόρασης, δημοκρατικό, πλουραλιστικό, με τους καλύτερους δημοσιογράφους και καλλιτέχνες, θα έκανα υπομονή. Δεν θα με πείραζε η μαύρη οθόνη. Θα κατάπινα ακόμα και τον απαράδεκτο αυταρχισμό της απόφασης. Αλλά, δυστυχώς, δεν πιστεύω σε κανέναν. Ούτε σε κόμματα, ούτε σε συνδικάτα. Και ευτυχώς την ώρα που γυρνάω σπίτι, γύρω στα μεσάνυχτα, με τα μάτια νυσταγμένα και βαριά, ξεχνιέμαι με εγκλήματα και Αμερικανούς μπάτσους.

13/06/2013