Του Λεωνίδα Καραγεώργου, Αντίλογος
Χτες λοιπόν στο προαύλιο της ΕΡΤ με «ενόχλησαν» αρκετά που είδα. Πρώτα από όλα οι κομματικές σημαίες και μάλιστα χωροταξικά παραταγμένες. Το ΠΑΜΕ μπροστά στα σκαλιά, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ παραδίπλα, ο ΣΥΡΙΖΑ πιο πίσω και πάει λέγοντας. Στη δική μου οπτική θα ήθελα να μην υπάρχουν. θα τις δεχόμουν αν ήταν ανακατεμένες και όχι σε μπλοκ μαζί με σημαίες της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ. Ίσως να ακούγεται παράλογο μόνο που η δημοκρατία δεν είναι ζητούμενο της εκάστοτε αντιπολίτευσης και πολλοί ψηφοφόροι της τρικοματικής είναι αγανακτισμένοι όχι μόνο με αυτό που έγινε αλλά και με την πορεία των κομμάτων της. Εξάλλου πολλοί απολυμένοι ανήκουν σε αυτά τα κόμματα. Βέβαια στα ήθη μας κάτι τέτοιο θα σήμαινε στην καλύτερη περίπτωση «αποβολή» ή και προπηλακισμούς Αντίστοιχα, με «ενόχλησε» η συνθηματολογία. Πάλι προερχόμενη από διάφορα μπλοκ. Δεν είχε σχέση με το αίτημα ή τα αιτήματα. Ήταν η κλασική που σε όσες διαδηλώσεις, διαμαρτυρίες έχω βρεθεί ήξερα το τι ακριβώς θα άκουγα. Για παράδειγμα, ο διεθνής ιμπεριαλισμός ενοχλεί και εμένα μόνο που νομίζω πως είναι άσχετος με το ζητούμενο της συγκεκριμένης απεργίας.
Χτες βρέθηκα στο προαύλιο της ΕΡΤ. Όχι από περιέργεια όπως τότε στους αγανακτισμένους που μια φορά αρκούσε για να μην ξαναπάω. Ούτε για συμπαράσταση στο σύνολο των εργαζομένων της που θεωρώ πως δεν είναι όλοι ίδιοι και πως κάποιοι ασφαλώς θα έπρεπε σε ένα σχέδιο εξυγίανσης να απολυθούν. Βρέθηκα λόγω προσωπικής ευαισθησίας στο ζήτημα του αυταρχισμού της Κυβέρνησης με μια μεθοδολογία που ανοίγει τους ασκούς του Αιόλου για λιγότερη δημοκρατία. Για μένα αυτό ήταν το ζητούμενο. Το ίδιο θα έκανα αν συνέβαινε στη ΔΕΗ, την ΕΥΔΑΠ ή οπουδήποτε αν εν μια νυκτί απολύονταν τόσες χιλιάδες κόσμου. Η αυταρχικότητα δεν ακυρώνει το ότι η ΕΡΤ δεν υπηρετεί το σκοπό της ύπαρξης της και λειτουργεί εδώ και πολλά χρόνια σαν θυγατρική κομματική εταιρία. Δεν ακυρώνει το ότι αποτελεί ένα πλυντήριο πλουτισμού ημετέρων. Δεν ακυρώνει το ότι χρειάζεται όντως όχι απλά αναδιάρθρωση αλλά ριζικές αλλαγές στον τρόπο διαχείρισης της ακόμα και αν αυτό συνεπάγεται με απολύσεις. Όπως αντίστοιχα, το ότι συμβαίνουν όλα αυτά, δεν σημαίνει πως η ΕΡΤ δεν έχει αποτελέσει βασικό πυλώνα παραγωγής πολιτισμού στη χώρα ή ότι δεν επιτελεί έργο. Η ύπαρξη της είναι ζωτικά απαραίτητη για τον πληθυσμό της χώρας και αποτελεί σπάνιο κομμάτι της περιουσίας του. Όταν όμως περιστέλλεται η ελευθερία και η δημοκρατία, όταν ο αυταρχισμός απειλεί να γίνει θεσμοθετημένη τακτική, και όταν 2500 άνθρωποι αντιμετωπίζονται ως παράπλευρες απώλειες τα κακώς κείμενα περνάνε σε δεύτερη μοίρα. Δεν ακυρώνονται ούτε αθωώνονται. Απλά στην ιεράρχηση των προτεραιοτήτων η προφύλαξη της δημοκρατικότητας είναι πάντα το πρώτο ζητούμενο.
Χτες λοιπόν στο προαύλιο της ΕΡΤ με «ενόχλησαν» αρκετά που είδα. Πρώτα από όλα οι κομματικές σημαίες και μάλιστα χωροταξικά παραταγμένες. Το ΠΑΜΕ μπροστά στα σκαλιά, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ παραδίπλα, ο ΣΥΡΙΖΑ πιο πίσω και πάει λέγοντας. Στη δική μου οπτική θα ήθελα να μην υπάρχουν. θα τις δεχόμουν αν ήταν ανακατεμένες και όχι σε μπλοκ μαζί με σημαίες της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ. Ίσως να ακούγεται παράλογο μόνο που η δημοκρατία δεν είναι ζητούμενο της εκάστοτε αντιπολίτευσης και πολλοί ψηφοφόροι της τρικοματικής είναι αγανακτισμένοι όχι μόνο με αυτό που έγινε αλλά και με την πορεία των κομμάτων της. Εξάλλου πολλοί απολυμένοι ανήκουν σε αυτά τα κόμματα. Βέβαια στα ήθη μας κάτι τέτοιο θα σήμαινε στην καλύτερη περίπτωση «αποβολή» ή και προπηλακισμούς
Αντίστοιχα, με «ενόχλησε» η συνθηματολογία. Πάλι προερχόμενη από διάφορα μπλοκ. Δεν είχε σχέση με το αίτημα ή τα αιτήματα. Ήταν η κλασική που σε όσες διαδηλώσεις, διαμαρτυρίες έχω βρεθεί ήξερα το τι ακριβώς θα άκουγα. Για παράδειγμα, ο διεθνής ιμπεριαλισμός ενοχλεί και εμένα μόνο που νομίζω πως είναι άσχετος με το ζητούμενο της συγκεκριμένης απεργίας.
Το τρίτο που με «ενόχλησε» ήταν η στάση των ίδιων εργαζομένων της ΕΡΤ. Όπως ακούγεται με ανακοινώσεις από τα μεγάφωνα και που είναι σε ευθεία ταύτιση με το όπως βγαίνει από τις συχνότητες που εκπέμπει. Για τα δύο πρώτα που ανέφερα θα ήθελα μετά απο παράκληση από τους ίδιους τους εργαζόμενους μέσω των φορέων τους να μην υπάρχουν. Αυτό βέβαια είναι μια προσωπική στάση ή "θέλω". Το τρίτο όμως που με ενοχλεί είναι η «αγιοποίηση» ενός φορέα που αποδεδειγμένα και οι ίδιοι γνωρίζουν πως δεν έπραττε ως όφειλε. Προφανώς και η διοίκηση είναι αυτή που καθορίζει την πολιτική. Προφανώς και οι αποφάσεις δεν παίρνονταν από τους ίδιους. Είναι όμως οι πρώτοι που γνώριζαν το τι συνέβαινε και θα περίμενα η στάση τους να μην στέκεται μόνο στην υπεράσπιση του έργου της ΕΡΤ, που ναι είναι τεράστιο και σημαντικό, αλλά να περιέχει και την αυτοκριτική τους.
Υπάρχουν και κάποια άλλα ήσσονος σημασίας, όπως τα hot dog των πλανόδιων μπροστά στη μεσογείων κα άλλα μικρά αντίστοιχα, που με «ενόχλησαν» τα οποία δεν θεωρώ σημαντικά για να αναφέρω. Ίσως να είμαι περίεργος, ίσως ζητάω πολλά μιας και τα συνηθισμένα μας ήθη είναι διαφορετικά. Δεν ξέρω αν θα ξαναπάω στην ΕΡΤ. Ίσως το κάνω πάλι αν η κυβέρνηση σκληρύνει τη στάση της. Θα ξαναπάω σίγουρα αν προσπαθήσει να επιβάλει τον αυταρχισμό της με τα μέσα καταστολής που διαθέτει. Δεν μου αρέσει όμως να νιώθω «ξένος» στη μορφή ενός αγώνα που πολλοί συμπαραστάτες του το βλέπουν σαν προεκλογικό ή ιδεολογικό πανηγύρι. Εκεί δεν ταυτίζομαι..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
O διάλογος προϋποθέτει τον σεβασμό της διαφορετικής άποψης. Γι' αυτό κάθε υβριστικό, προσβλητικό ή χυδαίο σχόλιο θα διαγράφεται.