Προσδοκίες και διεργασίες διεξόδου

Του Κώστα Κάρη, Αυγή, 21.11.10

Όλα τα δεδομένα μάς δείχνουν ότι η ενίσχυση της απόρριψης, της ρευστότητας, της κινητικότητας, της αναζήτησης νέων δρόμων είναι τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά των αντιφατικών πολιτικών διεργασιών της Ελλάδας της δημοσιονομικής κρίσης. Τα ανέδειξαν οι αυτοδιοικητικές εκλογές. Η αποτυχία του σχεδίου Σαμαρά για κοινό αντιμνημονιακό μέτωπο συνυπάρχει με τη μεγάλη υποχώρηση της επιρροής του ΠΑΣΟΚ, που είδε κεντρικές του επιλογές να απορρίπτονται - στην Πάτρα, στον Πειραιά.

Η ΕΚΛΟΓΗ των Γ. Καμίνη και Γ. Μπουτάρη στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, που ανέτρεψαν το καθεστώς των 24 χρόνων, η καινούργια αυτή πρόταση σχέσης δήμου - πολιτικής- πολίτη, συνυπάρχει με τη μεγάλη αποχή που απορρίπτει όλες τις επιλογές του πολιτικού συστήματος.

Και ελπίδα και απογοήτευση. Και προσδοκίες και επιφύλαξη. Και πλειοψηφία μη δεξιά και άρνηση του “κομματικού σωλήνα” του ΠΑΣΟΚ. Και στήριξη νέας ενωτικής, ρεαλιστικής προοπτικής και ενίσχυση των αριστερών απορριπτικών χώρων - ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ενίσχυση του πολιτικού ρόλου της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, των ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ, αλλά αντέχει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Η χώρα αποζητά προοδευτική και συνάμα ρεαλιστική διέξοδο. Ξέρει ότι το παλιό πελατειακό σύστημα μας οδήγησε στον υπερδανεισμό και την κρίση, δεν μπορεί να είναι η λύση. Ας φύγουμε όλοι από νοοτροπίες που δεν βλέπουν τν δύσκολη πραγματικότητα. Ας μην αναζητούμε τον παράδεισο του κρατικού υπερδανεισμού.

Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ δεν θέλει άλλο την επιβολή μέτρων που δεν δίνουν προοπτική. Η αντίδραση για την προκλητική αδικία όλο και δυναμώνει. Ποια λύση; Ποιες επιλογές; Οι οργανωμένοι φορείς -όσοι δεν κρύβουν πίσω από τα παχιά λόγια την αδυναμία τους να εκφράσουν τον κόσμο τους- συζητούν και αναζητούν λύσεις. Ο διάλογος έχει αρχίσει να γίνεται χωρίς εύκολες, συμβατικές και προσχηματικές φλυαρίες. Μόνον μέσα από το άπλωμα του διαλόγου και τη συγκρότησή του γύρω από τα επίμαχα θέματα θα διαμορφωθούν πραγματικά εναλλακτικές προτάσεις. Και αυτό έχει μεγάλη σημασία για τις δυνάμεις της εργασίας, της δημιουργίας, της αριστεράς, που ωθούνται στην παράλυση, στην αδυναμία παρέμβασης με την καταστροφολογία τύπου “έρχεται ο Αρμαγεδδών”.

ΑΝ ΚΑΙ περιμένουμε ο κρατισμός να αναβλύζει από τις θέσεις των παραδοσιακών αριστερών δυνάμεων, τη σφραγίδα στη χώρα τη βάζουν οι ισχυρές κοινωνικά και πολιτικά ομάδες. Η προχθεσινή δήλωση - πλατφόρμα του κ. Μίχαλου (της δεξιάς, του νεοφιλελευθερισμού κ.λπ.) του ΕΒΕΑ βοηθά να ξεκαθαρίσουμε τα θέματα. Δώδεκα μέτρα για την καταπολέμηση της ύφεσης και την έξοδο μας πρότεινε και ούτε ένα μέτρο δεν μας είπε για τα μείζονα. Καμία πρόταση για δίκαιο φορολογικό σύστημα, για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής. Πώς θα μειωθεί το έλλειμμα; Καμία πρόταση για τη χρηματοδότηση των επιχειρήσεων!

ΜΑ ΠΩΣ θα βγούμε από τη δημοσιονομική κρίση αν όλα τα μέτρα είναι στην παλαιά πελατειακή λογική; Ακόμη και η πιό αντικρατικιστική, στην εμφάνιση, πρότασή του -η “πλήρης ιδιωτικοποίηση των κρατικών οργανισμών και επιχειρήσεων, χωρίς τον φόβο του πολιτικού κόστους”- είναι πρόταση για επιχειρηματική δράση με τις πλάτες του κράτους, διότι η επιδότηση π.χ. στις συγκοινωνίες θα συνεχίσει, σαν διόδια δηλαδή. Παραλλαγή δηλαδή του πελατειακού συστήματος.

ΜΕΙΖΟΝ ελληνικό πρόβλημα δεν είναι μόνον η χρήση του εξωτερικού δανεισμού για τη διανομή συμπληρωματικών εισοδημάτων σε κατηγορίες του πληθυσμού. Είναι και η “αδελφή” της, η κρατικοδίαιτη επιχειρηματική δραστηριότητα - επιχειρήσεις με κύριο πελάτη το κράτος- που αναπαράγουν τη διαφθορά, την κρατική σπατάλη και απαιτούν όλο και περισσότερο εξωτερικό δανεισμό. Αναμφίβολα η Ελλάδα πρέπει να προσαρμοστεί στα ευρωπαϊκά δεδομένα, αλλά δεν πρόκειται να ανέβει η ζήτηση επειδή τα... αστικά λεωφορεία θα γίνουν ιδιωτικά. Η σκοπιμότητα όμως είναι να χρησιμοποιηθεί η κρίση όχι απλώς  για να μειωθεί βραχυπρόθεσμα η αμοιβή της εργασίας, αλλά για να αφαιρεθούν δικαιώματα και να αυξηθούν τα περιθώρια κέρδους, λες και η κρίση προκλήθηκε από τη μείωση των κερδών! Η χρηματοδότηση της ιδιωτικής οικονομίας, όχι πλέον κυρίως μέσω των κρατικών δαπανών, είναι το ζητούμενο. Αν αυτό δεν γίνει δεν θα υπάρξει αναπτυξιακή ανάκαμψη. Και αυτό μπορεί να γίνει με ευρωπαικά κυρίως κεφάλαια, αλλά και με την ευρωπαϊκή στήριξη των τραπεζών ώστε να ανταποκριθούν στις επείγουσες ανάγκες της οικονομίας και της κοινωνίας.

Η ΑΔΙΚΙΑ των κυβερνητικών μέτρων οφείλεται στην κατανομή των βαρών -άλλοι πληρώνουν ελάχιστα και άλλοι γονατίζουν- και η πρόκληση της ύφεσης οφείλεται κυρίως στον περιορισμό της χρηματοδότησης της οικονομικής δραστηριότητας. Γύρω από την ανατροπή αυτών των πολιτικών μπορεί να οικοδομηθεί πολιτική διεξόδου και επαρκής, όχι τεράστια, κοινωνική συναίνεση.