Αλέξης Τσίπρας: ένας κυνικός της εξουσίας

To προεκλογικό editorial του Books' Journal 58, Σεπτέμβριος 2015, από το τεύχος που μόλις κυκλοφόρησε. 

Το επτάμηνο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ απογύμνωσε το κόμμα και τα στελέχη του. Μια ομάδα ετερόκλητων ατάκτων που ζούσαν ερήμην της πραγματικότητας, στο όνομα ιδεοληψιών περί δήθεν κοινωνικής χειραφέτησης από μια εκμεταλλευτική κοινωνία, πλαισιωμένη από άλλες ομάδες συμφερόντων, από συνδικαλιστές του Δημοσίου και των ΔΕΚΟ κι από επαγγελματίες της πολιτικής επιβίωσης, διεκδίκησε και κέρδισε, τον προηγούμενο Ιανουάριο, με παραπλανητικό τρόπο την εξουσία. Το έκανε απαξιώνοντας τη μεταπολίτευση και, συλλήβδην, το κοινωνικό και πολιτικό μοντέλο πάνω στο οποίο είχε στηθεί, υπέρ ενός άλλου, υπερβατικού μοντέλου κοινωνικής οργάνωσης, «ενός άλλου κόσμου που είναι εφικτός». Προνομιακά, κατά βάσιν, κοινωνικά στρώματα, μεσαία τάξη που σε μεγάλο βαθμό έζησε υπό την αιγίδα του ελληνικού Δημοσίου, συντάχθηκαν ασμένως σε αυτό το στόχο, ο οποίος υποκινούνταν σε μεγάλο βαθμό από το ελληνικό όνειρο της προστατευμένης μονιμότητας που δεν λογοδοτεί παρά μόνο στον εαυτό της. Τα στρώματα αυτά, μάλιστα, πίστεψαν ότι αυτό το μοντέλο μπορεί να είναι χρήσιμο για την Ευρώπη, την οποία φιλοδοξούσαν να αλλάξουν – να την εγκλωβίσουν, δηλαδή, στην ελληνική δήθεν αριστερή κουλτούρα της ραστώνης, την οποία οι έλληνες ριζοσπάστες της Αριστεράς προτείνουν ως αντίβαρο στην όλο και εντεινόμενη ανταγωνιστικότητα του κόσμου την εποχή της παγκοσμιοποίησης (όνειρα αντί πραγματικότητας). Για να κερδίσουν τα κρίσιμα μεγέθη, για να πείσουν όσο το δυνατόν περισσότερους ψηφοφόρους, οι επιτελείς και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ είπαν ψέματα. Κραυγαλέα ψέματα, ανάκατα με συνωμοσιολογίες και αγανάκτηση, με οργή και μίσος.

Ορισμένα από τα ψέματα αυτά ήταν πολύ χοντρά για να περάσουν απαρατήρητα. Πώς να περάσει απαρατήρητο, π.χ., ότι θα καταργηθεί ο ΕΝΦΙΑ, ο οποίος προφανώς και δεν καταργήθηκε; Πώς να περάσει απαρατήρητη η θρασύτατη υπόσχεση ότι θα σχιστούν τα μνημόνια με ένα νόμο κι ένα άρθρο, όταν ο Αλέξης Τσίπρας είναι εκείνος που υπογράφει το Τρίτο Μνημόνιο; Πώς να περάσει απαρατήρητη η απειλή του Αλέξη Τσίπρα στους δανειστές και εταίρους ότι εμείς (η Ελλάδα, δηλαδή) θα βαράμε τα νταούλια και οι αγορές θα χορεύουν;

Πολύ χοντρές ήσαν και ορισμένες εκ των υστέρων δικαιολογίες. Πώς είναι δυνατόν πρωθυπουργός δυτικού κράτους να ισχυρίζεται ότι δεν είχε συναίσθηση των συνεπειών που θα έφερναν στην οικονομία τα capitalcontrols; Και πώς είναι δυνατόν αντιπρόεδρος δυτικού κράτους (ο Γιάννης Δραγασάκης) να δηλώνει ότι δεν είχαν υπολογίσει τις συνέπειες της διαπραγμάτευσης αλά ΣΥΡΙΖΑ; Εφημερίδες δεν διαβάζουν, τηλεόραση δεν βλέπουν, δυο τρεις σοβαρούς φίλους δεν έχουν να τους ρωτήσουν; Μόνο με τον Βαρουφάκη και τον Λαφαζάνη έκαναν παρέα;

Οι υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ που, ως κυβέρνηση, έφερε νέα ύφεση, που επιβάρυνε την οικονομία της χώρας με αρκετά δισεκατομμύρια (το δημόσιο χρέος δηλαδή το οποίο επιχειρούσε υποτίθεται διά της σκληρής διαπραγματεύσεως να ελαφρύνει), που έριξε στα τάρταρα την πίστη, την εμπιστοσύνη στη χώρα, που παραλίγο να οδηγήσει στο Grexit, ήταν ψέματα. Πολλοί τα είπαν από ιδεολογική εθελοτυφλία, άλλοι από ιδιοτέλεια και κυνισμό. Προφανώς, δεν είναι ελαφρυντικό ότι, τα ψέματα αυτά έγιναν αποδεκτά και από τους πολίτες. Κι αυτοί, στην πλειονότητά τους, για τους ίδιους λόγους τα πίστεψαν και τα επιδοκίμασαν.

Η πολιτική της παραπλάνησης, ωστόσο, δεν τελείωσε με τα πολιτικά ψέματα και τις πλάνες. Επεκτάθηκε και στην ιδεολογία. Η ιδεολογική επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ να συνεργαστεί με τους ακροδεξιούς Ανεξάρτητους Έλληνες του Πάνου Καμμένου, ένα κόμμα βαθύτατα εθνικιστικό, αναχρονιστικό, συνωμοσιολογικό, στο όνομα του «αντιμνημονιακού αγώνα», ήταν ολέθρια. Και από μόνη της ακύρωσε οποιοδήποτε ηθικό έρεισμα διεκδικούσαν, στο όνομα της Αριστεράς, οι θέσεις του και οι πολιτικές του. Η τυχάρπαστη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν ήταν ούτε αριστερή ούτε ευρωπαϊκή. Το αντίθετο. Ένα πολυσυλλεκτικό τυχοδιωκτικό μόρφωμα υπήρξε που, ευτυχώς, τελείωσε γρήγορα, πριν προλάβει να επιφέρει την απόλυτη καταστροφή.

Όλα αυτά, και άλλα πολλά, ο απαλλαγμένος πλέον από τους ξεκάθαρα τοποθετηθέντες οπαδούς της δραχμής και της βαλκανικής απομόνωσης ΣΥΡΙΖΑ, δεν τα υπέστη. Τα προκάλεσε. Είναι τα έργα και οι ημέρες του αρχηγού του, του Αλέξη Τσίπρα – και του επιτελείου των στενών συνεργατών του. Το γεγονός ότι, την τελευταία στιγμή, υπέγραψε το τρίτο μνημόνιο, δεν τον απαλλάσσει από τις ευθύνες του. Ούτε η ρητορική της ήττας που υιοθέτησε για να κλέψει, ακόμα μια φορά, τις ψήφους των κορόιδων σε μια δημοκρατία της συγκίνησης (κατά τον εύστοχο, παλαιό όρο του καθηγητή Ανδρέα Πανταζόπουλου), μπορεί να παραγράψει τα ψέματα, τον κυνισμό και το μίσος που επέτρεψε να δηλητηριάσει τον ιδεολογικό και τον κοινωνικό ορίζοντα του τόπου, στο όνομα της Αριστεράς.

Ο Αλέξης Τσίπρας, τώρα το μάθαμε καλά, είναι ένας κυνικός λάτρης της εξουσίας. Να μην επιτρέψουμε, ακόμα μια φορά, τις ελλείψεις του και, κυρίως, το ιδεολογικό έλλειμμά του στην περιοχή της αριστερής και της ευρωπαϊκής κουλτούρας, να το χρησιμοποιήσει ως στρατηγικό πλεονέκτημα.