Μεσαίος Χώρος: έλλειμμα ηγεσίας, δηλαδή έλλειμμα πολιτικού λόγου

 Του Ιωακείμ Γρυσπολάκη, Athens Voice

Φτάσαμε λοιπόν στο «δια ταύτα». Τα περιθώρια χρόνου στέρεψαν και οι πολίτες θα κληθούν σε 25 ημέρες να επιλέξουν το δρόμο που θα ακολουθήσει η χώρα για να βγει από τις στενωπούς. Θα επιλέξει μία ΝΔ, η οποία, αφού εγκατέλειψε το 2012 τα «Ζάππεια» με τα οποία κινδύνευσε ο αρχηγός της να αποβληθεί από το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, προέβη με σοβαρότητα στην επιλογή των μεταρρυθμίσεων, συμφώνησε με ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ στο διαμοιρασμό της εξουσίας με το περίφημο 4+2+1 για την αποκατάσταση των «δικών της παιδιών» και υποχώρησε άτακτα στο θέμα των μεταρρυθμίσεων μετά τις ευρωεκλογές; Ή θα επιλέξει το πλέον επικίνδυνα δημαγωγικό και συγχρόνως αντιφατικό κόμμα των τελευταίων δεκαετιών, το οποίο εφ’ όσον καταλάβει την εξουσία θα μας οδηγήσει είτε στην έξοδο από την ευρωζώνη είτε σε ένα πιο σκληρό και εξουθενωτικό Μνημόνιο; Δεδομένης μάλιστα της εμμονής της ηγεσίας του να υλοποιήσει τις υποσχέσεις του κ. Τσίπρα κόστους 11,5 δις ευρώ (ΔΕΘ, Σεπτέμβριος 2014) και το πρόγραμμα των Μηλιού, Σταθάκη, Λαφαζάνη και Δραγασάκη, για το οποίο οι αγορές και οι εταίροι μας ανατρίχιασαν στο άκουσμά του (Λονδίνο 26/11/2014); Είναι προφανές πλέον σε όλους ότι ο εξισορροπητικός πολιτικός παράγων είναι ένας ισχυρός Μεσαίος Χώρος, που εκφράζει το Κοινωνικό Κέντρο, τον χώρο των Μεταρρυθμίσεων και της Σοσιαλδημοκρατίας. Τον χώρο, δηλαδή, που επιθυμεί την παραμονή μας στην ευρωζώνη και που επιδιώκει και προσπαθεί να πείσει τους εταίρους μας για μία πιο αλληλέγγυα Ευρώπη, η οποία θα δίνει έμφαση στο Κοινωνικό Κράτος, ενώ συγχρόνως θα μεριμνά για την περαιτέρω ενοποίηση της Ε.Ε., την συνέχιση των μεταρρυθμίσεων στη χώρα, την ανάπτυξη, την καταπολέμηση της ανεργίας και την ενίσχυση της επιχειρηματικότητας.

Αυτός ο χώρος είναι σήμερα διασπασμένος σε σπαράγματα, όπως είναι το εναπομείναν ΠΑΣΟΚ, το υπό ίδρυση κόμμα του Γ.Α. Παπανδρέου, το Ποτάμι, οι Μεταρρυθμιστές, που προσφάτως (τουλάχιστον ο Σ. Λυκούδης) προσχώρησαν στο Ποτάμι, μικρές ομάδες και σημαίνουσες μονάδες, αλλά και ό,τι θα απομείνει από την εναπομείνασα ΔΗΜΑΡ, που προσχωρεί πλέον, ταπεινωμένη και απολογούμενη για τη μικρή αταξία της, στον ΣΥΡΙΖΑ.

Διαπιστώνουμε, όμως, ότι από όλα τα σπαράγματα του Μεσαίου Χώρου λείπει η ηγεσία, που θα συντάξει και θα εκφέρει πολιτικό λόγο. Η ηγεσία που θα χαράξει δρόμους, τους οποίους θα αιτιολογήσει και θα τεκμηριώσει, θα μας εμπνεύσει και θα ακολουθήσουμε. Αντί αυτών, έχουμε ανήμπορους και άβουλους ηγετίσκους, οι οποίοι είτε δεν αντελήφθησαν ότι το πολιτικό τους άστρο δύει και, επομένως, θα πρέπει να συμπράξουν με ικανούς, επαρκείς, έντιμους και αποδεδειγμένα αποτελεσματικούς πολιτικούς, είτε είναι ανεπαρκείς για το ρόλο που ανέθεσαν στον εαυτό τους. Η Ελλάδα δεν έχει ανάγκη από επίδοξους σωτήρες, που υποτιμούν τη νοημοσύνη μας και καλύπτουν την ανεπάρκειά τους με την τηλεοπτική παρουσία τους και τη επαρκή χρήση της ελληνικής γλώσσας. Ούτε έχει ανάγκη μόνον από πολιτικούς που ουδέποτε ανέλαβαν υπεύθυνες κυβερνητικές θέσεις, αλλά επιθυμούν να πειραματιστούν. Έχει ανάγκη από δοκιμασμένους, έντιμους και αποτελεσματικούς πολιτικούς, που θα σχεδιάσουν, θα θέσουν στόχους, θα επεξεργαστούν λύσεις, θα τεκμηριώσουν τις προτάσεις τους και θα τις προτείνουν στους πολίτες. Είναι αποδεδειγμένο ότι, όσο πολυπληθής και αν είναι ένας στρατός, δεν μπορεί να κερδίσει τον πόλεμο αν δεν έχει ικανούς, έμπειρους και αποδεδειγμένα αποτελεσματικούς στρατηγούς. Όλοι εμείς το πολύ να γίνουμε δεκανείς, άντε και λοχίες. Θυμάμαι κοσμογυρισμένο και καλλιεργημένο φίλο μου σε ώριμη ηλικία και ψηφοφόρο του ΣΥΡΙΖΑ, συμμετέχοντα στο «κίνημα των αγανακτισμένων» το καλοκαίρι του 2011, να μου λέει ότι θα διώξουν όλους τους πολιτικούς και στη συνέχεια θα στείλουν αντιπροσωπεία στην Αργεντινή, προκειμένου να πάρουν μαθήματα . . . επιτυχούς οικονομικής πολιτικής.

Τέλος, είναι αρκετοί εκείνοι, οι οποίοι απεύχονται την εμπλοκή παλαιών πολιτικών στην συγκρότηση της Κεντροαριστεράς. Ο Αριστοτέλης στα «Πολιτικά» θέτει τις προϋποθέσεις για τον κυβερνήτη, ισχυριζόμενος ότι «δει τον άρχοντα αρχόμενον μαθείν, οίον ιππαρχείν ιππαρχηθέντα, στρατηγείν στρατηγηθέντα και ταξιαρχήσαντα και λοχαγήσαντα». Πώς όμως θα δημιουργηθεί πολιτικός χώρος, ο οποίος θα πάρει άμεσα πρωτοβουλίες, θα διαπραγματευθεί με τα ευρωπαϊκά όργανα και θα παρουσιάσει εναλλακτικές λύσεις στην σημερινή πολιτική, αν δεν εμπλακούν έμπειροι και ώριμοι πολιτικοί; Θα επαναλάβω ότι παρθενογενέσεις γίνονται μόνον στα παραμύθια, ενώ η εμπειρία και η γνώση μεταβιβάζονται και μεταλαμπαδεύονται. Δεν προσπαθούμε να ανακαλύψουμε τον τροχό ούτε να τετραγωνίσουμε τον κύκλο. Ο φόβος πολλών ότι θα μολυνθεί ο χώρος από την παρουσία πολιτικών που διετέλεσαν υπουργοί σε παλαιότερες κυβερνήσεις είναι απολιτικός. Είναι του ίδιου επιπέδου με τον απολιτικό διαχωρισμό της κοινωνίας σε αντιμνημονιακούς και μνημονιακούς, που εισήγαγαν ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ. Ήδη αποκτήσαμε τραυματικές εμπειρίες από δεκάδες «νέους» πολιτικούς, που διασύρουν το Κοινοβούλιο. Οι έμπειροι, έντιμοι και απολαμβάνοντες σεβασμού στην Ευρώπη πολιτικοί δεν περισσεύουν. Θεωρώ δε βέβαιο ότι οι εκλογές της 25ης Ιανουαρίου θα μας φέρουν σε πλήρες αδιέξοδο, αν δεν εμπλακούν άμεσα πολιτικοί πρώτης γραμμής. Στρατός χωρίς επικεφαλής είναι σκορποχώρι. Οι συλλογικές ηγεσίες ενός κόμματος χωρίς πολιτικούς, αλλά και η ενός ανδρός αρχή είναι οι βέβαιες συνταγές αποτυχίας. Όσοι λοιπόν απεύχονται την εμπλοκή έμπειρων πολιτικών στο νέο εγχείρημα είτε εξυπηρετούν άλλα συμφέροντα είτε είναι αφελείς.