Το μεγάλο ρίσκο

 Του Κώστα Καρακώτια, Έθνος

Το πλέον λογικό αποτέλεσμα της τρέχουσας πολυεπίπεδης κρίσης θα έπρεπε να ήταν η ριζική αλλαγή των αντιλήψεων και των συμπεριφορών της εγχώριας πολιτικής τάξης. Δυστυχώς όμως, παρ' όλο που αυτή φέρει και το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για τα όσα υφίσταται η χώρα, καμιά αλλαγή δεν φαίνεται να επήλθε. Ακόμα και τώρα, πέντε σχεδόν χρόνια μετά την εκδήλωση της κρίσης, αντί να σκέφτεται και να σχεδιάζει το μέλλον της χώρας και της κοινωνίας, προσπαθεί να διαχειριστεί το πολιτικό της παρόν. Οι διαφαινόμενες, λόγω του Προέδρου της Δημοκρατίας, πρόωρες εκλογές είναι κομβικό σημείο για την προοπτική της υπάρχουσας πολιτικής τάξης. Εν όψει αυτών και η κυβερνητική και η αντιπολιτευόμενη μερίδα της σχεδιάζουν τη στρατηγική και την τακτική τους. Η κυβερνητική πλευρά εξαγγέλλει και φαίνεται ότι προετοιμάζει την αποχώρηση του ΔΝΤ και ουσιαστικά της τρόικας, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να διακηρύσσει μια ποικιλία αντιμνημονιακών επιθυμιών. Και οι δύο αντιμαχόμενες μερίδες θεωρούν ότι η έξοδος από το μνημόνιο θα τις δικαιώσει. Το πρόβλημα της χώρας όμως είναι το μνημόνιο ή η κρίση; Ηθελημένα ή αθέλητα το πολιτικό προσωπικό και η συντριπτική πλειοψηφία των δημοσιολογούντων κατασκεύασε και εγχάραξε στο κοινωνικό σώμα την παρανόηση ότι την κρίση την έφερε το μνημόνιο και όχι η κρίση το μνημόνιο. Ηταν μια εξαιρετικά βολική για πολλούς παρανόηση. Εφόσον το μνημόνιο είναι εκείνο που ευθύνεται για την κρίση, όλα τα άλλα, πολιτικό σύστημα, εξωφρενικός δανεισμός, συντεχνιασμός, ποικίλες παροχές, αντιπαραγωγική απασχόληση, καταναλωτικές συμπεριφορές και πολλά ακόμα, ένας ολόκληρος τρόπος αναπαραγωγής του κοινωνικού σχηματισμού δηλαδή, δεν υπήρξαν και τα πάντα έβαιναν καλώς.

Η αλήθεια βέβαια είναι διαφορετική. Η συγκεκριμένη μορφή οργάνωσης της χώρας κατέρρευσε και έπρεπε όλα αυτά τα χρόνια οι πολιτικές, κοινωνικές και επιστημονικές της δυνάμεις να εργάζονται στην κατεύθυνση της δημιουργίας ενός νέου αξιακού και παραγωγικού μοντέλου. Δυστυχώς δεν το έπραξαν. Τώρα, εν όψει της επερχόμενης εκλογικής σύγκρουσης, οι πολιτικές μερίδες αναλαμβάνουν το ρίσκο να εγκαταλείψουν τη σίγουρη χρηματοδότηση αλλά και τις υποχρεώσεις που επιβάλλει το μνημόνιο, για να επιδείξουν ότι επανακατέκτησαν την οικονομική και εθνική κυριαρχία. Μήπως όμως ρισκάρουν τη σταθερότητα της χώρας για να αποκτήσουν την ελευθερία να ξανακάνουν ακριβώς την ίδια ψηφοθηρική και λαϊκιστική πολιτική που έφερε την κατάσταση ως εδώ, στο τραγικό παρόν και στο δυσοίωνο μέλλον;