Ενας κόσμος γεμάτος από... Νικολόπουλους

Του Θοδωρή Γεωργακόπουλου, Καθημερινή

​​Πριν από 70.000 χρόνια, ένα ηφαίστειο στην Ινδονησία εξερράγη. Η έκρηξη ήταν τόσο ισχυρή που προκάλεσε έναν παγκόσμιο χειμώνα για περίπου δέκα χρόνια και γενικότερη πτώση της θερμοκρασίας του πλανήτη για αιώνες. Η κλιματική αλλαγή είχε καταστροφικές συνέπειες: σύμφωνα με μια επιστημονική θεωρία, εκείνη την εποχή η ανθρωπότητα έφτασε να αποτελείται συνολικά από περίπου 10.000 μέλη. Ολα τα ανθρώπινα όντα που υπήρχαν ήταν λιγότερα από όσα χωράνε σε ένα μοντέρνο γήπεδο μπάσκετ. Από αυτούς καταγόμαστε όλοι, άσπροι, μαύροι, κίτρινοι, κοντοί, ξανθοί, γκέι, αριστερόχειρες, όλοι, και τα 7 δισεκατομμύρια νοματαίοι που ζούμε στη Γη σήμερα. Από μερικές εκατοντάδες ζευγάρια ανθρώπων προερχόμαστε. Αν συλλογιστεί κάποιος την ανθρώπινη ύπαρξη με τέτοιους βιολογικούς όρους, είναι κάπως δύσκολο να γίνει ρατσιστής. Η ιδέα ότι ομάδες πληθυσμών είναι ανώτερες ή κατώτερες εξαιτίας της γενετικής τους «καταγωγής» είναι αντιεπιστημονική και βλακώδης. Το ανθρώπινο είδος είναι τόσο ομοιογενές γενετικά σε σχέση με άλλα ζωικά είδη που τέτοιες απόψεις για τα δεδομένα της φύσης είναι γελοίες. Τα ανθρώπινα όντα είναι ανολοκλήρωτα, βεβαίως, και ο ρατσισμός είναι εγγενές χαρακτηριστικό της ατέλειάς τους. Είναι παγκόσμιο φαινόμενο αυτό.

Στις 9 Αυγούστου ένας λευκός αστυνομικός πυροβόλησε οκτώ φορές και σκότωσε τον 18χρονο μαύρο Μάικλ Μπράουν στη μικρή πόλη Φέργκιουσον του Μιζούρι. Ο Μπράουν ήταν άοπλος και σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες είχε σηκώσει τα χέρια ψηλά και ζητούσε να παραδοθεί. Η πόλη Φέργκιουσον έχει λευκό δήμαρχο, λευκό διευθυντή της αστυνομίας, πέντε από τα έξι μέλη του δημοτικού συμβουλίου είναι λευκοί και πενήντα από τους πενήντα τρεις αστυνομικούς της πόλης είναι λευκοί. Το 67% του πληθυσμού, όμως, είναι μαύροι. Η δολοφονία του Μάικλ Μπράουν ήταν το τελευταίο μιας σειράς συμβάντων που αποδεικνύουν ότι οι μαύροι στις Ηνωμένες Πολιτείες του 2014 ζουν μια ζωή πιο δύσκολη και επίφοβη από ό,τι οι λευκοί. Εκατόν σαράντα εννέα χρόνια μετά την κατάργηση της δουλείας, ο καθημερινός ρατσισμός, ο εγγενής στα ανολοκλήρωτα ανθρώπινα όντα, υπάρχει ακόμη.
Υπάρχει και εδώ.
Στη χώρα όπου το 10% του εκλογικού σώματος επιλέγει συνειδητά τους ναζί, πρόκειται να τεθεί προς ψήφιση ένα λεγόμενο «αντιρατσιστικό νομοσχέδιο» το οποίο διαθέτει διατάξεις εναρμονισμένες με την ευρωπαϊκή νομοθεσία για την καταπολέμηση του λόγου που προτρέπει στο μίσος και τη ρατσιστική βία. Κανονικά βεβαίως δεν θα έπρεπε να χρειάζεται να υπάρχει τέτοιο νομοσχέδιο και ο αλληλοσεβασμός των ανθρώπινων όντων θα έπρεπε να είναι αυτονόητη προϋπόθεση για την ειρηνική τους συνύπαρξη. Αλλά δεν είναι, κι έτσι πρέπει οι ζοχαδιασμένοι χολερικοί αρνητές ολοκαυτωμάτων να εμποδίζονται με κάποιον τρόπο από τη διάδοση του μίσους τους, οπουδήποτε κι αν ζουν. Πόσο μάλλον σε μια κοινωνία όπου ομάδες τραμπούκων επιτίθενται σε μετανάστες ή σε ανύποπτα ζευγάρια σε πλατείες του Παγκρατίου ή όπου εκλεγμένοι βουλευτές βρίζουν χυδαία στο Twitter (https://twitter.com/NikNikolopoulos/statuses/504646765526925312) πρωθυπουργούς άλλων χωρών επειδή είναι ομοφυλόφιλοι.
Φυσικά το νομοσχέδιο συναντά σημαντικές αντιδράσεις κυρίως από την Ακροδεξιά, οι οποίες εκφράζονται με δηλώσεις του Τάκη Μπαλτάκου και επιστολές από αλλόφρονες μητροπολίτες όπως ο Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως, που δεν ξέρει πώς γράφεται το «κίναιδος», ή από «Ελληνες ακαδημαϊκούς» που αποκαλούν τη μετανάστευση «παράνομο μουσουλμανικό εποικισμό» και «έγκλημα εθνοκτονίας» και δεν θέλουν να χτιστεί και τζαμί στον Ελαιώνα. Είναι πολύ ενδιαφέρον το ότι πολλοί από αυτούς στην επιχειρηματολογία τους επικαλούνται την «ελευθερία της έκφρασης», οι ακροδεξιοί διακρίνονται άλλωστε για την ευαισθησία τους στο θέμα αυτό, την έχουμε δει έξω από θέατρα. Αλλά αυτοί δεν είναι παρά μια ένδειξη του προβλήματος. Το πρόβλημα είναι ο συστημικός ρατσισμός και η ενδημική μισαλλοδοξία στις ευρύτατες μάζες των ψηφοφόρων και των πιστών. Αυτή δεν εκδηλώνεται με βίαιες επιθέσεις ή με επιστολές και tweets, αλλά στην καθημερινή συμπεριφορά, στον ιδιωτικό λόγο, στην εθιμική ανοχή των διακρίσεων, μια σειρά από ηπιότερες εκφάνσεις που δεν γίνονται εύκολα share στο Facebook, αλλά συλλογικά μάς έχουν κάνει τη λιγότερο ανεκτική, πιο ρατσιστική και φοβισμένη κοινωνία της Ευρώπης (http://www.kathimerini.gr/776648/article/epikairothta/ellada/ellhnes-kaxypoptoi-ftiaxnoyn-neoys-my8oys).
Βλέποντας όλο αυτό το ρατσιστικό μίσος στη δικιά μας κοινωνία και στις ξένες, αναρωτιέμαι: Πώς να ζούσαν άραγε εκείνοι οι δέκα χιλιάδες άνθρωποι τότε, εβδομήντα χιλιάδες χρόνια πριν, σε έναν κόσμο άγριο, χωρίς ερκοντίσιον και Ιντερνετ, παγιδευμένοι σε έναν σκληρό και διαρκή χειμώνα; Χωρίζονταν σε «φυλές» και «σεξουαλικούς προσανατολισμούς» και άλλες υποκατηγορίες ώστε να μπορούν να μισιούνται μεταξύ τους συστημικά; Ή μήπως αυτή η ατέλεια της ανθρώπινης φύσης εμφανίστηκε πολύ αργότερα, όταν γίναμε πολύ περισσότεροι, και αποκτήσαμε την πολυτέλεια να μισιόμαστε πιο άνετα χωρίς να κινδυνεύουμε να αφανιστούμε ως είδος;