Οταν και τα γραπτά πετούν...

 Του Πάσχου Μανδραβέλη, Καθημερινή

Κ​​ουίζ: Ποιος πολιτικός έχει γράψει τα παρακάτω; «Στο πολιτικό πεδίο, το μέλλον της χώρας θα κριθεί αν αναδειχθούν ηγεσίες με κύρος και βούληση να συγκρουστούν ευθέως με τις κακοδαιμονίες μας... Χωρίς τη συντριβή των δυνάμεων της καθήλωσης και της οπισθοδρόμησης, η χώρα δύσκολα θα απεγκλωβιστεί. Είναι αλήθεια ότι η τριετία 2009-2012 έδωσε την ευκαιρία να αναδειχθούν νέοι πολιτικοί με δυνατότητες διαχείρισης μειζόνων κρίσεων. Κι αυτό θα έπρεπε να οδηγήσει εκ των πραγμάτων στην περιθωριοποίηση του πολιτικού, που μόνα του εφόδια ήταν η δημαγωγία και η δεξιότητα στη διανομή των κρατικών λάφυρων μετά τις εκλογικές νίκες. Ομως αυτοί οι πολιτικοί (με δυνατότητες διαχείρισης μειζόνων κρίσεων) είναι λίγοι σε κάθε κυβέρνηση. Οι περισσότεροι προσπαθούν απλώς να κερδίσουν χρόνο». Ο πολιτικός που θέλει τη «συντριβή των δυνάμεων της καθήλωσης και της οπισθοδρόμησης» είναι ο υπουργός που αύξησε τις αργίες στα σχολεία, εκείνες που περιέκοψε ο προκάτοχός του. Οχι μόνο πήγε μια βδομάδα πίσω το άνοιγμα των σχολείων τον Σεπτέμβριο, αλλά επανέφερε τον εκκλησιασμό άνευ μαθήματος στη γιορτή των Τριών Ιεραρχών. Ο συγγραφέας που ήλπιζε «στην περιθωριοποίηση του πολιτικού, που μόνα του εφόδια ήταν η δημαγωγία» είναι ο υπουργός που επανέφερε τον θεσμό των μετεγγραφών στα ΑΕΙ παρά τον κώδωνα κινδύνου που κρούουν οι ηγεσίες των πανεπιστημίων και ΤΕΙ Αθήνας, Θεσσαλονίκης.

Ο θεωρητικός που λυπόταν ότι «οι πολιτικοί (με δυνατότητες διαχείρισης μειζόνων κρίσεων) είναι λίγοι σε κάθε κυβέρνηση. Οι περισσότεροι προσπαθούν απλώς να κερδίσουν χρόνο» είναι ο υπουργός που ζήτησε χρόνο -πολύ χρόνο, μέχρι τον Σεπτέμβριο, τουλάχιστον- για να μελετήσει καλύτερα το θέμα της διαθεσιμότητας στα ΑΕΙ.

Το αστείο είναι ότι ο ίδιος συγγραφέας επισημαίνει ότι «τη βασική ευθύνη για την αποτυχία του κράτους να αντεπεξέλθει στο έργο του φέρει ιστορικά η πολιτική τάξη... Με σημαντικές βεβαίως εξαιρέσεις, οι Ελληνες πολιτικοί στερήθηκαν την πολιτική τους αυτονομία, την επιμονή, την αποτελεσματικότητα, τον πολιτικό ορθολογισμό και, κυρίως, τη διάθεση να εξασφαλίσουν την πολιτική και διοικητική συνέχεια του κράτους, όπως έκαναν συνάδελφοί τους σε άλλα κράτη. Εγκλωβίστηκαν στον παραδοσιακό ρόλο του συνηγόρου στενά πελατειακών συμφερόντων», λέει ο υπουργός που εξήγγειλε την «αυτόματη διαδικασία μετεγγραφής, χωρίς την υποβολή σχετικής αίτησης για υποψήφιους φοιτητές, που είναι παιδιά πολύτεκνων και τρίτεκνων οικογενειών».
«Ο αγώνας μας, λοιπόν», συνεχίζει ο συγγραφέας, «πρέπει να είναι καθαρός στους στόχους και αταλάντευτος. Τα λόγια μας πρέπει να είναι καθαρά, οι συμβολισμοί μας κρυστάλλινοι και οι πολιτικές μας γρήγορες κι αποτελεσματικές. Μόνο μια τέτοια πολιτική στάση συγκεντρώνει τα ουσιώδη χαρακτηριστικά της ρήξης με το παρελθόν και ενσωματώνει τις ελπίδες για την έξοδο της Ελλάδας και των πολιτών της από τη δίνη της κρίσης και της αναξιοπιστίας. Αν δεν κάνουμε τη ρήξη κι αν δεν πετύχουμε στον αγώνα μας, η μόνη προοπτική για την Ελλάδα θα είναι η καθολική φτώχεια, η γενίκευση της εγκληματικότητας και η εξαθλίωση».
Ολα τα παραπάνω αποσπάσματα είναι από το βιβλίο του κ. Ανδρέα Λοβέρδου, «Θέσεις για μια ελληνική ανόρθωση», εκδ. Ινδικτος. Του 2012...