Οι γάτες του Aη Νικόλα

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου, Καθημερινή, 26.7.13

Να υπενθυμίσω απλώς ότι η χούντα μπορεί να κατέλυσε την δημοκρατία το 1967 όμως, στην προσπάθειά της να νομιμοποιηθεί είπε ότι την έβαλε στον γύψο. Ποτέ δεν την αρνήθηκε ως πολίτευμα. Επικαλούμενη τον κομμουνιστικό κίνδυνο και την οχλοκρατία ανέστειλε άρθρα του Συντάγματος προκειμένου, όπως ισχυριζόταν, να προστατεύσει τη χώρα και τη δημοκρατία της. Ο ολοκληρωτισμός της ήταν κατά κάποιον τρόπο «τεχνικός», δυστυχώς ουδόλως τεχνητός. Γι’ αυτό και δεν αποπειράθηκε ποτέ να οργανώσει, με όση φαιά ουσία διέθεταν οι εγκέφαλοί της, φασιστική ιδεολογία. Hξερε εκ των προτέρων πως κάτι τέτοιο θα την απομόνωνε οριστικά από τον δυτικό κόσμο στον οποίον αναζητούσε στηρίγματα και ερείσματα. Το περίφημο «Πιστεύω» του Παπαδόπουλου ήταν ένα συμπίλημα καραβανάδικου πατριωτισμού, με μπόλικα καρυκεύματα ορθοδοξίας γραμμένο σε μια γλώσσα που θα τη ζήλευε ο Μποστ. Eνα γνήσιο προϊόν της σκοτεινής και πολιτισμικά αγράμματης Ελλάδας που είχε μάθει στο σχολείο την πολιτική αξία της δοτικής και των καθαρευουσιάνικων σολοικισμών Η χούντα κέρδισε την ανοχή του μεγαλύτερου μέρους της ελληνικής κοινωνίας, δημιουργώντας το δικό της πελατειακό δίκτυο. Χάρισε τα αγροτικά δάνεια, έστελνε τη ΜΟΜΑ να ανοίγει δρόμους και διόριζε την πελατεία της ανατρέποντας ακόμη και ιεραρχία στο στράτευμα, με αποτέλεσμα να υπονομεύσει τον μηχανισμό που τη στήριζε με τα ίδια της τα όπλα. Στο μέτρο του δυνατού, και με τα μέτρα της εποχής, ανακατένειμε τον κοινωνικό πλούτο.

Τον Ιούλιο του 1974 η Ελλάδα πέρασε, με προβλήματα, αλλά χωρίς δραματικές αναταραχές στη δημοκρατία και ξαναβρήκε τη θέση της ανάμεσα στα κράτη του δυτικού κόσμου. Η εφταετία αντιμετωπίσθηκε ως παρένθεση, ένα ιστορικό ατύχημα, το οποίο όμως δεν υπήρξε ικανό να βγάλει την Ελλάδα από τα όρια του δυτικού πολιτισμού απ’ τον οποίον είχαν διδαχθεί τα πέντε κολλυβογράμματα που ήξεραν οι συνταγματάρχες και οι ταξίαρχοι του καθεστώτος.

Ο,τι δεν μπόρεσε, ή δεν τόλμησε, ή δεν θέλησε να κάνει το χουντικό καθεστώς το επιχειρούν τώρα οι επίγονοί του, η Χρυσή Αυγή. Δεν τους φτάνει το πελατειακό δίκτυο που οργανώνουν πουλώντας προστασία στους δυσαρεστημένους πελάτες της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας. Τα πνευματικά τέκνα του Παπαδόπουλου επιχειρούν να φτιάξουν ένα ιδεολογικό οικοδόμημα για να στεγάσουν τις ορφανές τους συνειδήσεις. Κι αν το γεροντάκι που τους ψηφίζει κάνει πως δεν βλέπει τους ναζιστικούς χαιρετισμούς και δεν ακούει τα θούρια του χιτλερισμού οι νεαρότερες ηλικίες, αποκαΐδια μιας εκπαίδευσης που καλλιεργεί μηχανικά την ιστορική μνήμη, απολαμβάνουν τον εξωτισμό και το «διαφορετικό». Ολοι την απαξιώνουν τη δημοκρατία μας ως διεφθαρμένη, ανίκανη και φαύλη. Στα μάτια όμως του νέου παιδιού οι χρυσαυγίτες τολμούν να πούνε τα πράγματα με το όνομά τους. Εχουν και τις περγαμηνές του τσαμπουκά και του ντοπαρισμένου από τα γυμναστήρια σώματος. Εμείς νομίζουμε πως όταν εκείνη η κυρία μιλάει στη Βουλή τη γλώσσα του υπόκοσμου δυσφημίζει την πολιτική της. Δυστυχώς πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο.

Το πρόβλημα δεν είναι τόσο οι αριθμοί που δείχνουν τη Χρυσή Αυγή να ανεβαίνει στις δημοσκοπήσεις. Μπορεί να είναι και συγκυριακοί. Το πραγματικό πρόβλημα είναι η απενοχοποίηση της ψήφου προς τη Χρυσή Αυγή. Η ενοχική στάση του κ. Καλαντζή που αντιμετώπιζε τη χυδαιολογία της κυρίας από το βήμα της Βουλής, με διάφορα «δεν είναι σωστό, τα παιδιά όλου του κόσμου είναι παιδιά» είναι ενδεικτική του ουσιαστικού πολιτικού προβλήματος. Πώς μια ενοχοποιημένη από τον ίδιο της τον εαυτό δημοκρατία θα αντιμετωπίσει τον απενοχοποιημένο υπόκοσμο; Κινδυνεύει σαν τις γάτες του Αη Νικόλα στο αριστούργημα του Γιώργου Σεφέρη. «Ξολόθρεψαν τα φίδια μα στο τέλος χαθήκανε, δεν άντεξαν τόσο φαρμάκι»