Δικαιώθηκε, λοιπόν, ο Σρέντερ;

Του Μιχάλη Μητσού, ΝΕΑ, 28.2.13

Ο Γκέρχαρντ Σρέντερ έχει πέσει μέσα σε πολλές από τις προβλέψεις του. Οταν ήταν μικρός υποσχέθηκε στη μητέρα του, που ήταν καθαρίστρια, ότι μια μέρα θα την έβγαζε έξω με τη λιμουζίνα του. Το έκανε το 1990, στα 80ά της γενέθλια, έχοντας μόλις εκλεγεί πρωθυπουργός της Κάτω Σαξονίας. Ενα άλλο βράδυ, οκτώ χρόνια νωρίτερα, μέθυσε κι άρχισε να κτυπά με μανία την πόρτα της Καγκελαρίας στη Βόννη, φωνάζοντας: «Θέλω να μπω εδώ μέσα και μια μέρα θα το καταφέρω!». Το 1998 το κατάφερε. Και το 2002 το κατάφερε ξανά, έστω κι αν χρειάστηκε να φωτογραφηθεί φορώντας τις γαλότσες του. Εναν χρόνο πριν από την πρώτη εκλογή του, κι ενώ πραγματοποιούσε εκστρατεία ως υποψήφιος του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, ο Σρέντερ διατύπωσε ένα ερώτημα που προκάλεσε φρίκη στους φιλοευρωπαίους της εποχής. Σχολιάζοντας το επιχείρημα ότι η υιοθέτηση ενός ενιαίου νομίσματος θα επέτρεπε την καταπολέμηση των ανταγωνιστικών υποτιμήσεων από τις χώρες του Νότου, διερωτήθηκε τι θα συμβεί όταν η γερμανική οικονομία επιβληθεί παντού χάρη στην αυξημένη παραγωγικότητα που θα της εξασφαλίσει αυτό το νόμισμα και ο Νότος δεν θα έχει πια στη διάθεσή του το εργαλείο της υποτίμησης. Μα δεν καταλαβαίνει λοιπόν - είπαν οι επικριτές του - ότι το ευρώ είναι πάνω απ' όλα ένα πολιτικό πρόγραμμα, ένα όνειρο, ένα χρέος προς τους πατέρες της Ευρώπης; Είναι δυνατόν ο συγχρωτισμός του με τα μεγάλα αφεντικά και η συμμετοχή του στο Διοικητικό Συμβούλιο της Φολκσβάγκεν να τον έχουν κάνει τόσο κυνικό, τόσο εγωιστή, τόσο δεξιό;

Σήμερα, με την Ευρώπη να βρίσκεται σε μια κατάσταση όπου ο Βορράς δεν θέλει πια να βάζει το χέρι στην τσέπη και ο Νότος δεν θέλει πια να υποφέρει, ο Σρέντερ μοιάζει να δικαιώνεται. Αλλά η δικαίωση αυτή μοιάζει μ' εκείνη του Μητσοτάκη, σύμφωνα με τον οποίο αν δεν είχε πέσει η κυβέρνησή του το 1993 η Ελλάδα δεν θα είχε φτάσει στα σημερινά αδιέξοδα. Και στις δύο περιπτώσεις, τα όσα μεσολάβησαν δεν ήταν κάπου γραμμένα. Κανείς δεν υποχρέωσε την Ελλάδα να κάνει πάρτι με δανεικά. Και κανείς δεν υποχρέωσε την Ευρώπη να αγνοήσει τις καταφανείς ανισότητες στους κόλπους της. Η Ελλάδα, η Ισπανία, η Πορτογαλία, ήταν τόσο άξιες για μια οικονομική και πολιτική ένωση όσο ο αραβικός κόσμος ήταν άξιος για τη δημοκρατία. Ολα είναι ζήτημα βούλησης, εντιμότητας, πολιτικών αποφάσεων και σκληρής δουλειάς.

Το εξώφυλλο του τελευταίου τεύχους του «Σπίγκελ» τιτλοφορείται «Οι νέοι γκασταρμπάιτερ» και απεικονίζει επτά ταλαντούχους Ευρωπαίους που έφυγαν από τις χώρες τους και κινούν σήμερα τη γερμανική ατμομηχανή. Το «γερμανικό όνειρο» είναι ο εφιάλτης της Ευρώπης, επισημαίνει ο Αρνό Λεπαρμαντιέ στη «Μοντ». Και αν περάσουμε στην αντεπίθεση;