Κρίσεις βλακείας

Του Μιχάλη Μητσού, ΝΕΑ, 26.3.13 

«...Και στο τέλος κερδίζουν πάντα οι Γερμανοί». Το γνωστό αυτό αξίωμα επιβεβαιώθηκε ξανά στην περίπτωση της Κύπρου, παρ' όλο που η αρχική πρόταση του Βερολίνου (και του ΔΝΤ) προέβλεπε την εκκαθάριση και της Τράπεζας Κύπρου, κάτι που τελικά απετράπη. Το κυριότερο όμως είναι ότι απετράπη η βλακωδώς επικίνδυνη ιδέα (την οποία δεν υποστήριξαν οι Γερμανοί, αλλά δεν την απέκλεισαν κιόλας) να φορολογηθούν οι καταθέσεις κάτω των 100.000 ευρώ. Ο Μάικ Μούσα, πρώην οικονομολόγος του ΔΝΤ, είχε πει κάποτε ότι «υπάρχουν τρία είδη χρηματοπιστωτικών κρίσεων: οι κρίσεις ρευστότητας, οι κρίσεις βιωσιμότητας και οι κρίσεις βλακείας». Στην περίπτωση της Κύπρου, που αποτελεί μια κρίση ρευστότητας, η βλακεία περίσσεψε. Βλακεία από την πλευρά της Λευκωσίας, που νόμιζε ότι μπορεί να κρατήσει και την πίτα ολόκληρη (την οικονομία της) και τον σκύλο χορτάτο (τους ρώσους ολιγάρχες), για να χάσει τελικά και την πίτα και τον σκύλο. Θυμηθείτε την «κόκκινη γραμμή» του Προέδρου Αναστασιάδη στο Eurogroup της 15/3: να μην υπάρξει διψήφιο κούρεμα στις καταθέσεις! Θυμηθείτε τις δηλώσεις του κύπριου υπουργού Οικονομικών ότι θα παραμείνει στη Μόσχα μέχρι να υπάρξει συμφωνία. Οπως μας πληροφορούν οι «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς», οι Ευρωπαίοι γνώριζαν από πέρυσι ότι οι Ρώσοι δεν προτίθενται να βοηθήσουν την Κύπρο. Η κυπριακή ηγεσία δεν το γνώριζε; Δεν είχε κάνει καμιά επαφή, καμιά βολιδοσκόπηση, καμιά εκτίμηση; 

Η βλακεία, μαζί με τον ερασιτεχνισμό και την αλαζονεία, περισσεύει και στην Ευρώπη, που προσπαθεί να καλύψει τις δικές της καθυστερήσεις και τα δικά της λάθη εξαντλώντας την αυστηρότητά της απέναντι σε μια χώρα που δεν μπορεί να καταλάβει ποιους ακριβώς ευρωπαϊκούς κανόνες παραβίασε. Το ερώτημα δεν είναι αν η γερμανική κυβέρνηση, οποιαδήποτε γερμανική κυβέρνηση, θα μπορούσε να βοηθήσει την Κύπρο χωρίς να της επιβάλει εξοντωτικούς όρους. Δεν θα μπορούσε. Το ουσιαστικό ερώτημα - και είναι ένα ερώτημα που έχει τεθεί από την αρχή της κρίσης - είναι αν η Γερμανία, η Ολλανδία, η Φινλανδία θα βρουν έναν τρόπο να συνυπάρξουν στην ίδια ένωση με την Κύπρο, την Ελλάδα, την Πορτογαλία (για να μη μιλήσουμε για την Ισπανία και την Ιταλία). Οι «θεραπείες - σοκ», εδώ με ακραία λιτότητα, εκεί με βίαιη διάλυση του τραπεζικού συστήματος, το μόνο που έχουν καταφέρει είναι να προκαλέσουν όξυνση των αντιευρωπαϊκών - και αντιγερμανικών - αισθημάτων και ενίσχυση των άκρων. 

Η βλακεία δεν θα μπορούσε να λείπει όμως και από την Κουμουνδούρου. Ομολογώ ότι ποτέ δεν πίστευα ότι ο Τσίπρας θα έφτανε να συγκροτήσει επισήμως μέτωπο με τον Καμμένο. Το έκανε, και μάλιστα με αφορμή την Κύπρο. Ισως να θεωρεί ότι βλάκες είναι ΚΑΙ οι ψηφοφόροι. Κάνει λάθος.