Η πράσινη φούσκα που έσκασε

Tου Στέφανου Κασιμάτη, Καθημερινή, 113.11.12

Η χώρα έχει ανάγκη από έναν κεντροαριστερό πόλο, αυτός όμως δεν είναι δυνατόν να βασισθεί στην διαιώνιση ενός ψέματος.

Το λέει ένας φίλος μου και έχει δίκιο: «Οταν ακούς για ιερά αγανάκτηση, το 99% είναι υποκρισία και το 1% φθόνος». Ετσι είναι, ιδίως δε στην πολιτική, όπως είδαμε προσφάτως να συμβαίνει με τις αντιδράσεις που προκάλεσαν οι δηλώσεις περί ΠΑΣΟΚ του Γιάννη Δατσέρη και οδήγησαν στην παραίτησή του από τη θέση του υπεύθυνου επικοινωνίας. Τι ήταν αυτό το τρομερό, τέλος πάντων, που είπε ο Δατσέρης και έθιξε το αίσθημα της ευπρέπειας του πολιτικώς ορθού πασόκου; Τίποτε περισσότερο από αυτό που ο καθένας με στοιχειώδη γνώση της πραγματικότητας καταλαβαίνει, αυτό που κάθε παράγων του κόμματος (πλην ελαχίστων κουτών και πολύ περισσοτέρων κουτοπόνηρων) παραδέχεται στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις του, αλλά δεν τολμά ποτέ να το περιλάβει στον δημόσιο λόγο του: «Το κόμμα το οποίο ιδρύθηκε στη Μεταπολίτευση, δημιούργησε τη Μεταπολίτευση και δημιουργήθηκε από τη Μεταπολίτευση, ήταν και το ίδιο μια φούσκα. Το επαναλαμβάνω καθαρά: το ΠΑΣΟΚ ήταν μια φούσκα της Μεταπολίτευσης. Σε αυτό περιλαμβάνεται και το ανθρώπινο δυναμικό του - όλοι μας χωρίς εξαίρεση».

Μα αυτό δεν ήταν η πολυσυλλεκτικότητα του ΠΑΣΟΚ; Κεντρώοι προδικτατορικής κοπής, αριστερίζοντες εαμογενείς εθνολαϊκιστές, εκσυγχρονιστές σοσιαλδημοκράτες και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις, όλοι αυτοί ενωμένοι με την συνεκτική ουσία της εξουσίας. Αιχμάλωτοι σήμερα του παρελθόντος του ΠΑΣΟΚ και, για τον λόγο αυτό, αδύναμοι να το κατευθύνουν προς τον μετασχηματισμό του σε κάτι καινούργιο. Οσο για εκείνους οι οποίοι δεσπόζουν ως προσωπικότητες την τρέχουσα περίοδο στο κόμμα, είναι χαρακτηριστικό ότι ο καθένας τους έχει υπάρξει λίγο απ’ όλα αναλόγως των εκάστοτε αναγκών και των περιστάσεων: πότε λαϊκιστής, πότε εκσυγχρονιστής, «πότε Βούδας, πότε Κούδας», για να θυμηθούμε τον μακαρίτη Ρασούλη, με την εξαίρεση, ενδεχομένως, ορισμένων νεότερων, τόσο λίγων ως προς τον αριθμό, ώστε μόνο ο Φίλ. Σαχινίδης μου έρχεται στον νου. Και, εδώ που τα λέμε, μια ανάλογη πολυσυλλεκτικότητα με τα φθαρμένα υλικά του παρελθόντος προσπαθεί να φτιάξει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ. Με τη βασική διαφορά, βέβαια, ότι στερείται ηγέτη, ο οποίος να μπορεί να κατευθύνει την εξέλιξη του κόμματος και ότι ως συνεκτική ουσία έχει την οργή και την άρνηση της πραγματικότητας, υπό την καθοδήγηση μιας δράκας ιδεοληπτικών της παλαβής Αριστεράς.

Εν τέλει καλά έκανε και παραιτήθηκε ο Δατσέρης. Ομως ακόμη καλύτερα έκανε που μίλησε καθαρά, σαν σοβαρός άνθρωπος, που σέβεται τον εαυτό του και τους άλλους.

Η χώρα έχει ανάγκη από έναν κεντροαριστερό πόλο, αυτός όμως δεν είναι δυνατόν να βασισθεί στην διαιώνιση ενός ψέματος.