Να κερδίσουμε τον αναγκαίο χρόνο

Του Δημήτρη Ψυχογιού, ΒΗΜΑ, 4.11.12

Να συζητάμε τι θα συμβεί μετά την υπερψήφιση του προϋπολογισμού και του τρίτου μνημονίου, αν η νυν κυβέρνηση θα μπορεί να κυβερνήσει, είναι προφανώς αισιόδοξη προσέγγιση της πραγματικότητας, μια που τις τελευταίες ημέρες έγινε φανερό πως ούτε αυτά τα δύο είναι δεδομένα. Ενδέχεται την επόμενη εβδομάδα το πλέον ενδιαφέρον θέμα να είναι πότε θα γίνουν εκλογές, ποιος θα είναι ο νικητής, ποια θα είναι η ισοδυναμία της «νέας δραχμής» με το ευρώ και αν θα πρέπει ίσως να προσχωρήσουμε στη «Ζώνη Τουρκικής Λίρας» που ονειρεύεται να δημιουργήσει ο Ταγίπ Ερντογάν, μια που όπως λέει και ο ΣΥΡΙΖΑ «το νόμισμα δεν είναι ταμπού» και επιπλέον «δεν ανήκουμε μόνο στην Ευρώπη, αλλά και στα Βαλκάνια και συνορεύουμε με τη Μέση Ανατολή», χαρακτηριστικά που τα μοιραζόμαστε απολύτως με την Τουρκία. Ας υποθέσουμε όμως ότι κουτσά-στραβά περνούν τα κρίσιμα για την επιβίωση της χώρας νομοσχέδια και ο προϋπολογισμός, μπορεί η κυβέρνηση ΝΔ-ΠαΣοΚ-ΔΗΜΑΡ να συνεχίσει να κυβερνά κουτσά-στραβά; Για να απαντήσουμε στο ερώτημα, πρέπει να θυμηθούμε ότι η τρικομματική κυβέρνηση συγκροτήθηκε για να επαναδιαπραγματευθεί με την τρόικα τους όρους δανεισμού της χώρας ώστε να αποφύγουμε την άτακτη χρεοκοπία και να εξασφαλιστεί η παραμονή της στο ευρώ.

Τη διαπραγμάτευση όμως ανέλαβε ο Γιάννης Στουρνάρας που δεν ανήκει σε κανένα από τα τρία κόμματα - τα κόμματα μέσω των αρχηγών τους και των υπουργών τους ανέλαβαν την άμυνα: να μείνουν όλα όπως έχουν, να μην αλλάξει τίποτα εξαιτίας της τρόικας. Ή να αλλάξουν όσο το δυνατόν λιγότερα, να διατηρήσουμε την εθνική μας ανεξαρτησία σε ό,τι αφορά τις πολεμικές δαπάνες, τους χαριστικούς διορισμούς (ήδη ο υπουργός Παιδείας ανακοίνωσε ότι επανέρχονται τα μόρια στους αναπληρωτές εκπαιδευτικούς που επιτρέπουν να παρακάμπτεται το ΑΣΕΠ), στην κατασπατάληση φαρμάκων, στους φόρους υπέρ τρίτων, στο αφορολόγητο της μεσαίας τάξης, στην προστασία των εργαζομένων σε ΔΕΚΟ και τράπεζες, στην αντιμετώπιση των αγροτών ως ηλιθίων αγραμμάτων που δεν ξέρουν να κόψουν τιμολόγια - για τούτο άλλωστε οι πολιτευτές μοιράζουν τα  ψηφοδέλτια σταυρωμένα. Οταν ο ΣΥΡΙΖΑ κατηγορεί την κυβέρνηση ότι δεν διαπραγματεύεται και ότι υποχωρεί στις πιέσεις της Γερμανίας, εννοεί ότι δεν υπερασπίζεται επαρκώς τα παραπάνω και ότι αν αυτός ήταν κυβέρνηση θα παραμέναμε στον παράδεισο που ζούσαμε ως τώρα.

Η κυβέρνηση υπεραμύνεται των οσίων και ιερών του πολιτικού συστήματος, «το υπουργείο μου συνεισέφερε όσο κανένα άλλο στη δημοσιονομική εξυγίανση» υποστήριξε ο κ. Βρούτσης - γιατί το υπουργείο του έκοψε χρήματα και προνόμια των ασφαλισμένων, όχι της νομενκλατούρας του. Ολα τα υπουργεία αρνούνται να συμμαζέψουν το χάλι τους και οι υπουργοί της ΝΔ απλώς περιμένουν να αποχωρήσει η τρόικα και να έρθει η δόση για να αρχίσουν να πολιτεύονται όπως επί Κώστα Καραμανλή, του Μικρού.

Η ΔΗΜΑΡ πώς μάχεται για τα δίκαια της εργατικής τάξης; Πόσοι από τους 1.000 εργαζομένους που καθημερινά απολύονται εδώ και δύο χρόνια έχουν προϋπηρεσία 16 χρόνων και μισθό πάνω από 2.000 ευρώ, πόσοι δηλαδή ανήκουν σε αυτούς που θέλουν να προστατεύσουν οι σύντροφοι του Φώτη Κουβέλη; Πόσοι από αυτούς που έπαιρναν τα, περιφρονημένα κάποτε, 700 ευρώ βασικό μισθό δούλευαν μόνο το οκτάωρό τους και είχαν πραγματικά πενθήμερη εβδομάδα εργασίας; Μήπως και οι πρώτοι και οι δεύτεροι είναι ελάχιστοι, μήπως οι περιφρονημένοι που δεν ανήκουν στην «εργατική αριστοκρατία» είναι αυτοί που περισσότερο από όλους βασανίζονται από την κρίση και προσχωρούν τώρα στη Χρυσή Αυγή;

Το ΠαΣοΚ έχει διαλυθεί και έχει δίκιο ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης όταν υποστηρίζει ότι «έπρεπε να μπούμε στην κυβέρνηση, να διακριθούμε και να έχουμε επιτυχίες, έτσι ώστε να ανταποκριθούμε στην ψήφο του λαού και στο νόημα της ψήφου της 17ης Ιουνίου». Αλλά ίσως τώρα πια να είναι αργά.

Με τη ΔΗΜΑΡ στη γραμμή του Ελεγκτικού Συνεδρίου («να κηρύξουμε τη φτώχεια αντισυνταγματική»), το ΠαΣοΚ διαλυμένο, τη ΝΔ έτοιμη να δείξει τον παλιό καλό της εαυτό, γιατί να ελπίζουμε ότι τα πράγματα θα πάνε καλά, ακόμη και αν ψηφιστούν μνημόνιο και προϋπολογισμός;

Την Πέμπτη το Reuters σε σχόλιό του που αναδημοσίευσε το «Βήμα» έγραφε την εξής πικρή αλήθεια: «Η Ελλάδα ωστόσο έχει δείξει ότι είναι ειδική περίπτωση. Χρειάζεται εκείνες τις βαθιές μεταρρυθμίσεις που πρέπει να κάνει μια νέα υποψήφια προς ένταξη στην ΕΕ χώρα».

Αυτή είναι η ουσία του ελληνικού προβλήματος: η Ελλάδα δεν είναι ευρωπαϊκή χώρα κατά τα ήθη και τις νοοτροπίες, πρέπει να γίνει. Δεν την εμπιστεύονται οι εταίροι της ΕΕ - για τούτο μάλλον ο Πρωθυπουργός προτιμά να μιλά με τον Θεό: φοβάμαι πως οι ομότιμοί του δεν του βγαίνουν στο τηλέφωνο.

Φυσικά, το κρίσιμο και βασικό είναι να περάσουν την επόμενη εβδομάδα τα νομοσχέδια της κυβέρνησης, να μην κερδίσουν οι δυνάμεις που πρωτοστατούν στον αγώνα για να μη γίνει η χώρα ευρωπαϊκή. Να κερδίσουμε χρόνο ελπίζοντας ότι: α) στο δίλημμα που έχουν οι Ευρωπαίοι («να ασχολούνται με την Ελλάδα για χρόνια ή να πάρουν διαζύγιο», «Wall Street Journal») θα συνεχίσουν να διαλέγουν το πρώτο σκέλος β) δεν θα συμβεί εκείνο το ατύχημα (που το οργανώνουν πολλοί, από τον Μιχαλολιάκο ως τον Φωτόπουλο) που θα μας πετάξει έξω από την Ευρώπη  παρά τη θέληση των εταίρων μας.