Μικρά αριστερά ψέματα...

Του Παντελή Καψή, Έθνος, 4.11.12

Η σκηνή θα μπορούσε να είχε βγει και από ελληνική ταινία. Ο Αδωνις Γεωργιά­δης, με το γνωστό του πάθος, τον πίεζε να απαντήσει «με ένα ναι ή ένα όχι» αν θέλουν τα 31,5 δισ. Και ο Γιάννης Μπαλάφας του ΣΥΡΙΖΑ να εξανίσταται: «Σταμάτα να με διακόπτεις, θα απαντήσω όπως θέλω εγώ». Τελικώς, όμως, δεν απάντησε. Δεν είναι ο μόνος. Σε όλες τις τελευταίες τους εμφανίσεις τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ υπογραμμίζουν ότι προέχει να μην περάσουν τα μέτρα, αλλά όλως περιέργως είναι ελάχιστα διαφωτιστικοί για το αν θέλουν ή όχι τα λεφτά του δεύτερου Μνημονίου. Προφανώς, όχι τυχαία. Αν απαντήσουν θετικά, τότε θα πρέπει να εξηγήσουν πάνω σε ποια βάση θα μπορέσουν να συμφωνήσουν με την τρόικα. Θα πιάσει ο Αλέξης Τσίπρας την Ανγκελα Μέρκελ από τον λαιμό και θα της πει «δώσε μας τα λεφτά αλλιώς φεύγουμε»; Θα κάνει συμμαχία με τον Ολαντρέου; Ή μας το κρατάνε κρυφό, γιατί όπως είπε ο κ. Τσίπρας σε συνέντευξή του στην πολιτική κάποια πράγματα γίνονται και δεν λέγονται και κάποια άλλα λέγονται αλλά δεν γίνονται; Τόση διαφάνεια; Αν πάλι πούνε ότι δεν θέλουν τα λεφτά, τότε βέβαια θα πρέπει να εξηγήσουν πώς θα προχωρήσουν στην ενίσχυση των τραπεζών. Γιατί όπως εξήγησε πρόσφατα σε τηλεοπτική συζήτηση ο κ. Στρατούλης, η επανακεφαλαιοποίησή τους είναι ένας από τους τέσσερις πυλώνες για την ανάκαμψη της οικονομίας. Κι ως γνωστόν η απλή «κοινωνικοποίησή» τους δεν φέρνει κεφάλαια.

Πρόκειται για μια αντίφαση που την κατανοούν πολύ καλά στον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν έχουν, όμως, την παραμικρή διάθεση να την αντιμετωπίσουν, καθώς γνωρίζουν ότι θα πυροδοτήσει ξανά την αντιπαράθεση ευρωπαϊστών και μη στο εσωτερικό του.

Ο δεύτερος πυλώνας για την ανάκαμψη της οικονομίας, όπως εξήγησε ο κ. Στρατούλης, είναι η φοροδιαφυγή. Για την οποία ασφαλώς όλοι συμφωνούν, σε συνθήκες ύφεσης ωστόσο τα ποσά που θα προκύψουν από τους πρόσθετους φόρους δεν είναι βέβαιο ότι θα επαρκούν. Αλλωστε, ουσιαστικά, η μόνη καινούργια ιδέα που φέρνει ο ΣΥΡΙΖΑ στη μάχη κατά της φοροδιαφυγής είναι η πολιτική βούληση.

Ο τρίτος πυλώνας είναι η αύξηση των μισθών. Η οποία ωστόσο, βραχυπρόθεσμα τουλάχιστον, θα αυξήσει το έλλειμμα του προϋπολογισμού και, βέβαια, θα αυξήσει και το έλλειμμα από τις εισαγωγές. Προϋποθέτει δηλαδή αύξηση του δανεισμού.

Ο τέταρτος πυλώνας, τέλος, -και η πιο «ριζοσπαστική» πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ- είναι η κατάργηση του Μνημονίου και η άρνησή μας να συνεχίσουμε να πληρώνουμε το εξωτερικό μας χρέος. Γεγονός που θα πυροδοτήσει βέβαια και τυπικά τη χρεοκοπία της χώρας.

Ακόμα και αν θεωρήσουμε -για την οικονομία της συζήτησης και μόνο- ότι αυτό δεν θα οδηγήσει σε «τραπεζικό πανικό», η άρνησή μας να πληρώνουμε το χρέος θα μας στερήσει πλήρως κάθε δυνατότητα δανεισμού από το εξωτερικό.

Να, λοιπόν, άλλη μια ωραία αντίφαση. Η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ προϋποθέτει μεγαλύτερο δανεισμό -για μισθούς και εισαγωγές- την ίδια στιγμή που το αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής θα είναι να κοπεί τελείως ο εξωτερικός δανεισμός.

Οσο για επενδύσεις, ούτε συζήτηση. Σε συνθήκες πιστωτικής ασφυξίας στον ιδιωτικό τομέα θα έχουμε απλώς επιτάχυνση των πτωχεύσεων. Το Δημόσιο πάλι από τη στιγμή που δεν θα μπορεί να δανειστεί, μόνο περιορίζοντας την κατανάλωση -περιορίζοντας τους μισθούς και τις συντάξεις δηλαδή- θα μπορεί να βρει πόρους.

Γι' αυτό ακριβώς τον λόγο, πολλοί ακόμα και στον ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζουν ότι η μόνη οδός διαφυγής θα είναι τότε η επιστροφή στη δραχμή.

Καθώς διεκδικεί τον σχηματισμό αριστερής κυβέρνησης, θα περίμενε κανείς ότι τα ζητήματα αυτά θα ήταν ψηλά στην ατζέντα του εσωτερικού διαλόγου του ΣΥΡΙΖΑ. Αντ' αυτού, άκρα του τάφου σιωπή. Και πάλι όχι τυχαία βέβαια.

Γνωρίζουν ότι αν ποτέ ανοίξουν στα σοβαρά αυτά τα ζητήματα, ρισκάρουν ακόμα και διάσπαση. Εχουν επιλέξει, λοιπόν, απόλυτα συνειδητά την τακτική του ώριμου φρούτου αλλά και της δομικής αντιπολίτευσης - για να θυμηθούμε έναν όρο από το παλαιό ΠΑΣΟΚ. Ναι σε όλους και σε όλα και αξιοποίηση κάθε συντεχνιακής αντιπαράθεσης, για να μπλοκάρουν κάθε αλλαγή.

Το πρώτο διάστημα μετά τις εκλογές είχαν υπάρξει σημάδια ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μετακινείται σε πιο μετριοπαθείς θέσεις. Οχι, πια.

Το δειλό έστω άνοιγμα που πήγε να γίνει με δηλώσεις στελεχών του, αλλά και με κινήσεις του ίδιου του κ. Τσίπρα προκάλεσε από την πρώτη στιγμή έντονες εσωτερικές αντιδράσεις. Κι είναι φανερό ότι ο κ. Τσίπρας δεν αισθάνεται -ακόμα;- αρκετά δυνατός για να επιβάλει τη γραμμή του. Προτίμησε έτσι την αναδίπλωση. Κι ο καλύτερος τρόπος για να το κρύψει είναι η προσφυγή στη φραστική αδιαλλαξία.

Το μόνο πράγμα που λέει ο κ. Τσίπρας αυτή τη στιγμή είναι να μην περάσουν τα μέτρα. Και δείχνει έτοιμος να κάνει τα πάντα για να το πετύχει.

Υποσχέθηκε ουσιαστικά πολιτική στέγη σε όσους βουλευτές «ακούσουν τη συνείδησή τους», καλώντας τους στην πράξη να αποστατήσουν. Μπήκε σε διάλογο με το πιο παλιό ΠΑΣΟΚ στον συνδικαλισμό, επιδιώκοντας κινητοποιήσεις που θα παραλύσουν τον κρατικό μηχανισμό. Ακόμα και τις κινητοποιήσεις στη διάρκεια της 28ης Οκτωβρίου φάνηκε να ενθαρρύνει -χωρίς επιτυχία πάντως-,αγνοώντας τον κίνδυνο να τις εκμεταλλευτεί η Χρυσή Αυγή!

Και βέβαια να μη μιλήσουμε για τα πανεπιστήμια, που έχουν μπει σε έναν φαύλο κύκλο βίας, με αποκλειστική σχεδόν ευθύνη της Αριστεράς.

Πού θα οδηγήσει αυτή η στρατηγική δεν μπορεί κανείς να το προβλέψει. Το σίγουρο είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αυτή τη στιγμή δεν έχει λύσεις για τα προβλήματα της χώρας. Σε στιγμές ειλικρίνειας το ομολογούν και οι ίδιοι - το είπε στη Βουλή ο κ. Λαφαζάνης. Κι η κυβέρνηση της Αριστεράς για την οποία ήταν έτοιμοι, όπως μας έλεγαν προεκλογικά, ήταν προφανώς το δικό τους «λεφτά υπάρχουν». Ενα μικρό αριστερό ψέμα!

Αν ανεβάζουν τα ντεσιμπέλ, είναι για να μην ακούμε τι πραγματικά λένε!