Καταδότες και «καρφιά».

Του Πάνου Τσορμπατζόγλου, 13.11.12

 Στ’ αλήθεια δεν χρειάζεται να έχεις σπουδές φιλολογίας για να κατανοήσεις ότι οι λέξεις δεν έχουν πάντα το ίδιο περιεχόμενο.  Ότι εξαρτώνται από την χρονική ή άλλη συγκυρία και, κυρίως, από την διάθεση και την πρόθεση αυτού που τις χρησιμοποιεί. Ιδιαίτερα σήμερα όπου αλήθειες και ζωές ανατρέπονται, η συμβατική τους σημασία διευρύνεται τόσο ώστε λέξεις, αντιφατικές μεταξύ τους, χρησιμοποιούνται για να περιγράψουν το ίδιο πράγμα χωρίς αυτό να μας ξενίζει.  Και για να γίνω σαφής:

Τι είναι, στη συλλογική συνείδηση, «τα κόμματα»;  Ομάδα πολιτών κοινών πολιτικών απόψεων που στοχεύει να τις εφαρμόσει με την έγκριση της πλειοψηφίας;  Άθροισμα ατόμων με  κοινές αρχές και πρόθεση να τις επιβάλλει, με κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσον, στους υπόλοιπους;  Εσμός κλεφτών και απατεώνων που μοναδικό στόχο έχει τη διαιώνιση της κυριαρχίας του εις βάρος όλων μας; Ο συνδικαλισμός πάλι;  Ομάδες εργαζομένων πολιτών με κοινά επαγγελματικά συμφέροντα που σκοπό έχουν να τα υπερασπιστούν ενάντια στους εργοδότες τους;  Συνασπισμός στενών συμφερόντων που  τα τοποθετεί πριν και πάνω από το κοινό συμφέρον της πολιτείας;   Πολίτες εκμεταλλευόμενοι, με τον πλέον αδίστακτο τρόπο, τη δύναμη της φύσης της εργασίας τους σε βάρος των υπολοίπων;  

Ο κατάλογος θα μπορούσε να αποτελέσει τόμο όμως δεν είναι αυτή η πρόθεση του κειμένου.

Να αναδείξει θέλει την αλλοίωση του περιεχομένου των λέξεων, στα όρια της  διαστροφής, πρόβλημα ίσως όχι  καινοφανές αλλά στις μέρες μας τόσο απαράδεκτο όσο και επικίνδυνο.

Το Ελληνικό κράτος, όντας απότοκο μιας μακράς περιόδου κατοχής και ανελευθερίας δεν μπόρεσε ποτέ να κερδίσει τον σεβασμό που δικαιούται.  Οι πολίτες του, όλοι εμείς, το αντιμετωπίσαμε ως κάτι ξένο, έναν εχθρό που συνήθως τον πολεμούσαμε με στόχο να διαγουμίσουμε τα λάφυρα της, πιθανής, νίκης μας. 

Έτσι συμπεριφορές που στρέφονταν εναντίον του, και εκ των πραγμάτων εναντίον μας, εντάσσονταν και εντάσσονται ακόμη,  στη «φυσιολογική» λειτουργία μας ως πολίτες αυτού του Νεοελληνικού μορφώματος.   Μόνον όταν οι άνομες αυτές συμπεριφορές μας θίγουν άμεσα και μας «πονάνε» προσωπικά αντιδρούμε επικαλούμενοι τα δικαιώματα μας.  Για τα δικαιώματα των υπολοίπων «σφυρίζαμε αδιάφορα» όταν δεν είμαστε εμείς οι καταπατητές τους.  Και έτσι μετατρέψαμε, και συνεχίζουμε, την κοινωνία μας σε ζούγκλα.  Όπου η ανοχή στην ανομία, η καταστρατήγηση κανόνων και η συγκρουσιακή λογική, είναι η καθημερινή μας πρακτική.  

-Ο γείτονας μας έχει «χτίσει» τη σοφίτα του περιφρονώντας την πολεοδομία, αλλά κάνουμε ότι δεν βλέπουμε, στη σκέψη πως ίσως χρειαστεί να κάνουμε το ίδιο.                                                                     --Η διπλανή μας ξοδεύει τόνους νερό πλένοντας το δρόμο χωρίς να παρεμβαίνουμε για να της θυμίσουμε ότι το νερό είναι αγαθό που χρήζει σεβασμού.                                                                                                   --Ο παραπάνω «παρκάρει» τη βάρκα(!) του στο πεζοδρόμιο περιφρονώντας το δημόσιο χώρο αλλά, δε βαριέσαι, θα περπατήσουμε στο δρόμο ξεχνώντας ότι υπάρχουν ανάπηροι και παιδιά που δεν μπορούν να το κάνουν.                                                                                 -Η μπόχα που μας κατακλύζει οφείλεται στον Ασύδοτο που αφήνει τα απόβλητα του  στο ρέμα αλλά δεν τον καταγγέλλουμε γιατί έχουμε κάνει «κολεγιά» μαζί του εναντίον του κράτους.  

Γιατί δε μας επιτρέπεται να είμαστε οι «σπιούνοι», τα «καρφιά», οι «καταδότες» της γειτονιάς!  Χαρακτηρισμοί που κακοποιούν την αλήθεια.  Λέξεις που έχουν χάσει το νόημα τους.  Γιατί την ανομία την βλέπουμε πλέον στον καθρέφτη μας.  Ανεξάρτητα από το όνομα που της δώσαμε.  Κι αυτό το ξέρουμε.  Εκείνο που μας διαφεύγει είναι ότι η ταύτιση μας αυτή σηματοδοτεί το τέλος.  Το δικό μας και της κοινωνίας.  Ένα τέλος χωρίς την ελπίδα μιας νέας αρχής.  Δυστυχώς.