Φ. Κουβέλης: Νοιώθω υποχρέωσή μου κάποιος να ζητήσει έστω μια συγγνώμη από τους νέους

Ίσως το πιο ωραίο απόσπασμα της ομιλίας του Φώτη Κουβέλη είναι εκείνο που ζητά συγνώμη από τους νέους. Κι ας ευθύνεται λιγότερο για όσα τους συμβαίνουν σήμερα. Ένα απόσπασμα βαθιά ανθρώπινο, που δεν έχει σχέση με τις ξύλινες πολιτικολογίες και τα κομματικά πιγκ πογκ της επίρριψης  των ευθυνών στους άλλους και τους ξένους. G. F.
"Είμαστε ένα νέο κόμμα, μόλις δύο χρόνων , αλλά όλοι έχουμε τη διαδρομή μας, όλοι έχουμε την ιστορία μας και τις ευθύνες μας.  Το ξέρετε πολύ καλά  ότι έχουμε τις λιγότερες ευθύνες. Αλλά νοιώθω υποχρέωσή μου κάποιος να  ζητήσει έστω μια  συγγνώμη από κάθε νέο και νέα. Να πει συγγνώμη, που  δούλεψες σκληρά από τα δεκαπέντε σου για να μπεις σε μια Σχολή η και  στο Πανεπιστήμιο, που «τα είδες όλα»  για να μπορέσεις να κάνεις μάθημα και να πάρεις το πτυχίο. Να πει συγγνώμη που το πτυχίο δεν αντιπροσωπεύει ούτε τους κόπους σου ούτε τις προσδοκίες σου. Να πει συγγνώμη γιατί σε καθήλωσαν στην ανεργία. Να πει μια συγγνώμη, για το μεροκάματο και το μισθό ντροπής που παίρνετε, όσοι μπορείτε να εργάζεσθε. Όμως, φίλες και φίλοι, παρόλα αυτά, εσείς,  οι νέοι της Ελλάδας, είσαστε η πιο σημαντική, η πιο μορφωμένη γενιά που είχε ποτέ η πατρίδα μας.
Γι’ αυτό και πριν την κρίση, πανεπιστήμια και εταιρείες από όλο τον κόσμο, είχαν πάντα στραμμένο το βλέμμα τους εδώ, στην Ελλάδα, για ν’ αρπάξουν τα καλύτερα μυαλά. Έτσι, στη SiliconValley, στο Μ.Ι.Τ. της Μασαχουσέτης, στη Μέκκα της σύγχρονης τεχνολογίας,  δεν  υπάρχει εταιρεία που να μην έχει ένα τουλάχιστον Έλληνα, ενώ υπάρχουν, εκεί στο εξωτερικό, ελληνικές εταιρείες που μπόρεσαν εκεί να βρουν   τα κεφάλαια, τις ευκαιρίες και την  εμπιστοσύνη, που εδώ, οι αρμόδιοι τους αρνήθηκαν.

Τώρα με την κρίση, όχι μόνον οι ξένοι βλέπουν κατά δώ, αλλά και οι δικοί μας νέοι στρέφονται προς τα έξω.

Κάθε νέος που φεύγει, αφήνει μια ανοιχτή πληγή στο σώμα της πατρίδας μας. Ζήσαμε πολλά κύματα μετανάστευσης στην πρόσφατη ιστορία μας. Πάντα έφευγαν οι καλύτεροι, οι πιο άξιοι, εκείνοι και εκείνες που ένοιωθαν να μη τους χωράει ο τόπος.

Κάποιος πρέπει να πεί Συγγνώμη,

που τον τόπο σου, την κοινωνία μας, τον μίκρυναν τόσο πολύ, που νοιώθεις να μη χωράς.

Όμως μείνε εδώ! Μείνε μαζί μας! Πάλεψε να τα αλλάξουμε όλα. Να φέρουμε τα πάνω κάτω. Να ταρακουνήσουμε το σύστημα, το κλειστό στους νέους, για να ανοίξουμε νέους ορίζοντες. Να φτιάξουμε την Ελλάδα από την αρχή, παντού! Στις δουλειές , στην Εκπαίδευση , στις επιχειρήσεις,  στο Ιντερνετ, στον πολιτισμό, στην έρευνα και  την καινοτομία, στον τουρισμό, στην ύπαιθρο, στο εμπόριο.

Μείνετε εδώ !

Η Ελλάδα κάτι σας χρωστάει.

Μείνετε εδώ να σας το δώσει πίσω.

Μείνετε εδώ να  πάρετε τη σκυτάλη!

Έχετε δικαίωμα στην Ελπίδα! Η ελπίδα της νέας γυναίκας, η ελπίδα του νέου άντρα είναι το οξυγόνο κάθε κοινωνίας, είναι  το βλέμμα όλων μας πρός το αύριο.

Δε θα αφήσουμε την ελπίδα να σβήσει.

Δε θα  αφήσουμε την κοινωνία χωρίς ανάσα.

Η Ελλάδα, η Δημοκρατία, η Αριστερά, σας έχουμε  ανάγκη. Θέλουμε το θάρρος σας, θέλουμε τις ιδέες σας, το κέφι και το χαμόγελό σας και, να το πώ κι αλλιώς, έχουμε ανάγκη από  τη δύναμή σας και το θυμό σας."