Tageszeitung: Γερμανία, ο εσωτερικός τύραννος της Ευρώπης

Αυγή, 7.4.12

Η Ευρώπη έχει έναν νέο θηριοδαμαστή. Το όνομα αυτού είναι Γερμανία και δεν είναι καθόλου ωραίος. Επειδή οι ελβετικές διωκτικές αρχές έκαναν τη δουλειά τους, και άρχισαν έρευνες εναντίον τριών Γερμανών εφοριακών που κατηγορούνται ότι απέκτησαν με παράνομο τρόπο στοιχεία τραπεζικών λογαριασμών, τώρα το μαστίγιο του θηριοδαμαστή εγκατέλειψε για λίγο τους Έλληνες ως προσφιλές αντικείμενο της προσοχής του και στράφηκε στους Ελβετούς. Λες και οι νόμοι του ελβετικού κράτους και οι κανόνες λειτουργίας των Ελβετών αστυνομικών, όπως άλλωστε και η δημοκρατική βούληση των Ελλήνων ψηφοφόρων δεν έχουν καμία ισχύ και αξία. Μένει, λοιπόν, να δούμε εάν θα φορτωθούν πρώτοι οι Έλληνες έναν επίτροπο λιτότητας, όπως τον θέλει η Άγγελα Μέρκελ, ή οι Ελβετοί έναν επίτροπο των τραπεζών. Φυσικά δεν είναι το ίδιο να κυνηγάει κανείς, έστω με παράνομο τρόπο, τους Τσουμβίνκελ (σ.σ.: πρόκειται για έναν διαβόητο Γερμανό μάνατζερ με εξαιρετικές επιδόσεις στη φοροδιαφυγή μέσω Ελβετίας) και τους φίλους του και να στερεί από τους Έλληνες συνταξιούχους το ψωμί τους.

Όμως η λογική πίσω από αυτές τις πιέσεις είναι η ίδια και στο μεταξύ αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της γερμανικής εξωτερικής πολιτικής, μαζί με τη μετριόφρονα επισήμανση, ότι δεν πρέπει να κανείς να υπερτιμά τον νέο ρόλο της Γερμανίας ως παγκόσμια δύναμη.

Οι ηθικοί θηριοδαμαστές

 «Κάποτε η Γερμανία ήταν ισχυρή και κακιά, μετά αδύναμη και καλή - σήμερα είναι ισχυρή και καλή», έγραφε τις προάλλες ένας Γερμανός σχολιαστής, περιγράφοντας αυτόν τον νέο ρόλο με σχεδόν συγκινητική αφέλεια και με μια απέραντη αλαζονεία. Κι επειδή μερικές φορές ακόμη κι ο πιο καλόγνωμος πρέπει να βαράει το χέρι του στο τραπέζι (όπως ο Χριστός στον Ναό), πού και πού λένε και καμιά κουβέντα παραπάνω οι Γερμανοί πολιτικοί. Βέβαια, όχι απαραίτητα όταν πρόκειται για χώρες με τις οποίες μας συνδέουν οικονομικά συμφέροντα αλλά είναι μαλωμένες με τη δημοκρατία. Τότε μπορούμε να επιδείξουμε γαϊδουρινή υπομονή και να ξεκινήσουμε έναν ατέλειωτο και απόλυτα αναποτελεσματικό «διάλογο». Αντίθετα, οι πολιτικοί μας βαράνε όλο και πιο συχνά το χέρι στο τραπέζι όταν πρόκειται για δημοκρατικές χώρες, που έχουν την ατυχία να είναι γεωγραφικά, πολιτικά και οικονομικά πολύ κοντά στη Γερμανία. Το αξιοπερίεργο δεν είναι ότι οι πολιτικοί μας το παίζουν ηθικοί θηριοδαμαστές, πολύ πιο αξιοπερίεργο είναι το γεγονός ότι η κοινή μας γνώμη, σε αντίθεση με τους πολίτες στον υπόλοιπο κόσμο, δεν συγχύζεται με αυτό. Κι όταν το κάνει είναι επειδή, άκουσον- άκουσον, θεωρεί ότι η γερμανική κυβέρνηση είναι υπερβολικά επιεικής.

Αυτό ισχύει, για παράδειγμα, με τον Γιούργκεν Τριτίν (σ.σ.: ηγετικό στέλεχος των Πράσινων), ο οποίος χαρακτήρισε τις κινήσεις της ελβετικής εισαγγελίας «σκανδαλώδεις και απαράδεκτες» και απαίτησε από τον υπουργό Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε να δείξει επιτέλους πυγμή. Μόλις πριν από μερικά χρόνια ο τότε υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης του μεγάλου συνασπισμού, ο Σοσιαλδημοκράτης Πέερ Στάιμπρικ απειλούσε την Ελβετία με το... ιππικό. Πιθανώς στο μέλλον και ο Τριτίν να εκφράσει την ιδέα -οι Πράσινοι τα πάνε τόσο καλά όταν ντύνουν με φολκλόρ τον οπορτουνισμό τους-  να φτιαχτούν διεθνείς ταξιαρχίες από φορολογούμενους, που να ορμήσουν στον αγώνα ενάντια στο διεφθαρμένο σύστημα από την άλλη πλευρά των Άλπεων. Βενσερέμος! Και μπορεί να είναι σχετικά σίγουρος ότι θα χειροκροτηθεί γι' αυτή την ιδέα του. Βέβαια, αυτή τη φορά λείπει από το παιχνίδι της πλειοδοσίας το κόμμα της οργανωμένης φοροδιαφυγής (σ.σ.: οι Φιλελεύθεροι), αλλά συμμετέχει και η Αριστερά. Όλοι μαζί με μια φωνή τα βάζουν με εκείνους τους «επάνω», που κοροϊδεύουν το κράτος και βγάζουν το μαύρο χρήμα τους στις ελβετικές τράπεζες, με τον ίδιο τρόπο που οι έχοντες κανονική εργασία κατηγορούν αυτούς που ζουν από τα κοινωνικά επιδόματα και ταυτόχρονα δουλεύουν μαύρα. Όμως ξεχνούν να επισημάνουν όλα εκείνα τα νόμιμα παραθυράκια στο φορολογικό σύστημα κι όλες εκείνες τις φοροαπαλλαγές σε επιλεγμένες κοινωνικές ομάδες, που επιτρέπουν να χάνονται δισεκατομμύρια φόροι από τους καλύτερα αμειβόμενους. Ξεχνούν ότι αυτές τις διευκολύνσεις τις αποφάσισε η κυβέρνηση στην οποία συμμετείχε ο κ. Τριτίν και τις διεύρυνε η σημερινή. Αντ’ αυτού επαναλαμβάνουν μονότονα ότι όλοι είμαστε στην ίδια βάρκα, όλοι πρέπει να σφίξουμε το ζωνάρι και, όπως έλεγε ένας παλιός πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο Ρόμαν Χέρτσογκ, «όλοι πρέπει να κάνουμε θυσίες».Εάν κάνει κανείς την αναγωγή στην Ευρώπη ένα γίνεται σαφές: οι προκαταλήψεις ενάντια στην Ελβετία είναι της ίδιας λογικής με τις προκαταλήψεις ενάντια στην Ελλάδα: το ελβετικό τραπεζικό σύστημα είναι εξίσου μυθικό όσο και τα γλέντια στις ελληνικές ταβέρνες - και αντιμετωπίζονται με το ίδιο μίγμα φόβου και ζήλιας.

Όταν όλοι ματώνουν, όλα είναι καλά

Μεταξύ των Ελλήνων και των Ελβετών υπάρχουν και άλλα κοινά, πέρα από τις μεγάλες διαφορές τους - οι μεν χαίρονται αρκετά τη ζωή, για να μη τους περάσει ποτέ από το μυαλό να αποφασίσουν δια δημοψηφίσματος ενάντια στην αύξηση της ετήσιας πληρωμένης άδειας, οι δε είναι αρκετά φιλειρηνικοί για να μην βάζουν φωτιά στις ίδεις τους τις πόλεις και να μην πιστεύουν ότι όλος ο πλανήτης συνωμοτεί εναντίον τους. Και στις δύο χώρες κυριαρχεί μια βαθιά καχυποψία απέναντι στην εξουσία, και στις δύο χώρες οι κυβερνώντες -μέχρι τώρα τουλάχιστον- δεν μπορούσαν να υπολογίζουν στην υπακοή των υπηκόων τους, χάρη στην οποία μπορεί κανείς τόσο εύκολα να κυβερνά τη Γερμανία. Δεν είναι απαραίτητο να ζω εγώ καλά, λέει η γερμανική λογική. Το σημαντικό είναι να ματώνουν με κάποιον τρόπο και οι άλλοι. Τι είναι χειρότερο; Οι φορολογικές ελαφρύνσεις της Ελβετίας ή η συμπίεση των μισθών στη Γερμανία; Τα ελληνικά χρέη ή η μανία των Γερμανών για αποταμίευση. Οι ειδικοί λένε ότι δεν είναι τόσο απλή η απάντηση. Ίσως όμως το όνειρο των Γερμανών πολιτικών να είναι αυτό: με την ηθική μανία εκείνων που έχουν χρίσει εαυτούς μαχητές για το καλό, να κάνουν και την υπόλοιπη Ευρώπη το ίδιο υπάκουη όσο και τον δικό τους πληθυσμό, τον οποίο μπορεί κανείς μια χαρά να κυβερνήσει και στη μεγαλύτερη κρίση.

Η συμβουλή

Αγαπητοί γείτονες στην Ευρώπη, καλά θα κάνετε να μην πλησιάζετε πολύ τη Γερμανία. Κι όποιος μπορεί ας πάρει τις Άλπεις και τα νησιά στον ώμο του και να φύγει μακριά, εκεί που δεν θα μπορεί να έχει άποψη ο εσωτερικός τύραννος.