Βοήθεια, οι Κόκκινοι!

Του Μιχάλη Μητσού, NEA, 20.4.12

Ενας λόγος που δεν βαριόμαστε ποτέ στην Ελλάδα είναι χωρίς αμφιβολία οι καβγάδες ανάμεσα στις διάφορες τάσεις της Αριστεράς. Το αντικείμενο δεν έχει σημασία, παλαιότερα ήταν η Σοβιετική Ενωση, στη συνέχεια ήταν η Ευρώπη, σήμερα είναι το Μνημόνιο. Η αντιπαράθεση όμως ήταν πάντα για το ποιος είναι ο αυθεντικός εκφραστής των ιδανικών της Αριστεράς. Και τώρα που τα «μεγάλα κόμματα» του χώρου αυτού έγιναν από δύο τρία, η αντιπαράθεση μπερδεύτηκε ακόμη περισσότερο. Πολύ περισσότερο μάλιστα, που σε πολλά κεντρικά ζητήματα υπάρχει απόλυτη συμφωνία μεταξύ τους. Και τα τρία καταψήφισαν τον νόμο για την παιδεία. Και τα τρία καταψήφισαν το Μνημόνιο. Και τα τρία αρνούνται να λάβουν μέρος σε μια μελλοντική κυβέρνηση συνεργασίας για τη σωτηρία του τόπου. Τόμπολα. Αντίθετα μ' εμάς, οι Γάλλοι είχαν ψιλοβαρεθεί με την πολιτική και τους πολιτικούς. Μετά τον Φρανσουά Μιτεράν, από τον οποίο «ξεμαγεύτηκαν» άλλωστε αρκετά γρήγορα, δεν είχαν κάποιον πραγματικά χαρισματικό ηγέτη. Την πάτησαν για ένα διάστημα με τον Σαρκοζί, μετά κατάλαβαν το λάθος τους, κάτι πήγαν να κάνουν η Κάρλα και το μωρό, αλλά το πράγμα είχε πια ξεφουσκώσει.

Οσο για τον Φρανσουά Ολάντ, είναι καλός και σοβαρός, όμως δεινό ρήτορα δεν τον λες. Εκεί λοιπόν που κόντευε να τους πάρει ο ύπνος, εμφανίστηκε ένας πολιτικός να τους ταρακουνήσει με την υψωμένη του γροθιά, τις μνήμες του 1789 και τη Διεθνή (μαζί με τη Μασσαλιώτιδα). Με άλλα λόγια, ο μοναδικός αυθεντικός εκφραστής των ιδανικών της Αριστεράς.

Ο Ζαν-Λικ Μελανσόν είναι πολύ ανεβασμένος. «Η παλιά δεξιόστροφη Αριστερά», λέει σε συνέντευξή του που δημοσιεύτηκε χθες στη Μοντ, «βλέπει με φρίκη κάτι που νόμιζε ότι είχε εξαφανιστεί: τους Κόκκινους. Τους τύπους που θέλουν να μοιραστούν ό,τι έχουν. Και έχει τρομοκρατηθεί». Φυσικά αρνείται (και αυτός) οποιαδήποτε συνεργασία με μια αυριανή κυβέρνηση Ολάντ. Φυσικά απειλεί (και αυτός) με κινητοποιήσεις την επομένη της εκλογής του νέου προέδρου. Και όταν τον ρωτά η εφημερίδα αν θα το θεωρήσει αποτυχία να λάβει την ερχόμενη Κυριακή μικρότερ 8cFMZ x:e1:t4: B1:v4:UTi1:y1:reρήγνυται: «Ξεκίνησα με 3%, έφτασα στο 15% - 16% και μιλάτε για αποτυχία; Αυτό που λέω εγώ στους ψηφοφόρους είναι ότι αφού ο Ολάντ φαίνεται πως θα νικήσει, να κοιτάξουν να βοηθήσουν τον Μελανσόν να περάσει το Εθνικό Μέτωπο. Είναι θέμα δημόσιας υγείας!».

«Ολοκληρωτικά Ιακωβίνος, επαναστάτης, δημοκράτης και παθιασμένος Γάλλος», όπως δήλωσε σε μια άλλη συνέντευξή του, ο Μελανσόν έχει πάντως ένα πρόβλημα: στα ινδάλματά του περιλαμβάνονται στις πρώτες θέσεις ο Ροβεσπιέρος και ο Σεν-Ζιστ, δύο ιστορικές προσωπικότητες που συνδέθηκαν περισσότερο με τον Τρόμο και την γκιλοτίνα παρά με την επέκταση των ελευθεριών. Η αδυναμία του αυτή του κόστισε ήδη την ψήφο του φιλοσόφου Μισέλ Ονφρέ. Αλλά εκείνος είναι ακάθεκτος, πραγματικός οδοστρωτήρας, έτσι κι αλλιώς δεν έχει τίποτα να χάσει.