Αγανακτισμένοι Αμερικανοί

 Του Θάνου Δημάδη, www.protagon.gr, 4.10.11

Αυτές τις μέρες που βρέθηκα στη Νέα Υόρκη, παρακολούθησα από κοντά το κίνημα "Occupy Wall Street" που ξεδιπλώνεται τις τελευταίες τρεις βδομάδες απ' άκρη σ' άκρη της Αμερικής. Μέσα από τη χρήση των νέων τεχνολογιών αλλά και του επίσημου web site αυτής της πρωτοβουλίας, οι Αμερικανοί αρχίζουν αργά αλλά σταθερά να εξωτερικεύουν την αγανάκτησή τους για όλα όσα θέλουν να αλλάξουν στη χώρα τους, αρχίζοντας πρωτίστως από τον τρόπο που λειτουργεί η ίδια τους η Δημοκρατία. Λίγα μέτρα μακριά από τη Wall Street είδα ανθρώπους διαφορετικών ηλικιών, εθνοτήτων, οικονομικής και κοινωνικής προέλευσης, να προσπαθούν όχι μόνο να ενώσουν τη φωνή τους αλλά και να την κάνουν να ακουστεί δυνατά. Δηλώνουν εμπνευσμένοι από τις ειρηνικές εξεγέρσεις των πολιτών στην Ευρώπη αλλά και τον δυναμισμό με τον οποίον οι πολίτες σε χώρες στη Μέση Ανατολή διαδηλώνουν μέχρι σήμερα για μία πιο ποιοτική και βαθύτερη δημοκρατία στον τόπο τους. "Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τη στιγμή μίας επανάστασης" είναι ένα από τα κεντρικά τους συνθήματα και θέλουν να βάλουν ένα τέλος σε αυτό που - όπως λένε- εξελίσσεται η Αμερική: "σε μία χώρα όπου το 1% των ανθρώπων συγκεντρώνει στα χέρια του την εξουσία και τη δύναμη καταδυναστεύοντας το υπόλοιπο 99%".

Κανείς δεν μπορεί να ξέρει αν το κίνημα αυτό θα συνεχίσει να υπάρχει μετά από μερικούς μήνες ή θα ξεφτίσει κι αυτό, αφήνοντας όμως τη σπίθα μίας πραγματικής αλλαγής των πολιτών αναμμένη να σιγοκαίει. Όπως και να 'χει, η κινηματική δράση που αναπτύσσεται στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, εκπορευόμενη από αντίστοιχα κινηματικού χαρακτήρα ρεύματα στην Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή, καθιστά πλέον ακόμα πιο έκδηλη την διαμόρφωση μίας νέας κοινωνικής και πολιτικής πραγματικότητας που δεν πρέπει ούτε να υποβαθμίζεται ούτε να υποτιμάται. Όσο οι ηγέτες και οι κυβερνήσεις ανά τον κόσμο αυτήν την στιγμή παραμένουν τυφλά και αποκλειστικά προσηλωμένοι στην διαχείριση της τρέχουσας οικονομικής κρίσης με κριτήριο την προστασία της ευρωστίας των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων κυρίως, τόσο παύουν πλέον να έχουν την πανοραμική εικόνα της κρίσης αυτής. Το βλέμμα τους αδυνατεί να συμπεριλάβει στο πεδίο λήψης του τις πολύ ισχυρές διεργασίες που τελούνται αυτή τη στιγμή στα σπλάχνα της κοινωνίας, η οποία βλέπει το βιοτικό της επίπεδο να θυσιάζεται στο βωμό της διατήρησης των δομών της οικονομικής εξουσίας, την ίδια να υποεκπροσωπείται ολοένα και περισσότερο μέσα από τις υπάρχουσες δομές πολιτικής εξουσίας, και τις ανισότητες στο εσωτερικό της να διευρύνονται προς μία κατεύθυνση μεγαλύτερης αδικίας, ισχυροποίησης των ήδη ισχυρών και ακόμα μεγαλύτερης αποδυνάμωσης όσων βλέπουν τις πόρτες της επιρροής και του χρήματος κλειστές μπροστά τους για τους ίδιους και τα παιδιά τους.

Το συμπέρασμα είναι ένα: Όσο οι πολιτικές ηγεσίες ανά τον κόσμο βρίσκονται εγκλωβισμένες σε συζητήσεις μονόπλευρες και αποπροσανατολισμένες από τα πραγματικά προβλήματα και ερωτήματα για τις αλλαγές που απαιτούνται στους πολιτικούς και κοινωνικούς θεσμούς στο πλαίσιο της σύγχρονης δημοκρατίας, τότε η οικονομική κρίση, ακόμα κι αν αναχαιτιστούν τελικά οι συνέπειές της στην εμπράγματη οικονομία, θα μετατραπεί σε καταλύτη βίαιων συγκρούσεων και ανατροπών ανεξέλεγκτων σε παγκόσμιο επίπεδο.