New York Times: Ο Μπρέιβικ και οι αυτοί που του έδειξαν τον δρόμο

Του Ρότζερ Κόεν, Αυγή, 30.7.11

Ώς ένα βαθμό ο Άντερς Μπέρινγκ Μπρέιβικ, ο Νορβηγός που ευθύνεται για τη μεγαλύτερη σφαγή από έναν και μόνο δράστη στη σύγχρονη εποχή, είναι απλώς ενάς ιδιαίτερα ψυχωτικός μοναχικός τύπος: o 32χρονος "μαμάκιας" που δεν είχε επαφή με τον πατέρα του και είχε πάθος με τα βιντεοπαιχνίδια (όπως το Dragon Αge ΙΙ), που καυχιέται ("ήταν μια πολύ σέξυ κοπέλα στο εστιατόριο σήμερα που με κάρφωνε") και αφιέρωνε τον χρόνο της ασεξουαλικής του απομόνωσης στην καλλιέργεια μίσους και στη συναρμολόγηση βομβών από αλεσμένες ασπιρίνες και λίπασμα. Αναμφίβολα, κάπως έτσι θα φτιάξουν το ψυχογράφημα του Μπρέιβικ οι ισλαμοφοβικοί ακροδεξιοί, που έχουν τις ίδιες με εκείνον απόψεις σε Ευρώπη και Αμερική. Το έργο το έχουμε ξαναδεί. Όταν ο Τζάρεντ Λάχνερ πυροβόλησε τη βουλευτή Γκαμπριέλ Γκίφορντς στην Τουσόν της Αριζόνα,

αφού η Σάρα Πέιλιν είχε στοχοποιήσει τη λογική της Γκίφορντς και αφού η βουλευτής είχε προβλέψει πως "θα υπάρξουν συνέπειες". Τότε, η δεξιά πάτησε γκάζι για να προλάβει να εμφανίσει τον Λάχνερ ως έναν μοναχικό σχιζοφρενή, του οποίου το διαταραγμένο σύμπαν δεν είχε τίποτε να κάνει με το μίσος που πηγάζει από το σλόγκαν "Να πάρουμε πίσω την Αμερική". (Προφανώς αυτό το μη-συγκεκριμένο "να πάρουμε πίσω" αναφέρεται στους Μουσουλμάνους, τους φιλελεύθερους και βέβαια τους Εβραίους Γκίφορντς.)

Ο Μπρέιβικ δεν είναι μοναχικός. Η βία του ζυμώθηκε σε ένα πολύ συγκεκριμένο ευρωπαϊκό περιβάλλον που έχει κοινά χαρακτηριστικά με το συγκεκριμένο αμερικανικό περιβάλλον του Λάχνερ. Παρόμοια οικονομική ύφεση, ανάκαμψη δίχως θέσεις εργασίας, άγχος της μεσαίας τάξης και υψηλά επίπεδα μετανάστευσης που λειτουργούν ως το σκηνικό της ρατσιστικής ισλαμοφοβίας και χρησιμεύουν ως επίπλαστες φαντασιώσεις μιας "μουσουλμανικής εισβολής", ενός πολιτικού ζητήματος που θέλει να κατευθύνει τους απογοητευμένους προς τα δεξιά.

Σε μία καταχώρηση της 11ης Ιουνίου στο διαδικτυακό μανιφέστο των 1.500 σελίδων που συνέταξε, ο Μπρέιβικ έγραψε: "Προσευχήθηκα για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό σήμερα. Εξήγησα στον Θεό πως αν δεν θέλει η μαρξιστική-ισλαμική συμμαχία και η βεβαία ισλαμική κατάληψη της Ευρώπης να αποξενώσουν ολοκληρωτικά την ευρωπαϊκή χριστιανοσύνη στα επόμενα 100 χρόνια, τότε πρέπει να διασφαλίσει πως οι πολεμιστές που μάχονται για τη διατήρηση της ευρωπαϊκής χριστιανοσύνης θα υπερισχύσουν".

Δύο μέρες αργότερα, δοκίμασε την αυτοσχέδια βόμβα του: "Μπουμ! Η έκρηξη ήταν επιτυχής".

Η ευρωπαϊκή χριστιανοσύνη σε αυτό το πλαίσιο αντανακλά το εξιδανικευμένο χαλιφάτο του Οσάμα Μπιν Λάντεν. Είναι ο στόχος για έναν ονειρικό κόσμο μέσω του οποίου θα στρατολογήσει τις μάζες σε έναν πόλεμο "αποκάλυψης" ενάντια στον "άπιστο" εχθρό, που υποτίθεται πως απειλεί εδάφη, ηθική και πολιτισμό μιας φαντασιακής κοινότητας ευσεβών πιστών. Πρόκειται για υλικό βγαλμένο από βιντεοπαιχνίδια, με τη μόνη διαφορά ότι σκοτώνει πραγματικούς εφήβους όλων των θρησκειών.

Αυτό που κατέστη σαφές στο Όσλο και το νησί Ουτόγια είναι πως ένας παραληρηματικός ακροδεξιός αντι-Μουσουλμάνος, που έχει στόχο τους "πολυπολιτισμικούς" φιλελεύθερους, είναι εξίσου επικίνδυνος όσο το δηλητήριο της Αλ Κάιντα κατά των απίστων. Μόνος του ο Μπρέιβικ σκότωσε πολύ περισσότερους ανθρώπους απ' ό,τι οι τέσσερις επιθέσεις αυτοκτονίας στην επίθεση της 7ης Ιουλίου του 2005 στο Λονδίνο.

Ο Μπρέιβικ έχει πολλούς ιδεολογικούς συνοδοιπόρους και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Δικό τους είναι το δηλητήριο στο οποίο διυλίζεται το δολοφονικό του μίσος. Αυτοί που του άνοιξαν τον δρόμο περιλαμβάνουν τον Γκέερτ Βίλντερς στην Ολλανδία που συνέκρινε το Κοράνι με το Ο Αγών μου του Χίτλερ στον δρόμο για το 15,5% των ψήφων στις εκλογές του 2010, την ενδυναμωμένη Μαρίν Λεπέν στη Γαλλία, που χρησιμοποιεί ναζιστικές αναλογίες όταν στάζει περιφρόνηση για τους θρησκευόμενους Μουσουλμάνους, τα ακροδεξιά κόμματα στη Σουηδία, τη Δανία και τη Βρετανία που εξισώνουν κάθε πρόβλημα με τη μουσουλμανική μετανάστευση, τους δημοκρατικούς όπως τον πρώην βουλευτή Νιουτ Γκίνγκριχ και τον εκπρόσωπο Πίτερ Κίνγκ που θεωρούν πολιτικά ωφέλιμο να στοχοποιήσουν "την ανατριχιαστική μαντήλα στις Ηνωμένες Πολιτείες" σε μια περίοδο που το μεσαίο όνομα του προέδρου είναι το Χουσέιν, τους ποιμένες της εκκλησίας των ΗΠΑ που από το βήμα τους φοβερίζουν το ποίμνιο τους λέγοντας πως η Αμερική είναι ένα έθνος χριστιανικό υπό την άμεση απειλή του Ισλάμ.

Την τελευταία δεκαετία, οι Μουσουλμάνοι δεν έχουν κάνει αρκετά ώστε να καταγγείλουν εκείνους που παραμόρφωσαν τη θρησκεία τους στο όνομα των τζιχαντικών δολοφονιών. Άραγε τώρα, το αντιμεταναστευτικό ισλαμοφοβικό κοινό της Ευρώπης και των Ηνωμένων πολιτειών θα καταγγείλει την πράξη του Μπρέιβικ που διαπράχθηκε κάτω από την ιδεολογική τους σημαία; Αμφιβάλλω. Θα ακούσουμε πολλά για το πόσο μοναχικός ήταν.

Τεράστια κοινωνικά προβλήματα έχουν συνδεθεί με τη μουσουλμανική μετανάστευση στην Ευρώπη τις τελευταίες δεκαετίες, πολύ μεγαλύτερα απ' ό,τι στις πιο ανοιχτές ΗΠΑ. Τα "κατηγορώ" είναι πολλά. Οι μετανάστες συχνά αντιμετωπίζουν τον ρατσισμό και τον κοινωνικό αποκλεισμό. Οι αξίες του Ισλάμ αναφορικά με τις γυναίκες, τον γάμο, την ομοφυλοφιλία, σε συνδυασμό με τη ζωτικότητα της θρησκείας, θρυμματίζονται σε μια κοσμική Ευρώπη. Η εικόνα δεν είναι ομοιόμορφη -υπάρχει και επιτυχημένη αφομοίωση-, αλλά είναι σίγουρα προβληματική.

Εντούτοις, τίποτα δεν μπορεί να δικαιολογήσει την ευρεία επιδοκιμασία του αντι-μουσουλμανικού ρατσισμού που παλιά αφορούσε αποκλειστικά στους Εβραίους της Ευρώπης. Τουλάχιστον όχι αυτό το Σαββατοκύριακο, όταν η Amy Winehouse, μια νεαρή Εβραία από το Ανατολικό Λονδίνο, της οποίας η καλλιτεχνική φύση κάποτε θα είχε απορριφθεί από μια ρατσιστική και φονική ευρωπαϊκή δεξιά ως εκφυλισμένο "κοσμοπολίτικο" σκουπίδι, πέθανε. Ένας καλός τρόπος για να την θυμόμαστε είναι να αντιμετωπίσουμε επιτέλους την πιο πρόσφατη έκδοση της ευρωπαϊκής μισαλλοδοξίας που σκοτώνει.

(Μετάφραση: Aναστασία Γιάμαλη)