Ορισμένα πραγματικά ερωτήματα

 Του Τάσου Tέλλογλου, www.protagon.gr, 16.7.11

Η τελείως ακατανόητη παρατήρηση του κ. Α.Σαμαρά, που πυροδοτήθηκε απο την αρχική δήλωση του κ. Ε.Βενιζέλου περί «επιλεκτικής χρεωκοπίας» και την άσκοπη δήλωση του κ. Γ.Α.Παπανδρέου για την αδυναμία πληρωμών για ενα περιορισμένο χρονικό διάστημα, ήρθε ως συνήθως να κρύψει τα πραγματικά ερωτήματα για τη διαφαινόμενη άμεση αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους .Μερικές απαντήσεις, αλλά όχι τιμολογημένες, έδωσε ο κ. Ε.Βενιζέλος για την ελάφρυνσή μας απο το συνολικό βάρος του χρέους. Ο κ. Γ.Α.Παπανδρέου και η κυβέρνησή του, στην οποία συμμετέχει από την αρχή ο κ. Βενιζέλος, είχαν μετά το φθινόπωρο του 2010 διαφωνήσει δημόσια με τη γερμανική πρόταση για αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους με το (σωστό) επιχείρημα ότι ενα «κούρεμα» θα επιβάρυνε, μεταξύ των θεσμικών επενδυτών, πρωτίστως τις ελληνικές τράπεζες και τα ασφαλιστικά μας ταμεία στα χέρια των οποίων υπάρχουν ελληνικά ομόλογα που σε διάφορες λήξεις ξεπερνούν τα 70 δις ευρώ.

Πόσα από αυτά περιλαμβάνονται στις επιλογές των σειρών ομολόγων που συζητείται τώρα να μην πληρωθούν και τι προβλήματα θα δημιουργήσει (η μη πληρωμή) στους οργανισμούς που τα είχαν αγοράσει στην Ελλάδα;

Στη Γερμανία για παράδειγμα, η Τράπεζα Hypo Real Estate που κατείχε ελληνικά ομόλογα 7,9 εκ ευρώ στο τέλος του 2010, δεν έχει προχωρήσει σε προσαρμογή των ελληνικών ομολόγων σε τιμές αγορές (mark to market) με αποτέλεσμα το γερμανικό δημόσιο να αναλάβει εξ ολοκλήρου το βάρος της χρονικής αναδιάρθρωσης του χρέους αν συμφωνηθεί η επαναγορά τους σε χαμηλότερες τιμές.

Μία αναδιάρθρωση του χρέους κατά 30% θα σημάνει για τις ελληνικές τράπεζες την ανάγκη κεφαλαιοποίησης διαγραφών περί τα 20 δις ευρώ .Σε ποιον θα χρεωθούν τα κεφάλαια αυτά στο τέλος ;

Η κυβέρνηση ανακοίνωσε την εγγύηση των καταθέσεων ως τα 100.000 ευρώ ως το 2015, ένα μέτρο που είχε πάρει η ΝΔ στην αρχή της κρίσης. Τα κεφάλαια που απαιτεί το ταμείο εγγυοδοσίας (ΤΕΚΕ) -όπως είναι κοινό μυστικό στην τραπεζική αγορά- διατηρούνται με ευθύνη των τραπεζών. Ο ίδιος ο πρώην  υπουργός Οικονομικών Πέερ Στάινμπρουκ, που είχε δώσει την ίδια εγγύηση για τους γερμανούς καταθέτες, ομολογεί στα απομνημονεύματά του ότι οι εγγυήσεις αυτές είναι καθαρά συμβολικού χαρακτήρα. Φυσικά από τη στιγμή που εγγυάται το κρατος, οι καταθέσεις δεν κινδυνεύουν, αλλά τι γίνεται όταν ερθει η ώρα να τιμηθούν οι εγγυήσεις, το δείχνει το παράδειγμα της Ιρλανδίας. Χωρίς τις τράπεζες δεν υπάρχει πραγματική οικονομία αλλά το βάρος της σταθεροποίησής τους είναι εξαιρετικά πιθανό τώρα να πληρωθεί από πρόσθετο δημόσιο χρέος.

Τα προηγούμενα χρόνια οι Τράπεζες αγόραζαν ομόλογα του ελληνικού δημοσίου επειδή ουδείς αλλος τα αγόραζε. Έτσι στην ουσία περιόριζαν την έκθεσή μας στο χρέος. Από αυτή την αποψη, είναι μόνο η μισή αλήθεια ότι οι ιδιώτες επενδυτές αγόραζαν ελληνικούς τίτλους για να επωφεληθούν απο το υψηλό επιτόκιο. Το ίδιο ως ενα βαθμό ισχύει και για τα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία που μετά την υπόθεση των δομημένων ομολόγων υποχρεώθηκαν να αγοράζουν ομόλογα σταθερής απόδοσης. Αυτές οι επιλογές θα βρούν τώρα αντανάκλαση στα διαθέσιμά τους. Που θα επιβαρυνθούν τώρα για συντάξεις που θα δώσουν αργότερα.

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών