Μερικές φορές με πιάνει απελπισία

 Του Θόδωρου Μαργαρίτη, www.aixmi.gr, 4.7.11

Με τη ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου προγράμματος ολοκληρώνεται ένας δραματικός κύκλος πολιτικών εξελίξεων με πολλές εντάσεις, αγωνία, πολιτικά παιχνίδια και ακραία φαινόμενα βίας μέσα σε ένα αρνητικό σκηνικό για τη χώρα. Παρακολουθήσαμε το μεγάλο επικοινωνιακό σόου με τη παραίτηση της κυβέρνησης Παπανδρέου, την ιλαροτραγωδία των χειρισμών για κυβέρνηση συνεργασίας από δύο κόμματα που λειτουργούσαν σαν να παίζουν πόκερ και τελική κατάληξη ένα μικρό κυβερνητικό ανασχηματισμό! Βιώνουμε ένα Μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα που τιμωρεί τους συνεπείς φορολογούμενους, που συμπιέζει εξοντωτικά τα αδύναμα κοινωνικά στρώματα, ενώ την ίδια ώρα παραιτείται από τη μάχη κατά της φοροδιαφυγής

και αδιαφορεί για κάθε σοβαρό σχέδιο ανάπτυξης. Ζήσαμε ένα εφιαλτικό διήμερο με βία, καταστροφές, λεηλασίες με αρνητικές συνέπειες για μια ακόμη φορά στον τουρισμό και τη δημόσια εικόνα της πρωτεύουσας.

Όταν τα σκέφτομαι, μερικές φορές με πιάνει απελπισία. Όταν αναλογίζομαι την πολιτική κατάσταση, που είναι το επίκεντρο του προβλήματος της κρίσης. Μέσα στη Βουλή, μια κυβέρνηση που το μόνο που ξέρει να κάνει είναι οι φορο-επιδρομές κατά των μισθωτών και των συνταξιούχων και έξω από τη Βουλή μια εικόνα χάους. Τρελαμένοι αστυνομικοί, άγριοι κουκουλοφόροι και πλήρης ανευθυνότητα. Φάπες, δακρυγόνα, πέτρες και καταστροφές…

Στις πολιτικές αντιπαραθέσεις κυριαρχεί το ελληνικό σπορ. Το κομματικό μίσος! ΠΑΣΟΚ και ΝΔ δεν το συζητώ… Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός!

Όταν ακούς τον Τσίπρα, μπορείς να πιστέψεις, ότι θα επιθυμούσε να καταστραφεί η χώρα για να δικαιωθεί η κριτική του…

Στις διαδηλώσεις το μόνο ελπιδοφόρο στοιχείο είναι η μαζική και ειρηνική παρουσία των πολιτών, οι οποίοι εγκαταλείπουν τον καναπέ και παρεμβαίνουν στις εξελίξεις. Αλλά και στην πλατεία, μερικές φορές, νομίζεις ότι αρκετοί συμπολίτες μας περιμένουν ένα δημαγωγό για να τους χαϊδέψει τα αυτιά, να υποσχεθεί παραδείσους, να «πουλήσει» εύκολες λύσεις.

Στα ΜΜΕ τα ίδια χάλια. Κάποιοι δημοσιογράφοι που δεν έχουν πατήσει το πόδι τους σε διαδηλώσεις σε όλη τους τη ζωή, κάνουν περισπούδαστες αναλύσεις και καταφεύγουν στα γνωστά στερεότυπα με κριτήριο την τηλεθέαση.

Δεν πάμε καλά… Μου φαίνεται ότι μετά το Μνημόνιο 1 είχε ξεκινήσει μια διαδικασία αυτογνωσίας όλων. Στους πολίτες, στα κόμματα, στα media. Η αποτυχία ενός χρόνου να ξεπεράσουμε στοιχειωδώς τις δυσκολίες στην οικονομία – με κεντρική ευθύνη στην ίδια την κυβέρνηση – μας επιστρέφει στα συνήθη. Γνωστές άγονες κομματικές αντιπαραθέσεις, εύκολη συνθηματολογία, θεωρίες συνωμοσιών και τζάμπα μαγκιές.

Το πιο δύσκολο αυτές τις δραματικές ώρες είναι, ωστόσο, το πιο απλό. Να σκεφτόμαστε δυο φορές περισσότερο πριν μιλήσουμε. Να αναλογιστούμε την κατάσταση με σοβαρότητα και ευθύνη. Να θέσουμε το δημόσιο συμφέρον πάνω από το κομματικό. Να ξεπεράσουμε τους ακραίους υποκειμενισμούς. Το ατελείωτο Εγώ. Το πιο απλό είναι το πιο δύσκολο. Ας ξεκινήσουμε από αυτό! Όλοι!

*Ο Θόδωρος Μαργαρίτης είναι μέλος της εκτελεστικής επιτροπής της Δημοκρατικής Αριστεράς.