Financial Times: «η ελληνική κρίση της ευνοιοκρατίας και της διαφθοράς»

 ΒΗΜΑ, 9.6.11

«Οι νεοέλληνες θα αφεθούν στη δική τους τραγωδία, όταν ξεφουσκώσει η κρίση», «η κρίση προκλήθηκε από την πλειονότητα των Ελλήνων, από τους πολιτικούς αλλά και από την κοινωνία», «το πολιτικό πεδίο στην Ελλάδας έχει διαποτιστεί με κατεστημένα συμφέροντα, με την ενδημική κλεπτοκρατία και τη δωροδοκία». Δεν πρόκειται για «ανθελληνικό» δημοσίευμα γερμανικού περιοδικού (όπως αυτά που είχαν δει το φως της δημοσιότητας τους προηγούμενους μήνες) αλλά για άρθρο γνώμης στους Financial Times το οποίο υπογράφεται από τον (Ελληνα) Γιάννη Σφακιανάκη. Ο υπογράφων το άρθρο είναι επικεφαλής οικονομολόγος της Banque Saudi Fransi που εδρεύει στη Σαουδική Αραβία και έχει εργαστεί κατά το παρελθόν σε ποικίλες θέσεις και οργανισμούς σε χώρες της Αραβικής Χερσονήσου αλλά και στην Παγκόσμια Τράπεζα.

Ο αρθογράφος εντοπίζει την απαρχή της «πολιτικής και οικονομικής κρίσης» στις περιόδους διακυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου τον οποίο χαρακτηρίζει «αποτυχημένο οικονομολόγο αλλά πετυχημένο πολιτικό» ο οποίος κατάφερε να καταστήσει το κόμμα του «το βασικό παράγοντα πολιτικής με την υποστήριξη των συνδικάτων στα οποία παρείχε προνόμια».

Ο ίδιος κάνει λόγο για τα κακώς κείμενα που ταλανίζουν ως σήμερα την πολιτική σκηνή καθώς «και η συντηρητική παράταξη εφάρμοσε την ίδια πολιτική με βάση τα κατεστημένα συμφέροντα και την διαφθορά (…) διαιωνίζοντας την ευνοιοκρατία και κακή διαχείριση».

Η κριτική στο πολιτικό σύστημα διακόπτεται στην περίοδο της διακυβέρνησης του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη για να πάρει τη θέση της η κριτική στην «ευρύτερη Αριστερά η οποία είναι πνευματικά πτωχευμένη».

Λίγο παρακάτω ο συντάκτης του άρθρου επιφυλάσσει επαινετικά σχόλια για τη διακυβέρνηση του Κωνσταντίνου Σημίτη καθώς η τότε «κυβέρνηση πάλεψε σκληρά και για μεγάλο διάστημα προκειμένου να εισέλθει η χώρα στην ευρωζώνη».

Ο ίδιος εκτιμά ότι η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους είναι αναπόφευκτη και θα ήταν μάλιστα προτιμότερο να είχε συμβεί πριν τη συμφωνία για τα πακέτα διάσωσης. Εξίσου απαραίτητες θεωρούνται οι «ευρύτερες αλλαγές» όπως ένα ευρύ φάσμα ιδιωτικοποιήσεων και μέτρα για την αύξηση της παραγωγικότητας.

 Η αλματώδης αύξηση της ανεργίας αναφέρεται μόνο ως παράπλευρη απώλεια για τις τράπεζες καθώς μειώνεται «η εμπιστοσύνη των νοικοκυριών στις τράπεζες». Ο Γ, Σφακιανάκης καταλήγει ότι αυτό που απαιτείται πέρα από την αναδιάρθρωση είναι μια «αλλαγή σε επίπεδο ολόκληρης γενιάς, αλλαγή ήθους, ηθικής και πολιτικής».