Αγανακτισμένοι, σιγά τα ωά.

Του Μπάμπη Κουρεμέτη, 10.6.11

Παρακολούθησα με μεγάλη προσοχή όλη την συγκέντρωση των αγανακτισμένων την Κυριακή 5 Ιουνίου. Σε διαδικτυακό on line streaming και με παράλληλη σύνδεση τριών – τεσσάρων καναλιών. Ανάμεσά τους ο Χαρδαβέλλας που εγκατέλειψε (προσωρινά ελπίζω) τους αρειανούς και τα κανάλια του Κουρή που υπολόγισαν τους συμμετέχοντες σε 1.000.000. Φαίνεται ότι επανήλθαν από την αποστρατεία οι «καταμετρητές» του Κουλούρη και της Αυριανής που περιέγραφαν τις συγκεντρώσεις του αείμνηστου. Αυτές που ξεκινούσαν από το Φάληρο και τον Ταύρο και κατέληγαν στην Βαρυμπόμπη και τα νταμάρια του Υμηττού.

Δεν υπάρχει αμφιβολία, ήταν μια μεγάλη συγκέντρωση. Πολλών δεκάδων χιλιάδων. Το ερώτημα όμως είναι: Ποιο πολιτικό συμπέρασμα εξάγεται; Που οδηγεί (ή που οδηγείται, αν προτιμάτε) αυτό το δυναμικό που συγκεντρώθηκε στο Σύνταγμα;

Παραμένω της κλασσικής πολιτικής σκέψης που λέει με απλά λόγια: Συγκροτώ μια πρόταση, την αναλύω στις μάζες, τις πείθω και βουρρ όλοι μαζί για τα χειμερινά ανάκτορα. Προφανώς δεν γίνονται τα πράγματα πάντα με σταθερά βήματα 1-2-3-4 (αυτά μπορεί να τα κάνει μόνο το ΚΚΕ). Μπορεί η πρόταση να αναδιαμορφώνεται συνεχώς, μπορεί και ο στόχος να αλλάζει. Αλλά δράση χωρίς στόχο, δεν μπορώ να διανοηθώ.  Δεν χρειάζεται να έχεις περάσει από κάποιο κόμμα για να σκέφτεσαι έτσι. Αρκεί να έχεις συμμετάσχει σε μια οποιαδήποτε συλλογική προσπάθεια. Ακόμα και ένα σαββατοκύριακο με τους προσκόπους αρκεί.

Ποια είναι η ανθρωπογεωγραφία των ανθρώπων που συμμετέχουν στις «πλατείες»; Προφανώς είναι έγκλημα να γενικεύεις και να απολυτοποιείς. Σίγουρα μέσα σε τόσο κόσμο υπάρχουν και χιλιάδες αξιόλογοι άνθρωποι. Αλλά, είμαι βέβαιος, ότι για ένα μεγάλο μέρος των συμμετεχόντων το τελευταίο μεγάλο συλλογικό γεγονός που συμμετείχαν και τους συνεπήρε ήταν τα εγκαίνια του ΙΚΕΑ. Η τελευταία μεγάλη πρωτοβουλία που πήραν για το καλό της κοινωνίας ήταν όταν πέταξαν το άχρηστο κινητό τους στον κάδο του ΣΚΑΪ. Το τελευταίο μεγάλο πολιτικό δίλημμα που τους ταλαιπώρησε ήταν αν ήταν καλύτερη η φωτογράφηση του Σπηλιωτόπουλου στο STATUS ή του Γερουλάνου στο ΜΕΝ. Είναι εκεί πολλοί από αυτούς που από το πολιτικό σύστημα το μόνο που περιμένουν είναι μια θεσούλα στο δημόσιο. Είναι εκεί μανάδες που έχουν ξεποδαριαστεί να γυρνούν στα βουλευτικά γραφεία μέχρι να πετύχουν την μετάθεση του κανακάρη τους «κοντά στο σπίτι». Είναι εκεί όσοι έκαναν την αξιοπρέπειά τους πολλά-πολλά κομματάκια για να χωρέσει στην κάλπη και μια και δυό και χίλιες-δυό φορές. Για καλό σκοπό πάντα.

Γιατί μόνο τέτοιου είδους πολιτικές οντότητες (δεν μου πάει το «πολίτες») μπορούν να μουντζώσουν την Βουλή. Να ενοχοποιούν όλους τους πολιτικούς και όλα τα κόμματα, χωρίς διάκριση, εξ ίσου. Μόνο τέτοιες περιπτώσεις μπορούν να  φτύσουν έναν βουλευτή. Τον όποιο βουλευτή. Τον βουλευτή που, εν πολλοίς, οι ίδιοι πριν λίγο έγλυφαν.

Τι βρίσκεται πίσω από την τυφλή αγανάκτηση και την (όχι και τόσο) βουβή διαμαρτυρία των ανθρώπων που συγκεντρώνονται στις πλατείες της χώρας; Ελάτε που δεν το καταλάβατε:

Η νοσταλγία και ο φόβος.

Νοσταλγία για ένα πολιτικό σύστημα που ο βουλευτής δεν παίρνει αποφάσεις για το μέλλον της χώρας αλλά απλώς κάνει ρουσφετάκια.

Φόβος ότι «μας τελειώνουνε» το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα που, αφού αυτοτροφοδοτείται ασύστολα και ανεξέλεγκτα, πετάει και μερικά ψίχουλα στους ευγενώς προσφερθέντες παρακείμενους.

Είναι τυχαίο ότι γέμισε η Αθήνα με αφίσες του Ανδρέα Παπανδρέου; Δεν νομίζω.

Παρακολούθησα και όλη την «συνέλευση» του Συντάγματος. Πραγματικά όλη, μέχρι που βγήκαν τα σαντούρια και έγιναν υποδείξεις για το πώς χορεύεται το ζεϊμπέκικο. Δεν μου ταιριάζει να υποτιμώ διαδικασίες που κάποιος μιλάει και κάποιοι άλλοι τον ακούν. Μέσες-άκρες αυτό είναι ένα από τα στοιχεία της Δημοκρατίας. Ακόμα και όταν ακούγονται αμετροέπειες, όπως ότι στο Σύνταγμα ξαναδημιουργήθηκε η εκκλησία του Δήμου. Ή όταν ακούγονται βλακείες όπως ότι όλες οι πορείες των συνδικάτων πρέπει να περνάνε από το Σύνταγμα και να προσκυνάνε τους αγανακτισμένους. Ή όταν «ανακαλύπτεις» ότι, και πάλι, για όλα φταίνε οι εβραίοι τραπεζίτες. Ή όταν ακούς ότι για την κατάσταση στην Ελλάδα φταίνε δύο φατρίες εξωγήινων που μάχονται ποια θα επικρατήσει. (Αυτός παραπονέθηκε ότι του πετάγανε φυστίκια από κάτω).  Γιατί αυτά ακούστηκαν στην Συνέλευση του Συντάγματος. Ή, μάλλον, για να είμαι ακριβής, και αυτά. Γιατί ακούστηκε και μία μακροσκελής εργασία της «Νομικής Ομάδας» για την αντισυνταγματικότητα του Μνημόνιου. Τα συμπεράσματά της; Τα έχει πει ο Κουβέλης και ο Παυλόπουλος στην Βουλή (αυτή με τις μούντζες) ένα χρόνο πριν. Και καμμιά πενηνταριά δευτεροκλασάτοι και τριτοκλασάτοι άλλοι βουλευτές. Τα έχει υπαινιχθεί ο Βενιζέλος.

Και, βέβαια, ακούστηκε το «δεν πληρώνω» σε όλες τις εκδοχές. Να πληρώσουν οι γραβατωμένοι, να πληρώσουν οι τρακόσιοι, αυτοί που τα πήραν, αυτοί που τα έβγαλαν στην Ελβετία κλπ.

Αυτά που έχουμε ακούσει από τον Λαφαζάνη σε όλους τους τόνους και πιο προσεκτικά μάλιστα. Και από τον Αλαβάνο ο οποίος, άλλωστε, είχε πρώτος την ιδέα να μετατραπεί το Σύνταγμα σε Πλατεία Ταχρίρ.

Σκέφτομαι…

Να βγάλεις πολιτικό συμπέρασμα από αυτόν τον αχταρμά ή να μην βγάλεις;

Αν πεις, ας πούμε, ότι το σύνθημα: «Να καεί – να καεί το μπουρδέλλο η Βουλή» έχει την ίδια συμβολική και ιδεολογική αξία με τον εμπρησμό του Ράιχσταγ, μήπως είσαι υπερβολικός;

Μακάρι.

Αλλά…

Ας μείνουμε σε μια πιο αισιόδοξη εκδοχή:

Απ΄τη μια έχουμε την κυβέρνηση του Γιωργάκη και από την άλλη την αντιπολίτευση των αγανακτισμένων.

Οπότε… την κάτσαμε την βάρκα.

Ή όπως έχουν πει ο Χατζιδάκις και ο Γκάτσος:

Στης Ανατολής τα μέρη μια φορά και ένα καιρό
ήταν άδειο το κεμέρι, μουχλιασμένο το νερό. …
Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ
Καληνύχτα...

Ο Μπάμπης Κουρεμέτης είναι ένας πολίτης με πολλά «πρώην» και ένα μόνο «νυν»: Μετέωρος