Θυμήθηκα το... ορθοστατικό σκηνικό διαβάζοντας τις καταγγελίες εργαζομένων σε μεγάλα και τρανά πολυκαταστήματα καλλυντικών και λοιπών ειδών: Οχι μόνο τους απαγορεύουν να καθίσουν (για μια ανάσα ξεκούρασης, ώστε η μηχανή του σώματός τους να μπορέσει να δηλώσει πάλι παρούσα) ακόμα κι όταν δεν υπάρχει ούτε ένας πελάτης, αλλά δεν τους επιτρέπουν ούτε καν να συνομιλούν μεταξύ τους σε φυσικό τόνο – μόνο ψιθυριστά. Επιπλέον, τους απαγορεύουν και να γελάσουν και, βέβαια, να ζητήσουν τη νόμιμη αμοιβή για τις υπερωρίες τους, εκτός πια και επιζητούν την απόλυσή τους υποβάλλοντας τέτοια καταφανώς παράλογα αιτήματα. Είναι σαφές. Η πρόσφατη τετραετής παρεμβολή της Ν.Δ. στη διακυβέρνηση της χώρας ανέκοψε τη σοσιαλιστική μας έφοδο προς τον ουρανό. Και πήγαμε έτσι πολύ πίσω. Στον Μεσαίωνα.
Κάμποσα χρόνια πριν, είχα πάει στο κατάστημα μιας από τις εταιρείες κινητής τηλεφωνίας και Ιντερνετ που το υποσχεσιολόγιό τους υπερβαίνει και το αντίστοιχο του πολιτικαντισμού. Χρειάστηκε να περιμένω κοντά μισάωρο ώσπου να πω τα παράπονά μου και να διακόψω τη σύνδεση, και στο διάστημα αυτό είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω ότι σε χώρο 120-150 τετραγωνικών δεν υπήρχε ούτε μία καρέκλα. Λάθος. Υπήρχε μία, στο βάθος: του κυρίου διευθυντού. Οι υπάλληλοι (γυναίκες οι περισσότερες, και μάλιστα νεαρές) εξυπηρετούσαν τους πελάτες όρθιοι πίσω από ψηλούς πάγκους. Σαν να δούλευαν σε μπαρ.
Τι ντιζάιν ορθοστασίας είναι αυτό, σκέφτηκα, και ρώτησα να μάθω αν ειδικά εκείνη τη μέρα είχε τύχει να δώσουν όλες τις καρέκλες για επιδιόρθωση ή για αντικατάσταση. Η απάντηση που πήρα με διαβεβαίωσε, άλλη μία φορά, ότι δεν μπορεί να υπάρχει τίποτε πιο βάρβαρο από το ανθρώπινο μυαλό: Τα αφεντικά και οι συμβουλάτορές τους, εισάγοντας ήθη και έθιμα της αλλοδαπής, είχαν αποφασίσει να μην υπάρχει καμία καρέκλα (πλην της πολυθρόνας του κυρίου διευθυντού) ώστε να βρίσκονται οι υπάλληλοι μονίμως όρθιοι, όσο κρατάει το οχτάωρό τους. Γιατί; Για να σχηματίζεται η εικόνα της διαρκούς ετοιμότητας, της άγρυπνης προθυμίας του προσωπικού να εξυπηρετήσει τον εισερχόμενο. Οχι εργαζόμενοι δηλαδή, αλλά φαντάροι σε σκοπιά. Με όσα δικαιώματα ακριβώς έχει κι ένας φαντάρος στη σκοπιά.
Δεν αρκεί, φαίνεται, να παρέχεις την εργατική σου δύναμη, τις γνώσεις σου, την ειδίκευσή του, το χρόνο σου, αλλά υποχρεούσαι να προσφέρεις και την απολύτως περιττή και μάλλον σαδιστικής εμπνεύσεως καταταλαιπώρηση του σώματός σου. Ε, αξίζει τον κόπο να πάθεις κιρσοφλεβίτιδα ή να βάλεις σε μπελάδες τη μέση σου και να μπεις στον αγιάτρευτο βραχνά με το ονοματεπώνυμο «Οσφυαλγία-Ισχιαλγία», αν είναι να δημιουργηθεί εντύπωση ζωηρότητας, προθυμίας, ετοιμότητας, ικανή να συγκινήσει τον πελάτη, αλλά και να δώσει στον κύριο διευθυντή το δικαίωμα να καυχιέται ότι κάνει καλά τη δουλειά του.
Θυμήθηκα το... ορθοστατικό σκηνικό διαβάζοντας τις καταγγελίες εργαζομένων σε μεγάλα και τρανά πολυκαταστήματα καλλυντικών και λοιπών ειδών: Οχι μόνο τους απαγορεύουν να καθίσουν (για μια ανάσα ξεκούρασης, ώστε η μηχανή του σώματός τους να μπορέσει να δηλώσει πάλι παρούσα) ακόμα κι όταν δεν υπάρχει ούτε ένας πελάτης, αλλά δεν τους επιτρέπουν ούτε καν να συνομιλούν μεταξύ τους σε φυσικό τόνο – μόνο ψιθυριστά. Επιπλέον, τους απαγορεύουν και να γελάσουν και, βέβαια, να ζητήσουν τη νόμιμη αμοιβή για τις υπερωρίες τους, εκτός πια και επιζητούν την απόλυσή τους υποβάλλοντας τέτοια καταφανώς παράλογα αιτήματα. Είναι σαφές. Η πρόσφατη τετραετής παρεμβολή της Ν.Δ. στη διακυβέρνηση της χώρας ανέκοψε τη σοσιαλιστική μας έφοδο προς τον ουρανό. Και πήγαμε έτσι πολύ πίσω. Στον Μεσαίωνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
O διάλογος προϋποθέτει τον σεβασμό της διαφορετικής άποψης. Γι' αυτό κάθε υβριστικό, προσβλητικό ή χυδαίο σχόλιο θα διαγράφεται.