Η κρεατοφαγία ως… προϋπόθεση υιοθεσίας (στην Ελλάδα, πού αλλού)

Του Θέμη Δημητρακόπουλου*

ή αλλιώς: η αχαρακτήριστη ανοησία, αγκύλωση και οπισθοδρομικότητα των Υπηρεσιών Πρόνοιας του ελληνικού δημοσίου

Είναι προφανές ότι σε αυτή την έρημη χώρα (ο συνειρμός με το ομότιτλο ποίημα του T.S. Elliot διόλου τυχαίος…) εκεί που νομίζουμε ότι τα έχουμε δει όλα, ανακαλύπτουμε ότι δεν έχουμε δει ακόμη τίποτα...

Εν μέσω της συντελούμενης –βέβαιης, με όποιο όνομα θέλετε να της δώσετε– χρεοκοπίας της ελληνικής οικονομίας, της απίθανης διελκυστίνδας γύρω από το θέμα των μεταναστών απεργών πείνας της Υπατίας που ευτυχώς, έστω και με ασυγχώρητη καθυστέρηση, είχε αίσιο τέλος, και που απέδειξε για ακόμη μια φορά την παντελή απουσία συγκροτημένης μεταναστευτικής πολιτικής, τα μπρος-πίσω της υπουργού ΥΠΕΚΑ για τα περίφημα 10 στρέμματα του νομοσχεδίου για την «προστασία» –εδώ γελάνε– της βιοποικιλότητας και την τελική της συνθηκολόγηση μπροστά στις πιέσεις βουλευτών και του κυβερνώντος κόμματος εν ονόματι του «ιερού» και πατροπαράδοτου ελληνικού δικαιώματος της αυθαίρετης δόμησης, παρεισφρέουν και «μικρές» ειδήσεις, όπως αυτή που διαβάζουμε αποσβολωμένοι σήμερα στην ηρακλειώτικη εφημερίδα Πατρίδα:

Ζευγάρι από το Ηράκλειο Κρήτης έκανε αίτηση για υιοθεσία. Με επίσημη απάντηση της αρμόδιας υπηρεσίας Κοινωνικής Πρόνοιας απορρίπτεται η αίτηση του ζευγαριού για την αναδοχή βρέφους. Οι δύο Ηρακλειώτες κρίνονται ακατάλληλοι για γονείς λόγω της “γαλακτοχορτοφαγικής διατροφής τους”, αν και πληρούν τα υπόλοιπα κριτήρια. Το ζευγάρι προσέφυγε στη Δικαιοσύνη προκειμένου να διεκδικήσει δικαστικά πλέον το μωρό αλλά και να αντικρούσει το απαράδεκτο, όπως καταγγέλλεται, σκεπτικό της Υπηρεσίας που το αποκλείει από κάθε περίπτωση αναδοχής ή υιοθεσίας.

Τι να πρωτοπεί κανείς; Για την απίστευτη αναλγησία και αγκύλωση μιας δημόσιας υπηρεσίας Πρόνοιας που οφείλει να διευκολύνει την ένταξη σε οικογένειες ορφανών ή εγκαταλειμμένων παιδιών, χωρίς να αξιολογεί τις διατροφικές προτιμήσεις των γονέων που εν προκειμένω είναι, με όποιες ενστάσεις κι αν προβληθούν, και επιστημονικά θετικά τεκμηριωμένες; Για την απουσία άμεσων ανακλαστικών εκ μέρους των αρμοδίων για να αποδοθεί δικαιοσύνη και να δικαιωθεί, εκτός από το υποψήφιο για την υιοθεσία ζευγάρι, κι αυτή η έρμη η λογική μας που δεινοπαθεί και συνθλίβεται καθημερινά ανάμεσα στις συμπληγάδες ενός αφερέγγυου και ευθυνόφοβου Δημόσιου και μιας ολοένα προϊούσας κοινωνικής «αφασίας»; Για την προσκόλληση σημαντικής μερίδας του πληθυσμού σε αστήρικτους, καταναλωτικούς μύθους, όπως ότι η χορτοφαγία είναι επιβλαβής – ενώ η αλήθεια είναι ακριβώς το αντίθετο, αλλά δεν συμφέρει (αντιλαμβάνεστε, θαρρώ, ποιους…);

Αν κρίνονται ακατάλληλοι για γονείς άνθρωποι που έχουν επιλέξει ως τρόπο ζωής τη χορτοφαγία, μια ηθική –και πολιτική και οικολογική προσθέτω εγώ– στάση ζωής, τη χορτοφαγία για τη διατροφική αξία της οποίας υπάρχουν σήμερα αμέτρητες σύγχρονες επιστημονικές μελέτες που αποδεικνύουν πέρα από κάθε αμφισβήτηση πως είναι ό,τι πιο υγιεινό μπορεί να επιλέξει ο σημερινός άνθρωπος που βάλλεται από παντού –περιβαλλοντικά, διατροφικά και πολιτικά– με τοξικά δηλητήρια, τότε τι να πούμε για εκείνους τους, πολλούς δυστυχώς, γονείς που μεγαλώνουν τα παιδιά τους σιτίζοντάς τα στα διάφορα φαστφουντάδικα με, κυριολεκτικά, σκουπίδια; Να τους αφαιρεθεί η επιμέλεια, μήπως;… (για να μην αναφερθούμε στα πολιτιστικά και άλλου είδους σκουπίδια που σερβίρουν στα σημερινά παιδιά τα ΜΜΕ, πολλά σχολεία, αρκετές «κανονικές» κρεατοφαγικές οικογένειες και το ίδιο το κράτος φυσικά, λόγω αδιαφορίας, απαιδευσίας ή ακόμη και άγνοιας).

Αν λοιπόν ανάγεται ως κριτήριο γονεϊκής καταλληλότητας η αναγκαστική κρεατοφαγία –και γιατί όχι αύριο οτιδήποτε άλλο κρίνει ο εκάστοτε «αρμόδιος» υπάλληλος, πχ ο αναγκαστικός εκκλησιασμός…–, τότε είναι βέβαιο πως, ως δημόσια διοίκηση και πρόνοια αλλά και ως απαθής και αδιαφορούσα κοινωνία, έχουμε χάσει όχι μόνο την μπάλα αλλά και το ίδιο το γήπεδο!

Και μη χειρότερα… (καμία ελπίς, θα τα δούμε κι αυτά!)

ΥΓ Ευτυχώς, εγώ πρόλαβα και έκανα τα παιδιά μου και δεν χρειάστηκε, ως χορτοφάγος εδώ και πολλά-πολλά χρόνια, να καταφύγω στη διακριτική εξουσία του αφερέγγυου, οπισθοδρομικού και ατελέσφορου από κάθε άποψη ελληνικού δημοσίου για να κρίνει την καταλληλότητά μου ως γονέα…

*Μέλος της Πολιτικής Επιτροπής της Δημοκρατικής Αριστεράς

Συντονιστής του Τομέα Πράσινων Πολιτικών και Οικολογίας