Το μήνυμα και ο βηματισμός...

Έθνος on line Από τον Παναγιώτη Δ. Παναγιώτου

Πέρα από τις πολύ συγκεκριμένες «ανάσες» που μας δίνουν οι αποφάσεις των Βρυξελλών, το πιο σημαντικό είναι το «μήνυμα που στέλνουν στις αγορές»। Οτι η Ευρώπη είναι αποφασισμένη να προχωρήσει σε μια πιο συνεκτική οικονομική διακυβέρνηση και να βοηθήσει τις χώρες της Ευρωζώνης που αντιμετωπίζουν προβλήματα. Αυτό το πράγμα, πέρα από ενστάσεις, κριτικές παρατηρήσεις στις αποφάσεις των Βρυξελλών κ.λπ., είναι πολύ ουσιαστικό γιατί ανακόπτει όλη τη δυναμική της φιλολογίας περί «πετάγματος» έξω από το ευρώ, των ευάλωτων οικονομιών (Ελλάδας κ.λπ.) και αποδυναμώνει τις «θεωρίες χρεοκοπίας» που εν πολλοίς λειτουργούν και ως «αυτοεπιβεβαιούμενες προφητείες» διαμορφώνοντας και το ανάλογο κλίμα στις αγορές. Αρα έχουμε δύο δεδομένα. Το ένα είναι οι «ανάσες» και ο «χρόνος» που κερδίζουμε. Το άλλο είναι η όλο και περισσότερο συνεκτική στάση της Ευρωζώνης έναντι των αγορών.

Από δω και πέρα αρχίζουν οι παρατηρήσεις. Τα «βήματα» των ηγεσιών της Ευρώπης είναι «αργά» και «συντηρητικά». Λόγου χάρη, αντί για μια «επιθετική ευρωπαϊκή θεραπεία» στον «καρκίνο του χρέους» της Ελλάδας, ακολουθούν μια γραμμή χρονικής μετάθεσης. Αυτό διευκολύνει μεν τις Τράπεζες, αλλά «πιέζει ασφυκτικά» την κοινωνία των πολιτών... Οσο για το «Σύμφωνο για το ευρώ», όπως μετονομάστηκε, στρέφεται μονομερώς σε μείωση μισθών και συντάξεων, κοινωνικών παροχών και λαϊκής κατανάλωσης, για όλη την Ευρώπη. Απουσιάζει μια σοβαρή συνολική αναπτυξιακή πρωτοβουλία που είναι μέσα στις δυνατότητες της Ευρωζώνης. Ετσι, περιορίζεται βασικά σε μια κοινωνικά άδικη αναδιανομή πλούτου, την οποία θεωρεί ως την μόνη κρίσιμη «κινητήρια δύναμη» ανάπτυξης...

Βεβαίως η Ελλάδα -και στην κατάσταση μάλιστα που βρίσκεται- δεν έχει πολλά περιθώρια άλλων επιλογών. Γιατί πάντα υπάρχει, στο «όνομα του καλύτερου», και το... χειρότερο, αν κάποιος επιπόλαια αγνοήσει τις ευρύτερες πραγματικότητες και ισορροπίες δυνάμεων. Το συμπέρασμα είναι ότι αφού πήραμε τις? «ανάσες μας» καλούμεθα να υλοποιήσουμε ένα πάρα πολύ δύσκολο και «κοινωνικά σκληρό» μακροχρόνιο πρόγραμμα εξόδου της χώρας από την κρίση. Το «μότο» των Βρυξελλών είναι σαφές: «Κάντε πρώτα εσείς ό,τι πρέπει να κάνετε και μετά βλέπουμε... Εκεί γύρω στο τέλος του 2012, αρχές του 2013, θα τα ξαναδούμε!». Το ερώτημα είναι αν θα «μπορέσουμε» να το κάνουμε, δηλαδή αν το πολιτικό μας σύστημα (κυβέρνηση και αντιπολίτευση) έχει τα «κότσια» να προχωρήσει τα πράγματα σε αυτό το πλαίσιο με γοργούς ρυθμούς, και αν θα «αντέξουμε», δηλαδή οι κοινωνικές αντιδράσεις δεν θα υπερβούν ένα θεσμικά ανεκτό όριο...