Πυρηνικός αντιδραστήρας εν Αθήναις

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου, ΝΕΑ, 16.3.11

Αλήθεια τι έγινε στην Υπατία; Πώς λέγεται το δράµα που παίχτηκε και σε ποιο πρόβληµα δόθηκε η λύση που δόθηκε; Είναι το πρόβληµα των απεργών πείνας. Ανθρωποι εξαθλιωµένοι διάλεξαν τη λύση απελπισίας γιατί δεν άντεχαν άλλο να ζουν στο καθεστώς της ηµιπαρανοµίας, στα όρια της ανυπαρξίας. Ηθελαν να δηλώσουν την ύπαρξή τους και το πέτυχαν. Από µιαν άποψη θα πρέπει να τους ευγνωµονούµε: είναι ίσως οι τελευταίοι που εξακολουθούν να πιστεύουν πως στην Ελλάδα του 2011 η νοµιµότητα έχει ακόµη κάποια αξία. Είναι το πρόβληµα των αλληλέγγυων. Αυτοί πιστεύουν πως διαθέτουν περισσότερη ευαισθησία από όλους εµάς τους υπολοίπους που βράζουµε στο ζουµί της αναλγησίας.


∆εν ξέρω τι πιστεύουν γιατην απεργία πείνας. Θέλω να πω ότι µε δεδοµένο πως ο απεργός πείνας αντλεί τα ηθικά ερείσµατά του, και το δικαίωµα λόγου, από το γεγονός ότι διακινδυνεύει την ίδια του τη ζωή, δεν ξέρω αν κάποιος ο οποίος δεν κάνει απεργία πείνας δικαιούται να µιλάει εν ονόµατί του, να τον καθοδηγεί και να τον παροτρύνει.

Είναι, τέλος, το πρόβληµαπου ακούει στο όνοµα κυβέρνηση και Μεταναστευτικό και µία παράµετρος αυτού του προβλήµατος που ακούει στο όνοµα Αθήνα – ναι, αυτή η πόλη, η πρωτεύουσα αυτού του κράτουςπου υποτίθεται πως κάνει ό,τιείναι ανθρωπίνως δυνατόν για ναξεπεράσει την κρίση και να πάρει µια ανάσα ανάπτυξης.

Για την κυβέρνηση και το Μεταναστευτικό δεν έχει πολλά να πει κανείς. Ο δηµοσιογραφικός λυρισµός το αποκαλεί «βραδυφλεγή βόµβα». Ισως θα ‘ταν καλύτερα να το πούµε πυρηνικό αντιδραστήρα, έτοιµο ανά πάσα στιγµή να µολύνει την ατµόσφαιρα µε ραδιενεργό υλικό.

Για την Αθήνα, αν και αισθάνεσαι πως έχεις πολλά να πεις από τη µια, από την άλλη καταλαβαίνεις πως οι λέξεις σου δεν µπορούν παρά να προδώσουν την απερίγραπτη πραγµατικότητα. Γιατί τα όσα συνέβησαν στο Μέγαρο Υπατία, στο απέναντι πεζοδρόµιο του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου – εκείνο το µακρόστενο σπίτι µε τααγάλµατα – µας υπενθύµισαν, ακόµη µία φορά, πως η Αθήνα µε τη συναίνεση όλων είναι µια πόλη ανοχύρωτη.

Γιατί µπορούµε να ελπίζουµε πως η ανάπτυξη θα έρθει από αυτούς τους περίεργους που µας επισκέπτονται κάθε χρόνο και τους λέµε τουρίστες, µπορούµε να ονειρευόµαστε τα πλήθη τους να συρρέουν και να δίνουν το φιλί της ζωής στην Ωραία Κοιµωµένη, όµως όσοτο κέντρο της Αθήνας παραµένει κατάλληλο µόνον για ράφτινγκ, µε επικίνδυνες καθόδους, σασπένς και µπόλικα οµαδικάουου... τότε µόνον να ονειρευόµαστε µπορούµε.

Και να συνεχίσουµε να ονειρευόµαστε.

Οσα συνέβησαν στην Υπατία µάς υπενθύµισαν, ακόµη µία φορά, πως η Αθήνα µε τη συναίνεση όλων είναι µια πόλη ανοχύρωτη