Οι ιδέες και οι άνθρωποι

 Της Άννας Δαμιανίδη, ΝΕΑ, 27.1.11

Θα είναι παράξενο να καταργηθεί το άσυλο τώρα,πάντως. ∆εν καταργήθηκε όταν µπήκαν διάφοροι στις Σχολές, έσπασανέπιπλα,έκλεψαν κοµπιούτερ, κατέστρεψαν εργασίες φοιτητών, αφόδευσαν (ναι!) πάνω σε γραφεία. Κι ας συνέβη πολλές φορές, ξανά και ξανά. ∆εν καταργήθηκε όταν µπήκαν διάφοροι άγνωστοι µέσα, ατιµώρητοικαι ξεχασµένοι πια, κι έβαλαν φωτιά στο Πολυτεχνείο. Ούτε όταν µπαίνουν µέσα διάφοροι που πετάνε έξω µολότοφ. Ούτε όταν κρύβονται κλέφτες που τους κυνηγά η Αστυνοµία. Τα Πανεπιστήµια επί χρόνια είναι απροστ άτευτα απέναντι σε όποιον έχει όρεξη να κατα στρέψει δηµόσιαπεριουσία, και µάλιστα σχετικ ήµετη γνώση. Κάποιοιέχουν εγκατασταθεί σε αίθουσες του Πολυτεχνείου, χρόνια. Αλλά το άσυλο παραµένειταµπού.

Γίνονται συζητήσεις.

Λέγονταιαυτονόηταπράγµατα, ξαναλέγονται, χάνονται λεφτά σε καταστροφές, φθείρονται και παρακµάζουν τα Πανεπιστήµια. «Εχει νόηµα να υπάρχει άσυλο όταν έχουµε ∆ηµοκρατία;» ρωτάνε µερικοί. «Μα δεν έχουµε ∆ηµοκρατία» λένε άλλοι, αλλά όχιστους πρώτους, έτσι στον αέρα. Κανείς δεν µιλάει στον άλλονσε αυτήν τη χώρα. Ολοιµιλάνε στον αέρα, στονκανέναν,και απαντάει η ηχώ.

Υστερα από όλα αυτά θα είναι παράξενο νακαταργηθεί το άσυλο τώρα που χρησιµοποιείται κυριολεκτικά, µας αρέσει δενµας αρέσει. Και δεν µας αρέσει, αλλά πρέπει να παραδεχτούµε ότι έχεικάποιο νόηµα.

Εδώ το άσυλο γίνεται άσυλο, όχι ιδεών βέβαια, γιατί όντως οι ιδέες δεν διώκονταιστο κράτος µας, αλλά ανθρώπων. Είναι µια ενδιαφέρουσα νοµική κατάστασηπου θα έπρεπε να προκαλέσειερµηνείες ειδικών και διάλογο, και δηµοσιότητα προς την υπόλοιπη Ευρώπη, η οποία φέρεται ανώριµα στο θέµα των µεταναστών.

Οµως αν καταργηθεί τώρα αυτότο άσυλο που όντως δεν έχεινόηµα ναυπάρχει, θα είναιεπειδή χρειάστηκε να δοθεί σε ανθρώπους, όχι σε ιδέες.

Κι αυτόείναι πολύ σκληρό για την αυτογνωσία µας.