Οι πιο µεγάλες αδικίες στην Ιστορία έγιναν από καλοπροαίρετους.

Του Ρούσσου Βρανά, ΝΕΑ, 13.12.10

Στην αρχή µπορεί οι άνθρωποι να είναι ακόµη κι ευχαριστηµένοι που βλέπουν τον ληστή να φεύγει µόνο µε το κοµπόδεµά τους. Τουλάχιστον έχουν γλιτώσει το κεφάλι τους. Σαστισµένοι, είναι νωρίς ακόµη για να σκεφτούν τα υπόλοιπα: τη ζωή τους στον δρόµο, στο πάρκο, στην πλατεία, στο λεωφορείο, στο τρένο, στον γιατρό.
Από τη ληστεία των µισθών και των συντάξεων, ακόµη χειρότερες είναι οι λεγόµενες διαρθρωτικές αλλαγές: µε άλλα λόγια, το ξεπούληµα κάθε υπηρεσίας που παρέχει το ∆ηµόσιο στους πολίτες του σε ιδιωτικά συµφέροντα, στο πλαίσιο µιας πλήρως απελευθερωµένης αγοράς.
Ακόµη και της υγείας των ανθρώπων. Στο βιβλίο του «Οι θανατηφόρες ιδέες του νεοφιλελευθερισµού», ο συγγραφέας Ρικ Ρόουντεν εξηγούσε πώς καταστράφηκε η δηµόσια υγεία στις χώρες που άνοιξαν τις πόρτες τους στο ∆ιεθνές Νοµισµατικό Ταµείο:
«Η υποχρηµατοδότησή τους οδήγησε τα εθνικά συστήµατα υγείας σε αργό θάνατο, µε έλλειψη προσωπικού και επιδείνωση των συνθηκών εργασίας που έσπρωξε τους εργαζοµένους να µεταναστεύσουν στο εξωτερικό». Μάλιστα στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης στις οποίες επενέβη το ∆ΝΤ, είδαµε να εµφανίζονται αρρώστιες που τις είχαµε ξεχασµένες, µε τους θανάτουςαπό φυµατίωση να αυξάνονται κατά 16,6%. Στο Περού, ότανξέσπασε επιδηµία χολέρας, µε το δηµόσιο σύστηµα υγείας εξαρθρωµένο και µε τις τιµές του ηλεκτρικού 34 φορές ακριβότερες από ό,τι πριν από την επέµβαση του ∆ΝΤ, δεν περίσσευαν πια χρήµατα στους ανθρώπους για να βράζουν το νερό και πέθαιναν σαν τις µύγες.

Μια απορία...
... (γι’ αυτό άλλωστε ταγράφουµε όλα αυτά): Ηταν άραγε οι ηγέτες αυτών των χωρών τόσο ανάλγητοι και πουληµένοι ώστε έβαλαν τους λαούς τους σε τέτοια βάσανα και τέτοιες περιπέτειες; Ή µήπως πίστευαν ακράδαντα πως το έκαναν για τοκαλό τους; Ακόµη και από τους πιο σκληρούς ηγέτες, δεν έλειψαν ποτέ οι καλοπροαίρετοι. Στο «Χριστουγεννιάτικο ορατόριο», ο ποιητής Γ. Χ. Οντεν έβαζε αυτά τα λόγια στο στόµα ενός καλοπροαίρετου Ηρώδη ενόσω ετοιµαζόταν για τη σφαγή των αθώων: «Τα πράγµατα αρχίζουν να ξεκαθαρίζουν. Πάει καιρός από τότε που έκλεβαν παγκάκια από το πάρκο ή που σκότωναν τους κύκνους. Υπάρχουν σήµερα παιδιά που ποτέ δεν είδαν ψείρα, έµποροι που ποτέ δεν πήραν στο χέρι κίβδηλο φλουρί, γυναίκες που ποτέ δεν χρειάστηκε να λουφάξουν σε χαντάκι παρά µονάχα για κρυφτό. Ναι, κάτι κατάφερα είκοσι χρόνια τώρα. Μα όχι βέβαια αρκετά. Είναι κάτι χωριά µόλις λίγα µίλια παραπέρα, που οι άνθρωποι εκεί ακόµη πιστεύουν στους µάγους. Βρίσκοµαι ακόµη στην αρχή».

Και ο Ηρώδης...
... συνέχιζε: «Φυσικά δεν µπορώ να τους αφήσω. Ο πολιτισµός πρέπει να σωθεί. Τι ζοφερό! Γιατί να πρέπει ο πολιτισµός να στέλνει πάντα στρατιώτες που δεν τους νοιάζει αν έχουν εντολή να εξοντώσουνέναν Πυθαγόρα ή κάποιον παλαβό φονιά;Θεέ µου! Γιατί αυτό το δύστυχο µωρό να µην είχεγεννηθεί αλλού;

Γιατί δεν λογικεύονται οι άνθρωποι; ∆εν θέλω να γίνοµαι αποτρόπαιος». Οι πιο µεγάλες αδικίες στην Ιστορία έγιναν από καλοπροαίρετους.