Δημοτικές εκλογές

 Του Δημήτρη Μαρωνίτη, ΒΗΜΑ, 07.11.10

Προτιμώ τον απλό, παραδοσιακό αυτόν όρο για το είδος και το ήθος των σημερινών εκλογών, από αντίδραση στην προτεινόμενη φουσκωμένη πολυωνυμία, η οποία δημιουργεί μάλλον σύγχυση περί του πράγματος και του πρακτέου. Γιατί, φτάνοντας κάποιος στην κάλπη με ένα μάτσο αλλόφρονων ψηφοδελτίων (δημάρχων, περιφερειαρχών, αντιπεριφερειαρχών, και δεν συμμαζεύεται), θα χρειαστεί διερμηνέα την ώρα της ψηφοφορίας για να μην μπερδευτεί. Μιλώ εξ ιδίων κρίνοντας ίσως τα αλλότρια, και μακάρι να έχω άδικο. Ετσι κι αλλιώς οι προκείμενες δημοτικές εκλογές κοντεύουν να γίνουν άλλοθι για άλλου είδους αποφάσεις που καλείται να πάρει ο ψηφοφόρος, θέλει δεν θέλει. Αφήνω στην άκρη το μείζονος σημασίας δίλημμα της τελευταίας στιγμής, που καθιστά τις δημοτικές εκλογές πρόκριμα για βουλευτικές εκλογές. Στο οποίο ωστόσο ενέχεται, κι ας κάνει την αθώα, η Νέα Δημοκρατία με το δικό της προηγούμενο εκβιαστικό δίλημμα, ακολουθώντας κατά πόδας την ορθόδοξη και ομόδοξη Αριστερά, διακηρύσσοντας μεγαλοφώνως:

Οχι στο κυβερνητικό Μνημόνιο. Μόνο που αυτό το «αντιμνημονιακό όχι» καταργεί λαθραία, ως αποφασιστικό συντελεστή, την ίδια τη μνήμη· γίνεται επομένως αυτομάτως αντιμνημονικό. Τούτο φαίνεται να είναι το ανομολόγητο κίνητρο της άρνησης του Μνημονίου, στην οποία επιμένει ο διάδοχος αρχηγός του κ. Καραμανλή και έμπιστος πρώην υπουργός του, ο κ. Αντώνης Σαμαράς.

Από την άποψη αυτή το κρίσιμο ερώτημα της ημέρας είναι πόσο μνήμονες ή αμνήμονες θα αποδειχτούν εμπράκτως σήμερα οι ψηφίζοντες. Επ΄ αυτού η κεκτημένη πείρα δεν φαίνεται ιδιαιτέρως αισιόδοξη, όταν δεν ελέγχεται αλλοπρόσαλλη. Και σ΄ αυτό το μνημονικό κενό φαίνεται να ποντάρει ο Αντώνης Σαμαράς, έχοντας συμμάχους τόσο τη Δεξιά του Κυρίου όσο και την Αριστερά της Κυρίας, όπου η πρόσφατη πολιτική ιστορία του τόπου εσκεμμένως στρεβλώνεται· στη μία περίπτωση με στοιχεία θρησκευτικής μισαλλαδοξίας, στην άλλη ιδεολογικής σύγχυσης. Επ΄ αυτού ένα άτιτλο ποίημα από την ανέκδοτη ακόμη συλλογή του προικισμένου δραμινού ποιητή Κυριάκου Συφιλτζόγλου, που δεν μασάει τα λόγια του. Αντιγράφω επακριβώς:

Υπενθύμιζε στον εαυτό του/ πως οι περιπτώσεις είναι/ μακρινά ξαδέλφια με τις περιστάσεις// πως δεν πιάνεις εύκολα κουβέντα με τις κατολισθήσεις// εξαιρετικά δύσκολη η πορεία/ από την άμμο στην πέτρα// πόσο μάλλον όταν είσαι/ στενάχωρος με τη σκιά σου/ και συνήθως εκτός θέματος// έπρεπε να ΄χες καταλάβει/ πως απ΄ την πίσω πόρτα/ δίνουν τα χέρια/ η παύση με την τριβή// πάντως / όποιοι σήκωσαν γιακά/ και στρίψαν στην επόμενη σελίδα/ ακόμη/ αγνοούνται.

Προφανώς η επικαιρότητα του συγκεκριμένου ποιήματος είναι συμπτωματική, αλλά αυτό είναι το καλό της καλής ποίησης· ο κεντρικός ειρμός της προκαλεί αυτόματους συνειρμούς, που, ενώ δεν είναι εμπρόθετοι, αποδείχνονται ωφέλιμοι, ανάλογα με τις περιστάσεις και, σε απόσταση έστω μακρινή, με την προσωπική περίπτωση του καθενός. Κάτι που ισχύει και για τις σημερινές δημοτικές εκλογές, οι οποίες φαίνεται να αποφεύγουν, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, την εξαιρετικά δύσκολη πορεία από την άμμο στην πέτρα.

Η πέτρα στην προκειμένη περίπτωση αναγνωρίζεται στο αυτονόητο γεγονός ότι πρόκειται για δημοτικές εκλογές· για συγκεκριμένα, δηλαδή, και κρίσιμα θέματα και προβλήματα των δήμων, που παραμένουν, χρόνια τώρα, άλυτα, όταν δεν επιδεινώνονται, όπως συμβαίνει προπάντων στις μεγάλες δημοτικές περιοχές της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Ζητούμενα που καν δεν εξονομάζονται από τις σημερινές νεοδημοκρατικές υποψηφιότητες, μολονότι αυτές κυρίως βαραίνει η συνεχιζόμενη εκκρεμότητά τους. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες.

Θα πω μόνον ότι σε αντίπαλη κατεύθυνση κινούνται οι δημαρχικές υποψηφιότητες του Γιώργου Καμίνη στην Αθήνα και του Γιάννη Μπουτάρη στη Θεσσαλονίκη· σε δύο πόλεις που χρόνια έχουν να δουν δημοκρατικό, τύποις και ουσία, δήμαρχο. Στην περίπτωση ωστόσο των δύο υποψηφίων υπάρχει ελπίδα η χαοτική απόσταση που υπάρχει σήμερα ανάμεσα στα λόγια και στις πράξεις προοδευτικά και συστηματικά να γεφυρωθεί, ώστε να γίνουν τα λόγια έμπρακτοι λόγοι και οι πράξεις έλλογες. Που πάει να πει: στροφή της απολίτιστης πολιτικής στον πολιτικό πολιτισμό, στον βαθμό που οι δύο σύνθετες λέξεις έχουν κοινό πρώτο συνθετικό: ορίζουν την πόλη και ορίζονται από την πόλη.

Το πράγμα επείγει γιατί, όπως λέει σε ένα άλλο ανέκδοτο ποίημά του ο Συφιλτζόγλου: είναι το αστικό τοπίο που δεν βιώνεται/ είναι η αστική ηθική που δεν τρώγεται/ είναι οι μικροαστοί που δεν αναστατώνονται/ είναι η αστυνομία που δε διώκεται/ είναι το αστικό 31 Βούλγαρη-Σφαγεία που/ δεν υποφέρεται/ είναι η αστική ευθύνη που δεν ευθύνεται/ είναι και αυτό το ποίημα που/ δεν κλειδώνεται.

Αυτά, και το χέρι στον νου.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=46&ct=122&artId=321937&dt=07/11/2010#ixzz14aAUCCK7