Ο φόβος του τζαμιού

 Του Κώστα Κάρη, Αυγή, 22.10.10

Η επίθεση Γεωργιάδη χθες στη Βουλή κατά του σχεδιαζόμενου τζαμιού στον Βοτανικό μάς θυμίζει ότι πολλά αυτονόητα παραμένουν επίδικα στον τόπο μας. Ειδικά όσον αφορά δικαιώματα, παρά τις νομικές δεσμεύσεις και τα λόγια των κυβερνώντων. Υπάρχει δικαιολογία, νομική βάση για την επίμονη άρνηση να υπάρχουν τζαμιά στην Αθήνα; Καμία. Υπάρχει λόγος δημοσίου συμφέροντος; Όχι, βέβαια, το αντίθετο. Η άρνηση έκδοσης αδειών για τζαμιά έχει οδηγήσει στη δημιουργία πολλών χωρίς άδεια σε διαμερίσματα στην Αθήνα. Είναι καλύτερη αυτή η κατάσταση από τη νόμιμη οικοδόμηση τζαμιών;

Είναι τόσο αυτονόητο το δικαίωμα της ελεύθερης θρησκευτικής λατρείας στον σημερινό κόσμο, που νιώθεις ότι ζεις σε τόπο παραλογισμού.

Το παράλογο είναι προφανές: Οι άνθρωποι που δηλώνουν ότι φανατικά πιστεύουν -ακόμη και ηγέτες της Εκκλησίας συμπλέουν με την ακροδεξιά- αρνούνται σε άλλους ανθρώπους τη δημιουργία λατρευτικών χώρων. Και την υπεράσπιση του δικαιώματος της λατρείας την αναλαμβάνουν εν πολλοίς αριστερές δυνάμεις, που φιλοσοφικά είναι προσανατολισμένες στην απόρριψη της θρησκευτικής μεταφυσικής!

Εργαλείο της φανατικής ρητορείας είναι η καλλιέργεια φόβου. Για την εθνική και προσωπική ασφάλεια, την εθνική ταυτότητα κ.λπ. Δεν χρειάζονται επιχειρήματα. Ο φόβος απλά διαδίδεται, αρκεί να πολλαπλασιάσει εμπειρίες ή υπαρκτά σχήματα.

Το θέμα είναι απολύτως σαφές αν το δούμε ορθολογικά και από τη σκοπιά του δημοσίου συμφέροντος. Η διαχείριση, η οργάνωση της διαμονής και εργασίας στον ευρύτερο χώρο της πρωτεύουσας τόσων ανθρώπων προσφύγων και μεταναστών από μακρινές χώρες επιβάλλει την αποφασιστική εγκατάλειψη των εθνικιστικών ιδεοληψιών και την επικράτηση της κοινής λογικής, του ρεαλισμού και του αυτονόητου. Να έχουν χώρους να προσεύχονται, να έχουν σπίτι να ζουν ανθρώπινα, να δημιουργούν τις οικογένειές τους, να μεγαλώνουν τα παιδιά τους, να μπορούν να παίξουν στις πλατείες, να γιορτάζουν, να χαίρονται, να στέλνουν τα παιδιά τους στα σχολεία, να μπορούν να πηγαίνουν στα νοσοκομεία και όσοι θέλουν να μπορούν να γίνουν Έλληνες πολίτες. Στη νομιμότητα και να μην εξωθούνται τα δυναμικά τμήματα στην παρανομία και τις συμμορίες.

Είναι τόσο δύσκολο να τολμήσει το κράτος, κυβέρνηση και υπηρεσίες, αυτοδιοίκηση και Εκκλησία, να το εφαρμόσουν; Έχουν να προτείνουν κάτι άλλο, πέρα από το να είναι η Ελλάδα χώρα με κρατητήρια τόπους βασανισμού, όπως τεκμηρίωσε προχθές η έκθεση του εισηγητή του ΟΗΕ Μ. Νόβακ;