ΦΩΤΟ: 1η θέση στον παγκόσμιο διαγωνισμό για την υπερθέρμανση του πλανήτη

"No Pollution Please" Η φωτογραφία του Χρήστου Λαμπριανίδη - Επαινετικά σχόλια στην Huffington Post

http://www.kozan.gr/news.php?extend.8478

Το Ιούνιο του 2010 δημιουργείται στο www.deviantart.com ένα group με το όνομα Coolclimate που θα αναλάμβανε να διοργανώσει έναν διεθνή διαγωνισμό με θέμα την υπερθέρμανση του πλανήτη. Συγκεντρώνονται περίπου χίλιες δουλειές μεταξύ των οποίων φωτογραφίες, αγάλματα, γραφικά και ζωγραφιές. Οι συμμετέχοντες ήταν από όλες τις γωνιές του πλανήτη.

Ένα πάνελ από αξιόλογους εμπειρογνώμονες Τέχνης επιλέγουν τις 20 finalist οι οποίες δημοσιεύονται στη Huffington Post σε δημόσια ψηφοφορία μέσω της οποίας θα αναδεικνύονταν οι 5 καλύτερες. Οι κριτές ήταν :

• Jackson Browne (μουσικός)

• Chevy Chase (κωμικός) και Jayni Chase (φιλάνθρωπος)

• Mel Chin (καλλιτέχνης)

• Dianna Cohen (καλλιτέχνης)

• Philippe Cousteau (οικολόγος)

• Agnes Gund (συλλέκτης και φιλάνθρωπος)

• Van Jones (Ακτιβιστής)

• Carrie Mae Weems (Καλλιτέχνης)

• David Ross (Επιμελητής)

Οι “top 5 Climate Artists του 2010” όπως ονομάστηκαν και ψηφίστηκαν είναι:

1η θέση: No Pollution Please από τον Λαμπριανίδη Χρήστο (Ελλάδα)

2η θέση: AIR από τον David Criado (Βολιβία)

3η θέση: Oil Spill Duck Sculpture από τον Donald Gialanella (Wisconsin, Η.Π.Α.)

4η θέση: Don’t Trash It από το Starkman Design Group (California, Η.Π.Α.)

5η θέση: Tick Tock από την Juliet McIver (California, Η.Π.Α.)

Οι νικητές τιμήθηκαν στης 7 Οκτωβρίου στην Ουάσιγκτον, στο «Κέντρο για την Αμερικανική Πρόοδο», και τα έργα τους θα εμφανιστούν στο show “Green Planet 100”. Μεταξύ των άλλων, τα έργα θα διανεμηθούν παγκοσμίως σε οργανισμούς για το περιβάλλον με τις οποίες θα υποστηρίξουν επικοινωνιακά τις ανακοινώσεις τους.

Ο Van Jones, ακτιβιστής, σύμβουλος του Ομπάμα σε θέματα οικολογίας κατά το 2009 και ένας από τους κριτές του διαγωνισμού δήλωσε «Αυτές οι εικόνες μιλάνε για τον αέρα, το νερό και την γη που μας συντηρεί. Και μας αποκαλύπτουν την επικίνδυνη εξάρτηση μας από το πετρέλαιο και το κάρβουνο. Η ανθρώπινη εφευρετικότητα δημιούργησε αυτά τα προβλήματα, και η ανθρώπινη δημιουργικότητα – όπου την βλέπουμε εδώ να είναι εμφανής - μπορεί να μας οδηγήσει στη λύση τους. Παροτρύνω τους περιβαλλοντικούς ακτιβιστές να χρησιμοποιούν αυτές τις εικόνες για τις δράσεις τους .»

Το blog που δημιούργησε η Huffington post για τον Λαμπριανίδη Χρήστο μπορείτε να το δείτε εδώ : http://www.huffingtonpost.com/christos-lamprianidis/coolclimate-art-contest-w_b_754929.html

Οι πέντε καλύτερες φωτογραφίες του διαγωνισμού :
http://coolclimate.deviantart.com/favourites/?41307675#_41307675

Σπόνσορες

• 1Sky

• 350.org

• Artillery Magazine

• Big New Ideas

• The Canary Project

• The Center for American Progress

• Chesapeake Climate Action Network

• Clean Energy Works

• Climate Change Education

• Creative Visions Foundation

• Defenders of Wildlife

• deviantART

• Earth Day Network

• Ecorazzi

• Energy Action Coalition

• Environmental Defense Fund

• Green Community Schools

• Green For All

• Hip Hop Caucus

• Huffington Post

• Kaze Design

• Metropolis Magazine

• National Wildlife Federation

• Oceana

• Planet100

• Plastic Pollution Coalition

• Rock the Vote

• Sierra Club

• Student PIRGS

• Southern Energy Network

• SustainUS

• World Wildlife Fund

Tο κείμενο που απέστειλε ο Χρήστος Λαμπριανίδης στην Huffington post (μεταφρασμένο στα ελληνικά) και διαβάστηκε στην τελετή απονομής βραβείων

Πρώτα απ’ όλα θα θελα να σας ευχαριστήσω. Εσάς και όλους τους συμμετέχοντες σ’ αυτό τον διαγωνισμό. Ήταν μια πραγματική πρόκληση κι ένα διαβατήριο για μας να θίξουμε ένα σημαντικότατο πρόβλημα που μας αφορά όλους. Σε όποια γωνιά του πλανήτη κι αν ζούμε. Μας αφορά όλους κι όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουμε τόσο πιο δραστικά μέτρα μπορούμε να πάρουμε.

• Λίγα λόγια για μένα και την περιοχή που ζω.

Εγώ είμαι Έλληνας. Κι έχω πιστεύω το προνόμιο να ζω σ’ ένα προικισμένο τόπο. Στη Δυτική Μακεδονία, στην Βορειοδυτική πλευρά της χώρας. Και το πιο παράδοξο για κομμάτι της Ελληνικής γης? Δεν βρέχεται από θάλασσα. Δεν της λείπει όμως. Πυκνά δάση, ποτάμια και λίμνες καλύπτουν σχεδόν το 65% της επιφάνειάς της. Μαζί με τον πολιτισμό και την ιστορία της , έχει κι ένα μοναδικό θησαυρό. Τον πλούσιο ορυκτό της πλούτο. Το υπέδαφός της έχει πλούσια κοιτάσματα λιγνίτη που εδώ και 50 χρόνια αποτελούν πηγή ηλεκτροδότησης όλης της χώρας μας. Ο λιγνίτης είναι πολύ σημαντικός για τον ενεργειακό τομέα της Ελλάδας αφού καλύπτει το 70% των αναγκών της χώρας σε ηλεκτρική ενέργεια. Η εξόρυξη του λιγνίτη γίνεται σε δύο κυρίως περιοχές της χώρας, στη Δυτική Μακεδονία και στην Πελοπόννησο.

Το νόμισμα αυτό όμως έχει 2 όψεις, όπως άλλωστε όλα τα νομίσματα. Η μία όψη λέει «ενεργειακή καρδιά» της χώρας, ανάπτυξη της μεγαλύτερης βιομηχανίας εξόρυξης και παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος, της ΔΕΗ, δουλειά σε περισσότερους από 8000 ανθρώπους, υψηλό ΑΕΠ, σημαντικά περιθώρια ανάπτυξης. Για πολλά χρόνια η περιοχή μας είναι συνώνυμη της ενέργειας.

• Η άλλη όψη του νομίσματος - Το πρόβλημα

Η μακρόχρονη παραμονή των ηλεκτροπαραγωγικών μονάδων στην περιοχή έχει επιφέρει τεράστια περιβαλλοντική ρύπανση. Η τέφρα και τα αιωρούμενα σωματίδια που εκπέμπονται από τις υψικαμίνους της ΔΕΗ είναι ιδιαίτερα επιβαρυντικά για τη χλωρίδα και την πανίδα, ενώ καθιστούν την περιοχή ως την πιο επιβαρυμένη περιβαλλοντικά σε όλη την Ελλάδα. Η ελληνική ΔΕΗ, είναι η 5η μεγαλύτερη εταιρία παραγωγής λιγνίτη στον κόσμο, ενώ οι πιο ρυπογόνοι θερμοηλεκτρικοί σταθμοί στην Ευρώπη είναι αυτοί του Αγίου Δημητρίου και της Καρδιάς στην Κοζάνη (έκθεση της WWF).

Οι συνέπειες στο περιβάλλον είναι ανυπολόγιστες:

Οι λιγνιτικοί σταθμοί της ΔΕΗ εκλύουν τεράστιες ποσότητες διοξειδίου του άνθρακα (CO2)στην ατμόσφαιρα, το οποίο ως γνωστόν είναι η βασική αιτία για την υπερθέρμανση του πλανήτη και το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Σύμφωνα με έρευνες που έχουν γίνει οι σταθμοί της ΔΕΗ στην Ελλάδα εκλύουν κάθε χρόνο 43 εκατ. τόνους διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα, ποσό που αποτελεί το 40% των συνολικών εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα της χώρας.

Και το χειρότερο? Τα σοβαρά προβλήματα υγείας και κυρίως τα αναπνευστικά που αντιμετωπίζουν οι κάτοικοι της περιοχής και ιδιαίτερα τα μικρά παιδιά. Οι σταθμοί της ΔΕΗ εκπέμπουν υψηλές ποσότητες μικροσωματιδίων, τα οποία σύμφωνα με έρευνες σχετίζονται με σοβαρές ασθένειες, όπως αναπνευστικά προβλήματα, αλλεργίες ακόμη και καρκινογενέσεις. Ακόμη εκπέμπουν μονοξείδιο του άνθρακα, οξείδια του αζώτου, διοξείδιο του θείου, αρσενικό, κάδμιο, νικέλιο, όλα πολύ επικίνδυνοι ρύποι.

Δεν είναι του παρόντος να αναφερθώ περαιτέρω σε στατιστικές και αριθμούς. Αυτό είναι δουλειά των επιστημόνων και των ερευνητών και είναι στη διάθεση όσων πραγματικά ενδιαφέρονται να μάθουν.

Δεν ήταν αυτό που με παρακίνησε. Το πρόβλημα άλλωστε είναι γνωστό.

Εγώ είμαι εκπαιδευτικός. Διδάσκω παιδιά Γυμνασίου. Πάνω από όλα όμως είμαι πατέρας. ΚΑΙ ΦΟΒΑΜΑΙ. Δεν θέλω το περιβάλλον που ζούμε να υποθηκεύσει τη ζωή και το μέλλον των παιδιών. Των δικών μου παιδιών, των μαθητών μου, των συντοπιτών μου.

Είμαι όμως και φωτογράφος. Από χόμπι, από αγάπη. Πως θα μπορούσα άλλωστε να αποτυπώσω καλύτερα την ομορφιά του τόπου μου. Μα και τις ανάγκες του, την φθορά του, την αγωνία των κατοίκων του.

Δεν θέλω ο τόπος μου, που έχει τόσες ομορφιές, να πεθαίνει καθημερινά μέσα από την ανεξέλεγκτη χρήση του ορυκτού του πλούτου με αντάλλαγμα την ευμάρεια της περιοχής. Κι όταν εξαντληθεί ο πλούτος αυτός τι θα συμβεί; Τι γη και αέρα θα αφήσουμε στα παιδιά και στα εγγόνια μας;

Δεν ζητάμε τίποτα περισσότερο από το να προστατέψουμε τον τόπο μας, το περιβάλλον του, τις ζωές μας. Αυτό μπορεί να γίνει με την εγκατάσταση σύγχρονων φίλτρων, με την συμβολή των εναλλακτικών μορφών ενέργειας, με την απόφαση να υιοθετήσουμε πράσινες πολιτικές που θα προστατέψουν το περιβάλλον που ζούμε, που δημιουργούμε και που θα κληροδοτήσουμε στις επόμενες γενιές.

Είναι εγκληματικό το κόστος αυτών των εργασιών να λειτουργεί ως δικαιολογία για την μη τέλεσή τους. Δεν ανεχόμαστε τα κέρδη να μπαίνουν πάνω από τις ζωές μας και την προστασία του περιβάλλοντος

Αυτή η αγωνία με παρακίνησε.

Με εργαλείο την μηχανή μου έβγαλα μια φωτογραφία. Την δούλεψα σαν να ζωγράφιζα με τα μάτια της ψυχής μου ένα πίνακα. Και του δώσα ένα όνομα. ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΤΗΝ ΜΟΛΥΝΣΗ! Για να χουμε μέλλον, ζωή, ελπίδα.

Δεν ξέρω αν πέτυχα κάτι, αν κατάφερα να ευαισθητοποιήσω κάποιους. Αν τους έκανα να κοιτάξουν κατάματα το πρόβλημα. Όμως εγώ αυτό ήθελα. Μέσα από την αγάπη μου για την φωτογραφία προσπάθησα να δείξω πόσο αγαπώ τον τόπο μου και πόσο απεγνωσμένα όλοι αυτοί που τον αγαπούν και τον σέβονται ζητούν απ’ όλους όσους ευθύνονται να κάνουν κάτι. Με όποιο μέσο, από κάθε πόστο. Εγώ έχω μόνο την μηχανή μου. Κάποιοι μπορούν πολύ περισσότερα. Αρκεί να το θελήσουν. Ας προσπαθήσουμε όλοι μαζί. Μακάρι να τα καταφέρουμε…

Σας ευχαριστώ πολύ, και ιδιαίτερα την κ. Λιάνα Παπατέρπου που φρόντισε ιδιαίτερα για την οργάνωση και την έκφραση των σκέψεων μου.

Χρήστος Λαμπριανίδης

Κοζάνη 7/10/2010

Μια μπάλα άχυρο στο βάθος...

(του Β.Π. Καραγιάννη)

Την έχω σε τμήμα της οθόνης του υπολογιστή και την κοιτώ, την μόλις αφιχθείσα φωτογραφία του Χρ. Λαμπριανίδη, για τον οποίο διαβάσαμε ότι πρώτευσε σε παγκόσμιο φωτο-διαγωνισμό με θέμα το κλίμα μέσα στο οποίο χωνεύουμε ως σώματα και συγχωνεύεται η υπόστασή μας, ως σκέψη.

Γράφω απ’ ευθείας στο καθαρό που λεν, ρίχνοντας πλάγιες ματιές στο εικαστικό φωτοθέμα. Δεν επιμένω και πολύ. Δεν θέλω να τη διαβάσω ζωγραφικά αλλά ν’ απλώσω, όπως μπορώ επί του λευκού μπλόκ κειμένου, τα εντελώς γκρίζα υπονοούμενα του καλλιτέχνη και όπως ήρθαν σε μένα εν τάχει.

Ο ουρανός προς τη νοσταλγία του Ταρκόφκσι να το πάει, η θερισμένη γη προς τον Βαν Γκόγκ μου το φέρνει. Το κλίμα των δύο δημιουργών είναι το κλίμα της γης μας, τώρα δηλαδή της εντελώς δικής μας, η οποία ως μέρος εννοείται και της όλης φάσης και φύσης των γύρωθέν μας πραγμάτων, πάσχει και μας πάσχει. Η θλιβερή παγκοσμιότητα επί του κλιματικού είναι η μόνη, αδήριτη βεβαιότητα, ως προς την ανθρώπινη επερχόμενη φθορά.

Παρακάτω.

Μικρό κορίτσι, πρώτο πλάνο, ταπώνει βουλώνει ήγουν έναν κοντόχοντρο πύργο ψύξεως, όπως το λεν στα εργοστάσια της ΔΕΗ, της κάθε ΔΕΗ του κόσμου του φωτός αλλά και του υποκόσμου. Δίπλα του, στο βάθος πάντα, λιγνά φουγάρα εκτόξευσης στον ουρανό των σωματιδίων της θλίψης. Φρουροί ακίνητοι κι ακοίμητοι μιας συνθήκης που μας επιβλήθηκε εκόντας άκοντας: Καλό κλίμα ή πολύ χρήμα; Αλλά μέσος τρόπος δεν υπάρχει; Οχι... Βλέμμα κάπως μελαγχολικά αποφασιστικό. Εδώ και σε λίγο σε αδρανοποιώ κύριε δυνάστα μου που υποθήκευσες το μέλλον μου, ένα κουβάρι η ψυχή μαζώνεται, μια μπάλα άχυρο η ζωή μας μαζεύεται.

Η θερισμένη γη μυρίζει φθινόπωρο που μας διατρέχει κανονικά και μας διαβρέχει φυσιολογικά. Τότε έρχεται ένα κλίμα κύμα θαλάσσης αγριοτροπικό και μας αλλάζει τα φώτα και σαρώνει όλες τις μέχρι τώρα σιγουριές.

«Πως γίνεται αυτό κύριε καλλιτέχνα», είπες.

«Ως εξής» μου σιωπά αυτός:

Παίρνουμε φακούς, μηχανές, βακτηρία, καιρόν• συν ένα παγούρι νερό από εκείνο του Μιχάλη Κατσαρού, ότι το μέλλον θα έχει πολύ ξηρασία• φεύγουμε. Κατεύθυνση το πουθενά, γιατί όπου και να μας τραβάει η ψυχή το σώμα μας γυρίζει πίσω. Η ανάγκη μας έδεσε στο άρμα της το δρεπανηφόρο και μας θερίζει ένδον κι εκτός. Θα σκύψουμε, θα προσκυνήσουμε, θα φάμε χώμα και πριν αυτό μας φάει ίσως προλάβουμε να πούμε το λόγο, το λίγο μας, σ’ αυτόν τον τόπο και τον τρόπο ζωής.

Και το μικρό κορίτσι της φωτογραφίας; Το αύριο που πρέπει να περάσει από το σήμερα. Η νοσταλγία ουρανός που μας διαφεύγει, η γη μας κρατάει γερά, συμπαθητικά, αγαπητικά μόνη υλική μας πραγματικότητα.

Παραφράζω κάπως.

«Ο καιρός αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δική μας μελαγχολία κι έρχεται η στιγμή για ν’ αποφασίσεις με ποιούς θα πας και ποιούς θα αφήσεις...»

‘Η να πεις το μεγάλο ναι ή όχι.

Δεν ξέρω τι άλλο να πω.

Η τέχνη λυτρώνει. Η φωτογραφία του Χρ. Λ. και μ’ απογειώνει και με προσγειώνει.

Β.Π. Καραγιάννης