"Ποιος δικαιούται να μιλήσει εξ ονόματος της κοινωνίας;"

Του Τάκη Σπηλιόπουλου, Αδιανόητο; Μάλλον όχι

Το πολιτικό κλίμα και η παρούσα συγκυρία, θα μπορούσαν να θεωρηθούν ιδανικά για ανατροπή του πολιτικού σκηνικού. Οι συνθήκες που διαμορφώνουν στη χώρα μας οι εξελίξεις, οπουδήποτε αλλού στον κόσμο θα ήταν πρόσφορες για τα κόμματα της αντιπολίτευσης, πολύ περισσότερο για την αξιωματική αντιπολίτευση, να αυξήσουν την πολιτική τους επιρροή.
Έτσι συμβαίνει πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις. Τι προσφορότερο για ένα κόμμα που διεκδικεί την εξουσία, από έναν βαριά λαβωμένο αντίπαλο, ήδη στα πρώτα του βήματα, πριν καν συμπληρώσει έναν χρόνο στην διακυβέρνηση της χώρας. Με την κοινή γνώμη απογοητευμένη από αυτό που βιώνει και τρομοκρατημένη από αυτό που έρχεται. Με μόνη προσδοκία την επιβίωση χωρίς άλλες απώλειες, κάτι που ελάχιστοι, σύμφωνα με τις μετρήσεις της κοινής γνώμης, δείχνουν να πιστεύουν πως θα συμβεί.

Όμως αυτό που θα ήταν αξίωμα οπουδήποτε αλλού, στη χώρα μας δεν έχει ισχύ. Η αξιωματική αντιπολίτευση βουλιάζει, αδύναμη να ανακάμψει και να καρπωθεί την μεγάλη φθορά του αντιπάλου. Δεδομένου ότι τα μεγάλα κόμματα λειτουργούν παραδοσιακά ως συγκοινωνούντα δοχεία, θα περίμενε κανείς μια ροή ψήφων, έστω και ως τάση, να κατευθύνεται προς τη ΝΔ. Αυτό δεν συμβαίνει. Αντίθετα το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης φαίνεται να χάνει και τη συμπαγή μέχρι χθες εκλογική βάση, που του εξασφάλιζε ο σκληρός πυρήνας των παραδοσιακών δεξιών ψηφοφόρων.

Οι φυγόκεντρες δυνάμεις στη ΝΔ, παρότι σε προεκλογική περίοδο, αναπτύσσουν δυναμική με σημαντικό κόστος και στα ποσοστά και στην εικόνα του κόμματος. Εύκολα μαντεύει κανείς, πως ενδεχόμενη αποτυχία των επιλογών υψηλού ρίσκου της Ρηγίλλης, μεθαύριο στις αυτοδιοικητικές εκλογές, θα θέσει σε δοκιμασία την συνοχή και την αντοχή του κόμματος.   

Το παράδοξο είναι πως το ίδιο ισχύει και για να μικρότερα κόμματα της αντιπολίτευσης, τα λεγόμενα κόμματα διαμαρτυρίας. Τα ποσοστά τους, παρά την καθίζηση των ποσοστών του δίπολου, παραμένουν καθηλωμένα χαμηλά. Είναι ο ορισμός της αποτυχίας. Αν σήμερα, που ο κόμπος έφτασε στο κτένι, δεν εκφράσουν την διαμαρτυρία και την οργή του κόσμου, πότε θα το κάνουν; Είναι ένα αξιοπερίεργο σκηνικό αμηχανίας όλο αυτό, που ασφαλώς μαρτυρά την διστακτικότητα και την καχυποψία των ψηφοφόρων απέναντι στα κόμματα. Από την άλλη όμως προκαλεί απορία το γεγονός, πως ούτε εκφράζεται, ούτε εκτονώνεται πολιτικά αυτή συσσωρευμένη ένταση στην κοινωνία.

Και αυτό είναι ένα μεγάλο πρόβλημα και ένα ερωτηματικό, ειδικά στην περίπτωση που η διαμαρτυρία και η οργή πάψει να είναι βουβή και εκφραστεί δυναμικά με οποιονδήποτε τρόπο. Για την ώρα ένα είναι σίγουρο. Ουδείς δικαιούται να μιλήσει εξ ονόματος της κοινωνίας. Κανείς δεν έχει την εξουσιοδότηση και την αυθεντία να το κάνει.