Μια επιτυχία της Δημοκρατικής Αριστεράς με πολλές αναγνώσεις

Μη μαδάς τη μαργαρίτα

H στήριξη των Καμίνη και Μπουτάρη από το ΠΑΣΟΚ ήταν μια ευχάριστη έκπληξη, ακόμα και για μένα που δεν με ενδιαφέρει πολιτικά η υπόθεση των δημοτικών εκλογών. Μακάρι και να εκλεγούν και να μη διαψεύσουν τις προσδοκίες όσων περιμένουν κάτι από αυτούς. Γιατί μπορεί η τύχη των δύο μεγαλύτερων πόλεων να ορίζεται από πολλούς παράγοντες, αλλά και οι δήμαρχοι μπορούν να παίξουν κάποιο θετικό ρόλο. Αρκεί να θέλουν και να έχουν μια ευρύτερη πολιτική στήριξη. Ας δούμε όμως τι σηματοδοτούν οι επιλογές αυτές, ιδιαίτερα στην Αθήνα, για την οποία δόθηκε μάχη μέσα στο κυβερνών κόμμα.

Αποδεχόμενος ο ΓΑΠ την πρόταση Κουβέλη για την στήριξη του Καμίνη στην Αθήνα ανοίγει μια πόρτα στη Δημοκρατική Αριστερά αλλά και γενικότερα σε ένα χώρο της Αριστεράς και της Οικολογίας που κάνει εποικοδομητική κριτική στην πολιτική του και έχει διάθεση να στηρίξει τις καλές και σωστές επιλογές του. Αντιλαμβάνεται ότι είναι αδύνατον να πορευτεί με όλους εναντίον του, ή μόνο με τη στήριξη του Καρατζαφέρη και αναζητεί συμμάχους. Το σενάριο της κεντροαριστεράς βγαίνει ξανά πάνω στο τραπέζι. Πολιτικά είναι μια κίνηση που τον συμφέρει. Ακόμα και αν ο Καμίνης δεν εκλεγεί η πολιτική αξία της πρότασης μένει αναλλοίωτη.

Ταυτόχρονα, ανοίγει ένα μέτωπο μέσα στο ίδιο του το κόμμα, με τις πιο αντιδραστικές δυνάμεις του βαθέως ΠΑΣΟΚ, που μέσω της υποψηφιότητας της Φώφης ήθελαν να επιβάλλουν το νόμο τους. Και όταν λέμε βαθύ ΠΑΣΟΚ δεν εννοούμε κάποια μικρή ομάδα γύρω από γραφικούς τύπους, αλλά την πλειοψηφία ανθρώπων και μηχανισμών που ήδη στελεχώνουν το κόμμα και έχουν καταλάβει καίρια πόστα στην κρατική μηχανή. Η σύγκρουση με αυτούς τους μηχανισμούς φαίνεται ότι κρίθηκε απαραίτητη προ των όποιων αλλαγών κυοφορούνται στη Δημόσια διοίκηση και τις ΔΕΚΟ, αλλαγές οι οποίες θα βρουν απέναντί τους τον κομματικό μηχανισμό. Ο ΓΑΠ, μέσω Καμίνη, δείχνει τα δόντια του, καταφέρνει ένα προληπτικό χτύπημα στην εσωκομματική αντίσταση, απαντά σ’ αυτούς που είχαν απειλήσει με αίματα.

Τέλος, η Δεξιά σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη έχει οδηγήσει τους Δήμους σε τέτοιο χάλι και απόγνωση, οπότε οποιαδήποτε υπερκομματική, ανανεωτική πρόταση, οποιαδήποτε μη πολιτικάντικα και άφθαρτα πρόσωπα μπορούν να κερδίσουν το επικοινωνιακό παιχνίδι και γιατί όχι και τους Δήμους. Μένει να δούμε αν  όλα αυτά εντάσσονται πράγματι σε ένα ευρύτερο πολιτικό σχέδιο και δεν είναι κινήσεις εντυπωσιασμού  που προτάθηκαν από τολμηρούς επικοινωνιολόγους.      

Για τη Δημοκρατική Αριστερά είναι μια μεγάλη επιτυχία. Της δίνεται για πρώτη φορά, μετά την ίδρυσή της, η ευκαιρία να παίξει στο κεντρικό πολιτικό παιχνίδι και να παλέψει για τη νίκη στους δύο μεγαλύτερους δήμους με βάσιμες πιθανότητες. Ταυτόχρονα αποφεύγει να εκτεθεί μόνη της σε μια άνιση εκλογική μάχη, όταν μάλιστα το 1,7%, στη τελευταία δημοσκόπηση, ήταν αποκαρδιωτικό, έστω και αν δεν ήταν και τόσο «καθαρό» όπως λέγεται. Άλλο να ρωτάς στο γκάλοπ, αν θα ψήφιζαν τη Δημοκρατική Αριστερά  και άλλο τη Δημοκρατική Αριστερά - Φώτης Κουβέλης. Για ένα τόσο νέο κόμμα όλα παίζουν ρόλο.  Ακόμα καλείται να αναδείξει, σε δύο μεγάλους δήμους, την πολιτική της, να συγκυβερνήσει, να δοκιμαστεί στην πράξη, πέρα από το πεδίο της κριτικής και ελπίζω να δικαιολογήσει τους λόγους για τους οποίους αποσχίστηκε από τον φθίνοντα  Συνασπισμό. Να δούμε, επιτέλους, τον ανανεωτικό αριστερό πολιτικό λόγο στην πράξη.

Ποιος είναι όμως ο κίνδυνος;

Οι κατηγορίες για συμπληρωματική δύναμη του ΠΑΣΟΚ έχουν ήδη εκτοξευθεί από πολλές πλευρές και τώρα θα γίνουν εντονότερες. Σωστή η επιλογή να δοθεί μάχη πάνω στον αυτοδιοικητικό χαρακτήρα των εκλογών, σωστή η πρόταση για τον Καμίνη και τον Μπουτάρη και η συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ για να αλλάξει κάτι στους Δήμους, Αθήνας και Θεσσαλονίκης. Λάθος όμως, αυτή η συνεργασία, να σηματοδοτήσει μια ευρύτερη αποδοχή της πολιτικής ΠΑΣΟΚ στα πλαίσια της εφαρμογής του μνημονίου και των μεταρρυθμίσεων που κυοφορούνται. Οι πολιτικές ανάγκες του ΓΑΠ δεν περιέχονται στο όραμα της ΔΑ, νομίζω.