Η τέχνη της µυθοπλασίας στην Ελλάδα έχει γίνει επιστήμη

Του Αντώνη Τριφύλλη, ΝΕΑ 07.09.10
Εχοντας θητεύσει χρόνια στον Οµηρο, οι Ελληνες κατέχουµε όσο κανείς την τέχνη της µυθοπλασίας. Ο µύθος εκφράζει την έµφυτη ανάγκη του Ηomo Sapiens να εξηγήσει αυτά που του συµβαίνουν µε ορθολογική προσέγγιση, όταν δεν κατέχει τις αναγκαίες επιστηµονικές γνώσεις. Και βέβαια για τους Δωριείς και Ιωνες προγόνους µας υπήρξε ένα πολύτιµο εργαλείο στο οποίο βασίστηκε σε µεγάλο βαθµό η σύγχρονη Λογική, του Αριστοτέλη και του Πλάτωνα.
 Εχοντας εξαντλήσει ως έθνος την επιστηµονική µας δεξιότητα, βοηθούσης και της αέναης µεταβολής που µας προσέφεραν οι διαρκείς εκπαιδευτικές µεταρρυθµίσεις, εδώ και καιρό, βαδίζουµε έναν δρόµο αντίστροφο: προκειµένου να βγάλουµε συµπεράσµατα για τα κακά – και τα καλά – που µας συµβαίνουν,

απαλλασσόµεθα σταδιακά από τη στενή και άνυδρη αλλά επίπονη διαδικασία της επιστηµονικής προσέγγισης της ζοφερής πραγµατικότητας και ανοιγόµαστε χαρούµενα στις απελευθερωτικές νοητικές διαδικασίες της µυθοπλασίας. Σε ορατό χρονικό ορίζοντα, θα είµαστε ένα έθνος συµπαθητικών Οµήρων, που όταν οι τουριστικοί πράκτορες κατανοήσουν τη σαγήνη µας, θα µετατραπούµε σε µια πλούσια τουριστική ατραξιόν της Ε.Ε. Και µάλιστα χωρίς να τοποθετήσουµε εαυτόν σε κλουβιά.

Το Μεγάλο Κακό που µας βρήκε µετά τον Μεγάλο Υπνο, µας οδηγεί µε επιταχυνόµενους ρυθµούς στην Μεγάλη Υπέρβαση. Της πραγµατικότητας. Τι ακριβώς µας συµβαίνει λοιπόν; Με αυτήν την απορία θα τελευτήσω µάλλον τον βίο µου. Αλλά ας δούµε µερικά παραδείγµατα. Οι άρχοντές µας διαχρονικά εξηγούν το φαινόµενο της σταδιακής και επιταχυνόµενης απαξίωσης του Κράτους και των λειτουργών του µε τη θεωρία - µύθο ότι για την κακοδαιµονία του Κράτους φταίει το γεγονός ότι τα κρατικά στελέχη µε τα οποία ασκούµε την εξουσία είναι της αντίθετης παράταξης και συνεπώς µέχρι να τα αντικαταστήσουµε µε άλλα δικά µας παιδιά µπορούµε να συνεχίζουµε από κοινού τον Μεγάλο Υπνο. Περί σύγχρονων µεθόδων διοίκησης, τρόπων λειτουργίας των οµάδων και της στρατηγικής σκέψης, ουδείς λόγος. Και καµία ανάλυση για τις διαδικασίες του δεύτερου Θερµοδυναµικού Αξιώµατος – της γνωστής Εντροπίας – που µετατρέπει το ζουµερό φρούτο σε σάπιο και οδηγεί στον κατά Κaratheodory θερµικό θάνατο.

Πολλοί και διάφοροι διαπιστώνουν ότι το Μνηµόνιο είναι το Μεγάλο Κακό και όχι η Πτώχευση στην οποία οδηγηθήκαµε µε την τρυφερή προσπάθεια όλων µας και κυρίως των κυβερνώντων. Ετσι, αντί να προσπαθήσουµε να πείσουµε τους εκπροσώπους των δανειστών για τα αναπόφευκτα λάθη που περιέχει µια στρατηγική που µας επιβάλλεται, ντυνόµαστε φουστανέλα και µε γιαταγάνια ορµάµε να φάµε ζωντανούς τους ανεµόµυλους.

Αποσιωπώντας βεβαίως ότι πίσω από τους ανεµόµυλους καραδοκεί η Πτώχευση.

Αλλοι πάλι, µε τη βοήθεια και ξένων οπαδών της θεωρίας της συνωµοσίας, φαντάζονται ότι όλα αυτά γίνονται είτε επειδή ο Μεγάλος Υπνοβάτης υπέγραψε τον αγωγό Μπουργκάς -Αλεξανδρούπολης είτε γιατί το µόνο που θέλουν οι δανειστές είναι να τους επιστρέψουµε τα δανεικά – που κανονικά θα έπρεπε να είναι και αγύριστα. Η δική µας συµµετοχή στο έργο αποσιωπάται βεβαίως βεβαίως, γιατί αλλιώς θα ξηλωθεί το πουλόβερ.

Ενδιαφέρον είναι επίσης να ακούµε να κατηγορείται το ΔΝΤ για νεοφιλελεύθερο και η Ε.Ε. για το ίδιο και χειρότερο. Μα καλά, δεν έχουν ακούσει τι έκαναν οι νεοφιλελεύθεροι µε τη Λίµαν Μπράδερς; Δεν άκουσαν ότι το ελληνικό πρόβληµα θα πρέπει να λυθεί από τις δυνάµεις της αγοράς – κατά τους νεοφιλελεύθερους – και όχι από σοβιετικού τύπου παρεµβατικούς οργανισµούς (ΔΝΤ, Ε.Ε., Ε.Κ.);

Παράλογο. Είναι δυνατόν να είναι νεοφιλελεύθεροι η κ. Παπαρήγα και ο κ. Τσίπρας;

Να σας πω και το πιο εντυπωσιακό που άκουσα σχετικά µε την έλευση του ΔΝΤ στην Ελλάδα. Το ΔΝΤ λοιπόν το έφερε ο Παπανδρέου, είτε γιατί είναι νεοφιλελεύθερος, είτε γιατί η µητέρα του είναι Αµερικανίδα, είτε γιατί θέλει να ξεπουλήσει – µέσω ΔΝΤ – το Αιγαίο, την περήφανη Κύπρο του δεύτερου Εθνικού ΟΧΙ και τη Μακεδονία του Ψωµιάδη µαζί µε κάποια νησιά, τη Βόρειο Ηπειρο κ.λπ. Τα ευτράπελα δεν έχουν τελειωµό. Και υπάρχει το ενδεχόµενο να επικρατήσουν, ώστε να µη χρειαστεί να δουλέψουµε για να µαζέψουµε ελλείµµατα και διαφθορά, αλλά...

Αλλά τι; Σε εσένα αναγνώστη υποκριτή – mon semblable, mon frére – επαφίεται το προνόµιο του συµπεράσµατος.